Dziedziniec Dreadfort

Następnego dnia, po złapaniu odrobiny snu, Roslin przedstawiła swym włościanym możnym plan działania na najbliższe dni lub i tygodnie. Jak im powiedziała, większość grup które do tej pory widzieli zwiadowcy były niewielkie, po kilka czy kilkanaście osób, ale zdarzały się większe bandy, jak ta w Dreadfort czy kilka dni na południe mogąca liczyć nawet do stu osób. Mniejsze grupy nie miały dla nich stanowić problemu, ale do większych potrzebowali ludzi - dlatego też proponowała by przez najbliższy, powiedzmy tydzień, przeczekać w Dreadfort, dać rannym odpocząć i zaleczyć rany, a w tym czasie rozesłać konnych zwiadowców w dalsze regiony by zlokalizowali większe grupy i piesze patrole po bliższej - a następnie, jeśli znajdą takie oddziały Dzikich, uderzyć na nie większością sił i je zgnieść nim zaczną sprawiać prawdziwe kłopoty gdy ludzie zaczną wracać na ich ziemie. 

Spoiler:

Roslin kolejny raz w trakcie wojny z Dzikimi została ranna. Drugi raz bardzo poważnie, co czuła, gdy pozornie niegroźna rana, a przynajmniej tak się zdawało, zaczęła się jątrzyć a ona z sama błyskawicznie opadać z sił. Nie miała wyjścia, nawet jeśli chciała, to nie miała woli na sprzeciwy czy kontynuowania nadzoru nad tym co się działo, zresztą przez następne kilka dni była tak słaba, że praktycznie nic z zewnątrz do niej nie docierało. Dopiero kilka dni temu zaczęła się czuć lepiej, ale dopiero teraz zdecydowała się pomału ruszać i wstawać z łóżka. Minął tydzień, a przynajmniej tak słyszała. Część z rannych żołnierzy wstawała na nogi i nadszedł czas i na nią, choćby po to by się nieco rozprostować i wysłuchać jak sprawy się miały. 
Wciąż jednak czuła się okropnie - ręka pulsowała bólem i była jakby niewładna. Wzrok Roslin przesuwał się po kończynie dostrzegając tam kolejne, brutalne ślady po walce. Jej ciało coraz bardziej zaczynało prezentować sobą mozaikę starych i nowych blizn, część niedużych i delikatnych, a część tak nieprzyjemnych dla oka jak ta na ręce czy nodze. Królowa wykonała kilka ostrożnych ruchów ręka i zacisnęła kilka razy dłoń w pięść, ale wciąż czując pulsujący ból dała sobie spokój z chwilowym testowaniem swoich możliwości i zaczęła się pomału i niezgrabnie ubierać, mając nadzieję, że wszystko będzie z nią w porządku. Za kilka dni, może tygodni, wróci do pełni sprawności. 
Tymczasem spróbowała wykonać, pomału i ostrożnie kilka kroków, oceniając swój stan bardziej dokładnie nim uznała, że nie ma co daleko odchodzić od swojego posłania czy rozglądać się po ruinach lub co gorsza, natknąć się na jakiś kamień. Kazała więc jedynie wezwać kogoś kto wiedział jak się aktualnie sprawy mają, głównie w kwestiach patroli i zwiadowców i czy zdarzyło się do tej pory coś wymagającego jej uwagi.

- Będziemy potrzebowali zachodnich ziem w najbliższym czasie, musimy otrzymać daniny, żywność. - Powiedziała Roslin kręcąc głową. Zachodnie ziemie były najmniej dotknięte wojną i tak naprawdę tylko z nich można było liczyć, przynajmniej wśród jej domeny, na jakiekolwiek podatki o tej porze roku. Trzeba było ją obronić. Poza tym, przynajmniej chwilowo, wokół samego Dreadfort Dzikich już albo nie było albo się nazbyt dobrze pochowali. Gdy już odzyska pełnię sił, to spróbuje się zająć nimi osobiście. - Jeśli jeszcze jakieś patrole lub zwiady są w terenie, to trzeba je ściągnąć. Musimy przegrupować naszych ludzi, wysłać część na zachód by rozprawili się z Dzikimi w tamtej okolicy, skoro chwilowo tutaj nikogo nie ma. Daj mi tu Ranulfa, jeśli jest. Poprowadzi on ludzi na zachód... Jeśli nie, to któregoś z włościanych szlachciców, którego uznasz za odpowiedniego. 

Niezależnie jednak od tego kto został sprowadzony, to rozkazy w gruncie rzeczy były takie same. Wziąć z grubsza połowę sił z nieco ponad trzystu ludzi jakich obecnie mieli, wziąć proporcjonalną część zapasów i ruszyć na zachód w celu wytropienia i zabicia Dzikich łupiących tamtejsze ziemie, zaprowadzenie tam porządku i ponownego autorytetu Boltonów i upewnienie się, że danina za ten okres lub przynajmniej jakaś część w postaci żywności, zostanie uiszczona na potrzeby kontynuowania walk z grasantami i odbudowy. 
Tymczasem zaś pozostali konni jacy mieli zostać przy Roslin, a więc około trzech dziesiątek, miało skierować swoją uwagę bardziej w kierunku południowym. Jeśli ludzie zaczną wracać do domów, to z tamtej strony więc trzeba było się upewnić, że drogi były bezpieczne i pozbawione Dzikich. Piesze patrole wokół zamku zaś mogły być kontynuowane jak obecnie, choć z pewnie w mniejszość częstotliwości z uwagi na wymarsz części ludzi.

Przez kolejne dni zdawało się, że panował spokój i cisza. Roslin kontynuowała odpoczynek i wracała do pełni sił, zażywając także coraz więcej ruchu, choć wciąż biorąc pod uwagę jej osłabienie był on ograniczony do obrębu murów zrujnowanego zamczyska i jego najbliższej okolicy. Wszak odkąd wróciła do domu, a przynajmniej do tego co z niego pozostało, nie miała absolutnie okazji by mu się przyjrzeć. Co prawda nie było tak na dobrą sprawę czego oglądać, ale coś należało robić z wolnym czasem, którego nagle miała aż nazbyt wiele. Tak więc planowała ona odbudowę zamku, choć chwilowo "plany" te pozostawały w kwestii mglistych wyobrażeń niźli jakichkolwiek konkretnych poleceń. Prostaczkowie wszak musieli najpierw wrócić na jej ziemie, a i sama odbudowa warowni może nie być tak priorytetowa jak jej się w tym momencie mogło wydawać.
Gdy zaś w ostatnich dniach zaczynała czuć się nieco pewniej na siłach, zaczęła pomału wracać do treningów walki - wszak zagrożenie wciąż nie minęło i trzeba było trzymać formę. Niestety, noga wciąż jej dokuczała i nie poruszała się tak sprawnie jak kiedyś, a wymiana kilku ciosów mieczem kazało jej zwrócić większą uwagę na rękę, która zdawała się nie być wciąż w pełni zaleczona, choć wszystko wskazywało na coś wprost przeciwnego. W głowie Roslin zaczęło się wkrótce rodzić podejrzenie, że ręka może nigdy nie wrócić do dawnej sprawności. Była to myśl... Cóż. Okaleczenie nogi było tragedią, którą zniosła z godnością i milcząco, poza tym miała wtedy znaczne większe zmartwienia na głowie. Utrata pełni władzy w kolejnej części ciała była... katastrofą? Jeszcze większą tragedią? Czym? Jak to nazwać? Optymistycznie mogła stwierdzić, że przynajmniej wciąż miała wszystkie kończyny doczepione do tułowia. Jeszcze. Jednakże wyglądało chyba na to, że dni jej zmagań zbliżały się ku końcowi, co wprawiło ją w paskudny nastrój.
Nastroju nie poprawiło jej też to, że wraz z tymi rewelacjami - odbudową zamku i jej ziem, a także coraz bardziej zawodzącemu ciału musiała przyjrzeć się swoim dotychczasowym ambicjom, które nie wydawały się jej w najmniejszym stopniu realne. Kiedyś wielkie plany i marzenia, które zdawały się być na wyciągnięcie ręki, teraz były czymś nie do osiągnięcia z obecnej pozycji w jakiej się znalazła. A była na dnie... Co prawda sytuacja była lepsza niż jeszcze kilka tygodni temu, ale wciąż nie była dobra. A jej obecne ambicje ograniczały się do przeżycia, wytępienia Dzikich z jej ziem i nadziei na to, że prostaczkowie po powrocie na jej ziemie zdołają obsiać pola i zebrać z nich plony.

Z tak ponurymi myślami, którymi się dobijała przez dobrą część pierwszego dnia dwunastego księżyca, przywołała wreszcie do siebie Hothera chcąc usłyszeć jak się sprawy miały, mając tutaj na myśli głównie patrole na południe i wokół zamczyska, chyba, że nagle wypadło coś niespodziewanego lub trzymał w niespodziance dla niej jakąś doprawdy świetną wiadomość, którą by ją mógł teraz rozweselić.

Straty wśród jej ludzi mile widziane nie były, ale tych nie dało się uniknąć przy walce z Dzikimi. Na szczęście ona straciła garść ludzi w porównaniu do pałętających się po okolicy bandach dezerterów z armii Skagira. Miało to też swoje plusy pod tym względem, że zapasy żywności, których miała wszak ograniczoną ilość, nie tyle się zwiększały, co mniej ludzi miało ich jeść. Pytanie co było w tym momencie ważniejsze: zachowanie jak największej ilości żyć czy wielkości zapasów. Jeśli Ranulf nie wróci z zachodu z daniną lub Flintowie ze Wdowiej Strażnicy nie zapłacą, to będzie musiała odpowiedzieć na to pytanie i jakoś zaradzić temu kolejnemu problemowi. Co zaś samych Flintów się tyczyło, to pozostawali oni zagadką, która znajdowała się gdzieś z tyłu głowy królowej i nie dawała jej spokoju. Czy zachowają lojalność względem niej czy wciąż będą chcieli wynieść jej kuzyna na tron i co w tym drugim wypadku mogła zrobić? Uciekać, to mogła zrobić. Jedyne rozsądne wyjście w tej sytuacji. Brać tyle złota ile mogła i uciekać.
Propozycję przeniesienie się do wielkiej sali przyjęła. Zawsze była to jakaś poprawa warunków życiowych, a życia pod namiotami czy szałasami miała serdecznie dosyć. Dużo czasu zajmie jednak powrót do życia w standardach do jakich była przyzwyczajona. Wszystko wymagało niestety czasu.

Powiedzieć, że Roslin była niezadowolona, gdy wróciła z objazdu przez włości było mało powiedziane. Skagir zachował się jak typowy barbarzyńca i małe dziecko, które nie umiało przegrywać i zaczął rozpierdalać wszystko na planszy w nagłym wybuchu emocji. Do tej pory nie zdawała sobie sprawę jak bardzo jej ziemie były zniszczone. Teraz zaś wiedziała, że odbudowa potrwa, prawdopodobnie, lata i pochłonie ogromną ilość środków. Wyglądało na to, że jej dotychczasowe plany i marzenia przesunęły się jeszcze bardziej w czasie niż sądziła. Być może nigdy ich nie zrealizuje...
Powrót do ruin Dreadfort też zakończył się raczej gorzko. Z jednej strony Flintowie i zachodnie ziemie przysłały daniny, a więc głód w najbliższym czasie nie miał zajrzeć im w oczy, a także potencjalny bunt zdawał się nie grozić. Przynajmniej na tą chwilę. Można było więc powiedzieć, że największe zagrożenia zostały wyeliminowane - wielka horda Skagira została pobita, a o nim samym słuch chwilowo zaginął, Starkowie wciąż nie ruszyli przeciwko niej i Flintowie jeszcze nie wznieśli chorągwi. Jeśli tak pozostanie, to będzie "szczęśliwa". Niestety Ranulf nie wrócił i został całkowicie pobity przez Dzikich w zasadzce. Połowa jej ludzi zginęła! Powinna być wściekła, ale na tym etapie Roslin była raczej zrezygnowana. Kolejna kłoda pod nogi rzucona przez parszywy los. Może nie powinna wysyłać była Ranulfa? Czy też mogła go do końca winić za porażkę, kiedy ona za Murem straciła znacznie więcej, a po powrocie jej ziemie zostały całkowicie zniszczone? 

Cóż, trzeba było ruszać dalej, na zachód i raz jeszcze wziąć sprawy w swoje własne ręce. Może tym razem jakiś szczęśliwy zbieg okoliczności jej dopomoże. Roslin miała zamiar zgromadzić jak najwięcej konnych pod swoim dowództwem i w przeciągu trzech do czterech dni dotrzeć na miejsce gromadzenia się sił lokalnych możnych wokół Ranulfa. Dwa pierwsze dni jechać mieli zwykłym tempem, po osiem godzin dziennie. Od trzeciego zaś, gdyż tak z grubsza oceniała, wejdą w region operowania Dzikich i chciała popędzić wierzchowce i zwiększyć tempo jazdy by przemknąć się szybko i niezauważenie między Dzikimi, którzy byli w regionie i jak najszybciej znaleźć się wśród gromadzonych przez Ranulfa i lokalnych możnych sił, które obiecywały bezpieczeństwo. Stamtąd mogła osobiście skoordynować działania przeciwko jedynej bandzie Dzikich, o których miała jakiekolwiek informacje. Miała też nadzieję, że była to ostatnia. A przynajmniej ostatnia duża grupa. Z mniejszymi sobie do tej pory radzili bez większych strat i trudności.
Hother miał więc zostać sam na zamku. Dla niego Roslin wiele rozkazów nie miała. Niech trzyma ruiny dalej i stara się je reperować jak to było możliwe. Lub niech gromadzi drewno czy zajmie się oczyszczaniem zrujnowanych wiosek ze zgliszczy i ciał. Żołnierze potrzebowali jakiegoś zajęcia.

Wychodziło na to, że sytuacja była pod kontrolą i nie zmieniła się dramatycznie w żadną stronę. Brak zmiany na gorsze były dobrą wieścią, a przynajmniej tak postanowiła ją rozpatrywać. Chwilowo więc pozostawało jej czekać na posłańca do Hornwoodów. Tu wiedziała, że Hornwoodowie mogli nie chcieć odstąpić jej broni, albo raczej sprzedać (gdyż wiedziała, że proszenie o dalszą pomoc bez namacalnych benefitów nie było roztropną rzeczą), ale zdecydowała, że będzie dobrej myśli dopóki goniec nie przyniesie wieści. Złoto było w końcu złotem, a broń miała posłużyć do dalszej walki z Dzikimi. W końcu jeśli ich nie wytępi ze swoich ziem, to kto wie kiedy znowu przekroczą granice i nie wejdą na ich ziemie, prawda? W każdym razie, tak rozumowała i miała nadzieję, że regenci też to dostrzegą. Byli zresztą rozsądnymi ludźmi i nie wątpiła, że odstąpią za odpowiednią sumę setkę mieczy, toporów czy włóczni.
W oczekiwaniu na dobre wieści, Roslin zabijała czas na treningach w celu przystosowania swej lewej ręki do trzymania broni. Robiła to raczej na uboczu i względnym odosobnieniu, najczęściej gdzieś poza zamkiem nie chcąc by ludzie widzieli jak nisko się stoczyła i śmiano się za jej plecami z jej kalekiej nogi i niezręczności. Walczyła czy to sama, z wyimaginowanymi przeciwnikami (najczęściej siekając na drobne kawałeczki Starka, Skagira czy jego przybocznych), a od czasu do czasu porywała to Hothera czy Ranulfa. Walczyli pieszo i konno, co zdecydowanie bardziej preferowała gdyż od czasu walk wokół Hornwood i bitwy nad Złamaną Gałęzią trzymała się w siodle wyśmienicie, a także wszelkimi rodzajami broni które wpadły w jej ręce.
W przerwach zaś kontynuowała pogawędki z Ranulfem. Mimo, że zdecydowała, że za niego nie wyjdzie, to uznała, że potencjalne, przyszłe walki w rodzinie nie mogły mieć miejsca, zwłaszcza teraz - dlatego też chciała go mieć blisko siebie, lojalnego. Szczególnie, że nie będzie długo ukrywać swoich planów małżeńskich co mogło go nieco ukłuć. Poza tym jemu też trzeba będzie znaleźć żonę, a jako głowa rodziny miała w tej kwestii coś do powiedzenia, a widać jej ojciec czy też ojciec Ranulfa sprawę tą zaniedbali - A więc, czemu do tej pory się nie ożenił? Czy miał może jakaś kandydatkę na oku? Czego od niej by oczekiwał?
Jeśli zaś o małżeństwach była mowa, Roslin nie widziała czemu miała czekać ze swoimi planami. Co prawda o ślubie w obecnych warunkach nie mogło być mowy, ale zdecydowała się pchnąć oficjalne poselstwo (o ile tak je można było nazwać) do Wschodniej Strażnicy, skromne bo skromne, ale walki z Dzikimi wciąż trwały i sami Flintowie, po zapłacie daniny raczej doskonale wiedzieli jak kiepska sytuacja panowała na jej ziemiach. Miała nadzieję tym samym ostatecznie ustabilizować relacje wewnątrz królestwa i pokój z Flintami. Poza tym nim poselstwo obrobi się w jedną i drugą stronę minie jakiś miesiąc... Dobrze było więc puścić konie w ruch już teraz.
Co poselstwo miała ze sobą nieść prócz oficjalnych pozdrowień dla panów Wschodniej Strażnicy? Cóż, było ono przede wszystkim do jej kuzyna. Jako seniorka rodu znalazła mu narzeczoną i jak miała nadzieję, wybór będzie mu odpowiadał. Wszak była to osoba z dobrego domu i o dobrej pozycji, choć z uwagi na ostatnie wojny z Dzikimi jej ziemie miały być nieco nadszarpnięte. Jednakże, z jego zdolnościami w dziedzinie zarządzania z pewnością szybko postawi je na nogi. Poza tym wcale niebrzydka, niegłupia, same superlatywy! I do tego królowa, niewiele takich znajdzie na Północy - tak, to o niej była mowa. On zaś, naturalnie, miał zostać u jej boku królem. Czy też królem-małżonkiem. Cóż, takie szczegóły i inne z pewnością omówią jak się już spotkają osobiście, a to już zależało od niego. Przynajmniej nie będzie jednak problemów z ustaleniem nazwiska ich dzieci i Boltonowie przetrwają dalej, jak trwali do tej pory. 

Perspektywa potrafiła się zmienić. Kiedyś kilkunastu ludzi dołączający do jej sił nie zrobiłoby na niej większego wrażenia, teraz zaś dwudziestu prostaczków, którzy stawili się pod bramy zrujnowanego zamczyska i dołączyli do jej skromnych sił były do nich sporym dodatkiem. Małe, ale dobre wieści. Szczególnie, że brakowało jej właśnie piechoty, a ci stawili się nawet z własnym, przyzwoitym wyposażeniem. Wkrótce też miała zrobić z nich użytek.


Powrót posłańca od Hornwoodów nie przyniósł wieści jakich oczekiwała, choć wciąż lepsze od najgorszych z możliwych. Cóż, trudno - broń i tak była jej potrzebna, po prostu dotrzeć miała do niej później niżby tego oczekiwała. Tak więc następnego ranka, kiedy goniec odpocznie, miała go odesłać na południe z konkretnymi zamówieniami. Te raczej były skromne, bo też i wielu ludzi nie miała. Na początek pięćdziesiąt sztuk oręża i pakiet strzał. Część miała zamiar wykorzystać na przezbrojenie swych strzelców w piechotę, której to, jak wierzyła, bardziej potrzebowała od łuczników. Mały zapas strzał wciąż jednak miał się przydać. Tą dostawę chciała też otrzymać możliwie jak najszybciej spodziewając się, że może być ona niezbędna przy walkach na północnych rubieżach jej ziem. Dodatkowo chciała kolejne pięćdziesiąt sztuk uzbrojenia dla piechoty i jeszcze jeden zapas strzał, ale nie było ono tak priorytetowe i mogło zostać dostarczone odrobinę później. Oczywiście opłata za to zostanie uiszczona przy dostarczeniu towarów, nie musieli się o to martwić.
Następnego dnia wydała też kolejne rozkazy, przy okazji pozbywając się resztek swoich skromnych, konnych sił. Niemal wszyscy jej ludzie i pozostali czempioni mieli udać się na wschód, w regiony które się do tej pory nie zapuszczali by przeczesać tamte ziemie i określić położenie sił Dzikich. Przy tym Roslin pomogła im dokładnie zaplanować trasy i zasugerowała miejsca, w których potencjalnie Dzicy mogliby znaleźć schronienie. Zaznaczyła też, że były to akcje zwiadowcze i konni mieli być wciąż potrzebni do przeczesania później północnych terenów. Mieli się więc nie angażować w walki i gdy już przeczeszą te ziemie, wrócić na zamek z informacjami. Ich powrotu spodziewała się, choć mogła się mylić, do jakichś dwóch-trzech tygodni.
Ostatni z jej konnych miał zaś się udać na zachód, do tamtejszych możnych którym kazała zachować czujność i gotowość do przyjścia z pomocą. Miał ich poinformować, że wkrótce będzie kontynuować polowanie na Dzikich w reszcie ziem i ich asysta była konieczna. Przy okazji pomyślała, że mogła ich zabrać ze sobą od razu, ale chyba nazbyt naiwnie i optymistycznie założyła, że Hornwoodowie mieli trochę oręża na zbyciu... Cóż, trudno. 

Nowy miesiąc był dla królowej ciężki. Kolejny raz nawiedził ją sen. Każdy był na swój sposób inny - jedne symboliczne, jedne dosłowne, część pokazująca przeszłość lub teraźniejszość, a może nawet i przyszłość. Ten jednak... Nie wiedziała co o nim myśleć. A myślała o nim tego wyjątkowo dużo. Krew, mord, kanibalizm - wszystko to na jej własnym kuzynie, zadanym z jej własnych rąk. A przy tym poczucie spełnienia, całkowity powrót zdrowia i władzy we własnych kończynach, które zostały poważnie okaleczone. Nie mówiąc już o innych podszeptach, które obiecywały spełnienie jej wszelakich ambicji i pragnień... Była to wizja kusząca, zwłaszcza teraz, gdy Roslin ponownie budowała w sobie pewność siebie po dokonanych przez nią wyborach, sukcesach i porażkach i gotowaniu się do przyszłych wyzwań, które przed nią stały. Mimo to, nawet jeśli była gotowa poważnie rozważyć "poświęcenie" swego kuzyna, który był jej na swój sposób miły, tak wiedziała, że nie może do końca ufać snom i nie sądziła, że zwyczajne, zjedzenie jego serca, ugh!, miało sprawić, że odzyska zdrowie. Musiało być w tym coś więcej, a przynajmniej tak uważała. Nie mówiąc już o innych konsekwencjach takiego czynu. Gdy po pobudce i długich rozmyślaniach miała to z głowy, choć pewnie ta myśl i wizja będzie długo się jej kołatać w głowie, tak mogła z czasem przejść do innych rzeczy tego dnia - ostatecznego rozwiązania kwestii Dzikich. 
Skromne siły jej i chorążych były na miejscu, zwiadowcy powrócili i spisali się wyśmienicie. Kolejny, mały sukces który ją podbudowywał. Teraz wystarczyło tylko przygotować plan działania, wykonać go, odnieść zwycięstwo i będą mogli wrócić do siebie, liżąc rany i odbudowując to co zostało zniszczone, a było tego wiele. 
Roslin, kierując się dotychczasowymi doświadczeniami, zdecydowała się na prosty plan działania. Bez zbędnych manewrów, sprytnych taktyk, dzielenia sił czy planowania dziwnych pułapek. Im plan zdawał się być sprytniejszy czy skomplikowany, tak napewno coś miało pójść nie tak. Mieli więc ruszyć większością sił od największej i najgroźniejszej grupy, przez tą dobrze okopaną w wiosce, aż po kolejne, kończąc cały szlak na najmniejszej. Mimo to pewne plany zostały poczynione, szczególnie że Roslin obawiała się tej dużej, dobrze uzbrojonej grupy Dzikich. Czy mogli przegrać? Być może, choć w to wątpiła. Bardziej zależało jej na zminimalizowaniu strat.
A jak się plan prezentował? Cóż, w zależności od tego jak bardzo uda im się zaskoczyć przeciwnika. Zwiadowcy poinformowali ją, że wróg znajdował się w niedużej dolince. Z jednej strony pewnie mieli nadzieję, że osłoni to ich przed wzrokiem nieprzyjaciela czy wiatrem, ale jednocześnie miał osłonić jej siły przed nimi i dać jej przewagę wysokości. Grań więc mieli zająć strzelcy, którzy będą mogli z niej swobodnie ostrzeliwać przeciwnika, kiedy w dół zbocza ruszy na obóz kawaleria i postępująca za nią piechota. W przypadku pełnego zaskoczenia Roslin celowała w jej sprawdzony model operowania - konnica wpada, robi zamieszanie i zabija kogo może po czym wypada. Strzelcy będą mogli ostrzelać przeciwnika przed szarżą kawalerii i zaraz po niej. Piechota zaś będzie potem mogła wejść i dobić nieprzyjaciela, wraz z ponownie atakującą kawalerią.  Ba! Być może sama szarża konnych i zaskoczenie zmiecie przeciwnika, jak to się już działo. 
Jeśli zaś wróg nie da się zaskoczyć i stawi bardziej zorganizowany opór, to plan niewiele się zmieniał, Łucznicy na grani, strzelają w dół, piechota maszeruje w dół zbocza by zaatakować przeciwnika, zaś konnica może próbować uderzyć z flanki. 
Najważniejsze jednak było, że wszyscy pomaszerują razem, nie będą się rozdzielać i będzie mogła trzymać rękę na pulsie. Tak więc gdy wyłożyła plan zgromadzonym wyznaczyła dzień wymarszu na następny. Przybyli mogli odpocząć chwilę, odebrać uzbrojenie, jej ludzie zaś musieli zabrać jedzenie na podróż. Jej zwiadowcy, którzy się świetnie spisali, znali drogę i mieli osłaniać ich przemarsz do obozowiska wroga, sam atak zaś planowała wykonać tuż przed świtem. Rozpraszający się mrok wciąż zapewni im odrobinę osłony przy podejściu na pozycje, ogniska wroga będą rzucały światło dla strzelców wskazując im gdzie mogą strzelać.

Czy przybycie jej kuzyna było miłym zaskoczeniem? Cóż, spodziewała się że otrzyma jakąś wiadomość w tym okresie. Podejrzewała też, że może się też stawić osobiście. Czy się cieszyła? Cóż, podjęła taką, a nie inną decyzję, kilka tygodni temu i musiała z nią żyć. Z pewnością jednak cementowało to jej pozycję w królestwie i odsuwało wewnętrzne problemy. A to było najważniejsze. Nawet jeśli to Ranulf budził w niej zdecydowanie większe wrażenie. Uznała jednak ostatecznie, że przyjmie to za dobrą monetę. Szczególnie, że teraz, kiedy Dzicy zostali ostatecznie przepędzeni nadszedł czas odbudowy wszystkiego i jego umiejętności mogły okazać się przydatne. Prawdę mówiąc nie miała pojęcia za co miała się wziąć do roboty w pierwszej kolejności - czy za odbudowę zamku do jako takiego stanu czy może włości. I w jaki sposób to miała uczynić? Skala problemu przed jaką w tym momencie stała była niewiele mniejsza od hordy Dzikich, które przetoczyły się przez te ziemie. Najpierw jednak należało z nim porozmawiać... 

- Kuzynie. - Przywitała go skinięciem głowy. Po tygodniach w siodle z pewnością wyglądała zdecydowanie mniej imponująco niż zazwyczaj, szczególnie, że gdy ostatnim razem się widzieli była zdecydowanie w lepszym stanie. Nieco osłabiona i obolała prawica znajdowała się teraz skrzętnie ukryta za jej plecami, gdzie raz po raz zaciskała ją w pięść to prostowała palce. Okulawionej nogi tak łatwo się nie dało już ukryć. - Cieszę się, że zdecydowałeś się do nas dołączyć. Obawiam się jednak, że Dzicy zostali już całkowicie odparci. Znajdzie się jednak zajęcie w sam raz dla ciebie i twoje umiejętności. - Roslin przypatrzyła mu się uważnie, badając jego dotychczasową reakcję na jej widok lub czy będzie miał zamiar powiedzieć coś idiotycznego czy to na stan jej zdrowia czy tygodnie spędzone w polu lub na stan zamku i włości.
- Nim jednak do tego przejdziemy, spodziewam się, że jesteś tu by osobiście zaakceptować propozycję, którą ci złożyłam, czyż nie? 

- Być może. - Odparła na pytanie, przynajmniej tymczasowego przeniesienia dworu gdzieś dalej na południe. Była to propozycje niewątpliwie godna rozważenia. W obecnej sytuacji jednak ponowne zamęczanie Hornwoodów jej obecnością było jednak raczej nie na miejscu. Flintowie zaś... Cóż, być może. Najpierw jednak trzeba byłoby całe ich małżeństwo przypieczętować. - W dotychczasowej, dynamicznej sytuacji raczej miałam zamiar zostać na miejscu i trzymać rękę na pulsie, ale skoro Dzicy zostali ostatecznie wybici, to jest to propozycja jak najbardziej do rozważenia. - Powiedziała i skinęła mu głową w aprobacie, że jak najbardziej pomysł uważa za dobry.
- Co zaś samego zamczyska, cóż... Bękart nieszczególnie przyłożył się do przygotowania go na oblężenie, a pierwszy szturm forpoczty Dzikich mocno nadwyrężył nasz garnizon. Jakoś nie widziało mi się szczególnie zostawać na miejscu w oczekiwaniu na główną hordę, a już tym bardziej zostawiać zamek na pastwę Dzikusów... Choć nie spodziewałam się, że Skagir wpadnie w takie tantrum by rozbierać zamek. - Powiedziała na koniec nieco mrukliwie. Nie spodziewała się. Z całą pewnością nie.

- No, ale dobrze. Wejdźmy do środka, co by tak nie stać. Powinniśmy chyba omówić szczegóły - zaczynając od tego jak szybko chcemy się pobrać. - Roslin nie chciała by kuzyn pomyślał, że ma zamiar unikać tematu lub w jakiś sposób go wyprowadzić w pole czy zerwać zaręczyny skoro już tu był i nadziać jego łeb na pikę. Była gotowa wykonać ten plan i zobowiązanie od początku do końca. - A przechodząc na to jakie będą twoje nowe obowiązki. Obawiam się, że bycie moim małżonkiem w obecnej sytuacji będzie się wiązało z nowymi zobowiązaniami, zwłaszcza w obecnej sytuacji. Ale, skoro chciałeś być królem, to jestem pewna, że jesteś gotów wziąć na swe barki choć ich ułamek i mnie odciążyć. A kończąc na tym, że musimy odbudować włości... To, cóż, od czego chciał byś zacząć?