Dziedziniec Dreadfort

Nim przybył do zamku, wchodząc w obręb swych ziem, powoli rozpuszczał pozostałe mu oddziały żołnierzy do domów. Przy sobie zostawił jedyni stu konnych i stu łuczników, oraz dziesięciu najwaleczniejszych wojaków, których na południu zwano by "rycerzami". Już z samej granicy posłał też mały oddział konnych z wiadomością dla zamku, że ich lord jest w drodze i mają wszystko przygotować na jego przybycie. Służba dobrze wiedziała, co znaczy "wszystko", bo i pan zamku Dreadfort nie był pobłażliwym człowiekiem, który pozwalałby na zaniedbania.

Teraz mały oddział z lordem, jego gwardią i wojakami wtaczał się przez gardło zamkowej bramy. Damon przystanął na dziedzińcu, opuścił siodło i nie zaszczycając swego pachołka najskromniejszym choćby spojrzeniem, oddał mu swego konia, aby ten się nim zajął.
Założył ręce za plecy, ściskając w lewej dłoni prawy nadgarstek. Chrobocząc zbroją poczynił dwa kroki i uważnym spojrzeniem objął swoje domostwo. Zatrzymał się na sepcie. Potem na znaczących domownikach, którzy już dawno powinni wywlec dupska na dziedziniec, aby go przywitać.
- Septon? - Zapytał cicho i bez emocji, tak jak zwykł to robić jego ojciec. Postanowił zacząć od tej jednej nieprzyjemnej sprawy.