Dziedziniec

Breakstone Hill z pewnością nie było zamkiem tak dużym czy potężnym jak Winterfell. Jeden duży, kamienny donżon na planie kwadratu, wielka sala z drewnianych bali i garść innych zabudowań. Wszystko to otoczone solidną i grubą palisadą. To czego brakowało siedzibie Flintów ze względu na bogactwo czy braki techniczne nadrabiano jednak położeniem. Breakstone Hill umiejscowione było na zboczu góry, utrudniając atakującym podejście pod zamek, prowadzenie ostrzału czy doprowadzenia doń machin oblężniczych. Brak solidnych kamiennych murów i wież mógł wywołać pogardliwy uśmiech na twarzy andalskiego rycerza czy możnego z Reach, jednak lekceważenie walorów obronnych domu Flintów byłoby lekkomyślne.

Dorren wraz ze swoją świtą przepuszczony został przez bramy prosto na dziedziniec, gdzie zauważyć mógł niemałe poruszenie. Nie było jednak związane z jego przybyciem. Odziani w futra, brodaci wojownicy przechadzali się w tę i z powrotem, pouczając dziesiątki innych, trenujących mężczyzn. Z pobliskiej kuźnia dobiegał zaś nieustanny wręcz dźwięk tłuczenia metalu. Nawet głupi i pijany dostrzegłby, że górale szykują się do wojny.
- Kogo Wilk z Winterfell przysłał do mego domu!? - usłyszał donośny głos, przebijający się ponad panującym na dziedzińcu zgiełkiem. - Zsiadajcie, zsiadajcie i mówcie co was sprowadza!
Słowa te wypowiedział postawny mężczyzna, który wyłonił się z wielkiej sali. Odziany w kolczugę z brązu i grube, niedźwiedzie futro brodacz był średniego wzrostu, acz w barach mógłby robić za dwóch. Po zachowaniu łatwo było dojść do wniosku, że musi to być władca tego siedliszcza. Dorren wiedział, że król Torghen Flint zginął za Murem w czasie ich wyprawy, a pamiętał, że nie miał on ni dzieci, ni braci. Nowy król musiał być więc jego stryjem - Artosem Flintem.

Artos Flint obejrzał sobie Dorrena uważnie, niewątpliwie oceniając go i nie kryjąc się z tym. Kiedy książę okazał się niezbyt rozgadany, góral kiwnął ze zrozumieniem głową.
- Witaj w moich progach, Dorrenie synu Edricka z Winterfell - powiedział. - Chodź! Nie będziemy prawić o tej "ważnej sprawie" o suchym pysku marznąć na dworze - rzekł, obracając się na pięcie. - W wielkiej sali czeka nas trzaskający ogień, a i miodu nie zabraknie. Niewątpliwie jesteście ze swoimi towarzyszami spragnieni, długa to przecież droga z Winterfell. Haha! - Flint wolnym krokiem ruszył w górę szerokich, kamiennych schodów wiodących do wielkiej sali. Stopnie nie były wysokie i było ich ledwie kilka, jednak każdy długi i szeroki. - Zaraz zarzucimy na ruszt jakąś kozicę, pewno brzuchy też macie puste po drodze. Chleba nie zabraknie, ser też się znajdzie. Lubicie kozi lub owczy? Dobra rzecz, o wiele lepsza niż te z krowiego mleka, które robią na nizinach - zaczął mówić o strawie, a wydawał się wiedzieć zadziwiająco wiele o serach. - No... - rzucił, siadając na swoim królewskim siedzisku - to mówże, chłopcze, co słychać w Winterfell i co to za ważna sprawa. Domyślam się, ale może mnie zaskoczysz...