Góry Księżycowe

Góral rzucił spojrzeniem, które mówiło "nie ucz dziada, jak charchać". Niemniej odrzekł tylko, że poinformuje Grogga o wszystkim, o trzodzie Blackforta też. Tymczasem ruszył się sposobić w drogę, bo i musiał zapasy spakować, i konia przygotować. Co zaś tyczyło się położenia bandy, to faktycznie byli oni dość płytko zagłębieni w tereny górskie, więc należało ruszyć nieco głębiej, czemu i Haggan sprzyjał. Po prawdzie, to jeśli nie planowali nic atakować, to i mogli wędrować z wolna bliżej kryjówki Orła.


Pozostawało czekać, więc czekali. Jeremy poprosił o jakieś drobne zwierzęta, zatem łowcy postarali się coś znaleźć. Takoż i mógł swoje wyśnione eksperymenty prowadzić. Jak zaś to szło? Ano... Żeby być zupełnie szczerym, pierwszy tydzień należałoby określić jako fatalny. Nie szło mu zupełnie a jedyne co osiągnął, to sprawianie bólu małym zwierzątkom. Dziwne się na niego patrzono, kiedy zwracał je z przypalonymi ranami. Na cholerę sprawiać jedzeniu tyle bólu, zanim się mu łeb ukręci i wrzuci na ruszt?
Drugi tydzień był podobny, ale przynajmniej pojawił się pewien, można powiedzieć, progres. O tym jednak zaraz. Na początku bowiem warto zaznaczyć, iż nie zdziałał w kwestii samych w sobie badań nic więcej, niźli udało się osiągnąć jemu wcześniej. Rany przypalał, ale ich nie leczył a to w zasadzie nie było nic, czego nie można by osiągnąć rozpalonym metalem. Osiągnięcie polegało na zrozumieniu czegoś. Zrozumiał mianowicie Blackfort, że jego wiedza jest najprawdopodobniej za mała, by był w stanie osiągnąć, to co sobie zamierzył. Przykre, ale niestety tak zdawała się wyglądać sytuacja.

Tymczasem w odpowiedzi na wezwanie pojawiły się trzy klany, gotowe walczyć za swych Bogów. Wodzowie tychże klanów dali wiarę opowieściom i gotowi byli stanąć za Jeremym oraz Hagganem, aby wspólnie przelewać krew najeźdźców. W najbliższym czasie na więcej raczej nie mogli liczyć i musieli grać z tym, co los podał im w ręce. Pytanie, co teraz? Wszakże nie zbierało się wojów, by siedzieć na dupie, nie?

Powitania i błogosławieństwa, no dobrze. Wodzowie zaś następnie siły swych plemion rozlokowali i wkrótce na terenie całej "okolicy" powstała złożona z namiotów i prowizorycznych zagród osada. Nie była to wprawdzie armia, ale siły, którymi można było coś osiągnąć. Ba, może nawet zdobyć jakiś mały zameczek, gdyby udało się zaatakować z zaskoczenia. Kto wie, kto wie...

Na wspólne obradowanie przy ogniu wodzowie przybyli i wysłuchali, co też Blackfort miał im do zakomunikowania. Wszakże na jego i Haggana wezwanie się tutaj stawili. Pierwej odezwał się właśnie Orzeł, który to swego pupila na przedramieniu właśnie trzymał.
- Można i ludzi rozsyłać, ale pomny bądź, przyjacielu, że masz tu oczy niezgorsze. - Orzekł, kładąc otwartą dłoń na swej piersi. Bynajmniej nie chodziło mu o jakieś sentencjonalne "patrzaj sercem" a o to, iż jest kim jest i potrafi z lotu ptaka, dosłownie, widzieć, co trzeba. - Z tych oczu użytek robiłem i nie dostrzegły one póki co, aby kogokolwiek za wami w góry posłano. Może gdybyśmy mieli lorda ich, łacniej by się na ryzyko skusili. - Wzruszył ramionami. Nie żeby wypominał. Co się stało, to się stało i się nie odstanie. Ewentualnie mogło być też tak, że Haggan coś przeoczył. Choć szczerze powiedziawszy, raczej mało to prawdopodobne aby tak było. No a przynajmniej, kiedy mówić o znacznych siłach, które nie tak łatwo ukryć.
Tutaj pojawiało się zapytanie: co uczynimy, jeśli oni do nas nie przyjdą? Bo skoro wodzowie się zebrali, to coś należałoby uczynić, ich obecność i siły wyzyskując. Jasna sprawa, że wodzowie mogliby jeszcze cokolwiek poczekać, ale... Wiecznie pewnie nie będą czekać. Rozejdą się, albo sami na jakowąś grabież ruszą, by cokolwiek dopiec najeźdźcy i łupy zyskać.

Pięć dni zwiadu zatem, tak? Dobrze. Haggan odziewał się w pióra swego orła i szybował po niebie, przeczesując bystrym wzrokiem ziemie, które nie tak dawno temu gnębił. Na obrzeża tych ziem ruszyli również chyży zwiadowcy, jednak ci potrzebowali trochę czasu aby obrócić w jedną i w drugą stronę, oraz aby dokonać jako takiego rozpoznania w terenie. Tymczasem Jeremy mógł skupić się na swoich praktykach, aby uczyć się jak... podpalać więcej i lepiej? No, chyba tak to należałoby ująć.

Czas płynął a on próbował sił w sztukach magicznych. Tymczasem Haggan, mogący raportować mu na bieżąco, tak właśnie czynił, dzieląc się pozyskaną wiedzą. Wychodziło na to, że domena lorda Crayn'a jest strzeżona. Wydarzenia minionych księżyców musiały się do tego przyczynić. Po pierwsze, on już te ziemie najeżdżał. Po drugie, wieści o śmierci Templetona i tego kto mu ją zadał niechybnie dotarły do możnych Doliny. Nie ma się zatem co dziwić, że lord powołał czujki, które w porę poinformowałby zamek o ataku. Nie stanowiły one bezpośredniego zagrożenia dla sił jakimi dysponowali, albowiem patrole składały się z czwórki jezdnych, którzy krążyli między osadami na pograniczu. Niemniej, na pewno skutecznie powiadomią o ich ataku lorda oraz ostrzegą okoliczne chłopstwo o nadchodzącym niebezpieczeństwie. Wywoływanie zamieszania jakie wywołali miało swoje plusy, miało też jednak i swoje minusy. To jednak żaden dziw, w życiu rzadko to bywa, aby coś było ino jednostronnie dobre czy jednostronnie złe.
Po pięciu dniach wrócili zwiadowcy wysłani na ziemie Crayne'a. Ci zaś, musząc się ukrywać przed patrolami, nie mieli żadnych sensownych wieści. Jedynym pozytywem jakiego szło się tutaj dopatrzeć było to, iż wrócili oni wszyscy a to o tyle dobrze rokowało, iż najpewniej nie dali się nikomu zauważyć. Chyba...
Na szczęście znów mógł wkroczyć Haggan, jego orzeł oraz wiedza, jaką dysponował. Jeśli mieli uderzać z nadzieją na łup, to powinni walić od południowego zachodu. Te ziemie były najbliżej w gór, w które mogliby umknąć oraz ich nie plądrował podczas swoich najazdów, czyli wciąż powinny być tam przyzwoite łupy. Takie były założenia Orła. Dzieliłby on też ich siły na, powiedzmy, cztery grupy, aby zaatakować jak największy obszar. Oczywiście jeśli Jeremy miał inny, może bardziej ambitne, plany, to w takim wypadku zapewne wodzowie z uwagą by ich posłuchali.