Góry Księżycowe

Grupa zbrojnych lady Belmore przeczesywała Księżycowe Góry w poszukiwaniu Górali. Jakże szczęśliwym było ich odkrycie, gdy pośród jednej z dolin odnaleźli jeden z zagubionych oddziałów Doliny. Znajdowali się pośród nich żołnierze spod różnych seniorów - oprócz swoich pobratymców także Corbraya i Coldwatera. Z opowieści wynikało, że zagubili się w górach w setkę. Po paru mniejszych walkach z Dzikimi i długiej podróży bez znalezienia celu, umarła ich z połowa. Byli na skraju wyczerpania i z każdym dniem umierało ich coraz więcej. Zbrojni lady Belmore przerwali misję poszukiwania pozostałych Górali i zaprowadzili rannych towarzyszy do Doliny.

Górale zostali pokonani i w końcu Dolina mogła odetchnąć od ich uciążliwej obecności utrudniającej mieszkańcom życie od tysiącleci. Wkrótce po pokonaniu tej zmory radosne wieści dotarły do Strongsong. Odnaleziono nowe złoża żelaza, a kasztelan wraz z zarządcą po przedyskutowaniu tematu z obecnymi w zamku starszymi członkami rodu uznali, iż korzystne będzie otworzenie nowej kopalni. W ciągu najbliższych tygodni decyzja rzeczywiście miała okazać się słuszna. Złoża okazały się dość bogate i z pewnością nie skończą się szybko. Koszta otwarcia kopalni z pewnością się zwrócą, zaś kowale na ziemiach Belmore'ów będą mieli łatwiejszy dostęp do surowców będących podstawa ich pracy.

Wojska Doliny maszerowały przez Góry Księżycowe. Ponownie. Tym razem mieli jednak inne rozkazy i nie polowali na górali, acz nie jest to obecnie istotne. Ważny jest sam przemarsz, któremu towarzyszył nieprzyjemny dla dzielnych wojowników z Doliny incydent - górska lawina. Wielkie kamienie runęły na kolumnę, kiedy ta mijała jedną z bardziej stromych górskich ścian. Głazy z łatwością miażdżyły kończyny ludzi oraz koni, łamały deski w wozach i roztrzaskiwały tarcze. Okolica uspokoiła się szybko, jednak szkody zostały wyrządzone. Kilkudziesięciu, może kilkuset ludzi było martwych. Padły konie. Zniszczona została część sprzętu i kilka wozów. Niewątpliwie spowolni to marsz i nie zachęci do dalszych działań.

Lord Corbray uratował swoich żołnierzy od nieuchronnej rzezi z rąk mieszkańców Północy próbując bronić Białego Portu i powrócił do Doliny, aby bronić jej przed najeźdźcami z zewnątrz. W drodze powrotnej zaprowadził porządek na Trzech Siostrach zdruzgotanych atakiem, jak się okazało, Ibbeńczyków i postanowił wykorzystać resztki floty w celach zwiększenia możliwości bojowych oraz zaopatrzenia swojej armii. Przy okazji usuwając resztki okrętów z zasięgu nieprzyjaciela, a przynajmniej taką miał nadzieję.
Niestety droga przez pokryte już śniegiem góry nie miała należeć do najprostszych, głównie za sprawą najeźdźców ze wschodu. Corbray nie wiedział jak dokładnie wygląda sytuacja w Dolinie, wobec tego zachował odpowiednią ostrożność maszerując w stronę Coldwater, jednak po pewnym czasie jego zwiadowcy zaczęli masowo znikać. Zdecydowanie zbyt licznie by mogła to być sprawka cieniokotów. Następstwem tego była seria zasadzek spadających na wojska Doliny, kiedy maszerujący żołnierze ginęli przysypani seriami małych lub większych lawin, a wartowników lub konie po nocy znajdowano martwych.
Problemem powoli zaczynało być również zaopatrzenie. Po ataku na flotę Doliny garnizon Białego Portu został odcięty od dostaw i chociaż maszerując teraz w domu miał jeszcze zapasy, to na jego drodze nie ostała się żadna osada, w której mogliby się zaopatrzyć. Wprawdzie spotykali ludzi i wioski, acz często częściowo zniszczone i ogołocone praktycznie z wszystkiego. Ludzie opowiadali jedynie o terrorze jaki zaprowadzili najeźdźcy grabiąc i niszcząc okoliczne tereny.
Armia w końcu dotarła do zniszczonego Coldwater, gdzie mogła rozpić lepiej chroniony obóz. Niestety w zamku nie znaleźli nic przydatnego, a i jego zrujnowana forma nie zapewniała tyle ochrony na ile liczyli. Ponadto zamkowa studnia została zatruta, co garść żołnierzy przypłaciła życiem i zmusiła wojska do uzupełniania zapasów wody w innych źródłach. Morale oddziałów z każdym dniem podupadało coraz bardziej, acz na razie nie borykano się z dezercjami.

Nękający armię lorda Corbraya Ibbeńczycy nie ustawali w swoich wysiłkach. Wychodzący z ruin Coldwater pozyskać niezatrutą wodę zbrojni byli atakowani i zabijani, patrole i warty znikały każdego dnia i nocy, a na oślepione w ten sposób wojska spadała pułapka za pułapką. Lawiny kamieni, zakamuflowane doły, noce pożary, wszystko to uprzykrzało życie siłom Doliny. Ponadto ziemie przez jakie maszerowała armia były ogołocone z zasobów i w dużej części spalone, głód zaczynał doskwierać wojsku coraz bardziej. Nim Corbray dotarł w końcu do bezpieczeństwa Snakewood wszystkie konie w jego armii zostały zabite, a ponad setka ludzi zdezerterowała. Wielu z pozostałych było zaś wyczerpanych i wygłodzonych, potrzebowali strawy i przynajmniej kilku dni odpoczynku.