Góry Księżycowe II

Prowadzony przez górali posłanych do niego z poselstwem, Thogg zapuścił się w dzikie ostępy Gór Księżycowych. Siedem dni zajęła jemu oraz jego świcie droga wąskimi ścieżkami i stromymi dolinami, aż w końcu doprowadzony został przez swoich przewodników do obozowiska klanu Kamiennych Stóp, któremu przewodził Grogg syn Grogga. Widać było po obozowisku, że panuje w nim pewne poruszenie. Thogg dostrzec mógł rannych górali, więc zapewne niedawno doszło do jakiejś potyczki. Tylko z kim? Innymi klanami czy też może z Andalami?

Grogg, również noszący na ciele wiele opatrunków, przyjął Thogga przy dużym ognisku, nad którym obracała się powoli dorodna kozica. Wódz był wielkim mężczyzną, wysokim i potężnie zbudowanym. Teraz, siedząc pośród swoich, odziany był jedynie w wysokie buty, spodnie oraz szeroki pas z brązu. Jego goły tors porastał gęsty, ciemny włos, który godzien byłby nawet kudłatego Ibbeńczyka.

- Tak, jak widać - potwierdził Grogg, kiedy Ibbeńczycy zapytali go czy włada "tą częścią" Gór Księżycowych. - Jeremy Blackfort, był tutaj, wspominał o was, później pojechał na północ walczyć z Andalami - przytaknął wódz. - Później coś przekazywał, żeby z wami mówić, więc posłałem do was moich wojowników i oto jesteście.
Kiedy Thogg zaczął swój wywód o zabitych na Wysokiej Drodze posłach - którzy w rzeczywistości żadnej chorągwi pokoju nie mieli - gospodarz wyraźnie spochmurniał. Z każdym kolejnym słowem wydawał się być mniej zadowolony.
- Wysoka Droga, jest jakieś sto mil stąd, mały przyjacielu - rzekł sucho Grogg. - Moi wojownicy nie zapuszczają się tak daleko jeżeli im nie rozkażę, a takiego rozkazu nie wydałem - powiedział. - W okolicy przełęczy, od południa i północy, zamieszkują inne plemiona. Nie słyszałem jednak od nikogo, aby na drodze zaatakowany został oddział idący pod chorągwią pokoju - rzekł i pociągnął łyk jakiegoś trunku, który podano mu w rogu. - Może źle coś wyszyliście? Albo w ogóle zapomnieliście jej wziąć lub rozwinąć, co? - zapytał, uważnie przyglądając się Ibbeńczykom. - Co ciekawsze - gdzie im było tak śpieszno tą drogą? Jedyne gdzie się tamtędy dojdzie, to Krwawa Brama - zauważył. - Czyżby interesowała was Krwawa Brama? - zapytał z ponurą miną. - Nie będę wam płacił za to, że mieliście jakąś zwadę z kimś i gdzieś. Jeżeli chcecie szukać sprawców, to powinniście pokręcić się bliżej Wysokiej Drogi.

- Gdyby Mudd chciał coś od Andalów, to posłałby własnych ludzi - stwierdził Grogg, kiedy jego goście powołali się na Królestwo Wzgórz i Rzek. - Słyszeliśmy o przymierzu króla Tristana z Dziećmi Lasu, nikt nie wątpi pośród klanów w jego wierność wobec bogów i tradycji.
Czyli Thogg wpadł do nich jako gość, zaczął z miejsca i bez dowodów oskarżać o napaść na ludzi niosących święty symbol pokoju, przyznał się do zamiaru przymilania się do Andalów, a teraz oczekiwał pomocy klanów zjednoczonych przez Grogga w poszukiwaniu rzekomych morderców swoich posłów? Na ofertę "pomocy" - którą Grogg by raczej przez wzgląd na zapłatę nazwał "handlem" - wódz uniósł brew. Ten mały brodacz przed chwilą mówił, że chciał wyjaśnić sobie pokojowo sprawy z Andalami, a teraz zwał ich "wrogiem" i oferował wsparcie, nawet jeżeli nie darmowe, w walce przeciwko nim? Trochę oślizgłe...
- Moi ludzie, ani moi pobratymcy cię nie znają - rzekł wódz Kamiennych Stóp. - Za to przyznajesz, że masz intencje rokować z Andalami. O tym Blackfort nas nie uprzedzał - powiedział. - Przybywasz też tutaj rzucając bezpodstawne oskarżenia, obrażając mnie jakobym pozwolił na znieważenie symbolu pokoju - wytknął z nutą gniewu. - I oczekujesz, że w czasie walki z najeźdźcą poświęcę moich ludzi żeby ruszali szukać wiatru po górach? Polować, potencjalnie, na naszych krajan dla kogoś obcego i dążącego do spotkań z naszym wrogiem? - Grogg nachylił się do przodu. - Dlaczego miałbym uczynić coś takiego, obcy?
Swoją drogą wymówki Thogga o sztandarze pokoju wydawały się teraz dziwne wodzowi, skoro kierował swoje poselstwo ku Andalom. Jeżeli szli do nich, to powinni mieć ich przeklęty, tęczowy sztandar symbolizujący pokój. Wtedy zaś górale wiedzieliby, że idzie tam potencjalny wróg i osobiście Grogg nie żywiłby do nich urazy za zaatakowanie go. Jeżeli zaś Ibbeńczycy korzystali z symboli Pierwszych Ludzi idąc do Andalów... Chcieli pokoju górali żeby spiskować z ich wrogiem? Wodzowi brzmiało to jak znieważenie symbolu.

Grogg słuchał i nie można było po jego minie dojść do wniosku, że jest zadowolony. Co to za słabość ze strony Tristana, aby tłumaczyć się przed Andalami z tego co robi na własnym podwórku? Blackfort myślał, że uda się skłonić go do pomocy... Ha!

- Możemy robić interesy, ale nie nazywaj sprzedaży towaru pomocą - rzekł w końcu wódz Kamiennych Stóp. - Handel to handel - stwierdził. - Mogę spróbować dowiedzieć się kto zaatakował waszych ludzi na Wysokiej Drodze, ale nie ma pewności, że to się uda. Chociaż jeżeli mówicie, że zabrano rynsztunek waszych zbrojnych, to winowajca powinien być łatwy do wykrycia, kiedy już się go dostrzeże.
Kwestię przeprowadzania ludzi na drugą stronę gór Grogg przemilczał. Z jednej strony nie miał tylu wojowników żeby robili za piastunki i przewodników. Z drugiej uważał, że miejsce ludzi z Doliny jest w Dolinie. Powinni o nią walczyć, a nie uciekać niczym tchórze do Dorzecza żeby zapuścić tam korzenie i zapomnieć o ziemi swoich ojców.
- Jesteśmy po ciężkich bojach i musimy przeorganizować własne siły, więc teraz nie będziemy z wami handlować - powiedział wódz. - Wyślę do was ludzi dobić konkretnego targu, kiedy podsumujemy już nasze straty i zyski - dodał. - Tymczasem nie będziecie pewnie ruszać w drogę powrotną od razu. Możecie spędzić noc przy ogniu, poczęstujcie się mięsem, napijcie się ale. Moi przewodnicy sprowadzą was jutro na niziny.
Tyle do powiedzenia miał Grogg syn Grogga, wódz klanu Kamiennych Stóp. Na tym też jego rozmowa z gośćmi miała się zakończyć, o ile nie było czegoś naprawdę prędkiego do powiedzenia, albowiem udać się chciał na spoczynek. Zabił ostatnio wielu wrogów, ale sam również odniósł rany. Musiał odpocząć i wyzdrowieć przed kolejnymi starciami.

Grogg kiwnął głową, kiedy Thogg doprecyzował co miał na myśli. Jeżeli Ibbeńczycy byli zdolnymi kupcami - a dla takich oślizgłych ludzików na jakie się malowali mogło być to prawdą - to z pewnością towary otrzymane od górali mogliby przehandlować za broń z dodatkową korzyścią dla siebie. W bezinteresowność Thogga jakoś nie chciało się wodzowi wierzyć, chociaż języka już na to nie strzępił. Pogadali to pogadali. Po ponurej minie Grogga trudno było jednak wnioskować czy to wyjaśnienie ucieszyło go, czy może wręcz przeciwnie. W końcu chodziło o handel - niebezpośredni, ale jednak - z Andalami.

Gospodarz nie skorzystał z usług ibbeńskiego znachora, ponieważ opatrzony już był i z każdym dniem wracał do zdrowia. Przyjął jednak z odpowiednią wdzięcznością inne podarki od przybyszów. Następnego dnia górale uzupełnili zapasy Ibbeńczyków, aby im żywności na wąskich ścieżkach nie ubyło, i przydzielili im przewodników, którzy mieli sprowadzić ich z powrotem na zachodnie stoki gór. Wędrówka do sadyby Thogga zająć miała siedem dni, a szli tym razem inną trasa niż wcześniej. Może to dlatego, że prowadzili ich inni górale. W nocy, ani w czasie podróży, nie byli niepokojeni.

No to się przywitali a Grogg z chęcią powitał swego przyjaciela przy wspólnym ogniu, oferując pieczyste oraz napitek w postaci sfermentowanego koziego mleka. W ten sposób mogli przejść do opowieści a opowiadać o czym było. I niech będzie tak, że pierwej o sprawach mniej ważkich pomówią, tak aby nie turbować się przykrościami podczas posiłku. Więc... Parę dni temu byli tutaj ci włochaci i niscy, co to do nich posłał swoich ludzi. Ibbeńczycy ze swoim przywódcą przybyli doń, zaoferowali bezinteresowne pośrednictwo w upłynnianiu dóbr, podarowali trochę piwa - wypite, swoją drogą - i porządny topór.
- Chociaż ja tam wolę solidny młot. - wskazał potężnym a włochatym łapskiem na swą oburęczną broń. Kontynuując zaś o tych brodaczach, to rzekł jeszcze, iż jak tu przybyli, to coś o urazach gadali. Niby jacyś górale napadli ich posłańców, co to pod chorągwią pokoju ku Dolinie zmierzali. On im wyjaśnił, że o niczym takim nie wie. Doszli finalnie do takiego porozumienia, że owych napastników Grogg spróbuje odnaleźć. Ponad to mają handlować - bo jak na jego to był handel -, kiedy już sytuacja się nieco ułoży.

Z gorszych wieści... Księżyc temu, ciut mniej może, zeszli na niziny. Rozdzielili siły, by objąć większy teren i skutecznie napadać. Jemu samemu trafił się jakiś zacięty rycerzyk z włości a potem wpadli na ludzi Arrynów. Całkiem niemała pogoń ruszyła ich śladem. Udało się ową zdybać w zasadzce w lasku, tuż u podnóży gór. Tam opadli na wroga i dzielnie walczyli. Grogg powalił zdrajcę Royca, którzy od pizd go wyzywał, rzucając się na niego wespół ze swymi przydupasami. Bój był ciężki, ale uradził. No i wtedy andalskie koniki powzięli i umykać musieli, albowiem dość wroga jeszcze trzymało się na nogach a i odsiecz im nadciągała.
Jakby to podsumować, to wcale nie poszło za dobrze. Stracili sporo łupów i ludzi. Przepadł Doryk syn Dorlfa, którego najpewniej ubili albo pojmali Andale. Dzielna walka dzielną walką, ale bilans zysków i strat wychodził dość marnie. Tym bardziej były pocieszające wieści, które Jeremy przyniósł. Przynajmniej jemu udało się odnieść jakiś sukces i zgładzić jednego z lordów Doliny. I to jeszcze w jego własnym zamku!

Thogg ze swoją świtą ruszył w góry, próbując przypomnieć sobie ścieżkę, jaką górale ostatnim razem go poprowadzili. Dzicy wojownicy Pierwszych Ludzi nie przetrwali jednak w nieprzyjaznych ostępach poprzez zwykłe szczęście, zwłaszcza przy agresywnym nastawieniu Andalów, nie - byli sprytni. Toteż specjalnie prowadzili ostatnim razem Ibbeńczyków różnymi trudnymi do wypatrzenia ścieżkami, czynili kółka i ogólnie mylili drogę z premedytacją, aby próbujący ją zapamiętać goście zapamiętać jej nie mogli. Wysiłki ich były zresztą zbyt wielkie, ponieważ nieznający Gór Księżycowych kudłaci ludzie i tak mieli problem z zapamiętaniem ścieżki. Innymi słowy - Thogg jak dojść do górali nie pamiętał.
Żeby się zorientować o swojej niewiedzy musiał jednak podjąć próbę, a chociaż on nie zdołał znaleźć górali, to górale znaleźli jego. Nie był to klan Grogga syna Grogga, ale szczęśliwym trafem okazali się to być górale z nim zaznajomieni, którzy słyszeli o kudłatych ludziach, którzy go odwiedzili. Pozwoliło to Ibbeńczykom uniknąć zasadzki, w którą niechybnie by wpadli. Zamiast tego wyszło do nich trzech górali - kto wie ilu więcej czaiło się pośród skał wokół - aby zapytać przybyszów co sprowadza ich na ich tereny.