Góry Księżycowe

Blackfort? Coś niby znajomo brzmiało, ale nie na tyle znajomo żeby zaraz zaufać. Górale byli odrobinę niechętni zawierzyć Jeremy'emu na słowo, ale ostatecznie dali się przekonać, aby zaprowadzić go do swojego wodza. W końcu co za różnica czy zabiją go tu i teraz, czy razem z wodzem utłuką go później? Tak więc zgodzili się poprowadzić Blackforta i jego ziomków do swojego obozu, który to był niedaleko. Godzina marszu przez góry i byli na miejscu. Tam też Jeremy został doprowadzony przed oblicze Doryka syna Dorlfa, który był wodzem tej grupy. Był to mężczyzna potężnie zbudowany, o szerokiej piersi i ramionach niczym konary dębu, niewątpliwie zaprawiony w boju. Miał czarną, kręconą brodę i bujne, krzaczaste brwi, spod których wyglądały bystre, szare oczy. Głowę jednak nosił ogoloną na łyso.
- Mówi kim jest i co go tutaj sprowadza - rzekł do Blackforta. - Byle prędko, bo nie mam cierpliwości to Andalów i zdrajców z nizin.
Jeżeli Jeremy chciał się powoływać na swoje pochodzenie i wygnanie, to Doryk zechciał zadać mu kilka pytań, aby potwierdzić jego prawdomówność. Oczywiście o ile Blackfort nie chciał w którymś momencie zacząć łgać czy naginać prawdy, to z odpowiedzią na podobne pytania nie miałby najmniejszego problemu.

Po wysłuchaniu wyjaśnień Jeremy'ego i wypytaniu go, Doryk uznał, że gotów jest uwierzyć w prawdziwość jego słów. Powitał go więc jako Jeremy'ego Blackforta, Pierwszego Człowieka i brata na wygnaniu. Z tym, że Andalów trzeba przegnać ogniem i toporem, wojowniczy wódz nie zamierzał się kłócić. Górale co jakiś czas dokonywali ataków na swego znienawidzonego wroga, raczej mniejszych, próbując podgryzać go i czekając na dobrą okazję.
- Co to za Ibbeńczycy i czemu chcieliby robić z nami interesy? Co ważniejsze jeszcze - jakie interesy? - zainteresował się Doryk, który widział w tej nieoczekiwanej wiadomości szansę na zwiększenie swoich szans przeciwko Andalom. - Hahaha! - zaśmiał się zaraz, kiedy Blackfort kontynuował swój wywód. - Stoi za mną całe plemię, ale mam podążyć za tobą, który powrócił w nasze góry z kilkoma jedynie ludźmi? Nie wydaje mi się... - rzekł. - Niech będzie jednak, że dam ci szansę, żeby pokazać co jesteś wart. Gołe klaty i pięści, pasuje? - zapytał, wstając ze swego siedziska i zrzucając płaszcz. - Jeżeli się popiszesz i ruszymy w drogę, to lepiej bez połamanych kości i krwawiących ran, co? - zapytał i zaśmiał się.- Pasuje?

Dwóch mężczyzn, aby sprawdzić swoją siłę i umiejętności, stanęło ze sobą do prawdziwej, męskiej walki - na pięści. Obaj nadzy od pasa w górę, równi w swoim pojedynku. Nie żadne andalskie zabawy i spychanie się patykami z koni, kiedy bogate paniczyki popisują się coraz to zdobniejszymi pancerzami. Doryk był wytrzymalszy, ale Jeremy miał lepsze oko i umiał uderzać z większą precyzją, ponadto lepiej pracował nogami, zgrabniej uskakując przed ciosami przeciwnika. Trudno było powiedzieć, który z nich zwycięży. Zwłaszcza na początku. Z czasem jednak szala zwycięstwa zaczęła przechylać się na korzyść Blackforta, który dobrze wykorzystywał nadarzające się okazje, aby nie tylko uderzyć mocno, ale również tam, gdzie najbardziej zaboli. W końcu też, chociaż sam był już zmęczony i obolały, Jeremy zdołał pięknym ciosem znokautować swojego przeciwnika.
Obserwujący walkę towarzysze Blackforta byli pierwszym, którzy zakrzyknęli radośnie, a zaraz dołączyło do nich wielu górali. Może i ich wódz padł, ale był to dobry pokaz walki i uczciwe współzawodnictwo. No i chyba znaczyło to, że będą bić Andalów, co nie? Jeremy liczyć mógł na coś do przepłukania gardła, tak samo jak ocucony zaraz Doryk. Kiedy już obaj panowie odsapnęli, wódz stanął z powrotem na nogi i przemówił.
- Dobra, masz parę w łapach - przyznał z wyraźnym szacunkiem. - I nie tylko na tym pracujesz - dodał. - Zasiądź dzisiaj z nami do wieczerzy przy ognisku i opowiedz, jaki masz plan. Bo chyba jakiś masz, skoro chcesz prowadzić wojnę z Andalami - rzekł. - Jestem skory ci pomóc, abyśmy mogli wyzwolić nasze ziemie i wybrać prawdziwego króla, ale muszę wiedzieć trochę więcej.

Gadka, gadka i chuj. Nic z tego nie wynikało. Zebrać innych wodzów, to już mówił wcześniej i inaczej się nie dało. W końcu jedna grupa górali - nawet tak mężnych, bitnych i nieposkromionych - Doliny nie odzyska. Na słowa o sojusznikach wewnątrz Doryk skrzywił się lekko.
- Może pośród tych mniejszych, albo pośród prostego ludu będzie kto do odratowania - stwierdził. - Najwięksi to zdradzieckie psy - splunął. - Woleli chuja położyć na bogach i krwi przelanej przez swoich ojców i braci, aby dupy po zamkach wygrzewać - podzielił się swoją opinią o większych lordach Doliny z rodowodem Pierwszych Ludzi. - Jak ten twój Redfort, albo Waymar Royce - Doryk splunął ponownie. - Syn Robara, a służy za podnóżek andalskiej kurwie. Więcej siedzi u niej na zamku niż u siebie, tak go krótko na smyczy trzyma. Nie zdziwiłbym się jakbym go zobaczył jak całuje rzyć któregoś z tych ich septonów. Hunter podobnie, niby plotka mówi, że się nie pali do tej nowej Wiary, ale kurwie królowej buciki by wylizał do czysta.
Sojusznicy z zewnątrz... Jakieś małe ludziki, które przybyły nie wiadomo skąd i Muddowie. Tylko jaśnie sobie miłościwy Tristan Mudd chciałby w zamian? Przecież za darmo i na ładne oczy im nie pomoże.
- He? I jak masz zamiar tych Ibbeńćzyków lub Mudda przekonać żeby nam pomogli, co? - dociekał Doryk, którego umysł nie był umysłem bezrozumnej góry mięcha. - I co to za "najboleśniejsze" punkty? Jak gadasz, to mów od rzeczy, a nie tylko tyle żeby pomachać językiem - dodał. - Znaleźć pomoc to tu, to tam i bić wroga tam, gdzie boli. Takie rzeczy to łatwo sobie powiedzieć.

- Hmm... Niech będzie - zgodził się Doryk, może rzeczywiście któryś z żyjących w dolinach zdrajców zechce odkupić swoje winy. Najlepiej idąc w pierwszej linii i zabijając jak najwięcej Andalów nim sam padnie, oczyszczając imię swego rodu dla potomków. - Brzmią jak pizdy, ci Ibbeńczycy - podsumował krótko co usłyszał. - Z Muddem zobaczymy, coś mi się nie widzi żeby danie mu jakiejś dziołchy załatwiło sprawę.
Reszta spraw w końcu trochę bardziej konkretna. Krwawa Brama, dobra, zwłaszcza jeżeli rzeczywiście będą mieli sojuszników. Jeżeli nie, to w sumie można ją jebać. Gulltown za to... Najważniejszy punkt handlowy, główny szlak do komunikacji z innymi Andalami, a w dodatku bogate miejsce. Zacny pierwszy cel. Zwłaszcza z tym jak blisko do Runestone, gdzie można, tak jak Jeremy powiedział, uczynić z Royce'ów przykład dla innych zdrajców. Strongsong tymczasem może nie było bardzo użyteczne do wypadów, ale było w górach i dość odizolowane od innych zamków. Łatwiejsze do zajęcia - o ile Belmore nie przejdzie na ich stronę - a później można było przygotować je oraz ziemie wokół do obrony zanim Andalowie przybędą z kontratakiem. Związałoby wiele z ich sił i odsłoniło inne miejsca na nizinach dla znających kozie ścieżki górali.
- Niech będzie, że na razie przystaniemy do ciebie - zadeklarował Doryk. - Pamiętaj jednak, że to ja jestem wodzem mojego plemienia - przestrzegł Blackforta przed zbytnim rozpychaniem się ze swoim autorytetem. - W okolicy jest kilka plemion, największemu przewodzi Grogg, syn Grogga. Znasz go?

Skoro znał się z Groggiem, to wspaniale. Powinno łatwiej pójść podczas rozmowy z nim, a jak będą mieli jego, to powinno być już zdecydowanie z górki. Przynajmniej na etapie zbierania wojowników, ponieważ później trzeba będzie jeszcze wpierdolić Andalom.


Nazajutrz wyruszyli, a dotarcie do siedziby Grogga zajęło im trzy dni. Doryk posłał przodem szybkich posłańców, aby i najbliższe synowi Grogga grupy powiadomić o tym, że ważne rzeczy się dzieją i zaprosić. W końcu po co popierdalać do każdego z kolei, kiedy można zebrać się od razu odrobinę większą gromadą? Tak więc mniej więcej w tym samym czasie co oni, do obozowiska Grogga przybyło jeszcze dwóch mniejszych przywódców górali.

- Jeremy Blackfort - umięśnionego i pokrytego gęstym, czarnym włosem torsu Grogga syna Grogga nie dało się z niczym pomylić - znowu pojawia się w moich górach - rzekł, wychodząc powitać gości z otwartymi ramionami. - Razem z nim Doryk!
Wielki wódz górali uściskał serdecznie obu swoich przyjaciół.
- Dołączcie do mnie przy ogniu i mówcie co was sprowadza. Tak samo jak i tych innych, którzy przybyli tu za waszym słowem.

Grogg upił ale z trzymanego w dłoni rogu i pokiwał powoli głową.
- Wiesz, że ja i moi ludzie czekamy tylko na dobrą okazję, aby upuścić andalskiej krwi - odpowiedział, a były to słowa niewątpliwie prawdziwe. - Nie przepuścimy więc podobnej okazji. Możecie być pewni, że nie będziecie walczyć sami!
Dwaj mniejsi przywódcy, którzy przybyli na spotkanie, wydawali się być z jednej strony żądni krwi, a z drugiej ulegać presji jaką wywarło na nich dołączenie do sprawy Doryka i Grogga. W końcu jak mieli protestować, jeżeli tacy dwaj wojownicy i przywódcy zdecydowali się chwycić za broń? Zgodzili się, przynajmniej na razie, dołączyć do sprawy Jeremy'ego.
- Teraz powiedz, jaki masz plan? - zapytał gospodarz. - Poza tym, że potrzebujemy wszystkich innych wojowników, aby walczyć i wybrać króla "całych" gór - doprecyzował. - I nie tylko gór! - dodał głośniej, unosząc róg. - Całej Doliny!

- Dziołchę to by pewno wziął tylko od króla - stwierdził trzeźwo Grogg. - Coś wątpię, że nam pomoże - ocenił. - Musimy się nastawiać, że ta napierdalanka będzie nasza i tylko nasza.
To co Jeremy przedstawił dalej nie brzmiało źle, jednak jego gospodarz miał mu do powiedzenia to i owo.
- Tak się składa, że na północy, w okolicy Paluchów, już szaleje jeden wódz i kąsa Andalów - powiedział. - Tam też teren jest bardzie górzysty i naszych braci jest tam więcej. Może lepiej by było tam ich zbierać, a nie tutaj. Żeby przemaszerować z północy do nas duże liczby by musiały przekroczyć przełęcz, małe szanse, ale wciąż ryzyko, że Andalowie by ich zauważyli. Jeżeli rozchodzi się o wodzów z tej części gór, to tutaj będzie ich zebrać.
Doryk ten pomysł poparł, a też na początku, kiedy pierwsze uderzenia wyprowadzą, kilka ataków mogło być lepszych niż jeden duży. Tak też Grogg zaproponował, że mogliby wykorzystać to co zaczął Haggan - tak się zwał ten wódz walczący na północy - i przykuć uwagę Andalów w tamtym regionie. Kiedy to już by się stało, to Grogg mógłby z góralami z południa mocno gdzieś pierdolnąć i wycofać się z powrotem w góry. Mieliby wtedy jakiś sukces na zachętę dla wątpliwych, a do tego jakieś łupy, które mogłyby coś dobrego dać. Na północy pewnie też ugraliby co nieco. Wtedy by się połączyli i zrobili tak jak Jeremy mówił. A, jeszcze Andalowie by nie wiedzieli gdzie będzie kolejny atak! Ha, tępaki! Sraliby po gaciach główkując czy z gór zejdą na północy, na południu czy może od razu na Księżycowe Wrota.
- Hahaha! - zaśmiał się Grogg. - Co sądzisz?

- Ano, nie zaszkodzi. - Orzekł w końcu potężny wódz. Jednakże nie dało się słyszeć w jego głosie przekonania. Mudd musiałby w tej pomocy mieć interes i to zapewne nielichy. W życiu wszak nie ma nic za darmo. Na pewno jednak nie mieli czego szukać na dworze władcy Królestwa Wzgórz i Rzek, będąc jeno zbieraniną bez znaczenia. Słusznie Jeremy zauważał, iż pierwej muszą osiągnąć konkretną siłę i dokonać czynów, które mogłyby zapewnić im popleczników.
Co zaś tyczyło się Haggana, to potrzebowali jego samego oraz jego ludzi, a nie urżniętego łba. W tym miejscu należało wyjaśnić - co też Grogg uczynił -, iż władzy w plemieniu nie obejmowało się poprzez zabicie poprzednika.
- Jak spróbujesz mu urżnąć łeb, to i owszem, całe plemię może ruszyć za tobą. Ale coś mi się widzi, że by ci się to nie spodobało. - Podsumował z przyganą w głosie. Nie, to zdecydowanie nie był dobry sposób załatwiania spraw.
Doryk był wodzem własnego plemienia, którego nie zamierzał opuszczać. Poza tym z pewnością jego niegłupi łeb przyda się na miejscu, skoro i tutaj mieli gromadzić siły oraz prowadzić uderzenia. Grogg za to mógł dać mu dwóch swoich ludzi, by mówili w jego imieniu oraz, by przynajmniej jeden z nich wrócił później z informacjami. Jeżeli chciał więcej głosów, to zapewne mógłby także uzyskać człowieka od Doryka. Wszyscy oni posiadali by jakieś koniki, aby nadążyć za Jeremym oraz jego ludźmi.

No to tak... Otrzymał od obu wodzów ludzi. Od Doryka jednego z jego wojowników, od Grogga zaś dwóch. Wszyscy trzej mieli swoje koniki, choć służyły im one do podróżowania i transportu ekwipażu, bowiem walczyć woleli pieszo. Należało o tym pamiętać, gdyby planowało się chwalebną szarżę albo coś takiego. Poza tym wartą uwagi informacją było, że Księżycowych Wrót nie da się ominąć od wschodu. Od zachodu, to tak. Podejście od wschodu zmusiłoby drużynę do zejścia na niziny a tego chyba nie chcieli, prawda?

Wyruszyli. Podróż górskimi szlakami, choć znanymi przydzielonym im ludziom, nie była łatwa. Różnica pomiędzy tym, czego doświadczali teraz i w ostatnich dniach była znacząca względem podróżowania traktem. Jakby zaś tego było mało, to ósmego dnia podróży mieli mały... incydent. W górach są górale. W górach żyły cieniokoty, niedźwiedzie oraz olbrzymy. To nie był cywilizowany, przyjazny człowiekowi teren. Tak jak na morzu można wpaść na sztorm, tak tutaj można wpaść na inne tarapaty. I oni wpadli.
Co się stało? Ano stał się cieniokot. Jeremy, nawet pomimo tego, iż tropicielem był naprawdę dobrym, nie wykrył problemu zawczasu. No ale nie ma co się obwiniać, zwierz nie przecinał non stop ścieżynek, ostentacyjnie próbując zostawić trop. Jak to wielki kot, był skryty. Zaatakował zaś nocą. Wartę miał wtedy Mallerik. Reszta spała smacznie. Pies nawet nie zaszczekał. Wtem dało się słyszeć rżenie koni. Wojak podniósł się szybko, zakrzyknął coś, reszta też się obudziła. Mellerik już był z ostrzem przy koniach. Cieniokot przeprowadził bardzo skryty, ale średnio udany atak. Być może był straszliwie głodny i liczył, że wyszarpie dla siebie choć kawał mięsa, nim będzie musiał wiać. Mylił się, tylko zranił jednego z koników. Tego, haha, należącego do Mallerika. Resztę też udało się opanować nim się spłoszyły i uciekły.

Gonić za kotem nie było co. W górach poruszał się wiele sprawniej a odnalezienie go mogło kosztować ich kolejne dni. Już czuć było opóźnienie w powietrzu, ponieważ z rannym koniem nie mogli podróżować tak sprawnie. Na szczęście zwierzę żyło i rychło winno dojść do siebie. Tak czy siak... Dwunastego dnia byli już za rzeką, pomiędzy Strongsong a Heart's Home. Konik miał się już lepiej. Natomiast ich wyprawa musiała podjąć konkretne decyzje. Jeremy obstawiał północny wschód. Tylko gdzie dokładnie? Grogg powiedział, ile wiedział, a wiedział, iż niejaki Haggan buszuje w okolicy Paluchów. Tylko, że to była spora połać terenu a oni nie mieli konkretnej lokalizacji. Tutaj zaczynał się prawdziwy problem.

Że tak całkiem na łut szczęście to nie można powiedzieć. Co prawda ludzie przydzieleni mu przez obu wodzów o tej części gór niewiele wiedzieli, ale on sam tropić potrafił. Okazało się to zadaniem nieprostym i trochę czasochłonnym - stracili dwa dni, nie mogąc sobie za bardzo pozwolić na podróż w czasie poszukiwań - ale finalnie Jeremy znalazł ślady, które świadczyły o obecności ludzi w okolicy. Teraz trzeba było tylko tymi śladami podążyć i coś powinno z tego być.

Było już późne popołudnie, kiedy wkroczyli na szlak wiodący płytkim, nieco zalesionym wąwozem. Na pierwszy rzut oka nawet najbardziej zakuty andalski pancerny łeb by potrafił stwierdzić, iż miejsce to wygląda na idealne do przeprowadzenia zasadzki. No ale oni przecież nie mieli wrogich zamiarów, prawda? No właśnie... Tak więc szli sobie i rozglądali się. Wtem czujne ucho Jeremy'ego usłyszało hałas, jaki wydać musiał spadający z wysokości kamień. To mógł być tylko luźny kamyczek, który od tak sobie spadł, ale wzrok wojownika natychmiast powędrował tam, gdzie zdało się dźwięk słyszeć. I cóż, obaczył ruch. Ludzka sylwetka mu mignęła, następnie zaś zniknęła w krzakach. Niewątpliwie byli obserwowani. Niewątpliwie przez pobliskie plemię. Najwyraźniej górale byli ostrożni, nawet jeśli zauważeni przez nich ludzie byli nieliczni.
Towarzysze podróży spojrzeli na swego przewodnika. Ostatecznie to on tutaj ich prowadził.

O ile wcześniej, w bardziej znajomych okolicach, godność "Blackfort" mogła być rozpoznawana, to tutaj już nie było na co liczyć. Niemniej, kamienie z proc czy strzały z łuków się nie posypały na podróżnych. Na korzyść zapewne, poza samymi słowy, przemawiał też fakt, iż nie próbowali uciekać a rozmawiać. Takoż po dłuższej chwili dało się posłyszeć kolejne zamieszanie na stokach niewielkich, kamienistych zboczy. W końcu objawiło im się kilkunastu mężów. Sześciu wychynęło spomiędzy skał i krzaków a dzierżyli oni krótkie łuki. Na cięciwy mieli nałożone strzały, choć oczywiście łuki nie były napięte. Powód był oczywisty - łuk to łuk, więc rzecz byłaby bardzo niepraktyczna, jeśli nie chciało się od razu oddawać strzału. Dobry znak, najwyraźniej nie chcieli a tylko byli gotowi, by szybko zareagować.
Niebawem zaraz też po kamieniach zaczęło złazić pięciu mężów, niewiele się od siebie różniących posturą. Jeden z nich miał jednak pełną, wykonaną z brązu kolczugę. Tenże był, co widoczne, starszym, całkiem dobrze trzymającym się człowiekiem. Zapewne w walce nie stanowiłby wyzwania nawet dla przybocznych Blackforta a co dopiero dla takiego zucha jak on sam. Niemniej, na pewno coś tam potrafił.
- Jestem Bogrulf. A ty przebywasz na ziemiach mego plemienia. - Oświadczył, wychodząc przed szereg. Świetnie, nie musieli dalej szukać wodza. - Znam Haggana, którego zwą także "Orłem". Znam też jego czyny. Prześladuje on ród Crayne, a przynajmniej takie ostatnio wieści się po górach niosły. - Dodał. Potem chwilę przypatrywał się całej grupie.
- Nie znam was i nie wiem, z jakiego powodu mógłby stanąć do walki na twe wezwanie, Jeremy Blackfort, ale... Ale jeśli przysięgniesz na Bogów, że prawdę rzekłeś i, że problemów czynić nie będziesz, to mogę zaprosić ciebie oraz twych kompanów pod swój dach. Możemy chociaż pomówić i się posilić. - Zaproponował.