Dziedziniec

Ser Brynden na własne oczy mógł wkrótce ujrzeć Jej Wysokość i przekonać się, czy w istocie jest równie piękna co panienka Becca. Niestety, lub stety, musiał podróżować też z całym dworem do Ironaoks, chyba że pragnął piechotą sam udać się do Księżycowych Wrót. W każdym razie Findis Arryn przystała na propozycję swego małżonka i zgodziła się przyjąć biednego rycerza na służby, a nawet go wyposażyć. Nakazała też dać mu wolnego konia, jeśli takowego mieli, gdyż nie chciała, aby coś ich opóźniało. Po tym wszystkim stwierdziła, że Waymar ma zdecydowanie zbyt dobre serce.
Dla królowej jednak była to drobna sprawa, a ona sama musiała się pospieszyć z całym swym orszakiem, aby jeszcze siódmego dnia siódmego księżyca przybyć do Ironoaks. Septoni zalecali, aby w tym dniu odprawiać sądy, ona jednakowoż miała zaledwie jeden sąd do odprawienia, ale była to sprawa natury wielce delikatnej. W tym dniu zatem musiała jej wystarczyć modlitwa w sepcie, choć bardziej starała się zgrywać pozory niż rzeczywiście pragnęła takiej chwili skupienia. Oczywiście, miała swoje przemyślenia związane z wiarą i wiedziała, że powinna w końcu to sobie wszystko uporządkować. Na razie jednak musiała myśleć o zupełnie innych sprawach.
Gdy Jej Miłość zaszczyciła wreszcie swą obecnością Ironoaks, wyglądała bardziej radośnie niż zazwyczaj. Tajemnicą nie było, iż Findis Arryn lubowała się w spędzaniu czasu na świeżym powietrzu, jak również w jeździe konnej. Na swej białej klaczy - Mewie - wyglądała zresztą tak, jakby nigdy nic innego w życiu nie robiła. Na dziedzińcu jednak musiała pozwolić sobie pomóc z niej zsiąść, aby przywitać się z gospodarzem i jego rodziną. Miała ostatecznie przyjrzeć się siostrom Waynwooda, choć zapewne i tak zabierze je obydwie na swój dwór. Niemniej jakichś formalności należało dopełnić i się ich trzymać.

Tak jak Lothar przeczuwał, królewski orszak zaszczycił Ironoaks dokładnie w dniu wielkiego święta Ojca na Górze, jak doniósł mu jedna z grup jego żołdaków patrolująca akurat okolicę. Mając nadzieję, że wszystko jest dostatecznie dobrze przygotowane i spięte na ostatnie guziki, podniósł na nogi cały zamek aby godnie przywitać swoich gości. Osobiście dopilnował by uprzątnięto dziedziniec z nieczystości, poskładano wszystkie luźno porozrzucane narzędzia i inne szpargały, powieszono przed bramą. herbowe flagi Waynwodów i Arrynów. Kiedy zbliżających się konnych było widać już z murów Ironoaks, wygnał wszystkich na dziedziniec by zgodnie z ceremoniałem powitać monarchinię. W rzędzie stanęli wszyscy najważniejsi członkowie jego rodu, jego rodzeństwo, stryjowie i inni obecni.
- Macie zachowywać się godnie i wedle ceremoniału. Najlepiej jak na razie w ogóle nie odzywajcie się niepytani. To królowa, a nie ciotka wracająca z dalekowschodnich zakupów. - zaznaczył srogim tonem, patrząc zwłaszcza na najmłodszych ze swojego rodzeństwa. Patrek, jakkolwiek był sympatycznym chłopcem nie miał czasem pewnych zahamowań i co by tu dużo mówić, nie grzeszył wielką inteligencją zaś Rosalind... Miała swoje dziwactwa, tak delikatnie ujmując. Z nieco większą przychylnością spojrzał na Jocelyn, która nie dość że była chyba najładniejsza z całego stadła, to jeszcze przykładna i nie mieląca ozorem na lewo i prawo. No cóż, miał nadzieję że zdążył przez te lata przez swój autorytet starszego brata nauczyć ich trochę moresu, a jeżeli nie on, to przynajmniej septon Heribert, który zresztą też był obecny stojąc tuż obok prawego ramienia swojego pana i wychowanka.

Lothar zadbał też o ubiór swojej rodziny, by był schludny i gustowny, sam zaś odział się w czarno-ciemnozielony strój dobrze skrojony pod jego sylwetkę i odpowiednio uwzględniający jego braki po lewej stronie ciała - nie krył ich bynajmniej, nie miał tego w zwyczaju, ale nie wisiał mu żaden luźny rękaw. Gdy przez otwartą bramę zaczęli wjeżdżać członkowie królewskiego orszaku z samą królową na czele, na znak lorda Waynwooda wszyscy członkowie jego rodziny i obecni na dziedzińcu przyklękneli jak nakazywał ceremoniał,
- Wasza Królewska Mość... - powiedział, z szacunkiem pochylając swoją głowę - Siedmiu niech będą dzięki za bezpieczeństwo, jakie zapewnili Wam podczas podróży. Dom Waynwoodów jest zaszczycony mogąc gościć Was i Waszą rodzinę oraz świtę w murach Ironoaks. - co zrobił dalej, zależało jak zachowywała się sama monarchini. Ze swojej strony nie uchybiał ani części protokołu. Jeżeli królowa wskazała by wstać, wstał. Jeżeli podeszła by mógł ucałować jej pierścień, zrobił to - Mamy nadzieję, że ani na cal nie uchybimy naszym powinnościom, a damy dowód naszej gościnności i lojalności.

Gdy zobaczył obok królowej Waymara Royce'a stężał na chwilkę, był to bowiem człowiek który był przyczyną jego kalectwa i jego obecność przypomniała nieco o tej strasznej wojnie, która zabrała mu tylu krewnych. Nie żywił jednak osobistej urazy do króla-małżonka, wszak byli wrogami i jedyne co mógł czuć to tylko żal, iż to nie on tego dnia okazał się lepszym wojownikiem. Cóż, ileż można rozpamiętywać.... Przywitał go należycie do jego statusu, tak samo jak innych obecnych możnych, królewską siostrę, lorda Corbraya oraz lorda Huntera.

Pierwszym szczegółem, na który Jej Miłość zwróciła uwagę, były chorągwie z symbolami rodu Waynwoodów i Arrynów. Najdłużej zatrzymała swój wzrok na białym sokole, zastanawiając się, czy aby osobiście nie odwzorowałaby go lepiej. Całkiem możliwe, że tak, albowiem królowa słynęła z talentu do haftowania, czy też po prostu wyszywania. Szybko jednak otrząsnęła się z tych myśli, gdyż nie zawitała tutaj, aby oceniać prace hafciarek.
Chyba cały dwór Ironoaks stał teraz przed nią na dziedzińcu, a raczej klęczał. Findis Arryn z racji wysokiego urodzenia była osobą dosyć dumną, ale też nieprzesadnie zapatrzoną w sztywne protokoły. Nie ścinała głów za drobne błędy, ale też była przyzwyczajona do tego, iż ktoś w ten sposób oddaje jej hołd. Swej ręki z pierścieniem nie podała jednakże do ucałowania, gdyż nawet nie zdążyła zdjąć rękawiczek. Podróżowała na sposób męski, dlatego też bardziej na sposób męski niż damski była teraz odziana. Mimo wszystko wciąż była niezaprzeczalną pięknością, a jej ruchy były delikatne i wyważone. Podeszła do rodziny Waynwoodów, gestem wskazując, iż mogą już powstać.
-Jeśli wszystko będzie przebiegać tak sprawnie jak w chwili obecnej, to myślę, że nie musicie się o nic martwić, lordzie Waynwood - pochwaliła mężczyznę, ocieplając nieco tą sztywną atmosferę. Zaraz też przeniosła spojrzenie na młode kobiety stojące tuż obok Lothara. Pamiętała, jak wspominał jej o nich i jakimi też imionami je wówczas nazywał. -Lady Jocelyn i lady Rosalind, jak mniemam. Może zechciałybyście, moje drogie, poprowadzić mnie do tutejszego septu? Najpierw chciałabym oddać cześć Ojcu na Górze, potem zaś możemy przejść do bardziej przyziemnych spraw - zagadnęła dziewczęta, zarzucając długim warkoczem. Do młodego chłopaka zaś, zapewne brata lorda Ironoaks, uśmiechnęła się żywo, po czym zmierzwiła mu czuprynę. Był jeszcze dzieckiem i przypominał jej o własnych synach, choć byli przecie sporo mniejsi. Wielce żałowała, iż nie mogła zabrać ich ze sobą, choć chyba tylko Waymar wiedział o jej rozterkach. Przed dworem zdawała się być niewzruszoną kobietą, ale w głębi serca przede wszystkim była matką, której brakowało teraz dzieci.

Dotarli wreszcie do Ironoaks, które miało być przystankiem na ich drodze do Gulltown. Po drodze rozwiązała się kwestia ser Bryndena, przez co Waymar pozostawał w dobrym nastroju. To, że swym uczestnictwem w wielkim święcie zaszczycili akurat lorda Waynwooda nie spędzało mu snu z powiek. Ot Lothar póki co prezentował się jako wasal wierny i posłuszny, co nie o każdym można było powiedzieć, a na dodatek już wkrótce czekać go miała ważna misja. A to że kilka lat temu był jego wrogiem? Cóż, wojna rządzi się swymi prawami, których na czas pokoju przekładać nie należy. Nie zabili się wtedy, to muszą teraz się znosić, a to czy będzie to łatwe czy skomplikowane, to już czas pokaże. Ręki i tak mu nie zwróci; pozostawało być chociaż gościem spokojnym i mało problematycznym. Zamierzał jedynie zwracać baczną uwagę na zachowanie lorda Waynwooda, który wszak miał on zostać jego dobrym bratem. Na razie jednak ciężko było cokolwiek orzec w tym temacie, a sam Lothar wraz z gromadką innych Waynwoodów posłusznie uklęknęli przed królową. Po chwili, gdy wypłynął temat septu, wykazał chęć, by udać się tam z żoną. Nie to, że poczuł nagły wzrost potrzeb religijnych, które całkiem nieźle zaspokojone zostały ostatnim czuwaniem. Jednakże, jako wyznawcy Siedmiu, w sepcie bywać wypadało, zwłaszcza w dniu takiego święta. No i po prostu w obecności żony czuł się najswobodniej. Miał tylko nadzieję, że modlitwa nie potrwa przykładowo symbolicznych siedmiu godzin. Bardziej wiązał nadzieję z potencjalną ucztą, o ile Lothar był łaskaw takową przygotować. Oby, w końcu para królewska przyjeżdżała, a i nazwa święta była dość jednoznaczna!

Co ojciec by pomyślał o swej córce, która przyzwoliła na hańbę siostry? Czy mimo wszystko byłby dumny z jej innych działań? Ostatecznie sam Artys Arryn nie odesłał Findis do Milczących Sióstr, gdy ta powróciła z szalonej ucieczki z Ibbeńczykami, więc może i dla grzesznej Roweny byłby wyrozumiały. Różnice jednak były, a przede wszystkim taka, iż jego najstarsza córa wbrew plotkom powróciła nieskalana. Miłość do młodszego rodzeństwa bywa jednak silniejsza niż wszystko.
Z takimi oto przemyśleniami Findis Arryn opuszczała Ironoaks, a w jej głowie powoli zaczynały się też rodzić inne idee. Sept Siedmiu Gwiazd był jej przyszłością, podobnie zresztą jak widziany we śnie starszy mężczyzna. Skoro zatem taką miała iść drogą, nie zamierzała z niej zawracać. Powoli zaczynała swe spojrzenie kierować ku czemuś, co od jakiegoś czasu trapiło jej serce. Andalowie napływali do Westeros coraz liczniejszymi grupami, a wokół Doliny było kilka wrażliwych lokacji… Gdy wstępowała na tron, była przekonana, iż nie do niej będą należały te kroki, a do jej synów. Jednakże czas pędził i nakazywał działać szybko, a Findis była na tyle młoda, że najzwyczajniej w świecie chciało się jej działać.
W czasie podróży z początku zdawała się być milcząca, jednakże po jakimś czasie zaczęła prowadzić ożywioną konwersację z siostrami Lothara, opowiadając im o Księżycowych Wrotach i życiu na królewskim dworze. Jej Miłość pragnęła, aby dziewczęta na nim rozkwitły, a wkrótce też planowała znaleźć im odpowiednie partie. Znając lorda Waynwooda, mężami jego sióstr musieliby być andalscy mężczyźni, to jednak nie stanowiło żadnego problemu. Corbray’owie, Melcolmowie, Graftonowie… Z chęcią by nawet wydała którąś z dziewek za własnego kuzyna, gdyby tylko jego matka nie wywodziła się z Ironoaks.