Ziemie Reach

Reach od zawsze mogło cieszyć się łaskawym spojrzeniem bogów, które to odzwierciedlało się w dobrej pogodzie będącej odpowiednim zbalansowaniem deszczu, ciepła i światła słonecznego. Poza tym uważane były, nie bez powodu, za jedne z żyźniejszych ziem w całym Westeros. W tym roku wyglądało na to, że mieszanina wszystkich tych czynników szczególnie dobrze wpłynęła na żniwa w domenie Mullendorów, które to były nieco większe od tych w sąsiednich ziemiach. Wstępne przewidywania, nawet doświadczonych chłopów, okazały się błędne i żywności było więcej w porównaniu z ostatnimi zbiorami. Czy było tego jakoś wyjątkowo dużo by należało się patrzeć na nich z zazdrością? Cóż, nie można było się oszukiwać, że spichlerze tutejszych panów zaraz pękną w szwach, a mleko i miód będą sycić każdego, ale też nie było to coś na co można było kręcić nosem. Część z wypracowanej nadwyżki natychmiast znalazło się w zamkowym spichrzu, gdzie zmagazynowano ziarno na cięższe czasy, a resztę prostaczkowie mieli spożytkować na jarmarku kończącym żniwa.

Przez ostatnie miesiące, czego obecnie nastąpiła kulminacja, pan na Długim Stole mógł zacierać ręce, przecierać świecące się oczy i liczyć na to, że najbliższe podatki miejskie i cła okażą się w najbliższym okresie rozliczeniowym wyjątkowo udane. Dlaczego, ktoś mógłby się zastanawiać?
A oto bowiem, wyjątkowo jak na region czy porę roku, w którym mieścił się Długi Stół, przez ziemie lorda Merryweathera zaczęło przejeżdżać znaczna liczba kupców - czy to przemieszczających się ze wschodu na zachód lub z zachodu na wschód lądem czy też na Manderze, z północy na południe lub odwrotnie. Nagłe poruszenie w handlu, wpłynęło naturalnie na pobieralność ceł, podobnie jak spisane naprędce i egzekwowane dodatkowe prawa przez zmyślnego zarządcę, które dodatkową "ściągalność" miały zapewniać.
Natężenie handlu i ruchu na traktach także pozytywnie, nawet jeśli krótkotrwale, wpłynęło na lokalnych kupców i rzemieślników rozsianych w miasteczkach. Większy przepływ dóbr i towarów, konieczność naprawiania popsutych wozów czy wyprodukowania dodatkowych towarów na sprzedaż, większa ilość gości w gospodach i wiele, wiele więcej. Wszystko to sprawiło, że gdy już sytuacja się nieco uspokoiła, to z tyłu, za tymi wszystkimi kupcami i wędrowcami, zostało sporo złota - gotowego do opodatkowania. Nawet jeśli mogło to wywołać u niektórych pomruki niezadowolenia, to koniec końców podział był, względnie, sprawiedliwy i nikt nie mógł szczególnie narzekać. W końcu i tak każdy miał więcej złota niż jeszcze kilka tygodni czy miesięcy wcześniej.

Ziemie Reach, do niedawna, cieszyły się długotrwałym pokojem, a jeśli konflikty się zdarzały, to zachowywały one lokalny i krótkotrwały charakter. Nawet teraz, mimo że na północy Rowanowie wyruszyli na wojnę w kierunku Czarnego Nurtu, by razem z siłami Dorzecza i Muddami zepchnąć Andali do morza, a nad zachodnim wybrzeżem poczęły się pojawiać okręty Żelaznych Ludzi, to wciąż większość krainy cieszyła się spokojem i stabilizacją.
Na dalekim południu, największymi beneficjentami tej sytuacji były ziemie Florentów i nowo przybyłych ze wschodu, ziemie Cuy. W pierwszym przypadku nie było to spowodowane czymś szczególnie nadzwyczajnym - ot, odrobina zachęty ze strony zarządcy do obniżenia nieco ceł czy innych form opodatkowania kupców, które sprawiły, że chętniej odwiedzali ziemie wokół Jasnej Wody. I tak, tymczasowe obniżenie podatków wpłynęło na zwiększenie przychodów. Paradoks podatkowy, można było rzec. Zupełnie inna sprawa miała się na ziemiach andalskich przybyszów, gdzie to właśnie ich "egzotyczność" i nowinki, czy to ze świata lub technologiczne sprawiały, że kupcy z okolicznych ziem, duzi i mali, ściągali licznie by zobaczyć jaki to dobry interes można było dobić, a dobre interesy robili. Te zaś, będąc opodatkowane, mogły zasilić kiesę tutejszego lorda, który z pewnością gratulował sobie osiedlenia się w Reach.
Podobne ożywienie w handlu można było zaobserwować na północy, na Północnych Równinach. Tam z kolei powód do ożywienia handlu był zupełnie inny - wojna. Jakkolwiek to paradoksalnie nie brzmiało, kupcy szli przez tamtejsze ziemie za armią, licząc na to, że będą wstanie sprzedać czy to wina i wysokiej klasy jedzenie dla możnych panów, którzy w czasie kampanii wojennej z pewnością nie chcieliby rezygnować ze swojego uprzywilejowanego życia, a zwykłe piwsko czy zwyczajne żarcie dla żołnierzy. Poza tym dochodził szeroki zakres różnego rodzaju ekwipunku, usług czy też skupowanie łupów wojennych i w późniejszym okresie upłynnienie ich w innym regionie. Ziemie Rowanów, a w szczególności właśnie Północne Równiny, stały się więc swoistym centrum operacji wielu oportunistów, którzy maszerowali z południa na północ i odwrotnie, by robić wymienione interesy, a tutejsze ziemie się na tym pośrednio bogaciły.