Królewski Las

~***~

- Wszystko co krwawi, można zabić. - zakończyła dyskusję na temat kto jest lepszy, a kto gorszy. Dalsze słowa Aenariona zbyła milczeniem, aż do pytania o niejako hierarchię ich ludu. - Nie. Każde większe zgromadzenie posiada swoich Mędrców, którzy decydują lokalnie. Jednak w najważniejszych sprawach - jak ofiarowanie obcym cząstek naszych Bogów w postaci sadzonek, które wywiozą w odległe krainy - decydowanie przynależy kręgowi z Wyspy. I nie można dostać się na nią od tak, jak powiedziałeś, z ciekawości. Nawet królowie muszą dostać pozwolenie. - kobieta spojrzała ponad przybyszami na siedzącego na pobliskiej gałęzi, dużego czarnopiórego kruka. Dopiero teraz niektórzy mogli zdać sobie sprawę, że zwierzę przyglądało i zapewne przysłuchiwało się ich rozmowie z nienaturalną ciekawością. Nie było rzecz jasna jedynym ptakiem w okolicy, lecz jedynym tak nietypowo się zachowującym. Kobieta i kruk patrzyli sobie w oczy przez kilka krótkich chwil, po czym ptaszysko machnęło skrzydłami wzbijając się w powietrze i zniknęło pośród koron drzew.
- Zostaną powiadomieni o waszej intencji przybycia i spotkania. Jeśli się zgodzą, dowiecie się o tym, docierając nad Oko Boga. - nie uznała za stosowne wyjaśniać cokolwiek więcej. Kiedy jednak srebrnowłosy zaczął mówić o podarkach, a potem zapytał o olbrzymy, Kamyczek zmieniła się. Wyglądała, jakby podjęła decyzję. Rozejrzała się po koronach drzew, po czym coś głośno powiedziała. Powiedziała..? Brzmiało to bardziej jak melodia, która z gracją i harmonią splatała się z leśnymi dźwiękami. Najlepsi pośród bardów bledli przy tych pięknych dźwiękach, których można byłoby słuchać bez przerwy. Ułożyć się na tej polanie, na miękkim mchu pośród głazów i korzeni i słuchać.
Z krótkiej, sielankowej wizji wyrwał szelest pośród liści, po którym spomiędzy gałęzi wyłoniło się z grubsza półtorej tuzina podobnych Kamyczkowi postaci, trzymających krótkie łuki z białego drewna w rękach. Szybko licząc, piętnaścioro leśnych tancerzy zwinnymi kilkoma susami znalazło się na ziemi, po czym obrzucili przybyszów ostatnim spojrzeniem i umknęli w gęstwinę, nim ktokolwiek zdążył zareagować. Także kilka leśnych zwierząt nagle się ożywiło i zniknęło pośród gałęzi, dotąd pozornie prowadząc zwyczajowe, leśne życie zwierząt. Na koniec natomiast, zza krzewów okalających jaskinię Mora, a także zza pleców olbrzyma i leśnej kobieta wychynął wilk, podchodząc do Kamyczka.
- Przekaż Strumieniowi, Korze i Dębowi, że białowłosi przybysze mogą swobodnie poruszać się po naszej puszczy, i że chcą się z nimi spotkać. Przyprowadzę ich. - powiedziała, spoglądając w oczy drapieżnikowi. Ten, nie zachowując się w ogóle agresywnie wystawił język po wilczemu, wysłuchując, po czym przeciągnął się. Spojrzał na Aenariona i uśmiechnął się, ukazując długie kły, a następnie skoczył pomiędzy roślinność i zniknął w gęstwinie lasu. Belaerys mógł przysiąc, iż więcej było w tym uśmiechu z człowieka, niż zwierzęcia.
- Podoba mi się wasz sztylet i te strzały z błyszczącymi grotami. Inne, niż Ludzi. - rzekła, wskazując najpierw wiszący sztylet u pasa jednego z ludzi Aenariona, a następnie Krona. - W zamian za to zaprowadzę was w trzy miejsca, gdzie znajdziecie olbrzymy. - dla valyriańczyka była to śmieszna cena, lecz skąd ona mogła to wiedzieć..?

Tymczasem Rickard zdołał przekonać kłusownika łowczego do małego pojedynku. Wszak co mieli lepszego do roboty..? Najwyraźniej nic. Jabłko tak..? Czemu nie! Mor niewiele rozumiejący z rozmowy Kamyczka i srebrnowłosego, nudzący się do tego stopnia, że publicznie zaczął grzebać palcem w nosie, ucieszył się na możliwość oglądania (hehe) pojedynku. Nawet przyniósł kilka jabłek z koszyków, które dostał. Owoce ustawiono więc kilkadziesiąt stóp dalej. Kron zaproponował, by nie tylko liczyć trafienia, lecz także z każdą strzałą zwiększać odległość, dokładnie o dziesięć stóp.
Pierwsza odległość została zaliczona przez obu panów bez problemu. Druga tak samo. Mor siedział obok, wcinał rozłupane owoce i gromkimi śmiechami kwitował każdy strzał. Trzecia odległość i benc, Kron nie trafił. Rickard wysunął się tym samym na prowadzenie. Czwarta odległość i benc - niespodzianka - tym razem Jeleń nie trafił. Remis i ostatni strzał. Tym razem odległość była już znaczna i jabłko wydawało się wielkości rzodkiewki. Łowczy posłał strzałę... i nie trafił. Rickard tymczasem szykował się do oddania swojej salwy, kiedy jego uwagę na moment odwróciła Kamyczek swoim melodyjnym... czymś. Chwilę później pojawiły się inne Dzieci Lasu - co było zaskoczeniem dla każdego, prócz leśnej kobiety - zaś obaj panowie nie byli kompletnie świadomi tego, że przez ostatnie kilka minut ich ruchy śledziło piętnaście błyszczących grotów gotowych do strzału.Tak, czy inaczej leśny ludek odszedł tak szybko, jak się pojawił, zaś zza krzewów, z kierunku w którym praktycznie strzelali, wychynął wilk, którego cudem nie trafili swoimi zbłąkanymi strzałami. Tego dnia definitywnie dopisywało im szczęście, choć jednak nieco bardziej Rickardowi.
Kiedy zaś wszystko się wyjaśniło, zaś Kamyczek i Aenarion najwyraźniej kończyli już rozmowę, należało dokończyć przerwany pojedynek. Tak więc Durrandon naciągnął cięciwę... i także nie trafił. Postanowiono oddać po jeszcze jednej salwie i tutaj szczęście uśmiechnęło się do Rickarda. Zwyciężył...

Nie było więc co mitrężyć czasu, tylko ruszać. Szczególnie, że dwa miejsca, o których Kamyczek mówiła - trzecie odpadało ze względu na odległość - znajdowały się po dwóch stronach drogi, którą zbudowali sobie ludzie.
- Nie ociągajcie się i nie zatrzymujcie bez potrzeby. Chciałabym jeszcze zdążyć na wielkie wydarzenie na Wyspie. - rzuciła Kamyczek, kiedy przedzierali się pierwszego dnia wspólnej wędrówki przez knieję.
Kiedy po trzech dniach dotarli do niewielkiego wzgórza, ich oczom ukazało się coś na kształt... domu..? Domu, o ile tak można nazwać kilka drzew wbitych w ziemię i opartych o wielką skałę, zaś pod nimi wyrytą dziurę. Tak oto dzielni poszukiwacze natrafili na leżę pary olbrzymów, posiadających o dziwo, aż trzy mamuty. Olbrzymka i olbrzym zagościli w miejscu bardzo oddalonym od jakichkolwiek ludzkich sadyb, głęboko w lesie. Z rzadka więc widywali ludzi, jeszcze rzadziej srebrnowłosych. No po prawdzie to nigdy. Nie dziwne więc, że podchodzili do obcych z dystansem. Ten dysonans niejako niwelowała obecność Kamyczek, do której giganty odnosiły się nader szacownie, oraz Mora. Ciekawe swoją drogą, czy to o samą kobietę chodziło, czy o jej ludek..? Tak, czy inaczej, po krótkiej rozmowie para postanowiła dołączyć. Pierwszy sukces.
W drugie miejsce, tam gdzie ponoć osiedliły się aż trzy olbrzymy, droga była daleka. Z goła niemal tydzień potrzebowali, by przebić się przez las, przejść trakt i zagłębić się ponownie w roślinność po drugiej stronie. Tutaj natomiast leżem olbrzymów okazał się głęboki jar, którym leniwie płynęła rzeczka. Tutejsi mieszkańcy umościli się pod rozłożystymi korzeniami ogromnego dębu rosnącego na skraju urwiska. Tym razem natrafiono na trzy olbrzymy, dwóch męskich przedstawicieli i jedną olbrzymkę, posiadających jednego mamuta. Obecność zarówno Kamyczka, jak i trójki olbrzymów okazała się zbawienna, bowiem rozmowa była krótka i mała grupka ochoczo dołączyła.
Nie pozostało więc nic innego, jak udać się do siedziby Dzieci Lasu, szczęśliwie leżącej po tej stronie Królewskiego Lasu. Wystarczyło nieco ponad półtorej dnia drogi, by zbliżyć się do gęstego boru rozciągającego się na dziesiątki, a może nawet setki metrów. Tutaj trzeba było znacznie zwolnić, szczególnie mając konie i olbrzymy, bowiem tak gęsta była roślinność. Kamyczek zaś kategorycznie zabroniła wycinania sobie jakiejkolwiek drogi. Natomiast kiedy już pokonali tą gęstwinę, ich oczom ukazała się rozległa, wzgórzysta polana, otoczona dziesiątkami pradawnych, rozłożystych dębów, oraz białodrewnych Czardrzew o wyrzeźbionych, upiornych twarzach. Kawałek dalej, niewielki strumień kaskadowo spadał po omszałych kamieniach, by niknąć w niewielkim jeziorku, nad którego brzegami wylegiwały się sarny, jelenie, a nawet dwa wilki. Całość krajobrazu wręcz lśniła w promieniach słońca i zapierała dech w piersi. Aenarion natomiast poczuł się dość nieswojo, niemal bombardowany pulsami magii. To miejsce definitywnie było nią ogromnie przesycone. Było tego tak dużo, że nie sposób powiedzieć, czy to zwierzęta, Dzieci Lasu, czy te Czardrzewa tak działały. A może wszystko na raz..? Bardzo dziwne, odosobnione uczucie, którego nigdy jeszcze nie czuł.

- Nie rozpalajcie ognia, jest tutaj zabroniony. Zostaw broń i pójdź ze mną. - zwróciła się bezpośrednio do Aenariona. - Sam. Nasi Mędrcy przyjmą cię i wysłuchają. - przedstawiła. Czy było inne wyjście..?

Właściwie Rickardowi wystarczył raz ponownej "zabawy" z Morem, by przekonać się, że olbrzym jest fatalny w ciskaniu do celu. Być może Jeleń nie pokumał pierwej faktu celnych rzutów i skrytej obecności Kamyczek tuż akurat nad obręczą. Tak, czy inaczej, dalsze podobne gry z gigantem nie były czymś ciekawym dla Rickarda, niepowodzenia jednak wcale nie zrażały olbrzyma. Wyglądał na kogoś, kto się świetnie bawi.
Do sprawdzenia się w celności znalazła się jedna osóbka. Na wyzwanie odpowiedziała Kamyczek, z ciekawością patrząc na broń ze smoczek kości. W końcu Dzieci Lasu słyszały o latających stworach, lecz nigdy nie miały okazji ich uświadczyć. Tak, czy inaczej, warunki pojedynku miały być takie same, jak pod jaskinią Mora. Oboje posyłali po strzale w stronę jabłka, które z każdą kolejną parą salw było oddalane coraz bardziej. Wszystkie dziesięć pierwszych pocisków dosięgło celu. Postanowiono więc zostać przy odległości, zaś za cel obrać dwa najmniejsze owoce z zapasów. Oboje "walczący" z wielkim skupieniem - bowiem takiego wymagał niemal niewidoczny cel - napięli cięciwy, po czym każde w swoim tempie ją puściło. Benc! Obie strzały chybiły! Chwila oddechu, koncentracji i kolejne podejście, jak się później okazało, finalne. Bardziej celniejszy bowiem okazał się Rickard, który z niebywałą dokładnością posłał swój pocisk, wygrywając pojedynek.
Przechadzając się po Gaju, Durrandon mógł odczuwać niechętne spojrzenia mieszkańców, wszak stronili od ludzi i nadmiernego z nimi kontaktu. Nikt jednak nie zatrzymywał go, czy też nie wyganiał. Mógł więc podziwiać - przynajmniej z zewnątrz - wielkie Czardrzewa o szerokich pniach, które wydawało się, naturalnie były otwarte, tworząc w ten sposób przestrzeń do zamieszkania wewnątrz. Z pewnością nie uświadczył tu żadnego budownictwa. Natomiast poszukując czegoś na wymianę, mógł zamienić swój łuk na mnóstwo rzeczy. Pęki strzał i włócznie o obsydianowych grotach, obsydianowe sztylety, Eleganckie i gustowne szaty z liści, kwiatów i kory, acz raczej nie na rozmiar kogokolwiek mu towarzyszącego. Znalazły się nawet pancerze o większej, lub mniejszej grubości ze skór, kory i liści, amulety i bransolety z kamieni, drewna i leśnych darów. W końcu naczynia z rogów, czy wyśmienite potrawy, którymi mógłby raczyć się przez następne kilka dni. Widząc to wszystko, doszedł do jednego prostego wniosku. Dzieci Lasu korzystały praktycznie tylko z darów natury i nie sprowadzały od ludzi wszystkich tych przedmiotów przez nich wytwarzanych. Najpewniej także nie wydobywały, ani nie przetapiały żadnych ród.


Zwierzęciu pozwolono pójść, natomiast "dary" przyjęto bez większego entuzjazmu. O ile bronią żywo zainteresowała się Kamyczek - którą Aenarion podczas drogi poznał na tyle, by stwierdzić, że w świecie ludzi uchodziłaby za materialistkę - o tyle pozostałe dary będące w większości ładnymi ozdobami niespecjalnie zainteresowały mały ludek. Zresztą srebrnowłosy mógł już zauważyć, iż Dzieci Lasu nie przywiązywały dużej wagi do ozdób, a jeżeli już, to były to proste, acz ładne przedmioty stworzone z tego, co las oferował. Niemniej podarki przyjęto i tyle. Kamyczek poprowadził Belaerysa przez Gaj dookoła niewielkie wzgórza, gdzie po drugiej stronie zeszli nieco w dół, aż ich oczom ukazało się niewielkie wejście do pieczary. To znaczy niewielkie jak dla przykładu, dla olbrzyma. Zwykły człowiek, choć z małym trudem, ale dałby radę przejść. Kobieta skinęła głową na Aenariona, po czym weszła.
W środku, po krótkiej chwili, nim oczy przyzwyczaiły się do panującego półmroku, valyriańczyk dostrzec mógł trójkę Mędrców, jak nazwała ich Kamyczek. Dwóch mężczyzn i jedna kobieta leżeli wplątani pośród sękatych korzeni Czardrzew rosnących ponad nimi. Kamyczek skłoniła się, po czym pozostając w półskłonie wycofała się, pozostawiając przybysza z Mędrcami.
Pierwszy przemówił mężczyzna o brązowej skórze i białych włosach rozpostartych tak, że nie wiadomo było gdzie są jego włosy, a gdzie białe korzenie drzew. Głos trójki mędrców przywitał Aenariona chłodno i w krótkich słowach. Bynajmniej, nie było czuć w tym wrogości, czy odrazy. Odczuwalna natomiast była silna pulsacja magii od jego rozmówców. Ci natomiast wysłuchali gościa, po czym głos zabierał ten sam mężczyzna, kiedy tylko był na to stosowny czas, bowiem nie przerywał Aenarionowi w żadnym wypadku.
- Wyczuwamy w tobie silne źródło darów od Bogów. Podobne, choć mniejsze jest także w twoim kocie. Co nam o tym powiesz..? - zapytał mężczyzna rzeczowo. - Po co wam nasze święte drzewa w dalekich krainach, gdzie nie wyznajecie naszych Bogów i gdzie ich nie ma, bo nikt z nas tam nie żyje..? - padło kolejne pytanie, kiedy Belaerys zapytał o sadzonki.
- Dobrze, tak będzie. - odparł Mędrzec na pytanie o olbrzymy i pomoc w ich ogarnięciu. Czemu tak szybko i tak łatwo się zgodzili..? To miało pozostać tajemnicą, chyba że Aenarion próbowałby wyciągnąć nieco więcej informacji.
- Co uważasz za ciekawe..? - zapytał retorycznie. - To, że armia Wolnych Ludzi zza Muru, prowadzona przez okrutnego Magnara i wyznająca nowych, krwawych Bogów pokonała w bitwie zjednoczone królestwa Północy i uderzyła w Mur. Czy to, że jesteście trzecim ludem w ostatnim czasie, który nawiedził ten kontynent...? A może coś innego..? - mogli zobaczyć to co było i to co jest prawie na całym kontynencie, a nawet czasami to co będzie. Co dla tego człowieka oznaczało "ciekawe"..?

Olbrzym w zasadzie wiedziony ciekawością zgodził się na kiedyś. Teraz jednak chciał spokoju, gdyż nieswojo czuł się w tym miejscu. Za dużo Dzieci Lasu, za dużo dziwnego odczucia w tym miejscu. Wolał nieco się oddalić - zresztą jak reszta olbrzymów - i tam poczekać, aż przybysze załatwią swoje sprawy. Rickard tymczasem, wiedziony magicznym nosem mentora obszedł wielki kamień nienaturalnie przytulony do rozłożystego dębu, by trafić na nietypową scenę. Otóż na wielkich liściach na ziemi siedziały małe dzieci Dzieci Lasu, oglądając teatrzyk. Nie był to jednak byle jaki teatrzyk, o nie. Wystawiany przez mężczyznę teatr cieni był wprost zachwycający i nie sposób było oderwać od niego wzrok. Całość przedstawienia wyglądała niesamowicie, wręcz MAGICZNIE! Najlepsi sztukmistrze widywani przez Jelenia w Essos nawet w połowie nie umywali się do spektaklu, jaki teraz oglądał. Natomiast mentor Durrandona wprost rozpływał się z zachwytu.
- Tak, tak, na niewtajemniczonych to robi spore wrażenie. - radość z oglądania brutalnie przerwał im głos kobiety. Kiedy Rickard na nią spojrzał, dopiero teraz zauważył przedstawicielkę leśnego ludu siedzącą obok. Przy niej zaś dostrzec mógł kilka różnej wielkości wiklinowych koszy - jedne były otwarte, inne zamknięte - Kobieta lepiła coś na wypolerowanym kawałku kory, niczym desce. Wyglądało to jak jakaś papka, która wkrótce miała stać się ciastem. Czasami dziwnie poruszała palcami nad nią. Czasem dolewała wody z miski, czasem dosypywała czegoś, co wyglądało jak mąka. Poza tym miała pod ręką w niewielkich ilościach jakieś proszki, wysuszone liście i inne dziwne dodatki, będące "darami" lasu. Zaglądając do koszy, Rickard dostrzec mógł dwa rodzaje czegoś na kształt... chlebków..? Sucharów..? Na pewno coś, co piekarze wrzuciliby do pieca, acz takowych tutaj nie widział.Owe suchary przypominające podpieczone placki były w dwóch kolorach. Jedne biało-żółtawe z ciemniejszymi miejscami przypalenia, oraz takie w kolorze wczesnowiosennego mchu.
- Spróbujcie trochę. - zachęciła kobieta. - W twoim stanie polecam te jaśniejsze. - dorzuciła, dolewając do grudkowatej masy nieco wody. Po spróbowaniu małego gryza, Rickard poczuł się, jakby zjadł przynajmniej z bochenek świeżego chleba z piekarni. Niezwykle syto, jak na tak mały kawałek...


Uwagę na temat zwierzęcia, Mędrcy puścili mimo uszu nijak nie reagując. Podobnie stało się, kiedy Aenarion powiedział o swoich umiejętnościach, a także je zaprezentował. Pokazem zdecydowanie natomiast jeszcze bardziej skupił na sobie ich uwagę.
- Jeśli nasi Bogowie chcieliby opiekować się waszymi krainami, od dawna stałyby tam Czardrzewa będące ich oczami na świat. Nie wiemy też nic o żadnych braciach i siostrach mieszkających na waszym kontynencie. Od początków świata mieszkaliśmy tutaj, w Westeros i to pomimo lądowego mostu, jakim było Ramię, teraz zwane Złamanym Ramieniem. Stamtąd też, ze wschodu, z waszych krain przyszli Pierwsi Ludzie tysiące lat temu i zaczęli toczyć z nami wojny. Teraz ponownie, ze wschodu, z waszych krain, tym razem na łodziach przypływają kolejni ludzi, fanatycznie walcząc nie tylko z nami, ale i Pierwszymi Ludźmi. Najwyraźniej Bogowie nie mieli czego szukać w tamtych krainach. - wyraził swoje zdanie mężczyzna, dodając krótko, że i tak decyzja należy do kręgu z Wyspy. Zresztą oni sami tutaj nie mieli teraz sadzonek, które od tak mogliby oddać. Zapytanie o cenę za pomoc w sprawie olbrzymów zbyli przyniesionymi już przez Belaerysa podarkami i chęcią wiedzy na temat jego krain.
Prawdziwe ożywienie, jeśli tak to można to nazwać w stosunku do ludzi leżących wśród korzeni od... właściwie jak dawna..? Lat, dekad, czy stuleci..? Na pewno od bardzo dawna. Wracając jednak, owe poruszenie wywołały słowa o śnie, oraz wszystkie dalsze. Kiedy natomiast wspomniał o "echach ze wschodu" Mędrcy wymienili spojrzenia. Tak, definitywnie coś wiedzieli, lub przynajmniej wyczuwali.
- I my wyczuliśmy mrok budzący się od jakiegoś czasu na wschodzie. - po raz pierwszy głos zabrała kobieta. - Niebywałe jak wiele potrafisz, a jak jednocześnie jesteś obcy. Miewasz tylko sny, czy potrafisz też przenieść się do swojego hrakkara..? - zapytała, z trudem wymawiając nienaturalną dla jej języka nazwę zwierzęcia.
- Dwie zimy temu do krain za Murem przybyły okręty niosąc dziwnych ludzi ze wschodu, wychwalających innych, krwawych Bogów. - zaczął odpowiadający do tej pory mężczyzna, kiedy tylko Aenarion wyjaśnił swoje kobiecie. - Zgodnie z tradycją Wolnych Ludzi, zaczęli zjednywać sobie plemiona, składając Bogom ofiary z poległych. Kilka księżyców później dołączył do nich dobrowolnie Magnar Thennów, uważany już wtedy przez swoich za wcielenie Boga. Wzywał kolejnych wodzów do siebie, zabijając po kilku na raz w pojedynkach, zaś jego wojownicy mamieni kapłanami, napadali i mordowali współbraci w imię nowych Bogów. Królowie Północy zjednoczyli się i wraz z Nocną Strażą ruszyli na Prawdziwą Północ, by rozbić wojska Wybrańca. Ten ponoć podczas bitwy szalał jak najgorszy demon, zaś królowie przegrali, a kilkoro z nich straciło życie. Potem wielka armia Wolnych Ludzi ruszyła przez Nawiedzony Las na Mur, kierując się w stronę Wschodniej Strażnicy. Żaden z zamków Muru nie ma Czardrzew, nie wiemy więc co tam się stało, było to bowiem niespełna dwa księżyce temu. Wiemy jednak, że przeszli Mur.
- Wśród naszego ludu krąży legenda na temat Długiej Nocy i czasów jej końca. - zaczęła kobieta, kiedy tylko jej poprzednik skończył. - Podobno w owych czasach po świecie chadzali podobni, krwiożerczy Bogowie, nakłaniając do swojej woli wszelkie istoty i wysyłając je, by mordowały wszystko, na co natrafią. Nie jest jasnym jak to się stało, lecz mówi się, że złamano ich, zapieczętowano w jednej formie i zamknięto w korzeniach wielkiej wyspy, a wraz z ich końcem nastał koniec Długiej Nocy. - naturalnie Mędrcy łaknęli wiedzy o wschodzie i owej wyspie Leng, tak podobnej do tej z ich legendy.
- Jedność z awatarami Bogów jest przeznaczona dla bardzo nielicznych. - tym razem po raz pierwszy odezwał się drugi z mężczyzn wyglądający najstarzej z całej trójki, dokładnie ważąc słowa. - Pozwalają widzieć to co oni widzą, pozwalają widzieć to, co pamiętają, to co jest i to co było, czasami to co będzie... Podejdź. - rozkaz brzmiący niemal jak prośba. - Dotknij korzenia, skup się. Spojrzyj na swoich towarzyszy zielonymi oczami. - czy to była próba..? Najpewniej...

Dzieci Lasu mogły nie posiadać informacji o Essos, nawet tak podstawowych jak geografia kontynentu. Ale czemu się dziwić, skoro nigdy nie interesowało ich nic poza Westeros. Może to ta dornijska wielka pustynia, gdzie leśni mieszkańcy nie mogli założyć swych zagajników, by ruszać dalej na południe i wschód..?
- Interesujące. - rzekła tajemniczo kobieta, kiedy Aenarion zaprzeczył umiejętnościom wargowania. - Dar Zielonych Snów pokazujących aktualne, bądź też przyszłe wydarzenia jest u nas rzadkim darem. Znacznie częściej potrafimy wchodzić w skóry zwierząt. Z tego co wiemy, Pierwsi Ludzie także otrzymują te dary od naszych Bogów. Rzadziej niż nasz lud, niemniej większość z nich występuje wśród Wolnych Ludzi za Murem, których prowadzi teraz ten Wybraniec. - a przynajmniej tak wnioskowali z posiadanej wiedzy. Niemal w tej samej chwili, do "komnaty" wszedł niewysoki, szczupły mężczyzna o brązowej skórze i z krukiem na ramieniu.
- Korzeniu. - zwróciła się kobieta do niego, skinąwszy głową. Mężczyzna uczynił to samo, po czym odwrócił się do Aenariona. Usiadł na podłodze, opierając się plecami o skałę, wciąż patrząc valyriańczykowi w oczy. Po chwili jego oczy wywróciły się, pokazując same białka, natomiast ptak zakrakał głośno. Rozejrzał się po pomieszczeniu, wzbił w powietrze i zatoczył koło. Usiadł na jednym z korzeni i spoglądając Belaerysowi w oczy, przekręcił głowę raz w jedną stronę, raz w drugą. Nagle zwierzę opuściło lekko głowę, a siedzący pod ścianą mężczyzna poruszył się, miał zwyczajne oczy.
- Wicher. - klepnął ramię, zaś kruk naturalnym zachowaniem wzbił się i wylądował na ramieniu swego pana. Po chwili mężczyzna opuścił pomieszczenie. Aenarion mógł zdać sobie sprawę, że właśnie był świadkiem przeniesienia siebie w skórę zwierzęcia.
Czy informacje na temat cesarstwa wlały nieco nadziei i otuchy w serca Mędrców..? Trudno powiedzieć, bowiem wysłuchali opowieści z nieodgadnionymi minami. Nie skomentowali tego również.
- Nie każdy może zostać Mędrcem. - odparł najgadatliwszy z całej trójki. - Nie staje się to też od tak. Chcemy sprawdzić jak wiele nas łączy. - jeśli Aenarion postanowił spróbować, mógł poczuć bezpośrednio na skórze delikatne pulsowanie magii płynące z drzewa. Mimo jednak skupiania się i wytężania zmysłów, nie był w stanie przenieść swojej jaźni gdziekolwiek poza ciało.
- Nie aż tak wiele. - podsumował najstarszy z trójki Dzieci, kiedy przybysz odsunął się już od korzeni. Następnie odchylił się, kładąc wygodnie między korzeniami, objął je rękoma i - jak Korzeń - wywrócił oczy białkiem do zewnątrz. Tymczasem pozostała dwójka Dzieci Lasu chciała wiedzieć, czy przybysz ma jeszcze jakieś pytania do nich..?


- Przelewanie boskich darów - lub magii jak zwą ją niektórzy - w pożywienie, by mogło lepiej służyć podczas długich wędrówek nie ma być przyjemne, tylko praktyczne - odpowiedziała kobieta nijak nie poruszona słowami Rickarda. Nie przerywała też swojej pracy. - Drugi podajemy rannym, by szybciej wracali do zdrowia. - powiedziała jakby to było coś naturalnego i zwyczajnego. Pytanie o to czy potrafią nie musiało paść, bowiem przed sobą miał odpowiedź.
- Potrafimy. Choćby za dziesięć dni, z początkiem nowego księżyca wasz król odnowi Pakt na Wyspie Twarzy, a jako symbol naszej dobrej woli otrzyma oręż stworzony ludzką ręką, oraz wzmocniony mocami Mędrców. - odpowiedziała, jeśli pytanie mimo wszystko padło...

- Nie wiem co możesz mieć na wymianę. - odparowała kobieta. Właściwie co mogła chcieć od niego, skoro nie wiedziała co może zaoferować..? Z pewnością była w stanie odstąpić kilka sztuk, może nawet nieco więcej. Co jednak w zamian oferował Rickard..?
- Dawanie potężnej broni ludziom służącym obcym zza wschodnich wód nie leży w chęciach naszych Mędrców. Nawet wasz król z wielką łaskawością otrzyma ten podarek i będzie on symbolem wielkiego wydarzenia, nie zwykłą wymianą. Postarał się o to natomiast człowiek, którego łączą z naszym ludem dekady przyjaźni i wielce on przez całe swoje życie zabiegał wśród swego rodzaju o bliskość z Bogami. Mimo to Mędrcy wciąż byli nieufni wobec takiego pomysłu. - kobieta wyraźnie próbowała porównać jedną sytuację do drugiej.
Z jednej strony wielki król ludzi, który wierzy w Bogów i zamierza odnowić wielki Pakt łączący oba ludy, za którym przemawia człowiek przyjaźniący się z Dziećmi Lasu przez dekady, oraz czynnie zabiegający o bliskość ludzi z Bogami. Z drugiej Rickard, nawet mimo że książę silnego rodu królewskiego, to służący obcym ludziom z odległych krain i wyznających obcych Bogów. Nie ma co myśleć o tak potężnym przedmiocie oddanym przez Dzieci Lasu...



Aenarion nie mógł wiedzieć, czy Dzieci Lasu są ludem podróżniczym, a po odmowach mógł stwierdzić, że nie. Wśród leśnego ludu nie znalazł bowiem nikogo chętnego. Może tradycja, może bliskość współbraci, a może strach przed nieznanymi i obcymi krainami, których nie znają. Być może po prostu były mocno zrażone do obcych przez wzgląd na trwający od lat najazd Andalów, którzy mordują i wycinają Czardrzewa. Nieważne jak Aenarion był miły i przekonujący, wciąż pozostawał obcym z obcych krain, wyznający obcych Bogów. Ktokolwiek zapytany, kategorycznie odmawiał, nie przejawiając nawet najniklejszej iskry zainteresowania.
Jeśli chodzi o dalszą część podróży, olbrzymy wolały poczekać, niż wybrać się na Wyspę Twarzy. Można było więc ruszać...