Królewski las

Ronard rozpoczął szukanie śladów. Niestety wokół kamienia próżno ich było szukać. Ze względu na fakt, że trawa w niewielkim promieniu od miejsca mordu została wypalona, ziemia mocno stwardniała. Toteż nie było tam żadnych widocznych śladów jak odciski stóp, butów zwykłych czy podkutych. Dużo lepiej poszło mu na porośniętej zieloną trawą części polanki. Odnalazł ślad stopy. Był o połowę większy od stopy zwykłego człowieka, a w tym Ronarda. Widać to było by bardzo wyraźnie, gdyby porównał swoją stopę z odciskiem znalezionym w trawie. Powoli szedł za śladem, nie chcąc go zgubić, aż dotarł do krańca polany. Tymże krańcem były gęste krzaki, przy których trop się urywał. Na nic jednak takie zwodnicze sztuczki wymierzone w człowieka niosącego sprawiedliwość. Ronard z Wroniego Gniazda rozchylił krzewy i ujrzał wąską ścieżkę wijącą się pośród drzew. Niby wyglądała jak wydeptana przez zwierzęta, ale już stąd widział ślady tych samych ogromnych stóp co wcześniej. Wtedy też odwrócił się wreszcie do swych towarzyszy i zauważył pewną nieprawidłowość. Mianowicie na polanie nieobecny był Patrek, który ich tutaj przyprowadził. Nigdzie nie było go widać ani słychać, a towarzysze Ronarda zdawali się jeszcze nie zauważać jego braku. Sami byli skupieni na pomocy w szukaniu śladów.

W odpowiednim szyku trójka poszukiwaczy przygód zagłębiła się w mrok lasu. Pierwszy szedł Ronard, potem Tom prowadzący trzy konie, a na końcu Madho czujnie pilnowała tyłów. Ścieżka była bardzo wąska, bowiem wydeptana przez zwierzęta, ale w takim mroku wilgoć trzymała dłużej, więc ślady wielkich stóp były doskonale widoczne. Drzewa rosnące po obu stronach wymuszały na trójce siewców sprawiedliwości poruszanie się gęsiego. Konie nieraz musiały ocierać bokami o korę potężnych dębów i innych rodzajów drzew, gdy musiały się między nimi przecisnąć. Równie uciążliwe dla nich było coś innego. Od czasu do czasu po ścieżce rozlegało się parskanie któregoś z wierzchowców, gdy jakiś niezwykle natarczywy owad nie chciał odpuścić i raz po raz łaził im po pyskach albo próbował wpełznąć do ucha. Wyciągnięta broń także nieco przeszkadzała zaczepiając się o niektóre krzewy, jednakże rozsądniej było ją mieć w pogotowiu. Nie wiadomo co w takim lesie może się kryć. Ten stan rzeczy nie utrzymywał się wcale tak długo. Po godzinie dobiegł ich czyiś krzyk pełen gniewu, a także śmiech kogoś innego. Logicznym było wysłanie kogoś na przeszpiegi, by odkryć źródło dźwięków. Taka właśnie osoba przekradła się i powróciła niezauważenie do towarzyszy. Z przyniesionych informacji wynikało, że trzech uzbrojonych ludzi siedzi obok ogniska i grają w karty. Mają kusze odłożone na bok i nienapięte.

Szczęśliwie Ronardowi i Madho udało się podkraść do trójki mężczyzn niepostrzeżenie. W tym samym momencie wypadli z krzaków. Ronard rzucił swoim sztyletem w najbliższego z mężczyzn, który dostał nim w twarz. Konkretniej uderzył rękojeścią w sam środek źrenicy prawego oka, przez co gałka oczna pękła, a mężczyzna ryknął z bólu. W tym samym czasie Madho wyskoczyła z krzaków po drugiej stronie i dźgnęła włócznią w plecy innego mężczyzny. Ze względu na kolczugę nie wbiła się zbyt głęboko, ale mimo to utoczyła mu trochę krwi. W każdym razie po tych wydarzeniach trójka ludzi zdołała dobyć broń i jakoś zareagować. Rycerz z Wroniego Gniazda zdołał błyskawicznie przejść od rzutu sztyletem do walki mieczem i toporem, które jednak bezskutecznie ześlizgnęły się po kolczudze jego przeciwnika. Chwilę później sparował atak, ale skupienie się na walce uniemożliwiało mu obserwowanie jak radzi sobie Letniaczka. Następnie wściekle atakował przeciwnika, jednakże ten unikał ciosów, a i sam zmuszał do tego Ronarda. Dzięki temu po jednym z takich uskoków ujrzał w przelocie jak włócznia Madho uderza drzewcem w głowę jednego z przeciwników, a ten zwala się bezwładnie na ziemię. Zaraz też udało mu się lekko ciąć mieczem swojego przeciwnika w klatkę piersiową. Przy kolejnym z takich uskoków zobaczył jak stopa pokrytej krwią włóczni wystaje drugiemu banicie z głowy. Po chwili włóczniczka dołączyła do niego i razem bili się z bandytą, który nie wiedzieć dlaczego stał wciąż żywy, choć dosłownie kilka minut wcześniej stracił oko. Długo to nie trwało, bowiem Ronard potężnym uderzeniem w skroń przeciwnika dokonał czegoś, co maester mógłby nazwać trepanacją czaszki, a potem zemdleć. Lewe oko mężczyzny uciekło do góry aż widoczne było tylko białko. Krew zaczęła spływać mu po twarzy, a pod trupem ugięły się kolana i padł na ziemię. Całe szczęście Madho tylko ogłuszyła jednego z mężczyzn i teraz wystarczyło ocucić go na przesłuchanie. Gość był łysy, całkiem nieźle zbudowany i wyróżniał się rudym sumiastym wąsem. Na kolczudze i skórzanych elementach opancerzenia nie dało się zauważyć znaku określającego służbę u któregoś rodu, ale było widać ślad po usunięciu takowego.

Jeniec obudził się przywiązany do drzewa. Krótko po tym zaczął się orientować w sytuacji. Widział swoich towarzyszy ze śmiertelnymi ranami, a przede wszystkim widział przed sobą ludzi, którzy napadli go i tamtą martwą dwójkę. Na kamienną twarz Ronarda odpowiedział taką samą miną. Na pytanie czy rozumie nie odpowiedział, a spojrzał hardo.
- Po pierwsze jest nas wielu. Po drugie niedaleko. A po trzecie doskonale wiem, że cokolwiek powiem i tak jestem trupem, więc kończ waść, wstydu oszczędź.
Cokolwiek jeszcze Ronard miał do powiedzenia, jeniec nie zamierzał odpowiadać. Milczał jak grób. Wkrótce też Madho dała znać, że ktoś się zbliża. Z daleka dał się słyszeć czyjeś pokrzykiwania, śmiechy i przekleństwa. Wkrótce też spomiędzy drzew wyłoniły się źródła hałasu. Grupa banitów w liczbie około dwudziestu. Jeden konus wyróżniał się cholernie wielkimi stopami. Póki co Ronard i jego towarzysze pozostawali skryci za wałem, co dawało szansę na ucieczkę. Również ich konie pozostawały niewidoczne. Z drugiej strony tenże wał dawał solidne podstawy do obrony. Ognisko wraz z usieczonymi zbójami znajdowało się za nimi, a wokół niego leżały trzy kusze i bełty, po które dezerterzy wcześniej nie zdążyli nawet sięgnąć. Wróg nadchodził od strony, z której drzewa rosły dosyć rzadko, więc było ich widać pomimo stosunkowo dużej odległości.

Ronard i Madho napięli kusze i podczołgali się na szczyt wału. Brzęknęły cięciwy i pierwsze bełty poleciały lotem stromotorowym między z rzadka rosnącymi drzewami. Nie było czasu obserwować gdzie lecą, trzeba było ponownie napiąć kuszę. Brzdęk, kolejny strzał. Ronard w przelocie mógł ujrzeć, że wielkostopy męczy się z bełtem wbitym w ramię. I znów pociski ze śmiercionośnej broni poszybowały. Cel Madho padł na ziemię widać już wcześniej, bo musiała się przesunąć lekko przed oddaniem strzału. Banici byli już na tyle blisko, że został czas na oddanie tylko jednego strzału. Ronard musiał zmienić cel, ponieważ wielkostopy gdzieś zniknął. Prawdopodobnie leżał teraz martwy w płytkim zagłębieniu. Po ostatnim strzale nie pozostawało nic innego jak wskoczyć na konia i ruszyć do ucieczki. Tak też zrobili, choć nie w pełni. Wskoczyli na konie i wtedy właśnie usłyszeli coś niesłychanie ważnego w danej sytuacji - tętent kopyt. Zwracając twarz z powrotem w stronę banitów Ronard mógł ujrzeć jak od boku szarżuje na nich grupa rycerzy. Nie było ich więcej jak dziesięciu, ale za to uderzali w zaskoczonego przeciwnika.
- Za Króla Durrana - ryknął jeden z nich głosem stłumionym przez zasłonę hełmu, a jednocześnie wystarczająco dobrze słyszalnym dla trójki poszukiwaczy przygód.

I ruszyli! Kierując się w stronę banitów Ronard widział jak rycerze ścierają się z przeciwnikiem. Teraz mógł policzyć dokładnie i wyszło mu ośmiu. Ośmiu dodatkowych sojuszników w walce o sprawiedliwość. Nie było jednak czasu oglądać się na ich wyczynów, ponieważ Ronard zbliżył się na tyle, aby samemu zaatakować jednego banitę. Potężnym uderzeniem z zaskoczenia odrąbał głowę jednego przeciwnika, ale jego miejsce zajął kolejny. Rycerz z Wroniego Gniazda nie mógł się rozpędzić do ponownej szarży ze względu na drzewa dookoła, więc musiał podjąć walkę wciąż dyktując własne warunki. Walcząc w ten sposób nie mógł używać topora, bo straciłby równowagę i spadłby z siodła, ale samo robienie mieczem wystarczało. Banita nie wpadł na to, żeby uderzyć konia i wkrótce musiał się cofać w miarę jak Ronard na niego następował. W końcu uniósł zbyt wolno miecz i ostrze rycerza odcięło mu ucho. Mężczyzna wrzasnął z bólu i przyłożył dłoń do rany, a wtedy Ronard wykorzystał sytuację i wraził połowę długości miecza między jego żebra aż stal wyszła z drugiej strony całkiem pokryta krwią. Wydobył ostrze i jego przeciwnik padł bez życia na ziemię. Kiedy rozejrzał się dookoła jego oczom ukazał się chaos. Trzech rycerzy leżało w kałużach własnej krwi, choć trupów banitów było nieporównywalnie więcej. Przed nim przegalopował rumak bez jeźdźca, za którym gonił ranny w ramię banita. Ronard najechał na niego koniem i tyle było z perspektyw na ucieczkę złoczyńcy. Zaraz też zorientował się, że odgłosy walki ustały, a obok niego znalazła się Madho. Drzewce jej włóczni ociekało krwią, a drobne plamki juchy pokrywały jej twarz.
- Ser Robett Wendwater - rzekł rycerz, który w mgnieniu oka podjechał do niego. - Dziękuję za pomoc w pokonaniu tych bandytów, którzy naprzykrzali się miejscowym prostaczkom. Ser, mogę prosić cię o wyjawienie swego imienia? - powiedział podnosząc zasłonę hełmu. - W dowód mojej wdzięczności zapewniam cię, że zawsze możesz liczyć na ciepłą strawę i miejsce do spania, gdy tylko zjawisz się w zamku mego pana ojca.