Wielka Sala

Pogoda w Winterfall dopisywała, powietrze było rześkie, słońce przyjemnie grzało. Dorren w tak miłej atmosferze kierował się na posiłek do wielkiej sali. Był głodny jak wilk po porannym treningu. Niedawna kampania pokazała gdzie Stark mógł się poprawić, dlatego dzień w dzień Dorren ćwiczył swoje umiejętności walki, z najlepszymi czempionami w twierdzy oraz pracował nad swoją siłą i wytrzymałością. Nie wiadomo kiedy ponownie przyjdzie sięgnąć za broń i ruszyć, walczyć z wrogiem. Musiał być na to gotowy w każdej chwili.
Po paru minutach Dorren stal przed drzwiami wielkiej sali gdzie zwykle jedli wszyscy domownicy. Miał nadzieje, że będzie w stanie porozmawiać z Ojcem i uzyskać jakieś zadanie, lub dowiedzieć się czegoś ciekawego. Poza tym Stark chciał pozyskać informacje od domowników. Od czasu powrotu nie mógł znaleźć dla siebie miejsca oraz zajęcia, miał jednak plan to zmienić jak najszybciej. Z tą myślą wkroczył do Sali i ruszył na swoje miejsce przy stole, witając się z wszystkimi zebranymi.

Północ była wielka i słabo zaludniona, toteż wieści tutaj rozchodziły się stosunkowo wolno a i tak najciekawszym co ostatnio się wydarzyło, była inwazja Dzikich oraz jej odparcie. Dorren Stark informacje o tych wydarzeniach miał, można śmiało rzec, z pierwszej ręki. Czy coś poza tym? Owszem, na zachodnim wybrzeżu troszeczkę bardziej uaktywnili się Żelaźni, ale nie były to żadne ogromne najazdy. Od czasu do czasu tak po prostu bywało. Chociaż raczej rzadko, bowiem przecież wyspiarze mieli bliżej do bogatszych, gęściej zaludnionych ziem, których nie chronili hardzi ludzie z Północy. Pewnie więc to ci z Palca Flinta byli.

Jego Miłość, Edrick Stark spożywał właśnie posiłek w towarzystwie swego młodszego syna, wdowy po Królu Umberze oraz jej najstarszego syna i dziedzica, który niebawem miał złożyć Starkom hołd, aby włączyć swe zrujnowane ziemie w domenę ich rodu. Chłopak miał ze cztery lata i... Z grubsza to tyle można było o nim powiedzieć. Matka natomiast była kobietą niezbyt urodziwą. Jej twarz nie wyrażała praktycznie żadnych emocji a w ramach powitania Dorrena ograniczyła się do lekkiego ukłonu, oraz cichego "książę" przy okazji tegoż. Ojciec natomiast przywitał go krótko i wskazał miejsce, które mógł zająć.
- Mówisz, że chciałbyś się czymś zająć... - Rzucił Jego Miłość. - Dobrze. To zajmiesz się ucztą, którą wyprawiamy wraz z końcem księżyca, by uczcić zwycięstwo. - Oznajmił. Póki co wojen nie toczyli a skoro Dorren był jego dziedzicem to i w takich sprawach powinien się otrzaskać. Miała być wielka feta. Przybędą wasale oraz przyjaciele z gór a młody Umber złoży hołd.

Uczta, Dorren miał mgliste wyobrażenie o organizacji uczty na tak wielu gości i tak znamienitych. Pomimo to nie miał zamiaru rezygnować i się poddawać. Na pewno będzie musiał udać się do zarządcy, który to będzie posiadał większe pojęcie o szykowaniu przyjęcia. Bo podstawy Stark znał, czyli dobre jedzenie, alkohol i muzyka. Dorren nie miał zamiaru oszczędzać na żadnej z tych rzeczy. – Z przyjemnością Ojcze o uczcie będzie głośną w całej północy. Nie tylko będziemy świętować zwycięstwo i pomszczenie poległych, ale i jednoczenie północy. – Odrzekł, sam podczas kampanii myślał o niej a teraz może ją zorganizować. – A tak z innej beczki, Ojcze jest teraz wielu uchodźców z ziem Boltonów co ty na to, by zaprosić ich do nas, dać im kawałek ziemi do uprawy, możliwość wybudowania domu, i tak dalej. Przydaliby się nam nowi osadnicy, na ziemiach Umberów tym bardziej. W drodze powrotnej widziałem sporo obozowisk wokół długiego jeziora. – Stracili sporo ludzi w tej wojnie, a jeśli mogli odzyskać trochę potencjału kosztem Boltonów to, czemu nie?

Na jego szczęście ludzie z Północy nie byli specjalnie wymagający w kwestii biesiad. Wystarczyło dać im kawał dobrze przyprawionego pieczystego, mocne piwo i trochę prostej rozrywki. Słodkie wina? A to będą jakieś frymuśne panienki z południa? Paw faszerowany jabłkami? A co to jest i na co wpychać w to jabłka? Nie, nie, nie... Musiało być smacznie, syto i byle napitku nie zabrakło. I było to teraz w rękach Dorrena, aby zadbać o przygotowanie wszystkiego na koniec tego księżyca.

Co zaś tyczyło się uchodźców, to oczywiście nie byłoby źle, gdyby poddani Czerwonej Królowej zasili ich szeregi lub też osiedlili się na ziemiach Umberów. Jego Miłość nie miał nic przeciwko i jeśli ktoś tam nad Długim Jeziorem zechce pozostać, to nie ma problemu. Pośle się kogoś, by się tymi ludźmi zajął i pomógł im przeorganizować. Da się im też trochę czasu bez podatku, żeby nieco odżyli. W sumie to i tak nie było co narzucać podatku tym, którzy prawie nic nie mieli. No ale, pewnie i tak większość spróbuje wrócić na stare śmieci. Odbudować, co da się odbudować i podnieść z kolan ojcowiznę.