Bramy Zamku

Chłopek był ze szczodrości starca wielce rad. Te monety nie były czymś, co mogłoby znacząco zmienić jego życie na lepsze, ale przynajmniej będzie miał za co od czasu do czasu pójść do karczmy. Albo kupi sobie lepsze buty. Pracował głównie za wikt oraz dach nad głową. Czasem dostawał jakieś ubrania czy parę monet. No, tak wyglądało życie parobka. Nie żeby był zasmucony. Może ktoś kiedyś będzie osadę zakładał. Może szczęście się uśmiechnie i będzie jak, wyrwać kawałek ziemi dla siebie. Jak Bogi dadzą.
Plotek nowych raczej nie posłyszeli. Normalne życie w okolicy se było. Coś tam jakiś wędrowiec im rzekł, że do Solanek dziwnych włochatych kurdupli przywiało. Z brodatymi babami ponoć. No kurwa... Szczyt wszystkiego taka baba z brodą!

Pod bramą zastali dwóch strażników. Rozsądne wyjście, bo jak trzeba się o coś zapytać, to jeden do pilnowania zostaje - tak jak w tym wypadku. Nie ma też kłopotu, jak jednego pogoni za potrzebą taką czy inną. Tak czy siak... Obaj strażnicy przyjrzeli się uważnie grupce. Starzec z krukami i wielki wilkor. I jakiś chłopak. I konie. Pomijając konie i chłopaka, faktycznie wyglądało to na coś, co mogło przyleźć z Wyspy Twarzy. Czyżby Zielony Człowiek? Pewnie nie, nie miał rogów.
- Cholibka... - Rzucił postawny strażnik z gęstą brodą. - Niech będzie. Pójdę o was powiedzieć. - Dodał i ruszył w kierunku furty w bramie. Wszak nie do niego należało decydować o tym, kto do zamku włazi. Znaczy... Wpuszczał służbę i osoby, które normalnie codziennie bywały we królewskiej siedzibie, ale tak nieznajomych i dziwnych to zrazu nie mógł.

Chwila i była odpowiedź. Mogli wejść na dziedziniec, gdzie powitał ich jeden z domowych czempionów króla. Zapewne ten, który aktualnie koordynował sprawy na bramie. Przedstawił się jako Ormund i orzekł im, iż na ludzi czekają komnaty. Kruki mogą ze sobą wziąć. Konie mogą dać do stajni, gdzie się je oporządzi i nakarmi. Natomiast wilkor... Do psiarni. Taki przykaz, koniec kropka. Jeszcze by dworaków niepokoił.
Niech zjedzą, odpoczną. Za jakiś czas - miały minąć ze trzy godziny około - król wezwie ich do siebie, do Wielkiej Sali. Co do pomocy innym. Jeśli ktoś takiej będzie potrzebował i chciał, zapewne odnajdzie starca. Nie czas jednak na to teraz.

Czempion słuchał z założonymi na piersi rękoma. Że też akurat na jego warcie musiało przynieść jakiegoś dziada z krukami i wilkorem, żeby mu się stawiał i klątwami straszył. Może już, cholera, był klątwą jakowąś obłożony. Czemu to na Osmunda nie spadło? Przecież to chuj! Ech...
- Że też bogowie nie mają nic lepszego do roboty. Mogliby klątwą Andalów pokarać a nie... - Rzucił wojak sam do siebie, uważnie przyglądając się zwierzęciu. - Dobra, niech wam będzie. Ale niech lepiej zostanie w komnacie. Sam ma się nie szlajać, a i na posłuchaniu nie powinno go być. - Orzekł w końcu. Trudno, najwyżej przydzieli się więcej strażników. A jak ktoś się dopieprzy, to trudno. Najwyżej on oberwie klątwą i będzie miał na pieńku z Bogami.
- Przekażemy waszą prośbę Jego Miłości. - Odpowiedział czempion. Jeśli zaś to było wszystko, zostali odprowadzeni do komnat, gdzie mogli odpocząć trochę, obmyć ciała i zjeść coś. Po pewnym czasie król Derrick wezwał ich do Wielkiej Sali, gdzie byli on oraz jego dwaj królewscy bracia a także wartownicy i czempioni tuż przy tronie. Brakowało dworaków czy królewskiej żony. Być może władca uznał, że skoro wieści są tak poufne, to nie warto też nimi obciążać uszu kobiety.