Czerwone Góry

Dnia poprzedniego udało się załatwić bardzo dobrej jakości medykamenty. Poszły całe przeznaczone na to fundusze, ale na pewno docenią to, jeśli ktoś zostanie mocniej poharatany. Książę na pewno też doceni zakupione zapasy, wśród których znajdowało się lepsze wino czy smaczne suszone owoce. Nie poszły na to całe fundusze. Właściwie to większość wróciła do sakiewki.
Kolejnego dnia o poranku spotkali się przed gospodą, by stamtąd ruszyć w kierunku podnóża gór. Podróż miała im zająć cały dzień. Zgodnie z oczekiwaniami, wieczorną porą dotarli do małej wioski, gdzie mieli przenocować i zebrać informacje. Za rana łowca przystąpił do tego, aby zweryfikować, jak im się sytuacja prezentuje. Było to zaś tak, że nawet pomimo niedawnej obecności ludzi królowej, dwa dni temu zginęła kolejna osoba. Ciało, jak ciała poprzednich trupów, było zmasakrowane. Wiadomo, cieniokot. Część ciała jednak za każdym razem była też odkrojona ostrym narzędziem, tak, jakby ktoś brał sobie mięso na później. Normalnie trwoga!
- Paskudna sprawa. - Stwierdził Wolmar, zaś jego koleżka, Robet mu przytaknął. - Trup częściowo zjedzony, ale wiele... emm... cholera, mówimy o człowieku... - Odkaszlnął w kułak i westchnął ciężko. - Ale wiele mięsa zostawiono. Bydlak pewnie karmi zwierzaczka ludźmi. I poluje częściej, niźli nakazywałby mus. Pewno go to bawi. - Dodał, krzywiąc się.

Tak czy siak, musieli niebawem ruszać. Łowczy doradzał, nie ciągnąć ze sobą koni, bo to duże stworzenia i mogą też hałasu narobić, zaś pośród górskich ścieżek na wiele się nie zdadzą. Swojego zostawiał u miejscowych za drobną opłata paru srebrnych. I... No cóż, jeśli Alhion chciał coś jeszcze w tej namiastce cywilizacji załatwić, to miał ostatnią szansę. Warto jednak napomnieć, że nie było tutaj ani karczmy, ani też burdelu.

Miejscowi radzi byli szczodrości księcia, chętnie biorąc koniki pod opiekę. Znajdą one tymczasowy dom w jednym z obejść. Kwestia uzupełnienia zapasów takoż dość prostą się okazała, niemniej oczywiście, nie dało się na miejscu znaleźć żadnych frykasów a jedynie proste jadło. O tyle dobrze, iż choć świeże mogli kupić, by następnego dnia zjeść. Reszta zapasów była taka, by dłużej mogły wytrzymać. To ważne, bo sposoby przechowywania mieli ograniczone a w górach... No, wypadki mogą różnie się potoczyć.

Ruszyli... Dwie godziny zeszło im dotarcie do ścieżki, gdzie mieli wkroczyć w góry. Czy dobrze szli? Trudno powiedzieć. Czy morderca nie mini ich inną drogą i nie zaatakuje w zgoła innym miejscu jakiegoś niewinnego pasterza? Cholera wie. Ryzykowali by zdobyć profit.
Kolejne godziny szli kamienną ścieżynką, wijącą się pośród niższych partii Gór Czerwonych. Droga była kręta i trudna, miej przyjazna niż ubite gościńce. Na dwie godziny po południu usłyszeli przed sobą głośne skrzeki i zobaczyli przysiadującego na skalę sępa. Kiedy wyszli zza rogu, w oczy rzuciło się ciało górskiej kozicy, częściowo już przez sępy nadjedzone i nadal pożerane... Sępy były padlinożercami, więc na pewno nie zabiły kozicy. Ta zaś leżała tuż na szlaku. Dziwna sprawa. Łowca spojrzał pytająco na księcia oraz innych.

Fakt, iż przez dość krótki okres czasu - łowca mówił o zapewnieniu sobie zapasów na tydzień około - nic nie znaleźli, wcale nie oznaczał, iż wyprawa skazana jest porażkę. Książę we własnych wyobrażeniach chyba nieco dramatyzował. Tak czy siak jednak, parli na przód i trafili na ciekawe znalezisko. Kozica faktycznie jakoś tak dziwnie "umarła"  sobie na ścieżce. Ciekawe dlaczego, prawda?...

Aby to sprawdzić, należało podejść do ciała. Innego wyjścia ponad zgadywanki nie było. Zrobić to zaś musiał Wolmar. No chyba, że ktoś inny znał się na tropieniu i czytaniu śladów. Nie?... No to pozostawało jedno wyjście.
- Uważni bądźcie. - Rzucił i ruszył w kierunku truchła. Dzierżoną włócznią rozgonił natrętne ścierwojady, które rozleciały się, z głośnymi skrzekami niezadowolenia. Łowca pochylił się na trupem i przyglądał jemu, oraz okolicy. Po dłuższej chwili, kiedy nic złego się nie stało a on uznał, iż skończył, powrócił do towarzyszy. Jakie wieści?
Ano dość ciekawe. Otóż zwierzę zginęło najwyraźniej na miejscu, natomiast powód zgonu był dość oczywisty. To z pewnością był łowca i jego zwierzę. Jeśli nie dość było ran na ciele kozicy, to dalej ścieżką wiodły świeże i wyraźne ślady. Skurczybyk musiał tropić zwierzę. Być może jego kot odgonił ją od stada a tutaj ją dorwali. Jakkolwiek by było, kozica padła najpewniej jakoś przed południem, góra kilka godzin. Dwie, trzy, może cztery. Jeśli by przyśpieszyli, to może rychło dognają szaleńca, który morduje ludzi w okolicy. Pewnie cwaniak myślał, że w górach nic mu nie grozi.

Rozjaśniły sytuację? No, łowca jeszcze chwilę patrzył się na zwierzęcego trupa, do którego ponownie zlatywały się sępy. Wyglądało na to, że nad czymś myślał. Finalnie jednak skinął księciu głową i przyznał, że czas im w drogę. Minęli więc kozicę, ponownie rozganiając ptaszyska i ruszyli kamienistą ścieżynką.

Próbowali nadgonić za uciekającym celem a, to przyznać trzeba, trasa nie należała do najłatwiejszych. Dobrze chociaż, że ślady zostawione przez szaleńca były wyraźne, prawda? Hmm...
Mijała godzina za godziną ich pośpiesznego marszu. Póki co nie odcisnęło to na nich znaczącego piętna, gdyż wszyscy byli do trudów raczej nawykli. Ktoś mógłby powiedzieć, że zabawna sprawa, kiedy mówić o księciu, ale cóż... Trening orężny też wymaga wysiłku i do takowego przygotowuje. Mniejsza jednak, w końcu jednak na wszystkich mogłoby się to nieprzyjemni odbić. Łowczy powoli zaczął rozważać, czy aby powinni tak gnać i wtem ich oczom ukazał się cel. Mogliby się cieszyć, okoliczności jednak nie były tak kolorowe. Otóż od jakiegoś czasu szli dolinką, po obu stronach mając niewysokie ale za to strome, górskie zbocza. Cel, siedząc sobie pod drzewkiem, był właśnie na szczycie zbocza po ich prawej. W odległości jakiś ponad dwustu metrów po skosie. Wstał a razem z nim kształt, który przysiadywał obok. I co? I bezczelnie im pomachał.
- Skurwiel. - Ryknął Wolmar. Pozycja nieciekawa. Aby dorwać skurczybyka szybko, musieliby się wspiąć po stromym, skalistym zboczu. Jeśli chcieli sprawnie gonić, to musieliby zaryzykować tą trudną "przeprawę". Natomiast szaleniec najwyraźniej właśnie zamierzał zejść ze wzniesienia drugą stroną. Nie do nich, tylko na przeciwną stronę. Decyzję należało podjąć szybko. Co zrobić? Szybko, powoli, szukać obejścia? Ślady ich adwersarza wskazywały, że się wspinał, ale on miał nad nimi przewagę, nie musiał gnać.

Wolmar patrzył na księcia, potem przerzucił spojrzenie na wzniesieni, następnie znów na księcia i finalnie rozejrzał się jeszcze po okolicy. Wyglądał na rozzłoszczonego.
- Na to wygląda. Skubaniec chce sobie ułatwić robotę. - Powiedział, znowuż wzrok kierując tam, gdzie im zniknął cel. - Nie zaatakuje, jeśli okoliczności nie będą mu sprzyjały. Jest szalony, lecz nie głupi. To źle dla nas. Obstawiałbym, że zna te góry dobrze i łatwo może nam uciekać. Ja zaś - nie wiem jak wy, panie - nie zamierzam tutaj zostawać za długo. Weźmie nas więc z łatwością na przeczekanie, jeśli taką będzie miał wolę. - Dodał, rozwiewając chyba resztki optymizmu jakie mogły w grupie pozostać. Słabiutko! Po znalezieniu kozicy wszyscy byli w takich dobrych nastrojach a teraz okazało się, że ich przypuszczenia najpewniej okazały się być błędne.
- Mogę szukać drogi. Jednak... Trzeba podumać nad planem. Jak sprawić, by to on do nas przyszedł? - Rzucił w eter łowca. Teraz i tak już im się nie śpieszyło a nowy plan był raczej konieczny. Chociaż oczywiście można było iść i mieć nadzieję... Skurczybyk mógł w końcu stracić cierpliwość i zaatakować. Wszak czekał tutaj na nich, zdradzając im praktycznie swe zamiary, miast schować się i zaczekać, czy będą się wspinać. Może lubił w ten sposób, może miał inne plany a może był po prostu zdrowo jebnięty. Kto to zgadnie? Prawie na pewno jednak lubił mordować.

Cóż, na chwilę obecną mogli czuć się względnie bezpiecznie, więc można też było urządzić swego rodzaju naradę. Wolmar niemniej wolał, by jeden z książęcych obrońców przypatrywał się okolicy, bo a nuż jeszcze zza wzniesienia znów wychynie ten skurczybyk i, cholera wie, może zacznie do nich szyć z łuku. Z pewnością miał ich na oku.
- Pozwolę sobie na zapytanie... - Zaczął Wolmar. - Czy dobrze rozumiem, że na myśli wam to, abyśmy w miejscu odpowiednim pozorowanym obozem stanęli i trzech spośród nas spróbowali ukryć? - Zapytał, wpatrując się w osobę Alhiona i marszcząc brwi. Jeśli otrzymał potwierdzenie, to chciał wiedzieć, jak sobie to Yronwood wyobraża. Realnie chciałby rozesłać cześć ludzi w teren czy może znaleźć miejsce, gdzie faktycznie będzie można ich jakoś w pobliżu ukryć? Tu należało zwrócić uwagę na fakt, iż skurczybyk pewnie ich obserwuje a ponad to jest takoż łowcą z cieniokotem u boku. Łatwo się nabrać nie da.
- Faktem jest, że chce nas mieć osłabionych i na własnych warunkach. Faktem też jest to, że nie możemy mu tego dać. - Stwierdził Wolmar. - Trzeba mu sprzedać coś, co zechce kupić. Coś wiarygodnego. - Dodał. Trzeba było wspólnie podumać. Pomyśleć. Kutasina im się łatwo nie podłoży i na byle co nie da nabrać.

Zatem obrońcy księcia obserwowali okolicę, by nic ich nie zaskoczyło podczas rozmowy. Wolmar natomiast słuchał planu Alhiona. No i... Wysłuchał. Okazywało się, że poniekąd koncepcję pojął.
- Fakt, można by udawać, że któreś z nas się zraniło. Robet mógłby użyć opatrunków, by pozornie, dajmy na to, usztywnić komuś nogę. Wtedy należałoby takiego osobnika nieść, aby się jego sprawność nie wydała. Niemniej, nawet jeśli nasz morderca da się nabrać na to, to pozostaje problem, jak go zwabić skutecznie. - Powiedział. Na tym jednak nie skończył. Bo oczywiście była do omówienia kwestia koncepcji na wabik. Mieli oddalić się od obozu a potem wrócić. Teoretycznie mogło zadziałać. Były na to szanse, jeśli ich adwersarz wykazałby się wielką nieroztropnością. Należałoby jednak zakładać, że wybada teren, nim postanowi działać. W takim wypadku realnie musieliby się oddalić od obozu a wtedy to z kolei ich kompani pozostaliby bez wsparcia, którego na czas nie mogliby im udzielić. Albo zaatakowałby ich i to wtedy oni byliby bez wsparcia. Alhion chyba nie liczył, że w starciu z tym przeciwnikiem po prostu zostawią kompanów na widoku a sami schowają się za pobliską skałą jak dzieci, które zrobiły psikusa i przyglądają się zza rogu jego efektom, prawda? To miało niewielkie, marginalne wręcz szanse na powodzenie. No ale, na chwilę obecną ta koncepcja była ich jedyną.

Mogli użyć wzniesienia do obozowania i w bezczelnym akcie prowokacji. Niemniej należało pamiętać, że bezczelny akt prowokacji ze strony mordercy zawiódł. Znaczy chyba zawiódł. Cholera wie, co ostatecznie temu pomyleńcowi siedziało pod czaszką. Tak czy siak... Wolmar był zdania, że na pewno nie mogą spróbować tego tutaj. Dlaczego? Kilka prostych czynników. Po pierwsze, w tej chwili szaleniec pewnie miał ich na oku, więc wszelkie próby nagłego udawania urazu zostałyby przejrzane. Wiarygodności nie dodawałby też fakt, iż dopiero co mieli "kontakt". Ponad to to wzniesienie było dość długie - stanowiło właściwie niewysoki górski grzbiet, u którego podnóża szli przez jakiś czas. Napastnik mógłby wejść w innym miejscu i podejść ich, podążając wzgórzem grzbietu. Byli dopiero pięć dni po nowiu, więc noce jeszcze nie były najjaśniejsze. Niewątpliwie zaś wróg zechce wykorzystać porę nocną.
- Powinniśmy iść jeszcze przez dzień przynajmniej. Znajdziemy jakieś samotne wzgórze i może tam uda się zastawić pułapkę. - Rzucił Wolmar. - I tak musimy uwiarygodnić nasze trudy, więc czas nas nie goni specjalnie. Wątpię jednak, by nasz koleżka łatwo dał się przechytrzyć. - Dodał. No ale co? Innego planu nie mieli na razie. Może później coś wpadnie a może morderca spróbuje w nocy.
To co? Co książę miał zamiar rzec na drobne korekty Wolmara? Po prawdzie to była wyprawa łowczego, ale choćby ze względu na status i przeważającą liczbę oręża w grupie, głos Alhiona był decydujący.

Pomówi, coś tam ustalili, takoż pozostało im ruszyć dalej. Ruszać zaś powinni za mordercą, by przypadkiem nie stracić z nim kontaktu. Póki co i tak gdzieś musieli zmierzać, więc równie dobrze mogli kontynuować pierwotne założenia w tropieniu go. Niech wie, że łatwo nie odpuszczą, to może i skusi się na opcję szybszego rozwiązania trapiącego go problemu.

Łowca poprowadził ich w górę wzniesienia, nie pospieszając wspinaczki. Tam odnalazł trop zostawiony przez mordercę i poprowadził nim drużynę. Być może szaleniec dalej zostawiał im wyraźne ślady a być może nie miał czasu ich zacierać, skoro byli całkiem blisko za nim. Łowca skłaniał się bardziej ku temu drugiemu, bowiem ich cel wlazł do małego strumyczka, co było metodą do zacierania śladów. Płynąca woda prawie natychmiast zmywała odciski na dnie cieku wodnego. Podążyli owym ciekiem i Wolmar namierzył miejsce, gdzie prawdopodobnie skurczybyk zeń wylazł. Znaczy śladów jako takich nie było, ale był tam przesunięty kamień. Ślad po przesunięciu był świeży, więc najpewniej ich cel skoczył nań, aby nie zostawiać odcisków na brzegu. Cóż za szczęśliwy dar od losu! Albo pułapka.
- Możemy iść sprawdzić albo... - Podrapał się po podbródku. - Albo, jeśli pewni jesteście, że będzie za nami podążał, sami możemy zrobić to, co on pewno teraz chciał zrobić. Pewnie chciał, abyśmy go minęli a wtedy to on szedłby naszym śladem. My też możemy pójść dalej wzdłuż strumienia, zejść na bok i cofnąć się. Jeśli będzie szedł po śladach, napadniemy go z zaskoczenia. - Dodał. Mogli kontynuować plan lub chwycić się w jakiś sposób okazji. Mogli też sprawdzić ślady. Morderca był niedaleko przed nimi, więc jeśli faktycznie chciał ich przeczekać i był nieostrożny to...

Skoro taka była książęca decyzja, to Wolmar przystał na nią bez szemrania i poprowadził niewielki oddział tropem pozostawionym przez mordercę. Być może to była ich szansa, by dorwać go już tutaj i teraz. A może nie...

Starali się iść ostrożnie i w skrytości, aby nie zdradzić się zbyt prędko, jeśli kanalia czekała w pobliżu. Nie było to łatwe i nie szło za dobrze, bowiem łowca miał do prowadzenia sporą grupę woja, którzy o ile na biciu się znali, to już o podkradaniu się mieli niewielkie pojęcie. Hałaśliwe, opancerzone... No ale musiał spróbować. I tak podchodzili do niewielkiego ugrupowania skałek, gdzie być może w skrytości przeczekiwał ich cel. Wszyscy podle rozkazu zachowywali czujność. Wtem... Rozległ się okrzyk! "Tam!" - krzyknął jeden z książęcych obrońców, ten nieco mniej w mieczu zdolny. Wolmar natychmiast obrócił spojrzenie.
Najwyraźniej byli zbyt nieostrożni i hałaśliwi. Morderca i jego kot, co po wskazaniu miejsca w rzadkich krzaczkach było widoczne, chcieli się na nich zaczaić, żeby skrycie zaatakować albo minąć wojaków. Teraz nie było już sensu się kryć. Między drużyną a szaleńcem było niecałe dwadzieścia metrów. Wyszedł więc on zza krzaków, chwytając w dłoń oburęczny topór na długim drzewcu. Był to mężczyzna postawny, postawniejszy nawet od księcia czy jego obrońców. Zarośnięty i odziany w wyprawione skóry, na łbie nosił hełm okryty łbem cieniokota. Obok niego wylazł sporych rozmiarów cieniokot właśnie. Nie czekali. Obaj ruszyli do ataku. Zwierz rzucił się w kierunku tego z obrońców, który ich zauważył. Postawny morderca rzucił się bardziej w kierunku księcia. Drugi z obrońców Alhiona stał u jego boku. Wolmar napiła już łuk - jemu rozkazów nie trzeba było wydawać. Robet cofnął się... Był przede wszystkim medykiem. Na kwieciste przemowy czy skomplikowane plany nie było czasu. Jednak choćby Alhion mógł zdecydować, z kim będzie walczył.

Skończył się czas podchodów i trzeba było walczyć. Wielki kot rzucił się w kierunku kompana Alhiona, próbując z biegu skoczyć i obalić go na ziemię. Towarzysze jednak uciekł na bok i odciął się zwierzęciu, acz jedynie drasnąć go podołał. Tymczasem morderca z oburęcznym toporem rzucił się na drugiego kompana, próbując dostać go gwałtownym uderzeniem. Cios został jednak odbity tarczą. Wolmar spróbował trafić oponenta z łuku, miał jednak utrudnione zadanie, bowiem ten związał się walką z członkiem zespołu. Chybił, na szczęście nie trafiając sojusznika. Ten natomiast... cóż, radził sobie w obronie, ale kiepsko było z oddawaniem. W ten sposób zaczynał się bój.
Walka księcia oraz jego kompana z cieniokotem była dość zawzięta. Bestia ostro obrywała od młodego następcy tronu, ale za to również mocno uwzięła się na jego kompana, którego szarpała swymi zębiskami bezlitośnie, przy każdej możliwej okazji. Ich towarzysze - obrońca księcia i Wolmar, który chwycił w dłonie włócznie - toczyli średnio udany bój topornikiem. Tenże, choć okryty jedynie skórami, ruszał się wyjątkowo sprawnie, i często unikał ostrza miecza oraz grotu włóczni.
Wreszcie wielki kot padł z ręki książęcego kompana a książę i jego mocno skrwawiony już towarzysz mogli dopomóc kompanom. Zdawałoby się, że walka będzie teraz już prościutka, ale jednak nie! Może to w szaleńca coś wstąpiło po śmierci pupila a może oni byli już dość zmachani po wędrówce i walce, ale wróg stawiał czoła ich czwórce i sprawnie unikał ataków, będąc ranionym tylko od czasu do czasu a samemu zadając całkiem silne ciosy. Walczył do ostatka, krwawiąc z wielu ran, w końcu jednak... Cóż, musiał ustąpić. Miecz Alhiona rozciął mu tętnicę. On jednak nie puścił broni i nie próbował tamować tryskającej posoki. To by nie miało sensu, ale jednak ludzie nader często walczą ze śmiercią do samego końca. Morderca nie czynił tego, spojrzał na nich i uśmiechnął się. Potem padł na kolana i na pysk. Był martwy.

Robet nie udzielił się w walce, ale za to uszykował medykamenty i miejsce pod leczenie. Nie na darmo chyba, albowiem niektórych dosięgnęły poważne rany. Alhion miał to szczęście, że jego rany były lekkie. Mógł poczekać. Natomiast należało podjąć decyzję, kogo opatrzeć pierwszego. Jego obaj obrońcy nosili poważne rany. Najbardziej umiejętny obrońca nawet bardzo ciężkie. Wolmar, jak i drugi z obrońców, był też dość poważnie ranny.

Robet wolałby ratować swojego kompana, ale... Jedynym stojącym teraz na nogach był sam Alhion, albowiem jego obrońcy przyjęli na siebie większość zagrożenia. Medyk i łowca nie bardzo mogli stawiać tutaj warunki a na pewno nie chcieli się narażać ważnej osobie. No i też czasu do zmitrężenia nie było, by pozwolić sobie na kłótnie. Z każdego z trzech wojaków uchodziło życie a jeden z książęcych obrońców ledwie się trzymał.

Alhion chciał pomóc, więc dostał taką szansę. Przy ranach lepiej żeby nie grzebał, ale na pewno mógł pomóc zdjąć rannym opancerzenie, bo w nim nie można było operować. Potem medyk przystąpił do pracy a książę mógł tylko patrzeć. No, nie tylko. Mógł podać rannym coś do picia albo coś takiego. Mało książęce zajęcia, niemniej jeśli faktycznie chciał być pomocny.
Robet w końcu skończył. Zajął się całą trójką i całą trojkę skutecznie odratował. Może faktycznie bogowie nad nimi czuwali, bo i rany liche nie były. Z pewnością jednak nie należało lekceważyć wpływu medyka, który po całej robocie sam był ledwo żywy. Widać, że ciągły stres i utrzymywanie skupienia były dla niego wyzwaniem.
Jeśli chodzi o dobra, jakie mógł pozyskać z truchła szaleńca, to nie było ich wiele. Ów miał na sobie pancerz z wyprawionych skór, obecnie już niemiłosiernie pochlastany, czyli bezwartościowy. Jakąś wartość przedstawiały barbuta z brązu oraz takoż wykonany z brązu oburęczny topór, ale była to raczej wartość niewielka. Cieniokot natomiast... Cieniokot był, tak jak zbroja, pochlastany. Jego skóra nie miałaby absolutnie żadnej wartości. Mogła stanowić pamiątkę, to wszystko.
Tak czy siak, dziś mogli tutaj odpocząć. Tylko ciała należałoby uprzątnąć i najlepiej spalić. Jeszcze przyciągną kolejne cieniokoty, które w tych górach akurat mogły żyć. Jutro mogliby ruszyć w drogę powrotną. Większość była ranna, więc pewnie dotarcie do wioski zajmie im dzień. Tam mogliby odpocząć trochę, lub już następnego dnia wracać do Starfall.