Dzielnica Targowa

Po odbyciu rozmów przyszedł czas na uporządkowanie swoich spraw. Było to kilka rzeczy, można było zacząć od czegoś prostego - jak na przykład spieniężenie pakunku szafranu, który posiadał. Może dzisiaj, a może któregoś dnia z samego rana, jeśli pora była odpowiedniejsza? Czas pokaże co wyjdzie.

Następna kwestia była szczególnie istotna - przyszło bowiem spędzić czas w zakładach jubilerskich i tego typu miejscach, kiedy Gerold wybierał przedmiot, który nada się do wzmocnienia obecnie posiadanego cuda. Pewnie całość i tak będzie jeszcze trzeba oddać do rzemieślnika, w końcu kamyk i wisiorek nie stawały się nagle wisiorkiem z kamykiem same z siebie... chyba, że po to te mechanizmy... ciekawe. Generalnie trzeba się było zorientować w jakich przedziałach cenowych należy myśleć - 500 złotych monet, a może 50 000?

Kolejną sprawą, którą chciał załatwić to nieco kosmetyki - mianowicie miał pod sobą na stałe piętnastu wojów, jeśli nikogo nie pominął, w tym Blu Jina i jego brata (nie licząc ochrony kogi - kolejnych szesnastu osób). Praktycznie każdy z nich miał inny strój, inny pancerz, inny oręż. Do tego ostatniego nic nie miał, bo każdy woli czym innym władać, jednak dwa pierwsze chętnie widziałby w jednym typie. Dlatego na początek chciał się wywiedzieć ile kosztowałoby go sfinansowanie kompletu ubrań oraz pancerzy dla tych piętnastu osób. Oczywiście każdy z nich miał już swój pancerz, jedni gorszy, inni lepszy, więc pewnie trochę by to wyrównało cenę. Celował w coś na poziomie kolczug - solidna ochrona, ale nie tak droga, jak płyty, a i lżejsza. Może tutaj na Leng były jakieś inne odpowiedniki, cholera ich tam wie.

Na samym końcu udał się do swych czterech kątów, zebrał co mu było potrzebne, wystawił przed drzwiami strażnika, aby nikt mu nie przeszkadzał... i zabrał się do dzieła. Stanie się potężniejszy lub zginie próbując.

Powolutku zaczynało się jakoś układać. Dobrze, że wziął ze sobą parę osób, gdyż szybko wskazali mu lukę o której nie pomyślał. No cóż... rzeczywiście. Postanowił po raz kolejny wykazać się szczodrością oraz tym, że o nich dba i opłacił zakup rzeczonych pancerzy. Jak ktoś postanowi odejść, to zda sprzęt, a w najgorszym przypadku będą go ściągać z ciała, hehe. Pewnie trzeba to wszystko było i tak dopasować, więc nie nastawiał się na szybką realizację, za to spędzając nieco czasu wśród całego tego żelastwa doszedł do wniosku, że gdyby nie bystry wzrok, to nie wiadomo co mogłoby mu się stać. Ot, choćby jakieś strzałki, gilotyny, zapadnie, inne cuda. Czy w razie starcia jakieś zagubione strzały. Lubił być w jednym kawałku.

Na co dzień i tak wygodniejsze są szaty z materiałów miłych skórze, ale na specjalne okazje... poradził się swoich ludzi co by mu dobrze pasowało, sam wysnuwając wniosek, że napierśnik to całkiem dobry balans między ochroną, a utrudnianiem życia, a na głowę... hmm... nie chciał być zbytnio ograniczony garnkiem na głowie i nie chciał wyglądać jak szeregowy wojak, jeno reprezentatywnie jako dowódca swych ludzi, ale szyk, ozdoby i wykończenia to już była inna sprawa. Całkiem podobały mu się zaś noszone przez Yi Tijskich wojowników hełmy dobrze chroniące kark, za to pozostawiające twarz odsłoniętą. No i te ich maski do tego. Majstersztyk. Mieć pancerz demona wybierając się zwalczać demony - tak, taka wizja całkiem mu pasowała i chętnie sypnąłby groszem.

Poważne interesy, poważne towary, poważni ludzie. Trzeba było sprzedawać przyprawę, póki pachnąca.

Człowiek powoli się dorabiał. Biznesy, własna grupa uderzeniowa i jeszcze poboczne interesy szły! Tutaj na myśli miał sukces z przyprawami. Złoto przyszło, złoto poszło i człowiek znów był z lekką sakiewką. Dla małego uczczenia sukcesu postanowił wybrać się na jakiś nieprzyzwoicie drogi posiłek do miejsca z wysokiej półki biorąc ze sobą swego zaprzysiężonego obrońcę i bliskiego przyjaciela - w końcu jak świętować, to nie samemu.

Z pełnym brzuchem i zadowolony postanowił resztę dnia spędzić w miejscach kultury, które sobie ulubował. Może jakieś przedstawienie lub koncert? Do tego trochę alkoholu, lecz z umiarem, może trafi się jakaś panna i tak mógł się zakończyć dzień.



Kolejnego dnia zbudził się wyjątkowo leniwie. Nawet nie brał się za księgi, jak to miał w zwyczaju - w końcu przed nim tak wiele nauk, że aż wypadało zrobić sobie przerwę. Zamiast tego rutyna dnia codziennego i wycieczka z małą obstawą na targi. Ciekawe czy może pojawił się szczególny popyt na jakieś towary na zasadzie czegoś bardzo rzucającego się w oczy. Głównie chciał się zorientować w kwestii zbytu dla łapanych i hodowanych zwierząt pokroju małp, gdyż zastanawiał się nad powiększeniem biznesów w tym kierunku. Rozbudowaniu istniejących lub być może podkupieniu jakiejś konkurencji. Z drugiej strony chętnie zainwestowałby w coś popularnego, dającego stałe przychody jak kuźnia, czy jubiler, zwłaszcza, że z usługami tymi pewnie sam będzie miał w przyszłości coraz więcej do czynienia.

Wyglądało na to, że miasto znajdowało się w fazie rozkwitu. I bardzo dobrze. W takim miejscu dobrze było żyć. Gdzieś pod turbanem zrodziła się myśl o perspektywie zakładania rodziny, jednak wyleciała uchem. Sprawy układały się dobrze, jednak w kwestiach handlowych widocznie nadszedł czas na wdrożenie wariantu drugiego, który zamykał się w temacie handlu morskiego. Leng, Lyria, Stare Miasto. Szlak biegnący praktycznie przez cały znany świat nie licząc robienia kółek wokół Essos. A być może rozciągnięty jeszcze o Asshai. W pierwszych trzech był w przeszłości, miał jakieś znajomości lub właśnie się znajdował, a ze Starego Miasta pochodził, więc była jeszcze własna rodzina o której nie mógłby zapomnieć. Ach, przewrotny los. Jednak kupczenie było w krwi Goldbergów mimo, że przyszło dopiero z czasem.

Miał jedną kogę z którą mógłby wypowiedzieć aktualne umowy jeśli takie były i o ile akurat była na Leng lub w okolicy, a i spokojnie stać by go było na kolejną sztukę, czy też galerę. Do tego kolejne finanse na dobrze przemyślane towary na pierwszy rejs i odpowiednio zrekrutowani ludzie, w tym handlarz przynajmniej tak dobry jak on, a najlepiej lepszy. Nająć ochronę, zatroszczyć się o języki, spisać kilka listów, propozycje umów i można było wysłać taką ekspedycję, by w jego imieniu porozumiała się ze wskazanymi osobami i nawiązała wedle możliwości odpowiednie kontrakty handlowe, czy powołała niewielką kompanię (lub też poszerzyła działania obecnej, w końcu kiedyś sam płynął z dzieckiem swego przyjaciela ze Starego Miasta na jego okręcie i to bynajmniej nie na wycieczkę). Egzotyczne towary, spore marże, obustronna korzyść. W interesach z przyjaciółmi i rodziną Gerold nie był takim zgredem jak na miejskich targach, gdzie z pierwszy raz napotkanymi ludźmi targował się o ostatniego srebrnika. Pozostało pomyśleć, przespać się z tym, rozplanować i zacząć działać - od rekrutacji, przez kontakt z pewnym człekiem, spisanie odpowiednich listów, po zakupy i przekazanie pałeczki. To był wielki krok, który mógł skończyć się w paszczy potwora lub być pierwszym z wiodących na złotą górę.

I dobrze, że się z tym przespał, bo gdy kolejnego dnia zaczęły do niego docierać kolejne trudności oraz luki do uzupełniania, plan ten stracił sens. No, gdyby sam popłynął, to tak, ale to nie wchodziło w grę. Tak też zajął się tym, co posiadał, znaczy interesem małpiastym. A później? Cóż. Miał niby kilku ludzi, chociaż wypadało zatrudnić kolejnych do konkretnych zadań, by sam się nie musiał kłopotać, a i miał efekty szybciej, niż później. Następnie miał zamiar wywiedzieć się w kwestii gruntów lub wykupienia nadających się pustostanów tudzież kupienia budynków będących na sprzedaż. Może w odpowiednim urzędzie, może u jakiegoś pośrednika, trochę pewnie popytać. Jaki był cel tego wszystkiego? Ano postawić zakład jubilerski. Albo i dwa. I burdel do tego, a co! Czy miał na to dość pieniędzy? Pewnie zależy jakiej jakości by to miało być i ile kosztować, a celował w zakłady duże. Zakładał jednak, że budowa nie potrwa dwa tygodnie i coś mu jeszcze wpłynie na bieżące wydatki. Do tego trzeba było znaleźć i zrekrutować personel. I tutaj sprawa się miała następująco - chciał mieć ludzi od wyszukiwania chętnych, w którym to procesie nie brałby udziału zajęty naukami, za to na przykład w jeden dzień tygodnia chętni byliby zapraszani na rozmowę rekrutacyjną i zyskiwaliby etat lub szukano by dalej. A jak się nikt nie znajdzie? To szukano do skutku.

Mijał powoli drugi tydzień prac i na horyzoncie pojawiały się pierwsze efekty. Stał wreszcie na stabilnym gruncie. Było wiadomo co, za ile i na kiedy. Co mógł zrobić, to zrobił; pozostawało czekać.

Budżet co prawda minimalnie się nie spinał, ale wystarczy nieco opóźnić lub rozciągnąć budowę któregoś z przybytków i powinno być po cesarsku. Byle tylko znaleźć odpowiednich ludzi.

Machina wprawiona w ruch, można było zająć się spokojnie czym innym oczekując raportów. Tak też Gerold kiedy uznał, że jest wypoczęty przygotował sobie jakieś popularne ziółka na koncentrację, dobrze sobie wszystko na spokojnie przemyślał, rozplanował i rozłożył się z notatkami w niedostępnym dla innych osób pomieszczeniu. Przedstawienie czas zacząć.