Plac Ćwiczebny

Rozległy, niemal pusty plac przed koszarami straży, który często pełni również rolę placu musztrowego. Pokryty czerwonym szutrem, wolny od jakiejkolwiek zieleni sprawia w słoneczne dni, że walczący ludzie wylewają dosłownie siódme poty. Na placu nie znajdzie się żadnych specjalnych budowli, jedynie słomiane kukły i kilkanaście tarcz strzeleckich rozlokowanych w różnych jego częściach.

06.12.11 r. PZ

Choć Lorda Royce'a od dawno w Runestone nie widziano, to jednak pod jego nieobecność jego ludzie nie pozwolili sobie na zgnuśnienie. Czasy były wszak ciężkie i zmienne, a Północnicy, Siostrzanie i rebelianci mogli stanowić realne zagrożenie. Toteż gdy lord Robert trafił do niewoli, jego poddani nie zaprzestali codziennych ćwiczeń. Oczywista, czym innym są zwykłe, rutynowe ćwiczenia, a czym innym zwołane przez lorda walki, które przypominać mogły niewielki turniej. Zdecydowanie wyrwało to więc dworzan z porannej rutyny, ale lord obiecał nagrodę, więc nikomu nie przyszło na myśl narzekanie. No, może trochę najstarszym synom lorda Roberta, z których żaden nie był utalentowanym wojownikiem. Najstarszy, Rickard, był człowiekiem wybitnie słabym, natomiast jego brat Menelwald, choć może i nie odstawał siłą od średniej, to niezwykle szybko męczył się i był bardzo niezgrabny. No, wojowników z nich nie będzie, to zbrojmistrz Runestone uznał już dawno, ale w sumie nie mieli nic przeciwko, by dotrzymać towarzystwa ojcu. Pociągnięto więc losy i wkrótce znane były składy wszystkich grup. Do pierwszej z nich należeli sam lord Robert, jedna z jego zaprzysiężonych tarcz, domowy rycerz, zbrojny oraz jeden z giermków. Druga grupa była trochę mniej utalentowana - otwierał ją jeden rycerz, a poza nim znalazło się w niej po dwóch zbrojnych i giermków. Miejsce w trzeciej wylosowały dwie zaprzysiężone tarcze lorda Royce'a, rycerz, zbrojny... i Rickard, który patrząc na gwardzistów swego ojca powoli żegnał się z dalszymi pojedynkami. Do czwartej grupy trafili pozostali - zaprzysiężona tarcza, rycerz, dwóch giermków i Menelwald. Zmagania czas zacząć!

W pierwszej grupie walki szybko wskazały zwycięzców. Zostali nimi jeden z zaprzysiężonych tarcz lorda Royce'a, który powalił wszystkich swych przeciwników, a także sam pan Runestone, który uległ jedynie swemu gwardziście. Kolejna grupa była natomiast sporo ciekawsza. Bez zaskoczenia wyszedł z niej jeden z rycerzy, ale drugie miejsce w grupie było przedmiotem zaciętych zmagań. Pierwsze starcia zakończyły się remisem pomiędzy dwoma zbrojnymi... i jednym z giermków, który wykazał się zaskakującą sprawnością, czy też nadzwyczajnym szczęściem. Walki powtórzono i choć były ponownie bardzo wyrównane, pełniący rolę arbitra zbrojmistrz uznał, że drugie miejsce w ćwierćfinale należy się właśnie temu giermkowi. Trzecią z grup zdominowały zaprzysiężone tarcze Roberta, które szturmem wdarły się do kolejnego etapu. Możnaby też wspomnieć o tym, jak radził sobie Rickard Royce... ale chyba nie warto, zwłaszcza, że trafił na zdolnych adwersarzy. Zdecydowanie dobrego rycerza z niego nie będzie. Ostatnia grupa również obyła się bez większych zaskoczeń. Dalej przeszły zaprzysiężona tarcza i jeden z domowych rycerzy Royców, a Menelwald obalił obu giermków. W sumie nieźle jak na takie chuchro.

W ćwierćfinale stanęły przeciw sobie dwie pary i ponownie pociągnięto losy. W pierwszym starciu Robert Royce zmierzył się z rycerzem z drugiej grupy, ser Jasonem, i pokonał go w pięknym stylu. Wyglądało na to, że pan na Runestone nawet pomimo pobytu w niewoli wciąż mógł imponować swymi umiejętnościami. W drugim pojedynku starły się zaprzysiężone tarcze Roberta, a zatryumfował ten, który w poprzednim etapie pokonał swego lorda. W trzeciej walce domowy rycerz, ser Andar, starł się z giermkiem, który tak dzielnie radził sobie ze zbrojnymi. I tym razem chłopak pokazał, że dobrze go wyszkolono. Padł w końcu, co nie było żadnym zaskoczeniem, ale zanim to nastąpiło prawie sam powalił swego przeciwnika. W ostatnim pojedynku zmierzyło się dwóch kolejnych z zaprzysiężonych tarcz Roberta.

W półfinale szczęście opuściło lorda Royce'a, który został ponownie rozbrojony przez tego samego zaprzysiężonego człowieka. Drugi z gwardzistów Roberta w międzyczasie sprawnie poradził sobie z ser Andarem.

Finał należał więc do zaprzysiężonych tarcz Roberta Royce'a, którzy swymi umiejętnościami ewidentnie przerastali innych uczestników walk. Po zaciętym pojedynku ostatecznie zatryumfował ten z nich, który poprzednio dwukrotnie poradził sobie ze swym pracodawcą. Lord Robert mógł więc być z siebie dumny - ostatecznie przegrał jedynie ze zwycięzcą całych zmagań.

-Dziękuję, panie! - energicznie odparł giermek, który wyprostował się jak struna, słuchając pochwały lorda Roberta. Zrobił wielkie oczy, gdy dostrzegł złote monety, którymi obdarował go Royce. Ha, chłopaki padną z wrażenia, gdy im to pokaże!

-Prawda, lordzie, dobrze się walczyło. Zawsze mówiłem, że zdolny z ciebie wojownik. - rzekł ser Dick, przyjmując zasłużoną nagrodę. Hehe, premia zawsze się przyda, choć no, nie da się ukryć, że na nią zapracował. -A pewno, czemu by nie. - odparł na propozycję swego pracodawcy. W sumie nie był jeszcze na tyle zmęczony, coby raz jeszcze nie móc wpierdolu spuścić. Również nasunął hełm na głowę i ruszył do ataku.

Pierwszy cios Dicka poszedł jednak w próżnię, a jego oponent wykonał zgrabny zwód i trafił swego przeciwnika. Kolejne dwa ciosy z obu stron obiły się o tarcze, a potem, choć rycerz z Małej Grani sięgnął w końcu oponenta, to ten od razu sam trafił rywala. Następne z uderzeń ponownie zostały sparowane, ale nie było w tym nic dziwnego - dokładnie tak wyglądały walki zakutych w pancerze i skrytych za tarczami rycerzy. Jednakże wkrótce starcie stało się bardziej spektakularne, gdyż obaj przeciwnicy bardziej niż na sprawnej obronie, skupili się na wzajemnym zasypywaniu gradem celnych ataków. Oczywiście była to taktyka bardziej na ćwiczenia niż do bitwy, w której przede wszystkim liczyło się niedopuszczanie do trafienia przez wroga, jednakże w obecnej sytuacji jak najbardziej mogła się ona sprawdzić. Choć lord Robert stawał dzielnie i sytuacja przez długi czas była bardzo wyrównana, to jednak czym dłużej walczyli, tym wyraźniej zaznaczała się przewaga ser Dicka. Nie była ona drastyczna - ot, tu trafił raz więcej, tam przywalił trochę mocniej niż jego oponent, jednak zaczęło to stopniowo pozbawiać lorda Royce'a sił. Sprawił się on jednak ładnie i znacznie osłabił swą zaprzysiężoną tarczę, przez co widać było po rycerzu z Małej Grani, że nie mógłby powalczyć już zbyt długo. Jednakże zdeterminowany, by po raz trzeci potwierdzić swą przewagę nad lordem, ser Dick zaatakował śmiało i dwoma potężnymi ciosy obalił swego przyjaciela. Było już po wszystkim. Tryumfator wyciągnął do pokonanego dłoń, by pomóc mu się podnieść, ale jego szeroki uśmiech pozbawiony był drwiny. Wszak lord radził sobie bardzo dobrze, mimo, iż ostatecznie uległ lepiej wyszkolonemu rycerzowi.