Wieża rycerska

Tom nie był zbyt rozmownym człekiem, toteż Jareth nie mógł nagadać podczas podróży, no chyba że lubił mówić dużo i niekoniecznie być słuchanym. Mężczyzna czasem jeno coś tam mruknął, coś tam tupnął, i od czasu do czasu podjadał kawałki rzepy. Jednakże raz mu zdarzyło się nawet opowiedzieć historię swego dzieciństwa, kiedy to matka upuściła go podobno do rzeki i wtedy omal nie utonął. Hehe, ale to były czasy... Matki nie skakały tak wokół swych dziatek, w chacie Toma było ich jedenaścioro, mieszkali przy jeziorze, a na śniadanie matka kroiła wiatr. I nikt nie narzekał!
-Ano, na to wygląda - odparł Tom, drapiąc się po tyłku. Przy drzwiach wieży mogli zastać jakiegoś młodego chłopaka, co to sobie akurat strugał coś tam z drewna.
-Ser Larkina nie ma - rzekł, nie patrząc nawet na przybyłych. -Wróci pojutrze. Pożar, powiadacie? A ugasiliście już? - dopytywał chłopaczek. Nie był opryskliwy, a po prostu bardzo skupiony na swoim obecnym zajęciu. Wreszcie podniósł oczy na Jaretha, Toma i... Lwa. Wybałuszył oczy, widząc takie wilczysko, ale ostatecznie wzruszył jeno ramionami. Wieśniacy... W sumie to pewnie nawet mogli poczekać tutaj na ser Larkina. Prześpią się na sianie w jakiejś stodole czy coś, zawsze to lepiej niż pyrać do tego ich Wzgórza na noc, by za chwilę ponownie podjąć trudy wędrówki.
-Mogę pogłaskać? - dopytał się chłopak, wlepiając oczy w całą ich trójkę. Niebieskie oczęta świeciły mu się niczym dwie srebrne monety.

Ser Larkin był rycerzem i jak to rycerz - miał swoje rycerskie sprawy. Generalnie tragedii nie było, bowiem mężczyzna wkrótce miał powrócić, a do tego czasu Jareth i jego drużyna mogli nocować na przykład w stodole. Zapewne dostaliby też nawet i jakiejś strawy, jeśli by tylko chcieli.
-A kto to podpalił? Bandyci jakowyś? Dużo straciliście? - zainteresował się nagle chłopak. To znaczy dalej był zajęty obróbką drewna, ale przynajmniej zdawał się wszystkiego słuchać. Ożywił się natomiast, gdy Jareth zgodził się na pogłaskanie wilka. Ha, też ci to - chłop łażący z wilkiem niby to z kundlem jakimś. No ale pogłaskać to go chciał, zatem z uwagą wysłuchał wszystkich słów Jaretha, aby przypadkiem jakoś w głupi sposób ręki nie stracić. Dopiero by mu matula dała popalić...
Dzieciak najpierw podsunął ostrożnie dłoń zwierzakowi, aby ten mógł zapoznać się z jego zapachem. Lew wydawał się być w bardzo dobrym nastroju, gdyż nie wykazywał ani krzty zdenerwowania, co więcej - obwąchał rękę dzieciaka stosunkowo szybko, a na koniec nawet zamerdał wielkim ogonem. Tak, chłopak teraz mógł go pogłaskać, co też po chwili uczynił. Wilkowi ewidentnie się to spodobało, bowiem niespodziewanie liznął dzieciaka po twarzy, aż ten przewrócił się na swój zadek. Pech chciał, że przez zaskoczenie upuścił swoje drewniane arcydzieło, na które zaraz nastąpił potężnymi łapskami Lew. Drewno pękło i teraz to raczej na niewiele mogło się zdać.
-Flet. To miał być flet - odparł ponuro chłopak. Nie był zły na zwierzaka, przecież ten zrobił to nieświadomie, ale no było mu jednak trochę przykro. -Jestem Petyr, syn ser Larkina. A was jak zwą? - odbił pytanie, rozmasowując obolałe pośladki. Ech, i znowu będzie trzeba znaleźć odpowiedni kawałek drewna...

Petyr zamyślił się przez chwilę. No nie jemu przecież to sądzić, czy zagrożenie z pożarem dalej było aktualne, czy to może tylko jednorazowy wypadek. Tymi sprawami zajmie się już jego ojciec. Potem zresztą zajął swój umysł całkowicie już zwierzakiem, które niestety niefortunnie zniszczyło mu nowiuteńki flet. Chłopiec był co prawda smutny, ale nie zamierzał przecież krzyczeć na Jaretha czy coś w tym guście... a przynajmniej nie zamierzał, dopóki chłopak nie zdenerwował go tą głupią prośbą.
-A komu miałbym niby mówić? Poskarżyć się matce? - parsknął ironicznie. -Przecież to tylko zwierzak. Wiem, że nie chciał mi tego popsuć - dodał po chwili. Mimo tego całego poirytowania wciąż wydawał się być spokojny i opanowany, a już z pewnością nie zamierzał lecieć z pierwszą lepszą błahostką do rodzicieli i skarżyć na jakiegoś wieśniaka i jego wilka.
Gdy Jareth się przedstawił, Petyr pocmokał trochę, ale w końcu zrobił minę, jakby go trochę pamiętał. No niby Jason miał kiedyś jakiegoś tam przydupasa, więc w sumie to może być i ten Jareth.
-Ano, otrzymał, otrzymał. Teraz to jest już ser Jason - zaśmiał się dzieciak, specjalnie kładąc duży nacisk na nowy tytuł brata. -Ja to tam nie wiem, ale gdzieś tam jeździł. W każdym razie teraz pojechał z ojcem - wzruszył ramionami. Petyra zdecydowanie bardziej interesował dużo bardziej jego zepsuty flet niż jakieś tam turnieje Jasona. -Nie jestem żadnym milordem, he. Dajcie spokój, co mi to tam, że pogadam sobie trochę z chłopami. A na Lwa się nawet nie gniewam - wyszczerzył lekko krzywe ząbki w uśmiechu do zwierzęcia. No, to jednak chyba było na tyle. Pogawędzić sobie można, ale Petyr miał przecież teraz jeszcze dużo pracy, bowiem musiał sobie wystrugać nowy flet!

Zwykły chłopak rycerzem? Pas rycerski wygrany w turnieju? No i poza tym Jareth był chyba już za stary na giermka... Petyr może i sam nie był wzorem wojownika, ale miał na tyle oleju w głowie, że był w stanie realnie oceniać czyjeś szanse.
-No... ten... jakby ci to powiedzieć... - zaczął niepewnie chłopak. -Ludzie z wiosek nie zostają ot tak rycerzami, a nawet jeśli się któremuś poszczęści, to dlatego, iż wcześniej wziął go pod swe skrzydła jakiś inny rycerz - próbował delikatnie wytłumaczyć Jarethowi proste zasady rządzące ich światem. Cóż, najwidoczniej trafił na wyjątkowego marzyciela. No ale nawet jeśli, to powinien mieć przynajmniej smykałkę do sztuki, a co za tym idzie - może rzeczywiście mógł pomóc Petyrowi w naprawie tego fletu lub przynajmniej zrobieniu nowego. No tak, bo tu raczej trzeba było znaleźć odpowiedni kawałek drewna i zacząć wszystko od początku. Szczęście Jarethowi tym razem dopisało i w ciągu kilku godzin pomógł stworzyć młodemu jeszcze lepszy flet niż ten miał poprzednio. Wieczór zatem mógł przeznaczyć na zbieranie jagód oraz grzybów, które nadawałyby się do spożycia, co też poszło mu nadzwyczaj gładko. W krótkim czasie udało mu się uzbierać taką ilość, która mogła spokojnie starczyć mu jako przekąska na najbliższe dwa dni. Tak upłynął im dzień pierwszy.
Trening odbył się już następnego dnia i zdecydowanie na nim fart Jaretha się już zakończył... Petyr, jako że sam wolał grać na flecie niźli walczyć, stwierdził najpierw, iż poobserwuje zmagania dwójki wieśniaków. Mimo sprawiedliwości co do przydzielonego tymczasowo ekwipunku, wrodzona siła Toma i tak zrobiła swoje. Dodatkowo Jareth długo nie mógł trafić wielkoluda, lecz gdy już to uczynił, to całkiem nieźle go zamroczył. Toma jednak tylko bardziej to rozsierdziło, co zakończyło się potężnym walnięciem ogromnego łba w dużo słabszą łepetynę chłopaka. Jareth przez chwilę leżał tak bezwładnie i chyba przez chwilę był nawet nieprzytomny, jednak wylana na jego twarz zimna woda szybko przywróciła go do żywych. Z Petyrem rzecz miała się podobnie, choć młody kilka razy próbował groźnie zaatakować Toma. Mimo wszystko skończyło się jak za poprzednim razem i syn rycerza wylądował na ziemi z paroma już tworzącymi się siniakami. Tom tymczasem sapał jak ogr i coś tam chrapliwie bełkotał. Petyr może i wkurwiony nie był, ale stwierdził dosyć jasno, iż więcej już z nimi nie trenuje. Jareth natomiast, jeśli zebrał już trochę sił, to pod wieczór mógł dalej trenować ze swym zwierzakiem. Tak upłynął im dzień drugi.

No i wreszcie nadszedł ten wyczekiwany dzień! Chłopów obudził rozweselony Petyr, który oświadczył im, że zarówno ojciec, jak i Jason już powrócili. Kazali oni też wezwać do siebie wkrótce przybyłych, najpierw jednak chcieli spożyć jakiś lepszy posiłek...

Długo żeśmy nie słyszeli o przygodach poczciwego młodzieńca Jarethem zwanym, oj długo. Posłuchajcie zatem, co też się u naszego chłopaczyny mającego ambicję na zostanie rycerzykiem działo, a działo się całkiem sporo… Synalek ser Larkina jakimś cudem zgodził się trenować z prostaczkiem, choć nie był zbyt ku temu chętny. Ostatecznie chyba namówił go jednak Tom, który swoim sapaniem komentującym narzekania towarzysza zmęczyłby nawet i diaboły w Siedmiu Piekłach. Cała trójka zatem tak radośnie sobie dokazywała, śmiejąc się od czasu do czasu, choć to chyba głównie dzieciak i Jareth, bowiem ogromny jak dąb osiłek raczej nie miał wielkiego poczucia humoru.
Gdy zaś rycerz wreszcie nawiedził swe włości, chłopak musiał jeszcze trochę odczekać, nim zostanie wezwany przed jego oblicze. Ser Larkin bowiem wyznawał zasadę, iż są ważniejsze rzeczy od spraw chłopstwa, jak chociażby dobre jadło i chędożenie dawno niewidzianej żony. W końcu Jareth jednak stanął przed Hoaxami, a jego dawny druh Jason rzucił mu całkiem przyjazne spojrzenie.
-Nie może być! – zagrzmiał ser Larkin na wieść o pożarze w Gwiazdowym Wzgórzu. Widocznie musiał się tym bardzo przejąć, choć ciężko jeszcze było orzec, co też stoi za aż tak emocjonalną reakcją. Jason aż niespokojnie poruszył się na swoim siedzisku. –To pewnie ten kurwisyn Petyr, co go Płaskim Nosem zowią! Mówiłem ci, synu, że będą z nim jeszcze kłopoty, mówiłem! – gotował się rycerz. Jason spojrzał się raz jeszcze na Jaretha, po czym przeniósł wzrok na ojca.
-Panie ojcze, pozwól, żem ja się tym zajmę – zaoferował się młodzieniec. –Dajże mi kilku ludzi, a wnet pojedziemy do Gwiazdowego Wzgórza i dojdziemy, czy za tym stał Płaski Nos, czy też może kto inny – zaproponował. Ser Larkin trochę tak myślał i myślał, ale ostatecznie przystał na prośby swego pierworodnego i zgodził się na niewielką ekspedycję w rodzinne strony Jaretha.
Jak ustalili, tak też zrobili. Jason, a w zasadzie teraz to już ser Jason, kilku ludzi jego ojca, Jareth oraz wielki Tom udali się do Gwiazdowego Wzgórza, aby rozwikłać zagadkę podpalenia wioski. Rycerz nawet na ten czas użyczył chłopom starego konia, który Prochem się zwał, ale był na tyle POTĘŻNY, iż mógł spokojnie unieść zarówno wielkiego Toma, jak i mniejszego Jaretha. Na miejscu ludzie Jasona pomogli miejscowym w ogarnięciu tego, co jeszcze było nieogarnięte, choć po prawdzie to straty wcale nie były tak wielkie. Ot, kilka spalonych dachów, jedna nadpalona stodoła i chyba to wszystko. Z mieszkańców poza rodziną Jaretha ucierpiał jedynie miejscowy pijaczek, któremu matka chłopaka musiała po prostu odjąć rękę. To by było na tyle… Jednakże w trakcie przeszukiwań wioski i jej okolic natrafili na trop, który wyprowadził ich daleko, aj daleko… A w zasadzie to Lew ich wyprowadził tak daleko, bowiem uciekł na jakiś czas i Jareth upierał się, iż koniecznie musi go odnaleźć, no ale to już zupełnie inna historia. W każdym razie zwierzak się odnalazł, a naszej grupce udało się ustalić tyle, że za podpaleniem nie stał na pewno nikt miejscowy, nie było też ono wynikiem zwykłego wypadku. Atmosfera zgęstniała, gdy spotkali dwóch zbójców, którzy to rechotali coś o palącej się wiosce. Ser Jason jednak szybko ich pokonał, choć chyba za dobrze, bowiem padli martwi, nim zdążyli coś sensownego powiedzieć. Jeden na koniec wycharczał tylko coś w stylu „Arghhhh, płaaassss…”, ale cóż to mogło oznaczać? Pech jednak chciał, że rycerz został w tej potyczce również raniony, toteż musieli go przetransportować do wieży jego ojca, gdzie udzielono mu jako takiej pomocy medycznej. Jareth musiał zatem ponownie czekać, aż Jason wydobrzeje. Szczęściem w nieszczęściu okazało się, że ser Larkinowi nie wadziło towarzystwo dwóch wieśniaków. Osiłek Tom to mu się przydawał w obejściu, a Jareth pilnował jego młodszej dziatwy, zatem Hoax miał więcej czasu na picie i chędożenie. Wkrótce jednak to nastąpiło, a stary druh był gotów kontynuować ich śledztwo.
-Wiesz, Jareth, trochę myślałem przez ten czas mojej niemocy i wydumałem, że to takie „Arghhhh, płaaassss…” mogło oznaczać, iż chciał rzec Płaski Nos, nie sądzisz? – zagadnął Jaretha pewnego deszczowego dnia ser Jason.

Jareth zdaniem dawnego druha zdawał się być w tym jakiś taki pogubiony i niezbyt pewny siebie. Stary Jason zapewne zaraz by go jakoś rozweselił, jednak teraz starego Jasona już nie było, a zamiast niego przed chłopakiem stał ser Jason.
-Wstań, gdy mówisz do szlachetnie urodzonego, parobku! - zagrzmiał nagle dziwnie zniżony głos młodego rycerza. -Dla ciebie to ser Jason Mężny - powiedział z całkowitą powagą w głosie. Zapadła chwila ciszy, podczas której Jason patrzył z wyższością na Jaretha. Nagle jednak klapnął sobie obok niego i z całej siły walnął go po przyjacielsku w plecy.
-Zdurniałeś czy co? - zaśmiał się serdecznie. -Znamy się od dzieciaka, Jareth. Mój tytuł nic tutaj nie zmienił - oświadczył.
-Aspiracje - poprawił swego ziomka. -Ano masz, masz. Masz też zapał, a to się liczy - pochwalił młodzieńca. Jednak na pytanie o zrobienie z chłopa rycerza zadumał się na chwilę. -A bo ja wiem - wzruszył ramionami. Mimo posiadania rycerskich ostróg Jason najwyraźniej mało wiedział o swoim nowym stanie. -Daj pokój. Nie przepraszaj. Ja po prostu pojęcia nie mam. Musiałbyś zapytać mego ojczulka albo jakiegoś uczonego - dopowiedział po chwili, ażeby nie zostawiać tak Jaretha całkowicie bez żadnych wyjaśnień.
Rycerz podumał jeszcze przez chwilę nad pytaniami swego mniej możnego i znaczącego przyjaciela.
-Nie no, coś ty, to za mała sprawa, by zawracać tym dupę komuś większemu - stwierdził po chwili, po czym splunął na ziemię. -Chcesz, to pytaj mego ojca, ale co on ci rzeknie? Na moje to trzeba znaleźć tego Petyra i mu spuścić wpierdol - wyraził swoje dość mocno praktyczne zdanie. Czy było to mądrym pomysłem? Jason się nad tym nie zastanawiał, on po prostu by tak uczynił, ale że jako to Jarethową wioskę spalili, to chyba ostateczna zemsta należała do niego, czyż nie?

Jason skrzywił się dosyć mocno, słysząc, co też Jareth niby planuje zrobić temu Petyrowi. A planować to on se mógł, śmiało, zobaczymy, kto go posłucha, hehe.
-Współczuję ci straty rodzeństwa. Naprawdę – zapewnił przyjaciela o swym żalu z powodu śmierci tych smarkaczy. Może i Jason nie był tak naiwny jak Jareth, ale przecież jakieś uczucia miał i zwyczajnie szkoda mu było tych dzieciaków. Przykro mu się robiło też, gdy patrzył na chłopaka będącego w takim stanie. Rzeczywiście nie zasłużyli na taki los, ba, nikt nie zasługuje na taki los. –Ale to nie ty, drogi druhu, będziesz decydował o karze, jaka spotka Płaskiego Nosa, jeśli go dorwiemy, a mój pan ojciec. Tak już musi być – wzruszył ramionami, bo też co więcej można było tu rzec?
Rycerz przed chwilą zdawał się myśleć nad kolejną odpowiedzią.
-Jutro, Jareth. Jutro będzie dobry dzień na wyruszenie… - zawyrokował młodzieniec, po czym klepnął delikatnie chłopa w plecy i zaraz wrócił do załatwiania swoich sprawunków. Przed drogą musiał się wszakże jeszcze przygotować. Jeśli Jareth nie miał nic więcej do załatwienia, to w istocie jutro skoro świt ich drużyna ponownie wyruszy na szlak…

Łez Jason nie zauważył, ale to dobrze, gdyż już i tak nie za bardzo wiedział, co ma w tej chwili rzec. Podrapał się jeno niezgrabnie po karku, parę razy sapnął, aż w końcu splunął głośno na ziemię.
-Niech spoczywają w pokoju... ale Jareth, na bogów, sprawiedliwość zostaw większym od siebie - zwrócił mu drobną uwagę, ale więcej nic nie zamierzał od siebie dodawać. No chłopak widać wrażliwy był, ale nie dziwota, w końcu to jego rodzeni bracia w jakimś durnym pożarze zginęli. Ech, niesprawiedliwe te bogi... Takiemu Płaskiemu Nosowi pozwalają żyć, a dziatki nie oszczędzą ci... Po chwili jednak rycerz znów musiał się odezwać, gdyż Jareth wręcz marzył o zemście.
-A ty to mu nawet możesz i długo ten ból zadawać, byleby potem się na ciebie nie poskarżył jeno... No, obiecuję, że mu razem skopiemy dupsko, jak już go dorwiemy - powiedział nieco weselej, próbując najwyraźniej rozweselić nieco przyjaciela.
Dwa miecze? A na co mu niby dwa miecze? Niech jednym lepiej nauczy się klepać porządnie, a nie... Może kiedyś, jak już będzie zdolny pokonać jego samego przy pomocy jednego ostrza.
-Poćwiczyć? No pewnie! Nie musisz mnie o to dwa razy prosić, ale miecza to ci ja raczej nie wytrzasnę. Ojciec rozzłościłby się na mnie, gdyby dowiedział się, iż oręż na... nie-siebie marnuję. Poza tym najpierw pokaż mi, co potrafisz jednym uczynić, a wtedy może spróbuję ci załatwić i drugi - zaproponował, aby całkowicie nie odmawiać druhowi. Także dzień chyba mógł się już powoli zakończyć, a noc też nie zapowiadała się jakoś szczególnie. Następnego dnia zaś mieli znaleźć się już na trasie...