Wieża Wiedzących

Valeara wsłuchała się w słowa Rycerza, który zaczął ją uspokajać. Zawsze była lekceważona przez mężczyzn, od kiedy pojawiła się pierwszy raz na placu ćwiczebnym, wówczas tylko zbrojmistrz okazał jej wsparcie; co bardzo doceniła, mimo wszystko, zawsze widziała gdzieś te pobłażliwe uśmiechy i słyszała szepty. Uważano, że radzi sobie dobrze tylko, dlatego że inni chłopcy bali się uderzyć księżniczkę, ale mimo to żaden nie chciał się z nią spróbować i samemu przekonać.
- Dziękuję, te słowa napełniają mnie nadzieją. - odpowiedziała z wdzięcznością, na przychylną jej odpowiedź na pytanie, a głos starca sugerował, że powiedział to szczerze. Słysząc maksymę Ronarda, Valeara przytaknęła skinieniem głowy.
- Zawsze powtarzam to samo, porażki i błędy to najlepsi nauczyciele. A Pańskie powiedzenie wydaje się bardzo mądre, na pewno je zapamiętam. - powiedziała, wchodząc do pracowni jednego z pomocników Starszego Wiedzącego. Wyjaśniła mu cel ich przybycia, a w dalszej kolejności dała się przebadać i skorzystała z maści oraz specyfików mężczyzny, tych pomagających na ból.

- Oczywiście. Jeszcze minie wiele dni, zanim zbliżę się do pańskiego poziomu, a każda pomoc, zwłaszcza ta szczera jest na wagę złota. - oznajmiła, przy okazji dziękując za ofertę skinieniem głowy. Wtem mężczyzna rzekł jedno słowo, które zadziałało na Vaelarę jak płachta na byka.
- Valyria?! - uniosła lekko głos, po czym spuściła z tonu. - Ojczyzna moich przodków, oddałabym wiele żeby móc tam wyruszyć, lecz pewnie nie będzie mi to dane... - przyznała bardziej niezadowolonym, niż smutnym głosem. - Nie obawiasz się potworów, Ser? Czytałam kiedyś o jakichś robakach z ludzkimi twarzami, które gnieżdżą się pod skórą człowieka. - kontynuowała temat, już po wyjściu od medyka.

- Wiem, nie łudzę się, że w ogóle kiedykolwiek tam wyruszę. Pewnie nigdy nie znajdę śmiałków do podobnego przedsięwzięcia. - oznajmiła po czym westchnęła i dodała. - Znając życie, zostanę wysłana do jakiegoś paniczyka, jako prezent dyplomatyczny. Jak koń u Dothraków. - skrzywiła się na samą myśl o małżeństwie, nie miała zamiaru w najbliższym czasie wychodzić za mąż, ale w końcu to nie od niej zależało co się z nią stanie. Valeara wysłuchała relacji Ronarda, kiwając głową na znane jej fakty.
- Czytałam książkę czy może bardziej sprawozdanie, Ser Auriona. Spotkaliście wówczas wiele niebezpiecznych stworzeń. W sumie, nigdy nie miałam okazji zapytać, czy chociaż część opisanych tam rzeczy jest prawdziwa? - spytała się. Dziewczyna też chętnie by podróżowała, ale trudno było zostać takim podróżnikiem jak Ronard, zwłaszcza będąc kobietą.