Koszary

Słońce powoli chyliło się ku zachodowi, a temperatura zaczynała spadać. Był to też czas tuż przed kolacją. Idealne warunki, idealny moment, aby zebrać zbrojnych do treningu. Zbrojmistrz Słonecznej Włóczni poderwał tych ze swoich podkomendnych, którzy obecnie nic nie robili i kazał im szykować się do stawienia na dziedzińcu. Wkrótce rozbrzmiewać miał tam melodyjny śpiew stali uderzającej o stal. Byli w stanie wojny, a to oznaczało, że musieli pracować dwa razy ciężej niż zwykle, aby być w jak najlepszej formie na wypadek konieczności chwycenia za broń.
Zbrojmistrz Słonecznej Włóczni, jak zresztą widać, brał swoje obowiązki bardzo poważnie. Nie tylko zresztą dbał o kondycję swoich zbrojnych, ale pilnował również, aby byli dobrze poinformowani i nie wielbili osób, które na to nie zasługują. Weźmy takiego księcia Selvyna. Paru ludzi cieszyło się i chwaliło go, że zabił Gardenera. Zbrojmistrz tej opinii nie podzielał i szybko wyłożył swoim podwładnym dlaczego podobny ruchy był głupim i brawurowym kaprysem dla zdobycia rozgłosu, a nie czymś, co niosło korzyść dla Dorne. Mern umarł. I co? I gówno. Wojska Reach zamiast wycofać się z Dorne, tak jak zakładała dornijska strategia, wściekły się i okopały jeszcze bardziej. Czy było to dobre dla ich ludzi? Nie. Śmierć króla nie wpłynęła nawet negatywnie na łańcuch dowodzenia najeźdźców, ponieważ przed śmiercią monarchowie Reach zdążyli wyznaczyć dowódców, którzy nadzorowali działania na froncie.
- Tak więc, kiedy usłyszycie kogoś kto zachwyca się jaki to wyczyn i jakie wspaniałe królobójstwo, to rzeknijcie mu, że jest głupcem - pouczał żołnierzy zbrojmistrz. - Nie było to bohaterstwo, a nieprzemyślany i dziecinny skok na sławę, który przyniósł naszej krainie jedynie więcej śmierci i zniszczenia.
Mówiąc krótko - zbrojmistrz nie miał najlepszej opinii o Selvynie. Często też rozmawiał o tym z zamkowym septonem, a obaj nie bali się wspominać o tym też księżnej.