Komnata Roweny

24.11.11 - wieczór

Cisza, przejmująca i panująca cisza wierciła w skroniach dojmującym bólem próbując dobić się do oczu Roweny, jednak ona wiedziała jak sobie z tym radzić. Potrzebowała pobyć nieco sama, spędzić chwilę czasu w samotności. W sumie rzec można, że ostatnio cały czas stroniła od innych, jak nie spędzała czas w swoich komnatach to znowu znikała bez uprzedzenia między zwierzęta, które były jedynymi milczącymi stworzeniami, które nie zadawały pytań, nie spoglądały ciekawie w jej stronę, w ogóle się nią nie interesowały. Dzisiaj jednak postanowiła wejść tam, gdzie dawno nie była. Mury. Miejsce, które niegdyś było jej ulubionym miejscem wypoczynku. Spojrzała przed siebie pałała wzrok widokiem jaki miała przed oczyma. Nie potrzebowała niczego więcej. Lekko wychyliła się zerkając z wysokości. Widok był jak zawsze wstrzymujący dech w piersiach, miejsce które ukochała od kiedy miała odwagę wspiąć się tak wysoko i stać tutaj na samym szczycie. Korciło ją, by wspiąć się nieco wyżej, ale nie chciała ryzykować stromość murów była zbyt niebezpieczna. Jednak nie powstrzymało jej to, by nie przysiąść sobie nieco na boczku i skupić na chwilę swoje myśli na jednej rzeczy. Przez moment pomówiła z Siedmioma, składając swoje prośby do każdego z nich. Wierzyła, że może kiedyś wysłuchają jej próśb i wszystko się zmieni. Ostatecznie gdy zaczęło robić się zbyt ciemno podniosła się i wróciła do swojej komnaty zamykając się w niej. Z kufra wyciągnęła wino jakie miała schowane, nalała sobie nieco na dno i upijając odrobinę usiadła wygodnie wzięła w dłonie książkę i zaczęła czytać. Zmęczona nawet nie wiedziała kiedy zasnęła z książką w dłoniach.

Siedziała jak co dzień skupiając się, na czytaniu jednej z książek jakie udało się jej zyskać. Nie specjalnie umiała się na niej skupić bo myślami ciągle błądziła do zmarłego brata, zastanawiając się kto był jego największym wrogiem, oraz do siostry o którą równie mocno się martwiła. Nie wiedziała nawet kiedy wyrwano ją za zamyślenia, a może jej się tylko zdawało? A nie, jednak nie...ktoś pukał. Delikatnie z wyczuciem. Odezwała się pozwalając na wejście bo jednak, nie była to jej siostra, która w zwyczaju ma to, że zapuka, a potem wchodzi (tak, tak ile to razy tak było, a gdyby tak naszła swoją młodszą siostrę w negliżu?! Albo co gorsza...w pościelach...lepiej nie myśleć!). Jak się okazało przed drzwiami stała służka, której początkowo nie mogła sobie przypomnieć, dopiero po chwili dotarło do niej, jak jej na imię.
- Myrando, co się stało?
Zapytała widząc totalnie zaskoczoną i dość...przejętą dziewczynę. Musiała przyznać, że tak zaskoczonej dziewczyny nie widziała. A już w ogóle to co usłyszała sprawiło, że i sama Rowena totalnie się zaskoczyła. Czy aby służka dobrze zrozumiała? Może chodziło mu o Findis, nie o nią. W końcu kto może chcieć coś od niej? Od dziewczyny, która zawsze stroniła od wszystkiego? Ona nawet nie interesowała się tym co działo się dookoła niej. Zamykając się w swoich czterech ścianach i swoim własnym świecie. Jednak nie mogła powiedzieć, że obecność mężczyzny ją nie zainteresowała.
- Jesteś pewna, że pytał o mnie? Może chodziło mu o moją siostrę? O Regentkę?
Zapytała unosząc zdziwiona brew. Ale podniosła się z miejsca i skinęła głową. No skoro chciał to co jej pozostało? Przecież nie odprawi go z kwitkiem, nie po tym jak pokonał taką drogę by się z nią spotkać. Zarzuciła na siebie płaszcz i w sumie była gotowa spotkać się z nieznajomym człowiekiem.

No nie tego się raczej spodziewała Rowena. Wszak ktoś chciał z nią mówić? Z tą, która uważana była za dziecinną i zwyczajną pannę, która odbiegała do swej siostry? Która w sumie była przeciwieństwem Findis, szalona, pełna dzikich pomysłów. Tego, się nie spodziewała. Mimo to ruszyła na dziedziniec pełna niepokoju. Dopiero co prosiła Siedmiu o znak. Nie tego się spodziewała. A jednak. Widać wysłuchano ją? Kto to wie. Gdy właśnie wchodziła na dziedziniec, jak na złość zbłąkany promień oślepił ją, przez co przymknęła oczy, zasłaniając je odruchowo dłonią, tak by odgrodzić od oczu rażące słońce. Gdy w końcu udało się dostrzec rycerza musiała przyznać, że nieco ją to zaskoczyło. Nie spodziewała się tego, kogo ujrzała. Przed nią klęczał mężczyzna. Przystojny o jasnych włosach. Nie spodziewała się usłyszeć tego co właśnie padło. Spoglądała na mężczyznę przed sobą totalnie zaskoczona. W pierwszej chwili nie wiedziała jak się zachować, nigdy nie spodziewała się usłyszeć tego, co padło z ust mężczyzny. I co ona miała teraz począć? Co miała zrobić? Spoglądała na nieznajomego słuchając go z każdą minutą coraz bardziej niepewnie.
- Ser Gabrielu.
Odezwała się spokojnie zastanawiając się, czy aby Siedmiu nie zrozumieli opacznie jej próśb. Ale skoro tak uznali...może powinna zaufać ich wskazówkom? Wzięła wdech i skinęła głową podchodząc bliżej.
- Ser Gabrielu powstań. Rozważę Twą prośbę o ile powiesz mi nieco więcej na swój temat. Nie zwykłam przyjmować nieznanych mi osób powierzając im własne życie. Więc...Jeśli gotów wysłucham Twych słów i wówczas dam Ci odpowiedź.
Uśmiechnęła się lekko. Czyżby spodziewał się, że Księżniczka zgodzi się na jego prośbę bez zastanowienia? Może by tak uczyniła, jednak była w takim szoku, że potrzebowała chwili. Czasu, w którym utwierdzi się, że klęczący przed nią mężczyzna jest faktycznie wysłannikiem Siedmiu gotowym stanąć w jej obronie, chroniąc ją własnym ciałem. Dla niej, siedzącej wiecznie na uboczu, nie wciskającej się między młot a kowadło było to dziwnym i niezrozumiałym. Jednak gotowa była rozważyć propozycję o ile mężczyzna wytrwa z nią chociaż kilka minut.

Księżniczka uważnie przyjrzała się nieznajomemu mężczyźnie słuchając tego co ma do powiedzenia. Jak się okazało brał udział w turnieju po którym wraz z siostrą uciekły. Ciekawe. Zamyśliła się na chwilę słuchając jego słów.
- Zatem, chcesz służyć mnie, chronić mnie swoim mieczem i tarczą...
Wydukała totalnie zaskoczona jego wyznaniem. Nie spodziewała się, że to jak ojciec ją traktował było aż nad to widoczne. Przygryzła nieco wargę ale nie spochmurniała, tamte czasy ma za sobą. Ojca już nie ma w Orlim Gnieździe, brat był martwy, jedynie ona i jej siostra pozostały. Bo co się działo ze starszym bratem, w wielkim świecie nie wiedziała. Nie miała pojęcia czy żyje czy nie. Jej siostra zajęta była obecnie swoimi sprawami no i witała innego gościa, którego ona sama nie miała zamiaru na początku witać, w końcu po co? Jedynie na kolację się stawi i zobaczy czy w ogóle ma sens przebywanie przy jednym stole z nieznajomym. Jednak teraz to miała przed sobą swojego rycerza na białym koniu, którym musiała się zająć.
- Mój drogi pan ojciec jest człowiekiem z innym podejściem...ale twe oczy nie myliły się dobrze widziałeś ser Gabrielu.
Uśmiechnęła się nieco po czym przyjrzała się mu jeszcze nieco uważniej. Myślała dłuższą chwilę zaczynając krążyć po komnacie, niczym sęp otaczający swój cel. W końcu stanęła ponownie przed mężczyzną.
- Ser Gabrielu, przyjmę Twoją Tarczę i miecz.
Zgodziła się po dłuższym namyśle. W końcu sytuacja z Graftonami się unormowała, więc czemu miałaby odmawiać?
- Każę przygotować Ci komnatę ser, a wieczorem poślę po Ciebie byś dołączył ze mną na wieczerzę. Tym czasem rozgość się, odpocznij. Gdybyś czegoś potrzebował, poślij po Alys, ona w razie potrzeby powiadomi mnie o wszystkim.
Uśmiechnęła się lekko, nie była jakoś wymagająca. Dla niej ważnym było, by wszyscy dookoła byli spokojni i zadowoleni.

20/12/11 PZ

Zaczynał się kolejny dzień, księżniczki. Czy Rowena miała jakieś ważne sprawy być może, jednak po obudzeniu się dziewczyna poczuła się słabo. Gdy chciała wezwać służkę, zabrakło jej siły, by sięgnąć po dzwoneczek, a i z ust wydobył się nie zbyt przyjemny skrzeczący głos. Arrynówna czuła, że jej czoło płonie, a gardło piecze, jakby chodziła po rozgrzanym piasku czy skale. Było źle, w końcu zebrała siły i wezwała służkę, która pojawiła się niezwłocznie. Widząc swoją panią, służka podbiegła do księżniczki, która była cała przepocona i mokra. Po szybkich oględzinach służka wybiegła z pokoju dziewczyny. Gdzie poleciała? Nie wiadomo, a i Rowena nie była tym zainteresowana, ponieważ czuła, że odpływa.
Po chwili znalazła się na murach zamku, stała na nich tak jak dzień wcześniej z mokrą głową cieszącą się zimnymi powiewami wiatru. Czy było to rozsądne, nie można było powiedzieć, ale na pewno przyjemne. Po tej wizji pojawiła się kolejna, w której to rozmawiała z zakatarzonym i ciągle kaszlącą zaprzysiężoną tarczą.
W końcu z majaków obudził ją męski spokojny głos. W jej oczy wpatrywał się stary Maester. Mężczyzna przyglądał się uważnie kobiecie. – No już będzie dobrze, gorączka została zbita, a reszta medykamentów powinna za niedługo zadziałać. – Stwierdził, uśmiechając się do dziewczyny.- Niestety mam też złe nowiny Pani. – Zrobił krótką przerwę. – Co najmniej pięć dni w łóżku, chyba że nie zależy Księżniczce na zdrowiu. – Powiedział stanowczo, nie mógł zabronić Arrynównie wychodzić czy wyjechać, ale wtedy nie gwarantował, że księżniczce się nie pogorszy i niewinne przeziębienie nie zamieni się w coś poważniejszego. Rowena musiała przemyśleć, co było dla niej ważniejsze.

Nie tego się spodziewała, na dniach miała wyjechać z siostrą poza Orle Gniazdo. Cieszyła się na tą wiadomość bo naprawdę miała dość przebywania w tym miejscu ale to co się wydarzyło sprawiło, że totalnie się zdołowała. Czyżby ostatnia rozmowa z Lordem Royc wyszła bokiem? Wszak było wówczas zimno, ale była zabezpieczona i ciepło ubrana, niestety jak widać nie dało to nic, bo czuła jakby żyła ale i tak, jakby Nieznajomy miał ją zabrać. Jednak nie tak szybko. Miała wrażenie, że to co się działo, było realne i to bardzo...jednak nie...to był tylko sen? Omamy gorączkowe? Słysząc głos mężczyzny uniosła powieki z trudem mając wrażenie jakby miała piasek w oczach.
- Jak to...
Wycharczała cicho totalnie zdołowana, przecież nigdy nie chorowała! Drobny katar, nic więcej a teraz to?! Nie, to była zemsta Siedmiu! Albo ostrzeżenie, że nie powinni tam jechać? Kto to wie.
- Moja siostra...musi...
Urwała nie mając sił nawet mówić. Jednak nakaz leżenia minimum 5 dni był jak wydanie wyroku skazującego! Jak to aż pięć?! To zdecydowanie za długo, ale fakt sama nie miała sił się podnieść z łoża więc nawet gdyby chciała nie ruszyłaby się z miejsca.
- Dobrze
Wyszeptała zauważając, że tak jest jej lepiej, zdecydowanie lepiej bo i gardło nie boli tak bardzo.

Sama Rowena ostatnio spędzała dość czasu w swoich komnatach skupiając się więcej na małej Astrid niż samej sobie. Oczywiście jeśli tylko było jej to dane, mówiła również z Lordem Horrmundem. Tego dnia właśnie w połowie leżała na łożu skupiając się na czytaniu. Nim sie zorientowała do środka wpadła jej siostra z jakąś kobietą i małą Astrid w jej ramionach. Rowena uniosła brew słuchając słów siostry.
- A no słyszałam, słyszałam. Jednak czy takie straszne? Kara Siedmiu spotka każdego, kto ośmieli się złorzeczyć krewniakom.
Spojrzała nieufnie na dwórkę swej siostry co ostatnio było dość...dziwne, bowiem ta przeważnie bywała sama gdy przychodziła do niej, a teraz w towarzystwie dwórki...ciekawe.
- Siostrzyczko, gdyby Siedmiu nie chciało nie ukaraliby go tak boleśnie. Cieszyć się może nasz stryj, że tylko mówić nie może i cierpi katusze, wszak mogli uczynić mu coś znacznie gorszego.
Zapewniła poważnie. Owszem, dla Roweny stryj został ukarany przez Siedmiu i każdy, KAŻDY powinien o tym wiedzieć. Już ona o to zadba.
- Wiesz...mogłabym w sumie wybrać się z Alys i ser Gabrielem do pobliskich wiosek i pomówić z niektórymi osobami...
Dodała lekko się uśmiechając. W końcu to nie był żaden problem. Kwestia kilku dni!
- A gdybyś obawiała się o moje bezpieczeństwo mimo ser Gabriela to mogę poprosić Lorda Horrmunda o towarzystwo. W końcu w obecności Żelaznego nikt krzywdy mi nie zrobi prawda?
Dodała zaraz z nadzieją, że jej siostra w końcu da się przekonać i będzie mogła sama się wybrać poza mury, a nie posyłać znów Alys.

Młodsza z księżniczek nie bardzo przykładała uwagę do tych, które przebywały w towarzystwie siostry. W końcu większość czasu bywała sama w jej towarzystwie, a potem...potem diabli ją zabrali i tyle miała z nią do czynienia i przebywania. Na szczęście jej dwórka zniknęła tak szybko jak się szybko pojawiła, oczywiście Rowena odwzajemniła uśmiech gdy ta się pożegnała z nią opuszczając komnatę Roweny. W końcu nie była wrogo nastawiona tylko nieufna.
- Żal? Żal może by było, gdyby nie wypowiadał takich słów jakie padły. Gdyby nie buntował ludu przeciw nam. Jesteśmy jego rodziną a zachowuje się jakbyśmy wrogiem byli. Miast nas wspierać i obdarzyć dobrą radą zachował się jak sęp nad padliną.
Parsknęła pod nosem. Oczywistym było, że nie żałowała go nawet odrobinę. Jakie zaskoczenie wymalowało się na twarzy Roweny gdy jej kolejna prośba o opuszczenie Orlego Gniazda w końcu miała pozytywny skutek. Książka, którą czytała została nagle zamknięta a twarz księżniczki się rozjaśniła.
- Wątpię by Horrmund odebrał to jako wykorzystywanie, ostatnio całkiem dobrze nam się rozmawiało.
Zauważyła i wzruszyła ramionami. Owszem, towarzystwo Lorda było dla Roweny naprawdę miłym towarzystwem.
- Ale skoro tak uważasz niech tak będzie. Nie mniej, nie sądzę by jeszcze dodatkowo ser Ronnel miał się fatygować skoro moja Tarcza będzie u mego boku i zapewne kilkoro strażników.
Zauważyła w końcu jej siostra i tak by nie pozwoliła jej samotnie się poruszać w towarzystwie zaledwie Tarczy i dwórki.
- Ależ ona do Żelaznych nie jest w ogóle podobna. To czysta Arrynówna. Wygląda całkiem jak Ty gdy się złościłaś.
Wyszczerzyła się zadziornie i wyciągnęła dłonie do Astrid.
- Twój mąż nie miał nic przeciwko bym się nią zajmowała gdy Ciebie nie było więc i teraz nie widzę powodu by to zmieniać. Nie potrzeba nam nianiek dla Astrid.
Dodała z uśmiechem na ustach i wskazała siostrze miękkie posłanie by usiadła. Co do towarzystwa Horrmunda...z nim zawsze mogła się spotkać, towarzystwo tego Żelaznego było nader przyjemne, a opinia o Żelaznych ludziach zdecydowanie odbiegała od Lorda Harlaw.
- Wiesz...dziwię się, Twemu podejściu gdyśmy mówiły o Żelaznych. Mówiłaś, że Ci nie są dla mnie...jednak z tego co widzę Lord Harlaw nie jest jak wszyscy. A i jego ludzie nie są aż tak gburowaci. Więcej paniki sieją ludzie Hoare niż Harlaw.
Zauważyła przyglądając się siostrze z ciekawością.
- A i jak w ogóle przygotowania do wesela ciotki i do spotkania z lordami?
Zagadnęła zerkając na siostrę, w końcu na pewno zdołała już coś się dowiedzieć no i sprawdzić jak się mają przygotowania.

Oj tak, zdecydowanie dostał to na co zasłużył ale dla Roweny to za mało. Zdecydowanie za mało.
- Jeśli mam być szczera, to zdecydowanie za mało jak dla niego. Powinien bardziej zostać ukarany.
Westchnęła pod nosem. No ale taka była wola Siedmiu.
- Nie wiem siostrzyczko co Ci się stało, ale podobasz mi się taka...
Wyszczerzyła się zadowolona. No zgoda na opuszczenie Orlego...tego jeszcze nie było!
- Nie martw się, wrócę nim się obejrzysz. Poza tym, nie potrzebuję tyle ludzi. Im mniej tym lepiej. Starczy ser Gabriel i Alys. Ludzie...nie wiedza kim jestem i niech tak zostanie. Gdy dowiedzą się, że jestem Arrynówną nie przyjmą pomocy i nic z tego nie będzie.
Wyjaśniła siostrze i poklepała nieco po ramieniu z wdzięcznością. Na słowa siostry odnośnie małej Astrid roześmiała się lekko.
- A czy tylko wyglądem musi przypominać Arrynów? Urodziłaś ją, jakby nie było zawsze będzie naszym małym Sokołem. Naszą małą Arrynówną. Nie ważne, czy ma ciemne włosy czy kolorowe, czy ma oczy jasne czy ciemne. To nasza krew siostro. Twoja krew.
Przyznała z uśmiechem na ustach.
- Ależ oczywiście że się zachowują.... Jednak ich oziębłe podejście jest hm...odpychające. Ni to z nimi pomówić, ni zażartować są jak takie kołki w tyłku. Stoją sztywno i ani drgną.
Parsknęła pod nosem.
- Do Twojego męża nic nie mam, no prawie...mam nadzieję, że jest dość...rozmowny bo w chwili gdy przybył i do Twojego powrotu był jak nasz brat...milczący i obserwujący. Normalnie aż strach...
Przyznała z powagą na twarzy. Wysłuchała dokładnie słów siostry i skrzywiła się lekko. Więc już zasiano ziarno niepewności...
- Mówisz nie wszyscy odpowiedzieli? Może zawitałabym do Lordów tak...niespodziewanie opowiedziała im co się stało...w końcu wiadomym jest, że nie byłam nigdy aż nad to pobożna, dopiero śmierć naszego brata sprawiła, że to się zmieniło.
Przyznała a w jej oczach pojawiła się mimo wszystko znów to coś, to czego ostatnimi dniami nie było. Smutek, niepewność, żal.

Może i dobrze, że nie wiedziała jakoś nie po nosie byłoby jej wiedzieć o niektórych sprawach siostry. Wystarczy, że ma ją u boku i wie, że może na niej polegać. To się liczyło nic więcej.
- A obiecałaś nie dorastać siostro...
Powiedziała nieco oburzona ale zaraz się roześmiała, w końcu bycie dzieckiem skończyło się już dawno temu nie tylko dla jej siostry ale i dla niej samej. Ona sama była może jeszcze i dzieckiem, ale to nie znaczyło, że taki stan bycia utrzyma się wiecznie. Jej siostra w jej wieku...no właśnie, nie kończmy lepiej tego...każdy wie!
- Tak, wiem...jestem idealną kartą przetargową.
Parsknęła pod nosem bo nie kryła, tego że nie znosiła takiego podejścia. Od zawsze była inna niż jej rodzeństwo. A co ważniejsze, coraz częściej zastanawiała się, czy na pewno jej matka to jej matka...w końcu taka różnica...
- Owszem, gdybym chciała do nich przemówić ale samym spojrzeniem zniechęcają...ale mniejsza. Tak widocznie mają. Poza tym, nie mówię że źle wykonują swoją pracę i nie miałam nawet na myśli by mnie zabawiali...Kto zabawiać mnie ma nie martw się...
Parsknęła pod nosem i westchnęła słysząc słowa siostry. Zaraz...że co?! Że ona niby się bała jej męża?! Jeszcze czego! Przecież to wielki sztywniak, który spojrzeniem taksuje jak kat toporkiem po karku! Wcale się go nie bała! Wcale! Na słowa siostry tylko parsknęła.
- Nie przesadzaj...nie jest taki...straszny.
Wydukała wzruszając ramionami. Siostra za dobrze ją znała, zdecydowanie za dobrze.
- A co do Astrid to i owszem, mogę powiedzieć! A i tak, dałam jej lalkę a co? Na toporki i siekierki jest za mała moja droga. To dziecko.
Zmierzyła siostrę wzrokiem.
- Poza tym, Twój mąż nie miał nic przeciwko.
Wzruszyła ramionami. Przecież to tylko lalka! O rozmowach i nudzie nie wspomniała. Owszem teraz miała z kim mówić a tak? Niby z kim? Alys miała już dość wysłuchiwania marudzenia Roweny, ser Gabriel dopiero teraz się napatoczył i musiała przyznać, że powoli zaczynał się wyrabiać aczkolwiek przy większej ilości ludzi trzymał się jak pierwszego dnia gdy się poznali. No i teraz Horrmund, z którym na szczęście nie było problemem załapać języka. Człek to całkiem otwarty i takich właśnie szanowała. Lubiła otwartość i pewność siebie. Fakt, że ciężko było rozgryźć Lorda Harlaw nie znaczyło, że był gorszym od innych. Wręcz przewyższał wszystkich jakich znała nie tylko inteligencją ale i całą postawą, całym sobą. Nie miała niestety zdania na temat Hallecka, z którym nie było jej dużo dane pomówić. Poza tym, nie chciała zawracać mu głowy a sam nie wyrażał takiej chęci poznania jej osoby więc i czemu miałaby wychodzić przed szereg? Nie miała takiej potrzeby i powodu.
- Jak uważasz, mam jednak nadzieję, że pojawią się bez niepotrzebnych scysji...
Westchnęła pod nosem, ale fakt nie zdołałaby przed weselem ciotki pojawić się w Orlim Gnieździe. Rowena w między czasie wyciągnęła dłoń z ciastkiem do małej Astrid zachęcająco.

Słysząc słowa siostry uśmiechnęła się lekko. Tego potrzebowała, potrzebowała usłyszeć od niej, że chociaż ona jest ważną osobą dla siostry. Może i Rowena była nieco inna, może i potrafiła nie raz zajść za skórę, jednak była wyjątkiem. Nie była jak wszystkie inne damy, panny, czy mężatki. Ona była wyjątkową a zarazem jedyną taką panną. Postrzegana pewnie przez nie jedną osobą jako rozpieszczoną i roztrzepaną, jednak nie do końca tak było. Rodzice mało kiedy interesowali się jej osobą, więcej czasu poświęcała jej Findis. Czasem spędzała czas ze starszym bratem, który teraz przepadł w nieznane. Długo miała nadzieję, że się odezwie, jednak nie była w ciemię bita, wiedziała że skoro tyle czasu milczał, pewno już jest martwy. Wszak skoro by żył, odezwałby się przecież czy do niej, czy do kogoś z rodziny a tym czasem nikt się nie pojawił, żaden kruk nie przyleciał. Ileż to razy gnała do kruczarni z nadzieją, że może akurat przyszła wiadomość od brata...niestety nic z tego. Nic więc dziwnego, że i jej nadzieje przepadły. Straciła nadzieję, że jej brat powróci.
- Ty siostrzyczko dla mnie też jesteś najważniejszą osobą.
Uśmiechnęła się lekko na jej słowa. Co do towarzystwa, to i owszem zabawiał ją Lord Harlaw, jednak o tym jej siostra wiedziała doskonale i nie musiała Rowena tego jej powtarzać. Co do prostaczków...zapewne gdyby chciała ich towarzystwa dłuższego niż to, które sama im daje, gdy tylko ma taką możliwość to pewnie byłaby w szoku, jednak na szczęście nie było i nie ma takiej potrzeby. Wystarczy jej towarzystwo Horrmunda i jej siostry czy siostrzenicy.
- Nie przesadzaj. Twardy charakter nie wychodzi od odrobiny troski i ujawnionej miłości względem dziecka. To właśnie ich brak potrafi sprawić, że miast twardego charakteru stanie się oschłą suką, która za byle krzywe spojrzenie zacznie zrzucać wszystkich w księżycowe wrota. Sądzisz, że co by ze mną było, gdybyś Ty się mną nie zajęła? O mało nie brakowało bym nie pozbyła się jednej służki za dzieciaka...więc uwierz...odrobina miłości i pokazania dziecku, że jest coś więcej niż obowiązki nie zrobi z niej miękkiej kuśki.
Puściła oczko siostrze nieco rozbawiona. Przecież krzywdy dziecku nie zrobi kilka przytulasów, czy odrobina dobrej zabawy.
- Na pewno wszystko pójdzie dobrze. Musi pójść. A wtedy...dopiero odetchniesz.
Przyznała z westchnieniem pod nosem. Gdy siostra zostawiła ją z malutką, Rowena złapała rączkę malutkiej i pomachała jej na pożegnanie po czym sama z Astrid zajęła się zajadaniem ciastek i zabawą z psiakami.

Minęło kilka dni, w których spędziła większość czasu na drobnostkach takich jak czytanie ksiąg, oraz zabaw z małą Astrid. Dzisiaj jednak postanowiła nieco spędzić ten czas w inny sposób. Gdy tylko wyniesiono z jej komnat ostatnie drobiazgi po kąpieli odziana w jedną z sukien, całkiem prostych bez większych zdobień przysiadła sobie do lustra, gdzie zaczęła szczotkować włosy, które jeszcze były wilgotne po kąpieli. W głowie i przed oczyma miała obraz własnej matki. Okropność...jak ta kobieta mogła bez kąpieli wytrwać? Toż to było straszne! Westchnęła cicho rozczesując kolejne kosmyki włosów. Potrzebowała też chwili by wszystko jakoś ogarnąć przemyśleć. Ostatecznie odłożyła szczotkę i usiadła do stolika biorąc kałamarz i pióro. Zaczęła kreślić kilka słów. Pisała list, do kogo? Do brata...wiedziała, że gdzieś tam jest...chciała się dowiedzieć, czy wszystko z nim dobre, gdzie bywa...jednak też wiedziała, że nie wyśle kruka bo i gdzie miałaby go wysłać? Kreśliła słowa, które ciążyły jej gdzieś tam w środku, pisząc o ostatnich wydarzeniach, o złości jaka w niej siedziała...nie miała z kim o tym pomówić więc postanowiła zrobić to, co podpowiadało jej serce. Nakreślić i spalić. Więc jak tylko napisała wzięła list, podeszła do kominka i przykucnęła przed nim wahając się czy go spalić, czy nie. Ostatecznie przesunęła palce na koniec kartki i pozwoliła by język ognia zajął papier.

Halleck miał parę zajęć przez ostatnie dni, więc jakoś specjalnie do Roweny nie zaglądał, z resztą kiedy on ostatni raz do niej zaglądał, albo jakoś rozmawiał, bardziej się z nią mijał i wymieniał parę grzecznościowych zdań niźli kiedykolwiek prowadził dialog. Zobowiązał się do powiedzenia Rowenie o tym, co jest planowane to miał zamiar się z tego wywiązać. Z resztą miał szczerze powiedziawszy nieco gdzieś jaka reakcja będzie czy się rzuci, czy to przyjmie ze spokojem Halleck nie był jej siostrą, więc nie miał jakiegoś przywiązania, więc na pewno było mu to o wiele łatwiejsze do przekazania niż Findis.
W późniejszych godzinach postanowił odwiedzić siostrę jego żony, aby te wieści i postanowienia jakie ustalili przekazać. Hoare spokojnym krokiem przeszedł się w stronę gdzie komnatę ma Rowena i na początku zapukał w drzwi. Jeżeli ktoś odpowiedział ze środka to po prostu otworzyć wejście i wszedł.
- Jesteś, bardzo dobrze, masz chwilę? - właściwie to zapytał to z grzeczności, nie miał nawet zamiaru wychodzić jeżeli odpowiedź byłaby negatywna. - Nie specjalnie chce zbaczać z tematu, więc wprost powiem z czym przychodzę - dał jej chwilę namysłu z czym to może Halleck przychodzić. - Planujemy twoje małżeństwo, więc lepiej żebyś to już teraz wiedział i nastawiała się na to - wypalił od razu, a chcąc iść za ciosem i nie dać jej większego czasu na odpowiedź dodał. - Będziesz też odpowiednio przyuczona do dworskich spraw - powiedział Hoare i właściwie tylko czekał na jakąś odpowiedź z jej strony.

Rowena właśnie trzymała list w dłoniach, który zajmował się ogniem, gdy usłyszała pukanie. Oczywiście zezwoliła na wejście przekonana, że to pewnie Alys, albo ser Gabriel, ale nic z tego. Osoba, którą ujrzała był mąż jej siostry co sprawiło, że młodsza z księżniczek totalnie się zszokowała, a trzymany papier w dłoniach poparzył ją w pace. Puściła go wprost do ognia i podmuchała poparzone opuszki palców. Co takiego się stało, że człowiek, z którym w sumie zamieniła mniej słów niż z samym Horrmundem postanowił się pojawić? Lord Harlaw sprawił, że w końcu zaczęła się uśmiechać, jednak teraz wiadomość z jaką przybył jego kuzyn nie bardzo ją radowała. Potok słów jaki usłyszała totalnie ją zszokowały, że przez moment nie wiedziała co się dzieje. Potrzebowała chwili by przetrawić te wiadomości. Poza tym, czemu właśnie on a nie jej siostra tutaj jest? Czemu to obcy człowiek ją informuje o takich sprawach?
- Rozumiem. Jednak...czemu nie przyszła moja siostra?
Zapytała prosto z mostu. W końcu jak to tak? Ale to nie wszystko co miał do przekazania co sprawiło, że niemal parsknęła pod nosem.
- A co nie tak ze mną, że musicie mnie przyuczać do dworskich spraw.
Dodała bacznie się mu przyglądając. Wskazała oczywiście jeszcze miejsce przy stoliku jeśli miał taką wolę, jeśli nie niech sobie stoi.
- Kogo mam poślubić?
Zapytała z biegu chcąc wiedzieć kto ma być jej mężem, w końcu miała do tego prawo prawda? Na sucho nie przetrawi tego. Podeszła do stolika i nalała sobie pucharek wina.
- Napijesz się?
Zapytała skoro już tutaj był i postanowił chwilę z nią pomówić mogła przecież poczęstować go winem.

Za pewne zaskoczenie było, że tej wieści nie przekazuje Findis mogło ją zdziwić, ale cóż tak było dla niej łatwiej, bo raczej sądził, że by jej wyprowadziła od razu awanturę o to, a tak przy Hallecku mogła mieć większą pokorę.
- Tak zostało ustalone, że to ci przekaże - powiedział wprost nie chciało mu się jakoś specjalnie tego tłumaczyć, po prostu zobowiązał się do tego i wykonywał swoją część roboty. Na kolejne jej pytanie aż podniósł jedną brew do góry. Co było nie tak? Tutaj można było wymieniać godzinami, ale nie, książę nie miał zamiaru w to iść... Chociaż dlaczego by nie powiedzieć.
- Na przykład panowania nad swoimi emocjami i zachowania się w odpowiednich sytuacjach - odpowiedział przykładem. Też podziękował za miejsce do siedzenia, nie miał zamiaru spędzić tutaj jakoś więcej czasu.
- Póki co jeszcze się zastanawiamy. Na pierwszym miejscu jest dziedzic namiestnika Royce albo Lord Hunter, ale nadal jeszcze się rozglądamy - to zdradzić mógł, z resztą nie było to wielką tajemnicą, sprawa nadal była dosyć otwarta przez pewne komplikacje, które wyrastały po drodze, aczkolwiek trzeba było coś z tego szyć. Na jej propozycje o napiciu się wina kiwnął głową na boki odmawiając.

Rowena starała się jak mogła by jakoś zaakceptować męża jej siostry. Ba, nawet nie ciskała się na boki, normalnie rozmawiała, traktowała go mając nadzieję, że da się z nim normalnie rozmawiać ale bardzo się myliła. Odmowa spoczynku chociaż na chwilę dała jej do zrozumienia, że jej po prostu nie toleruje, jest wrogo nastawiony? Kto wie, może...jednak czy to robiło na niej jakieś wrażenie? Nie, po prostu miała to gdzieś. Wysłuchała go uważnie i pokręciła głową rozbawiona.
- Panowanie nad emocjami i odpowiednie zachowanie w sytuacjach? Taki jak przymknięcie oczu na obrażanie własnej małżonki przed całym zamkiem? Tak, faktycznie tutaj by się Tobie dobry bracie przydało odrobina wychowania. Ja przynajmniej nie żałuję tego co zrobiłam.
Przyznała patrząc mu prosto w oczy. Pierwsze wrażenie jakie miała o nim, po jego przyjeździe tylko się potwierdzało. Facet bez grama poczucia humoru, zero próby zrozumienia innych i normalnej rozmowy. Typowy żołnierz, który wykonuje polecenia na rozkaz. Odmowa napitku tym bardziej ją zaskoczyła. No ale skoro nie, to nie.
- Dziedzic Royca? Lord Hunter?
Pokręciła głową z niedowierzaniem. Wdowiec i chuderlak...nie ma co.
- Wdowiec i chudzina, która jest gorsza niż nasz zaginiony brat. Naprawdę? Hunter jest stary, jeśli mam takiego kogoś poślubić to lepiej by Nieznajomy mnie zabrał czym prędzej. A dziedzic Royca...to jakaś kpina. Zgodziłam się poślubić wybranego przez moją siostrę, ale na pewno nie zgodzę się na starca i dzieciaka, który przy byle potyczce może się połamać w pół.
Parsknęła spoglądając na Hallecka. Jeśli sądził, że naprawdę odpuści to się grubo pomylił.
- Już Twój kuzyn jest lepszym kandydatem niźli wdowiec i chuderlak. Lepiej zastanówcie się nad oddaniem mnie do Septu, tam przynajmniej spełnię się w opiece potrzebującym niż w spełnianiu zachcianek innych.
Odparła odwracając się do niego plecami. Dla niej rozmowa dobiegła końca. Nie widziała sensu by dalej z nim mówić. Gotowała się od środka i cała aż buzowała ze złości. Gdyby tylko był tutaj Lord Harlaw, uciekłaby, skryłaby się na jego statku i odpłynęła jak najdalej z tej przeklętej Doliny.

- Tak jak właśnie wspomniałem zachowanie w odpowiedniej sytuacji na przykład teraz. Zatem w żaden sposób się nie myliłem - odpowiedział wprost. Czy miał to gdzieś? Jak najbardziej, spodziewał się jakiś przytyków w jego stronę, więc nie chciało mu się jakoś specjalnie na nie reagować, zwłaszcza że wiedział iż tak to będzie wyglądać.
Oho zaczęło się wymienianie dlaczego to nie odpowiada kandydat, chyba Halleck powinien robić za jakiegoś jasnowidza, bo jakoś to wszystko udało mu się przewidzieć, chociaż to było naprawdę proste do przewidzenia. Zachowanie Roweny nie miał w sobie ani krzty zaskoczenia dla księcia.
- Ciekawe mówisz dzieciak o osobie, która jest starsza od ciebie, od Findis i ode mnie - wskazał od razu. - Czekaj, zgodziłaś się poślubić wybranego przez siostrę, ale teraz nie chcesz poślubić wybranego przez swoją siostrę - powiedział to w tonie filozoficznym. - Niebywałe! - powiedział to udając emocje zaskoczenia. - Takiego przeczenia logice już dawno nie widziałem - podsumował ten cały wywód. Co oni oboje mieli ze sobą, że się do siebie porównywali Rowena i Horrmund, nawet mu się na to specjalnie nie chciało odpowiadać.
- Dobrze, że twoje zdanie ma tutaj najmniejsze znaczenie - powiedział szczerze do bólu. - I jeszcze jedno, puszcze ci to zachowanie płazem. Następnym razem skończy się bycie miłym - odpowiedział jej, a jeżeli nie miała nic więcej do dodania to zamierzał opuścić jej komnate.