Komnata Roweny

Przyjazd Findis dla Roweny był dniem naprawdę radosnym. Czuła, że w końcu może z nią spędzić trochę czasu, po tak długim czasie. Tęskniła za nią i to bardzo. Przez najbliższy czas będzie mogła spędzić z nią trochę czasu, dowiedzieć się co u niej słychać, jak w ogóle się czuje i co ważne...czy jej mąż jest dla niej dobry. Uśmiechnęła się pod nosem podnosząc z miejsca i przechadzając się po komnacie zastanawiała się co ma ze sobą zrobić. Nudziło się jej coraz bardziej. Podeszła do parapetu i usiadła na nim przyglądając się temu co działo się na zewnątrz. Tęsknie spoglądała w dal zastanawiając się czy może nie powinna po prostu wyjechać na jakiś czas? Odetchnąć od tego wszystkiego. Może powinna skupić się na czymś przyziemnym i spróbować czegoś nowego? Przymknęła na chwilę oczy próbując się rozluźnić, mogłaby wziąć książkę i poczytać, jednak to nie było to, to nie był czas na taką rozrywkę. W ogóle jej nie korciło do tego tematu. Głowę zaprzątniętą miała w tej chwili przybyciem siostry. Tak siedząc zaczęła zastanawiać się co by mogła z nią robić, może pójdą wspólnie na spacer, może konno pojeżdżą?

Siedziała zadumana i niemal przysypiając gdy niespodziewanie jak nie rypnęła z parapetu, jak nie gruchnęła tyłkiem na ziemię tak spojrzała zaskoczona na kroczącą w stronę krzesła siostrę. W mgnieniu oka poderwała się na równe nogi i rzuciła się na siostrę z radością na twarzy. Objęła ją czule i uśmiechnęła się wesoło. Nie mówiąc o tym, że cztery litery jej szlachetnej tylnej części ciała nadal bolały!
- Co się działo? A nic ciekawego, papa dał mi ultimatum, albo się zmienię i zacznę postępować jak dama albo...
Urwała i machnęła ręką obojętnie.
- Nie ważne, nie będziemy przecież rozprawiać o mnie. Mów co u Ciebie? Powiedz, że znudziło Ci się małżeństwo i uciekłaś do domu, do mnie!
Zaśmiała się bo co jak co, ale znała siostrę i wiedziała, że córki by nie zostawiła. No ale Rowena chciała wiedzieć wszystko, WSZYSTKO!

Skrzywiła się lekko gdy Findis wspomniała o małżeństwie. Co jak co, ale o tym to papa już mówił zdecydowanie wyraźnie dając do zrozumienia, że nie odpuści. Euforia jak się pojawiła, tak prysnęła a Księżniczka stała się bardziej markotna.
- Tak...sprzeda mnie tak jak zrobił z Tobą. Ale ja się nie dam wiesz...ucieknę. Nie pozwolę by za mnie zdecydował. To moje życie, a nie jego. Udało mi się zdobyć trochę funduszy, może nie jest tego dużo, ale tyle by kupić coś ciepłego do jedzenia wystarczy. No a potem to już jakoś się da...
Fuknęła nadal nie mając zamiaru odpuścić.
- Nie miałam wyjścia. Miałam do wyboru, spalić stare rzeczy i nosić suknie jak normalna dama, albo mogłam się pożegnać z wyjazdami do Ciebie. Chociaż przez niebezpieczne drogi teraz jeszcze trudniej się stąd wyrwać.
Westchnęła pod nosem. Zaraz jednak jej ton się zmienił i uśmiechnęła się z troską do siostry.
- Wiesz siostrzyczko, to daleka i niebezpieczna droga, a malutka jest jeszcze za delikatna na tak niewygodną drogę. Ale...może zabierzesz mnie ze sobą i będę mogła ją zobaczyć i przekonać się czy faktycznie jest z kim konkurować.
Zaśmiała się lekko na własne słowa bo no przecież nie będzie zazdrosna o siostrzenicę.
- Oj pamiętam siostro, pamiętam. Jednak...Matka dała Ci odczuć to co inne matki. A wiem, że lepiej nie mogła wybrać. Większość życia Ty mną się opiekowałaś i nie miałaś lekko...więc sądzę, że Twoja córeczka nie będzie taka kłopotliwa.
Zaśmiała się pod nosem i wyciągnęła z kufra koło łoża karafkę z winem i dwa kielichy. Ukryte przed wścibskimi oczyma.
- Najlepsze wino jakie piłam. Schowałam specjalnie na ten czas. Aż przyjedziesz do mnie.
Wyszczerzyła się nalewając siostrze i sobie.
- Bo to jest siostrzyczko Twoja krew, kość z Twojej kości...Serce z Twego serca. To mała cząstka Ciebie. A właśnie...jak ona się miewa? Wiesz...nie znoszę wyszywać ani nic, ale dla niej zrobiłam to...
Wyciągnęła z sekretarzyka z szufladki małą kukiełkę podając siostrzyczce.
- A powiedz mi...twój mąż dobrze Cię traktuje?
Zapytała z troską w oczach i głosie. Martwiła się o nią i to bardzo mocno.

Parsknęła pod nosem na słowa siostry. Owszem, wiedziała to, ale nie miała zamiaru od tak po prostu się poddać. Nie i koniec kropka. Nie pozwoli by ktoś za nią decydował. Przynajmniej spróbuje. Jednak o tym nie powiedziała głośno siostrze.
- Wiem, wiem ojciec to też mówił. Nie mniej znasz mnie nie od wczoraj.
Wzruszyła ramionami obojętnie i cicho westchnęła pod nosem. Przecież nie będzie mówiła głośno co myśli o tym co się stało po tym, gdy zostały zatrzymane w Fairmarket. Teraz to strasznie tęskniła za bratem, Finrod zawsze był tym, który potrafił ją jakoś uspokoić gdy nie mogła się dogadać z pozostałym rodzeństwem.
- Tęsknię za nim wiesz...tak jak za Tobą gdy Ciebie nie ma. A czy stałam się bardziej religijna...wątpię, po prostu po Twoim ślubie zaczęłam prosić Matkę o to by pozwoliła mi odwiedzić Ciebie, no i by miała Ciebie i Astrid w opiece. Spełniła moją prośbę więc...jestem po prostu jej wdzięczna. No i z tego co mówisz Siedmiu naprawdę się Tobą opiekuje, pamiętasz jak mi mówiłaś kiedyś, że to dzięki nim i ich wstawiennictwu nasi bliscy są bezpieczni? Właśnie za to im dziękuję, że mają Ciebie i moją siostrzenicę w opiece, że złe wieści o Finrodzie nie dotarły do Orlego Gniazda, że papa dobrze się czuje z dnia na dzień, że matka miewa się dobrze, że nasz starszy brat choć niechęci i złości do tego co uczynił papa oddając Ciebie Hallecowi nie postradał zmysłów z wściekłości i jakoś pogodził się z ów decyzją.
Przyznała z powagą na twarzy i lekkim uśmiechem na ustach.
- Już nie mogę się doczekać by móc ją zobaczyć, wziąć na ręce i przytulić. Może i to nie jest czas by była łagodna, ale powinna odróżniać dobro od złego. Tego też mnie nauczyłaś Findis.
Uśmiechnęła się promiennie i upiła łyk wina.
- To nie dla Ciebie nie dziękuj.
Zaśmiała sie pod nosem po czym pokręciła głową przyglądając się krytycznie kukiełce.
- Nie jest idealna, wiesz jak nie znoszę takich robótek. Od kiedy dowiedziałam się, że urodziłaś próbowałam coś ogarnąć, ale to takie...tragiczne...
Wywróciła oczyma, ale w końcu miała przed oczyma dzieło młodszej siostry, mimo to była z tej robótki dumna na swój sposób ale była.
- Bo wiesz...mówią, że Żelaźni są straszni w obejściu, gorsi czasem od samych dzikich...
Mruknęła pod nosem i wzruszyła ramionami, gdy jednak zapewniła ją, że wszystko jest ok przyjrzała się jej uważnie.
- By tylko spróbował...może nie jestem znakomitym szermierzem, ale wydłubać oczy potrafię...
Mruknęła pod nosem.
- Zawsze będziesz moją ukochaną siostrą i nie pozwolę Cię nikomu skrzywdzić, gdyby coś takiego się wydarzyło, czy Tobie, czy małej daj mi znać.
Poprosiła siostrę uważnie ją obserwujac.

Czasem samotność i bezczynność powodowała, że wszystko przychodziło do głowy nie tylko tego mądrego ale i totalnie nieodpowiedzialnego. Jednak Rowena obecnie nie skupiała się na niczym, więcej czasu spędzała w swojej komnacie skupiając się na codziennych obowiązkach byle tylko Pan ojciec w końcu przestał się na nią gniewać. Gdy to się udało, zaczęła próbować z innej strony do niego podejść, dotrzeć...zrozumieć. Westchnęła cicho pod nosem i przeniosła wzrok na siostrę, gdy ta stwierdziła, że Rowena częściej mówi o Siedmiu niż ona sama.
- Tylko Ci się tak wydaje, po prostu uważam, że nic złego się nie stało i nie stanie. Siedmiu ma nas wszystkich w opiece. Może i nie ma wieści od niego, ale zobacz, może nie może bo nie ma jak przysłać wiadomość, albo hm...może posłaniec gdzieś przepadł, a kruk padł martwy od przelotnej strzały czy coś...a skoro nic złego nie dociera, trzeba mieć nadzieję, że wszystko jest dobrze. I nie mów tak, na pewno go zobaczymy. Kiedyś wróci do domu. Tak jak Ty wróciłaś. A też prosiłam Matkę by pozwoliła Ci wrócić do mnie, do nas.
Rowena nawet nie chciała o tym myśleć by mogło być inaczej. Siostra była tutaj teraz z nimi, uprosiła Matkę o jej rychły powrót, no i tak się stało, była tutaj tak samo będzie z Finrodem, też wróci do domu tak jak siostra.
- W sumie...czemu nie, możemy spróbować. Dla mojej słodkiej siostrzenicy mogłabym coś więcej wyszyć...
Pomyślała z uśmiechem na ustach bo już miała plan co zrobi, ale najpierw musiała przysiąść do tego. A niestety wyszywanie było masakryczne. Wolała już przesiadywanie na drzewach gdy nikt nie widział, niż siedzenie nad materiałem. Ale czego się nie robi dla siostry...
- Sporo osób tak mówi, nie tylko ludzie z Doliny, ale i tutejsze kobiety. Wiesz, to że przyodziałam suknie nie znaczy, że nie mam swoich starych nawyków...
Chrząknęła upijając nieco wina. W końcu noszenie sukni nie wykluczało wspinaczek. Jednak te były już sporadyczne, gdy naprawdę nie miała co ze sobą robić. A nie chciała siedzieć jak te stare damy z igłą i materiałem w dłoni. Nie, nie nie miała zamiaru.
- Miałaś obowiązek siostrzyczko, ale od kiedy nie mieszkasz tutaj muszę sama o siebie zadbać.
Westchnęła pod nosem bo kto inny o nią się zatroszczy? Siostry nie było na co dzień, nie wiedziała co się dookoła działo, a ona musiała sama sobie zająć czas. Jak ta była, to chociaż wspólnie mogły pić, dobrze się bawić i w ogóle. A tak...musiała znaleźć sobie towarzystwo zastępcze! A to było bardzo trudne. Na jej pytanie o Dolinę i ojca wzruszyła ramionami.
- Wiesz...nigdy nie interesowałam się sprawami polityki i w ogóle tego wszystkiego, jeśli nie dotyczy to mnie osobiście...ogólnie ostatnio Redfort się buntuje o to, że Leonard oskarża go o uzurpatorstwo czy coś...szczerze nie interesuje mnie to, spierają się o ziemie jak małe dzieci. Chore to...Papa się wściekł bo Lord Simon zaczął mącić w królestwie i za karę miał zadość uczynić ale czy to uczynił nie wiem...zresztą nie interesuje mnie to wszystko. Są jak małe dzieci, które powinny dostać od papy konkretnie po tyłkach to może w końcu by zaczęli się normalnie dogadywać. Poza tym...rozmawiałam z Leonardem i jakoś tak...oni wszyscy są dziwni i tyle.
Wzruszyła ramionami bo nie miała zamiaru o nich rozmawiać. Nie teraz i nie tutaj. Nie miała chęci i tyle.
- Czemu nie mam pojęcia...ale papa chyba nadal ma do nich uraz po tym jak przyłapał Graftona...wiesz wtedy w komnacie co krzyku narobiłaś...
Chrząknęła pod nosem popijając wina z zadumą.
- Ale nie ma się co przejmować nimi. Są ciekawsze rzeczy i sprawy niż Graftonowie i Redfortowie...
Wyszczerzyła ząbki w uśmiechu do siostry.

Nic dziwnego, że Rowena się zmieniła tak bardzo, niegdyś obojętna na modły, niemal zniechęcona i unikająca Septu jak Siedmiu piekieł, broniąc się rękoma i nogami przed wizytą w takich miejscach. Nie mniej nadal jedno się nie zmieniło. Nie miała zamiaru poślubić kogoś, kogo w ogóle nie znała. Owszem, zgodziła się dla papy, że poślubi odpowiednią osobę, którą jej wskaże, ale na swoich warunkach. Nie chciała żyć u boku kogoś, kogo w ogóle nie znała. Nie, miała zamiaru...Na szczęście dla Findis, że uniknęła przekonywania jej, że jej powrót jest tylko chwilowy, bo Rowena zdecydowanie by się na to nie zgodziła. Jej siostra owszem może wyjechać ale tylko po małą i powinna wracać, Rowena nawet nie chciała myśleć inaczej, nie chciała słuchać tego jakie obowiązki ma obecnie jako żona. Gdzie doskonale młodsza Królewna wiedziała. Nie mniej, nie przyjmowała do siebie tej wiedzy i nie chciała się z nią oswoić. Na wspomnienie o Sepcie uśmiechnęła się lekko.
- Oczywiście będę szczęśliwa, mogąc spędzić ten czas z Tobą na modlitwie. Może nas wysłuchają gdy obie tam będziemy modlić się o rychły powrót naszego brata.
Zgodziła się wesoło. Nadal mimo tego, że miała na sobie suknie, że wyglądała jak powinna nie czuła się w tej otoczce szczęśliwa i doskonale Findis mogła to ujrzeć. Wymuszone zachowanie było totalnie obce od tego jaką niegdyś była Rowena. Ale dziewczyna chciała przypodobać się Panu ojcu, siostrze, braciom oraz bliskim jej sercu. Przez to nic dziwnego, że starała się wypełnić wolę ojca. Będąc wieczorami sama w komacie mogła w końcu być tym kim zawsze była, gdzie nikt nie widział jej, gdzie mogła czuć się swobodnie.
- Dla dobra bliskich zrobi się wszystko. No prawie wszystko.
O tak, zdecydowanie tak. Nie miała zamiaru na wszystko się zgadzać.
- Przestań, niech sobie mówią co chcą, nie znają Ciebie tak jak ja. Jesteś moją siostrą najwspanialszą na świecie. A inni...oni nic nie wiedzą, nie znają, nie wiedzą jaka jesteś troskliwa i wspaniałomyślna. Ale kiedyś wszystkiego się dowiedzą.
Zapewniła siostrę nie chcąc by ta się stresowała plotkami, w końcu po co komu one? Ludzie gadają i gadać będą, czym się przejmować?
- Pamiętaj, że skoro mówią o Tobie, musisz mieć ciekawe życie...widzisz o mnie jest cisza, widać muszę mieć życie strasznie nudne.
Zaśmiała się chociaż poniekąd tak było. Findis zawsze miała to coś, zawsze interesowała się tym, czego Rowena w ogóle by się nie dotknęła, nie w tamtych czasach. Teraz starała się być taka jak ona kiedyś, dobrą i kochającą córką, siostrą. Ale czy jej to wychodziło? Wątpiła.
-Mówił o rzeczach bardzo dziwnych. Udałam, że mu w to wierzę, ale jakoś...no nie potrafię.
Westchnęła i wzruszyła ramionami totalnie obojętna na to wszystko, dolała sobie wina i niemal duszkiem je opróżniła. Lekko skrzywiła się pod nosem oblizując usta. Przyznała siostrze rację co do Graftona, jakoś od czasu, gdy ten cały rudowąsy zaczął mącić w na dworze niemal miała ochotę go udusić gołymi rękoma. Nie wyobrażała sobie by mogło dojść w jej domu do takiego czegoś...to było przerażające. Na szczęście wróciły do przyjemniejszej części rozmowy wspominając sobie wspólne dziewczęce czasy. Rozmawiały dość długo spędzając ze sobą sporo czasu gdy obie uznały, że faktycznie czas na odpoczynek. Pożegnała się ze starszą siostrą i odprowadziła ją do komnat, by po chwili wrócić do siebie i również oddać się chwilowej "odchamce" w postaci wymknięcia się do ogrodów na nocne moczenie stóp. Mając jednocześnie nadzieję, że nikt tego nie widział. Gdy skończyła oddawać się przyjemności wróciła do swojej komnaty kładąc się na odpoczynek. Wszak ranek miał nastać już niebawem.

Potrzebowała konkretnego bodźca by się ogarnąć, by dotarło do niej co się dzieje. Dzięki siostrze nie zemdlała z przerażenia i udało się Findis opanować młodszą siostrę. Ta wzięła wdech za wdechem starając się uspokoić przerażone serce walące, jakby miało zaraz wyskoczyć z piersi. Gdy w końcu ochłonęła ujęła siostrę pod ramię i obie ruszyły do jej komnat. Gdy już się tam znalazły spojrzała na siostrę totalnie rozbita.
- Czemu?
Wydusiła tylko to jedno pytanie spoglądając na siostrę z niepokojem. Nie wierzyła, by pragnący śmierci ojca ustąpili tylko dla tego, że ten wstąpi do Nocnej Straży.
- Nie sądzisz, że to nic nie da? Tutaj byłby bezpieczny a tam...nawet jak zostanie Nocnym Strażnikiem to Ci co pragną jego śmierci i tak go dopadaną. Mordercy nie zważają na to, czy jest Wroną czy nie.
Westchnęła opadając na miękkie skóry, ale tylko na chwilę, musiała się napić. Na sucho nie przetrawi tego wszystkiego.
- Jak to zrobiłaś? Czemu Mur? Nie mógł tutaj zostać? Nie mógł spokojnie dokonać żywota tutaj między bliskimi?
Uniosła brew. Też dziwne było jej, że ojciec uległ woli Findis. W końcu mógł się nie zgodzić. Mógł pozostać na Zamku nie bacząc na nic. Fakt, Wilki nie odpuściliby ale na pewno nie byliby tak agresywni wiedząc, że Królem jest syn Alastera. Poniekąd wiedziała, że to nic by nie dało, ale nie chciała do siebie dopuszczać tej świadomości.
- Nie chciałam stać się podobna Tobie siostro...chciałam zostać tą którą byłam, biegającą boso, bawiącą się wśród biedoty, śmiejącą się...ale ojciec oczekiwał, że stanę się choć odrobinę podobna do Ciebie. Próbowałam mu dogodzić zmieniając się a w zamian mogłam przestać obawiać się jego gniewu. Przeszło mu, nawet wybaczył mi to, że nie doniosłam na Ciebie tylko uciekłyśmy razem. A teraz...kiedy opuści Orle?
Zapytała nagle zmieniając temat. Może zdoła z nim jeszcze pomówić. Wszak pozostały jeszcze kruki. Jednak to nie to samo. Nie zobaczy więcej ojca, pozostanie dalej sama jak palec. Westchnęła pod nosem i podała siostrze kielich wypełniony winem.
- Wiesz...wiesz może coś o...coś o tym by ojciec wybrał kogoś na męża dla mnie? Wspominał, że ma zamiar coś w tym kierunku ruszyć. Mówił Ci coś?
Zapytała zastanawiając się czy bardzo mu zależało na pozbyciu się młodszej córki i już wybrał, czy może jeszcze nie. Może jeszcze dawał jej nadzieję.

zt