Zachodnie Wybrzeża Reach

05/09/10PZ - przedpołudnie

Niedobitki floty Sigmara po niemal całej dobie drogi w końcu dotarli szczęśliwie do brzegów kontynentu! Udało im się wyrwać z tej przeklętej wyspy należącej do Chester. Sigmar jednak nie zamierzał mu zapomnieć największej porażki w życiu i pewnego dnia odpłacić mu po stokroć nie tylko żelazem, lecz także ogniem. Kiedy nadejdzie czas, ta wyspa stanie się jałowym świadkiem upadku Chesterów...
Na razie jednak należało skupić się na obecnej sytuacji, które była mocno nieciekawa. Miał jakieś dwie setki ludzi więcej, niż mogły bezpiecznie pomieścić jego okręty. To zmuszałoby go do dalszej żeglugi praktycznie przy brzegu, aby nie narażać przeładowanych ludźmi drakkarów na zatonięcie. Natomiast wzdłuż brzegów mógł napotkać liczne patrole Lannisterskich galer, co było chyba jeszcze gorsze. W ostatnim czasie przekonał się co potrafią te diabelstwa. Pozostawała jedna możliwość. Zabrać tych ludzi i przemaszerować całe zielone królestwo - przy okazji paląc, rabując i mordując - by dotrzeć do przyjaznego Dorzecza. Plan całkiem prosty i przystępny, co może pójść nie tak..?
Żeby jednak rozpocząć ten plan, trzeba było znaleźć jakąś wioskę rybacką, co natychmiast rozkazał. I tak, niedługo przed południem na horyzoncie pojawiły się zabudowania wyglądające na jakąś nadmorską osadę.
Sigmar natychmiast rozkazał wyforsować się do przodu dwóm drakkarom - sam był na jednym z nich - i zająć osadę, zaś reszta osłaniana przez pozostałe drakkary miała powoli dopłynąć do wioski.
Kiedy tylko wojownicy z obydwu drakkarów wyskoczą na brzeg, mieli jasne zadania. Zabijać bez litości każdego, kto będzie stawiał opór, resztę mieszkańców zniewolić i przygotować osadę na przybycie reszty floty...

Cóż za przeklęty los! Nie dość, że mieszkańcy osady zdążyli uciec, to jeszcze albo nie mieli, albo zabrali ze sobą konie. Co prawda pozostała dla nich jakaś tam żywność, lecz to nie pomagało w nowym planie Sigmara. Postanowił spróbować jeszcze jednej sztuczki. Spośród swoich ludzi wybrał dwie i pół dziesiątki pieszych, oraz półtorej dziesiątki strzelców, którzy byli najmniej zmęczeni, lub najbardziej wytrzymali, bądź też po prostu mają ochotę mimo wszystko jeszcze upuścić komuś krwi. Następnie zabrał ich na jeden z drakkarów i ruszył na północ w poszukiwaniu kolejnej osady. Tym razem rozkazał swoim ludziom trzymać broń poniżej burt, oraz zakryć płaszczami metalowe części pancerzy, by wieśniacy nie dostrzegli ich wcześniej przez choćby błyśnięcie metalu w słońcu. Dla wyglądania nieco bardziej przyjaźnie także zabrał kilka skradzionych zwierząt na pokład.
Pozostali jego ludzie mieli rozbić obóz w wiosce, wystawić warty dookoła, oraz na pobliskich wzgórzach obserwatorów z jaskrawymi materiałami do dawania znaków. Mieli w miarę możliwości odpoczywać i do woli korzystać z zapasów chłopstwa, acz kategorycznie się nie upijać. Dwa drakkary o pełnych załogach miały dryfować po okolicy i wypatrywać wroga...

Tym razem jego podstęp powiódł się i gdy tylko dobili do brzegu, jego łupieżcy odpadli na niczego nie spodziewającą się wioskę. Mordowanie mieszkańców było całkiem miłą odmianą po przegranej na wyspie, więc z ochotą pozwolił wymordować większość. Pozostawić rozkazał jak najwięcej młodych i w miarę młodych dziewcząt, oraz kobiet. Przydadzą się wojownikom, a i służba z nich całkiem dobra będzie. Sam niewiele myśląc, zagłębił się również między budynki, aby rabować i mordować. Nie pozwolił jednak, aby puszczono wioskę z dymem. Nie potrzebował dawać ostrzeżenia pobliskim patrolom i samemu włodarzowi. Jeszcze tego im brakowało, by opadli na nich zbrojni Oakhearta. Co prawda nie mógł wykluczyć, iż Chester nie wyśle kruka z podobnym ostrzeżeniem, jednak to była przyszłość.
Wszelkie narzędzia, zapasy żywności i towary miano zapakować na drakkar. Tak samo woły i pojmane kobiety. Resztę zwierząt wyrżnąć i zostawić razem z ciałami wymordowanych mieszkańców. Następnie część ludzi miała drakkarem wrócić do zajętej osady, zaś Sigmar z resztą oddziału miał uczynić to samo, lecz wozami...

Piękne, czy brzydkie, miano zabrać wszystkie dziołchy. Kto będzie chciał, może sobie poużywać, w końcu kto wybrzydza, ten nie rucha! A Sigmar dobrze wiedział, że takie zabawy, choć też męczące, to potrafią dobrze podnieść morale ludzi. Nic jednak nie zdziałają, jeżeli wciąż będą zmęczeni. Z tego powodu rozkazał więc odpoczynek do końca dnia po tym, jak zabezpieczą osadę. Wejście do niej miało biec tylko przez jedną, najszerszą alejkę. Drewno z rozbieranych statków miało zostać złożone w jednym miejscu, wzmacnianiem wozów zajmą się dnia następnego. Na razie miano zadbać, by wozy blokujące wioskę były nie do przesunięcia, przynajmniej tak od razu.
Kolejną rzeczą miało być przygotowanie drwa na nocne ogniska, te na zewnątrz, jak i w domowych paleniskach, bowiem kompania miała rozłożyć gdzie się da. Saltcliffe rzecz jasna ze swoim haremem zajął największy z budynków.
Kiedy zaś osada została obwarowana, do następnego dnia zarządzono odpoczynek. Półtorej setki ludzi - w tym zwiadowcy i strażnicy - mieli być uzbrojeni i cały czas gotowi do walki. Pozostała część kompanii mogła zdjąć choćby pancerze do odpoczynku, jednak zawsze trzymać je pod ręką. Zmiana "gotowych" miała następować co trzy godziny. Sigmar naturalnie też brał udział we wszelkich pracach i od czasu do czasu przeszedł się do rozstawionych zwiadowców...

Dzięki Utopionemu tej nocy nic nadzwyczajnego się nie stało. Nie zostali przez nikogo zaatakowani, nikt nie zginął i tak dalej. Nie mogło to jednak trwać wiecznie. Prędzej czy później pojawi się w końcu jakiś patrol, czy to lądowy, czy morski. Przecież lordowie Wysp mieli więcej okrętów, niż te kilka, z którymi stoczył walkę. Był o tym przekonany i z pewnością w końcu przypłyną. Miał jednak nadzieję, że pozostałe okręty wysłane na inne wyspy poradziły sobie lepiej i wkrótce szczęśliwie się zjawią, przyprowadzając mu zdobyczne statki. Ba, nawet odmówił modlitwę - o ile coś takiego istniało w wierze Żelaznych - do Utopionego, by szczęśliwie sprowadził jego pozostałe okręty. Obiecał jak najszybciej zapłacić za to żelazną cenę w kolejnej wiosce ludzi z zielonych krain.
A jak obiecał, tak też rozkazał. Dwa drakkary z trzema dziesiątkami ludzi na pokładzie - dziesięciu i strzelców i reszta pieszych - miały odpowiednio ruszyć w przeciwne strony wzdłuż wybrzeży i napaść najbliższe zamieszkane osady. Miały także odegrać szopkę taka jak tę, dzięki której Sigmar poprzedniego dnia zaskoczył wioskę. Czyli kilka zwierząt na pokładzie, pancerze zakryte prostackimi ubraniami i broń trzymana poniżej burt. Następnie wydał kilka kolejnych rozkazów pozostałym w osadzie i poszedł dalej spać, bo czuł się potwornie zmęczony. Miano go obudzić jedynie w nagłych wypadkach, jak dla przykładu wrogi atak...

Szczęściem kolejny dzień minął im bez większych problemów, za co mogli dziękować Utopionemu. Do tego wysłane na grabież drakkary w końcu przywiozły im konie! Co prawda niewiele, jednak to zawsze coś na dobry początek. No i przede wszystkim ludzie odpoczęli. Martwiły go jednak te opuszczone osady. To mogło zwiastować, iż wróg już szykuje się do kontrataku. I tak z myślami na ten temat zasnął Sigmar.

W nocy zaś przyszła wyczekiwana odpowiedź, Utopiony ponownie spojrzał na nich przychylnym okiem. Można by rzec, w końcu zapłacili żelazną cenę i wrócili do jego łask, zaś Saltcliffe udowodnił mu, co miał udowodnić. W snach ujrzał bowiem bezkresne pola zielonej krainy, wśród których żaglowały łódki na kołach i wozy z prawdziwymi masztami i wypełnionymi wiatrem żaglami. Flota, której przewodził Sigmar żeglowała lądem na wschód, zaś na zachodzie - za nimi - wznosiły się słupy dymu z ograbionych osad.
Oto była odpowiedź.
Pirat morski stać miał się teraz piratem lądowym, człowiekiem, o którym będą mówić w legendach. Oto ON, Sigmar Saltcliffe, Demon Wiatru, pirat siejący postrach równie na lądzie, co morzu, pierwszy człowiek który przeżeglował kontynent, oraz utopił swoich wrogów we krwi i ogniu. Oto była odpowiedź Utopionego. Tak więc następnego ranka obudził się niezwykle natchniony i pełen wiary. Odział się, obmył i wyszedł z zamieszkiwanego domu.
- Zebrać się szczury morskie! - zakrzyknął ile sił w płucach, wchodząc na jakąś skrzynię, czy jeszcze lepiej - wóz. - Najstraszliwsze wilki morskie! Kamraci, towarzysze, bracia! Dzisiejszej nocy Utopiony zesłał mi wizję naszej przyszłości i mówię wam, jest ona chwalebna! Wielu tu zebranych sieje ze mną strach na wielu morzach świata już od dekad. Teraz nadszedł czas, by zapanować i nad bezkresem lądu! - machnął obszernie ręką za siebie, pokazując głąb kontynentu, - W swoim śnie widziałem bezkresne pola złotych łanów zboża, po których żeglowaliśmy na nich. - kopnął burtę wehikułu. - Z masztami i żaglami wypełnionymi wiatrem, oraz na łódkach z dorobionymi kołami! Żeglowaliśmy przez zieloną krainę na wschód do przyjaznego nam Dorzecza, a za naszymi plecami wznosiły się kłęby dymu z płonących, mijanych osad. Zachodzące słońce mieniło się krwistą czerwienią, jaka znaczyła nasz szlak! Tak odpłacimy się za porażkę na Wyspach Tarczowych! Odpoczęliśmy już dość, by ponownie chwycić broń w ręce i zrobić z niej użytek. Reach spłonie, kiedy odpłacimy im żelazem i krwią! - ostatnie zdanie wręcz wykrzyczał, wznosząc wysoko swój miecz.
- Tak teraz czeka nas dużo ciężkiej pracy, którą musimy wykonać jak najszybciej. Nie wszyscy też ruszą razem ze mną lądem. Wielką głupotą byłoby marnować okręty, jakie mamy. Tedy rzeknę, część z was opuści tę krainę i pożegluje na północ do domu mojego brata, by tymczasowo zaoferować mu swoje usługi w moim imieniu. Za odpowiednie wynagrodzenie, tudzież zysk z łupów ma się rozumieć. Nie bronię wam po drodze złupić wioski, czy dwóch, takie decyzje podejmą już kapitanowie poszczególnych okrętów. Reszta wraz ze mną ruszy do Dorzecza. - zeskoczył z wozu i sięgnął po bukłak, by przepłukać gardło po tej jakże płomiennej przemowie. Teraz przyszedł czas na konkretne rozkazy.
Rozkazał znaleźć wśród swojej bandy sześciu ludzi potrafiących jeździć konno, a najlepiej przynajmniej dwunastu. Mieli oni zmianowo pełnić konne patrole wokół osady i meldować o każdym zbliżającym się zagrożeniu. Naturalnie zwiady piesze, warty wokół obozu i morskie patrole wciąż miały obowiązywać. Tak samo przynajmniej setka ludzi w pancerzach cały czas gotowa do walki. Pozostali mieli zadanie przygotowania jak największej liczby łódek i wozów do żeglugi lądowej. Sam Sigmar nie unikał pracy fizycznej - przynajmniej po części - i pomagał w pracach, acz w większości dokonywał inspekcji wart i zwiadów...

Prace szły w najlepsze, choć nie podobał mu się tak długi czas przygotowania wszystkiego. Przecież miał setki ludzi, powinno iść szybko, nie..? Ech, niech to cholera weźmie. Nie podobało mu się to, wcale mu się nie podobało. Wierzył w swoich ludzi, jak i ich liczebność. Jednak jeśli ich okrążą i zamkną w tej osadzie... Do tego nie mógł dopuścić!
Dlatego też rozkazał zdwoić wysiłki i zająć się przede wszystkim przygotowaniem wozów, które pomieszczą więcej ludzi, niż łódki. W dalszej kolejności miały zostać przygotowane największe łódki. Resztę rozłożyć tak, by po podpaleniu, ogień objął całą osadę. Poza tym przygotować płótna na żagle i maszty dla wozów, które przejmą w osadach na swoim krwawym szlaku.
Sam Saltcliffe już nie brał udziału w pracach, a skupiał się na wartach i zwiadach. Przy okazji oddelegował grupkę do maksymalnie pięciu dziesiątek ludzi - najbystrzejszych i najlepiej znających się na zastawianiu pułapek - aby zabezpieczyli obóz i najbliższe dojścia do niego, byśmy byli przygotowani na ewentualny atak wroga...

Jednak co łeb do myślenia, to łeb! Wystarczyło zmniejszyć ilość wehikułów do przygotowania i proszę! Wszystko gotowe było jeszcze tego samego dnia. Wszystko tak jak sobie zaplanował. Co prawda mieli jeszcze za mało okrętów lądowych w swojej flocie, a jeszcze mniej zwierzyny pociągowej, gdyby wiatry okazały się nieprzychylne, ale to nic. Nadrobią po drodze.
Teraz pozostało im odpocząć, przespać się i ruszać w drogę. Pozostała bowiem jeszcze praca czysto umysłowa. A potem..? Sigmar planował wyruszyć, nim słońce wyjrzy zza wschodniego horyzontu, w czasie, kiedy światem rządzi jeszcze mrok. Pierwsza miała wyruszyć flota lądowa. Jakąś godzinę po nich flota morska miała zarżnąć wszystkie pojmane kobiety, jakie mieli i nabić je w całości na pale przed wioską od strony lądu. Następnie podpalić osadę i ruszyć w swoją drogę na północ.