Południowo-Zachodnie Wybrzeże Reach

Od jakiegoś czasu słyszeli już szum morskich fal. Tym razem na przód wysforował się rycerz wiary, biorąc ze sobą młodego Arryna, być może nie tylko do pomocy, ale też i po to, aby napomnieć go o zgubnym wpływie przebywania wśród tych bezbożnych Ibbeńczyków. Jeśli jednak to właśnie miał powiedzieć, to kiedy wjechali na małą górkę, mowę mu odebrało. Oto zobaczyli, że na plaży są ludzie, dokładnie to te oszukane "stwory", co je tropili. Mieli drakkar, co teraz wciągnięty był na piach częściowo. Musieli szybko się cofnąć i zejść z koni. Rycerz tak też właśnie uczynił, by zaraz podpełznąć na górkę. Dzieło ich od bandziorów niecałe trzysta metrów i choć szum fal tłumił głosy, zdawało się, że niesie ze sobą i skowyt bólu i wrzaski radości. Zaraz okazało się, dlaczego. Te potwory miały chyba kilku jeńców, a właśnie jedną kobietę - wnioskować można było po figurze i długości włosów - ćwiartowali żywcem, by się nią żywić. Cholera, oni jakieś plugawe rytuały tutaj odprawiali. A niedźwiedź im towarzyszył, wylegując się na piachu i też przegryzając jakiegoś wieśniaka.
- Na Siedmiu... - Rzucił rycerz. Gniewny wyraz twarzy przybrał, gdy zapewne święte oburzenie go wzięło na takie procedery tuż pod nosem najważniejszej siedziby Wiary. No, może nie pod samym nosem, ale blisko niego. - To potworne. Musimy w nich uderzyć. - Rzucił. Złapał Finroda za ramię i spojrzał nań poważnie. - Ja tutaj ostanę, przyjrzę się im. Ty do naszych pędź, powiadom ich, co tutaj zastaliśmy. Szybko. - Przykazał.

Ludzie zaś ich z wolna zdążali do celu. Musiałby wracać na kózce jakieś dwadzieścia minut, do pół godziny, ale w końcu by dotarł. Na czele podążali jeźdźcy, za nimi za piechota ich i wóz. Pierwszy dojrzał Finroda, samego Finroda, starszy rycerz ser Manfred. Ruszył w jego kierunku.
- Chłopcze... - Rzucił. - Cóż się stało, gdzie ser Addam? - Pytał wyraźnie zaniepokojony faktem, iż Arryn wrócił sam.

Mina ser Addama łatwa była do przejrzenia, choć może nie dla wiecznie stojącego jedną nogą w świecie ułudy Arryna. W tej chwili zapewne rozważał nie "czy" ale "ile razy" matka upuściła tego chłopaka na głowę. Niemniej, w tej chwili nie mieli sposobności, by o podobnych sprawach dyskutować. Trzeba było zająć się barbarzyńcami, którzy tej ziemi zagrażali a wtedy, być może, jeśli Siedmiu dopomoże, będą mogli pomówić.

- Słyszeliście? - Zapytał stary rycerz, spoglądając po zebranych towarzyszach broni. Po tych szlachetnych i chłopskich. Bo bitnych bardziej i mniej. - Mają statek. Jeśli tu ich nie rozbijemy... Jeśli ich nie powstrzymamy, odpłyną, zejdą na brzeg gdzie indziej i znów zaczną swój parszywy proceder. Trzeba nam to ukrócić, tak niech mi Siedmiu dopomoże! Niech dopomoże nam wszystkim! - Przemówił zdecydowanie i z pewnością w głosie. I z taką siłą, że aż mu się posiadane sumiaste wąsiska zatrzęsły.
- Nie ma rady. Uciec pozwolić nie możemy. Zbliżymy ile się da i szarżę podejmiemy, by ich przed wejściem na okręt powstrzymać. To da czas pieszym. - Rzucił ser Tyrion, który tym razem zgodził się szarżować miast wstrzymywać. Nim jednak ruszyli, wypytać chcieli jeszcze o teren i siłę przeciwnika, tedy jeśli zgodnie z prawdą im odpowiedział, planu nie zmieniali. W sumie wszystko się mniej więcej zgadzało dla kogoś, kto umiał liczyć. Razem z tymi co padli w ataku na wioskę, około pięćdziesięciu to będzie tyle, ile da się wcisnąć na drakkar. Razem z niedźwiedziem...

Maszerowali przeszło godzinę, nie szczędząc nóg - swoich i końskich. Niestety, jeźdźcy nie mogli a przynajmniej nie chcieli zostawiać z tyłu piechoty, bez której wsparcia zwycięstwo byłoby raczej niemożliwe. W końcu spotkali się z rycerzem Wiary, którego oponent na szczęście nie dostrzegł, chyba zbytnio zajęty swymi kanibalistycznymi rytuałami. Mogli więc zaczynać. Piechota sformowała się w szyk-kupę, z Ibbeńczykami na czele. Rycerze i chłopak na jednorożcu zebrali się w szyk do szarży i bez zwłoki weszli na wzgórze.
- Do szarży! Bij, zabij! - Ryknął ser Manferd i wszyscy zebrani mocniej chwytając drzewce włóczni, ruszyli. W akompaniamencie okrzyków końskie kopyta wzniecały w powietrze ziemię a potem piach. W tym czasie raczące się ludzkim mięsem paskudy w panice zbijały się w kupę, by przetrzymać atak. Spokojny wydawał się tylko olbrzym w płytach, który wszedł pomiędzy swoich i zniknął zupełnie tak, jakby usiadł czy coś. Za to niedźwiedź się poruszył.
- Bestia! - Ryknął ser Addam i wyłączył się z szyku, by pognać ku miśkowi w płytach. Rzeczywiście potworne to było stworzenie, wielgachne z siedemset kilo pewno ważyło i do tego miało blachy na sobie niby człowiek. Znaczy takie na zwierzaka, jak zamorskim zwyczajem bezbożnych mieszkańców sąsiedniego kontynentu się słoniom wkładało. To znaczy te nie były jak na słonia, no ale wiadomo o co chodzi.
Cóż też Finrod uczynił? Z resztą gnał zbirów bić, czy na bestię chciał się wybrać? Z kompanami był bezpieczniejszy, to pewne. Ale położyć coś takiego jak ten misiek... To by dopiero była chwała. Pewnie wszystkie panny by mu potem chciały dać... Wstążkę albo swoje błogosławieństwo, albo nawet, o bogowie, jedno i drugie.

Grupka rycerzy i nie do końca rycerzy zderzyła się ze z chaotycznym zgrupowaniem bandytów. Całe szczęście ci wcześniej nie mogli ich ostrzelać, bo do walki przygotowanej broni nie mieli. Obu grupom poszło średnio. Jeźdźcy wbili się w grupę zbirów i powalili trzech z nich. Ci w szoku chyba, nie mogli odpowiedzieć skutecznie, tedy rycerze wycofali się do przegrupowania i ponownej szarży. Bandyci wykorzystali ten czas, by się przegrupować.

Tymczasem Finrod oraz ser Addam ruszyli do walki z niedźwiedziem. Pierwej ze swą kolczastą maczugą ruszył rycerz Wiary i uderzył w szarży straszliwie, bestię raniąc, że aż zawyła. Stwór zaś wo odwecie chciał mu w łeb ogromną łapą przywalić, ale chybił. Potem nadciągnął młodzieniec na jednorożcu a cios jego, o dziwo, równie potężny i niszczycielski co rycerza się okazał.
Choć bestia o dziwo wyjątkowo "rozsądnie" jak na stwora walczyć próbowała i nawet rycerza z konia strącić chciała, to nie szło jej najlepiej. Na zmianę okładali ją obuchami, niejednokrotnie poważnie raniąc. Rycerz co prawda trochę oberwał, ale wychodziło na to, że finalnie dopięli swego. Niedźwiedzia pancernego nagle jakby duch jakiś opuścił, na łapy cztery opadł a te się pod nim zachwiały. Młody Arryn próbował go wykończyć, ale o włos chybił. Natomiast ser Addam już maczugą łba stwora dosięgnął i posłał go w objęcia śmierci w akompaniamencie żałosnego ryku.

Tymczasem ich kompani rycerze do drugiej szarży nawrócili i tym razem dwóch powalili a trzeciego ranili. Niemniej, bandyci okazali się lepiej przygotowani, dzięki danej im na to chwili. Powalili giermka wędrownego rycerza i poważnie ranili starego ser Manferda, który co prawda umknął, ale nie mógł już w dalszej walce brać udziału. Być może ta potyczka będzie go kosztować życie.
- Zbiórka! Zbiórka! - Zaryczał ser Tyrion. Za nim podążali ci zdolni do walki. Mieli się wokoło niego zebrać i przygotować do kolejnego natarcia. Wszyscy wznieśli okrzyk - dowaga w nich zapewne wstąpiła, gdy zobaczyli, iż bestia leży powalona.
Krzyk, ale ściekły, słychać też było od strony bandyckiego zgromadzenia. Powstał wielki zbir i wzniósł swój oburęczny topór nad głowę. Chyba nie był rad, że mu pupilka uśmiercili.

Piechota dopiero nadciągała. Obie strony zaś zbierały się do kupy. Ser Tyrion był za wstrzymaniem się chwilowym i poczekaniem na piechotę, bo i bandyci zaszachowani byli przez nich. Gdyby ruszyli do statku, rycerze by ich dopadli a zanim by go zwodowali, dopadłyby ich pierwsze strzały z chłopsko-najemniczej formacji.

Chłopska zbieranina pod wodzą najemników nacierała na bandytów, których szachowali jeźdźcy, czekając tylko, by po związaniu ich walką uderzyć na flankę. Pierwej jednak miało dojść do ostrzału, bowiem ich zbieranina posiadała trochę broni strzeleckiej. I tutaj... Cóż, los nieraz ładnie się uśmiecha a nieraz też język pokazuje i szydzi. W tym wypadku los (zły wiatr), zanim uśmiechnął się kpiąco, to pokazał im nagą dupę, zatańczył z poklepaniem się po pośladkach i puścił kwaśnego pierda. Krótko mówiąc - pecha mieli niemiłosiernego. Wszystkie pociski wylądowały najpierw przed celem a potem, po "poprawce" za nim. Śmiechu warte...
Oddziały strzeleckie, wobec przytłaczającej nieskuteczności, ruszyły naprzód, by podjąć walkę wręcz.

Potem jednak bandyckie monstra już się nie śmiały, uderzyli w nich bowiem Brogg i Vrugg prowadząc swoich kompanów a także oddziały zebranej Biednej Pierdolonej Piechoty. O ile szarża Ibbeńczyków na czele dała straszliwe efekty, to reszta oddziału już tak sobie nie radziła. Chłopy popadły w kompletną dezorganizację, łamiąc szych i utrudniając Unnykowi oraz młodym najemnikom skuteczne działanie. W sumie, już w pierwszych chwilach walki dwaj mocarni włochacze powalili czterech zbirów a jednego potwornie okaleczyli, co w sumie liczyło się jako pięć ofiar. Chłopi jednak wcale im nie dopomogli, tracąc zaś aż sześciu swoich w skutek skutecznej obrony zbirów.

Rycerze zapewne liczyli, że pójdzie lepiej. Że przeciwnik zwiąże się walką z piechotą i da im to okazję przeprowadzić szarżę w korzystnym momencie. Niestety, musieli szarżować już, by ratować chłopską formację, która poczęła się chwiać w skutek tak nagłych i licznych ofiar. Nie można było pozwolić, by Ibbeńczycy zostali tam sami - co prawda bili się jak demony, ale taka kupa mogła ich po prostu przytłoczyć masą, choćby się na nich wieszając.
Uderzenie wyszło pomyślenie. Choć młody Arryn trochę odstawał na bardziej krótkonogiej kozie. Tak czy siak, stratowali lub ubili bronią aż pięciu oponentów. Jednorożec jednemu po prostu przebił gardło. Tym razem to bandyci, ukąszeni od flanki, musieli się cofnąć i złamać zwarty szyk-kupę. Wtedy dojrzeli okazję, by dorwać herszta, który wyszedł trochę poza swoje oddziały. Być może miał zamiar sam flankować, albo przejąć jakiegoś wierzchowca i uciec. Tak czy siak, mieli okazję i ser Addam ruszył...

Zwalisty drab miał na sobie płyty a na hełmie niedźwiedzi kaptur. Zbroja była obwiązana kośćmi najróżniejszego pochodzenia, ale... Ale nie to było najważniejsze. Najważniejszy był wielki topór i sprawność z jaką przeciw nim go skierował.
Ser Addam oberwał w szarży, ale i sam mocno się przeciwnikowi w hełm odwzajemnił. Następnie zaś młot młodego Arryna poprawił po kolczastej maczudze. Zaś skoro wstęp mieli za sobą, walczyć poczęli, topornika na rumakach okrążając i bijąc. Walka wielce była zaciekła, straszliwa wręcz... Topornik był twardy i potężny niczym pokonany wcześniej niedźwiedź, z tym, że on bronił się skuteczniej. Raz po raz padały ciosy. Najmocniej z nich wszystkich zaś rycerz obrywał, zaś Finrod... Cóż, zdawać by się mogło, że chroni go magiczne pole nieświadomości. Wielgus z toporem celował głównie w ser Addama, a kiedy już zamierzał się na Arryna, to głównie nie trafiał. Niemniej, w końcu cios bandyty dosięgnął młodzieńca i zranił go dotkliwie, prościutko w lewe ramię, gdy za wolno uniósł tarczę. Rozerwały się pierścienie kolczugi i uległ gambeson. Młody zawył, ale stało mu sił, by walnąć młotem. I walnął... Cios prosto w hełm ostatecznie powalił przepotężnego topornika.
W szoku od poważnej rany... Dyszał ciężko. W zasięgu jego wzroku galopował koń bez jeźdźca. Gdy spojrzał niżej, obaczył ciało ser Addama, któremu cios dwuręcznej broni po prostu przetrącił kark. Za nim słychać było wrzawę bitki. Chyba wygrywali. Ibbeńczycy powalali kolejnych drabów, chłopi też się jakoś ogarnęli i choć na równi poczęli iść z bandziorami, to było to już coś. Rycerze zaś zawrócili kawałek i znów na flankę uderzyli, co było wyniszczające dla wroga a dla sojuszników zbawienne. Po tej szarży bandyci się złamali i poczęli uciekać we wszystkie strony. Najpierw wyrwał się jeden a potem, jak często to bywa, panice uległa reszta. Zwycięstwo było ich!
- Ścigać ich! - Ryknął ser Tyrion.

Wielu bandytów do ścigania nie było. Gdy tylko złamała się większa ich ilość, chłopi z najemnikami razem rzucili się na nich i sporo z tych, co myśleli o umknięciu, padło prawie natychmiast. Reszta wkrótce miała paść ofiarą rycerskich mieczy. Ale nie wszyscy konni ruszyli w pogoń. Rannym staruszkiem zajmował się jego syn - rzucił się ku niemu, jak najszybciej było można. Ser Addam... Cóż, on już był u boku Siedmiu.

W ogólnym szoku niewiele słyszał, nawet jeśli krzyki rannych obu stron i wściekle dobijanych zbirów były bardzo głośne. Łzy zalewały mu twarz. Tak upłynęło mu kilka chwil. Chyba jeszcze nie wszyscy wrócili z pogoni, ale za nim zjawił się Brogg i położył młodemu Arrynowi rękę na ramieniu.
'Kto walczy, ten i w końcu polec musi..." - tak brzmiały słowa postawnego Ibbeńczyka. Więcej jednak nic nie powiedział. Być może z szacunku do żalu młodzieńca. Lub po prostu nie miał nic więcej do powiedzenia i pociechy na siłę nie chciało mu się wymyślać.

Po kilkunastu minutach powrócili już wszyscy. Bandyci winni być już martwi a przynajmniej tak twierdzono. Zajęto się też rannymi i sprowadzono wóz, by tych najbardziej pociętych lub martwych można było nań załadować. Trochę tego będzie, ale nie mogli przecież swoich zmarłych zostawić na tej przeklętej plaży, prawda? W końcu do ciała ser Addama podszedł rycerz, którego zwerbowali razem z Mieczem. Ten sam, który w walce stracił giermka. Przyklęknął i wziął martwego rycerza Wiary na ręce, by zanieść go na wóz.
- Wygotujemy jego kości i zwiozę je do Starego Miasta. Otrzyma godny pochówek. - Rzucił. Po co? Może by ulżyć młodemu. Może by ulżyć sobie. Też wyglądał na pogrążonego w żałobie.
Medyk chciał w końcu zgarnąć Finroda, by zająć się jego ranami.

Wygotowywanie kości było normalną i raczej powszechnie znaną metodą przyszykowywania zwłok do transportu, jeśli nie dało się ich przetransportować w całości. Przy obecnej zaś pogodzie przewożenie trupa byłoby śmierdzącym zajęciem. Co prawda normalnie powinny się tym zająć Milczące Siostry, ale akurat nie było ich pod ręką. Mieli także w tym wypadku do wyboru kości wygotować lub niegodnie trupa przez koński zad przerzucić i wieźć go do Starego Miasta nim zacznie wonieć. No, ale to już nie była jego sprawa.

Chyba najcenniejszym łupem były blachy z miśka i wielkiego bandyty. Niestety, zdobyczna zbroja była o wiele za duża na Finroda, zaś pancerz po miśku w ogóle na człowieka nie pasował. Zebrali też trochę toporków, noży, ten dwuręczny topór, nieco monet i cztery napierśniki, które nosili trochę postawniejsi bandyci. Ogólnie nie było tego sprzętu dużo, chyba, że chcieli kraść też wyprawione skóry i przepocone gambesony z grzbietów łotrów. Jeśli tak, to musieli się śpieszyć, bo chłopi już buty im ściągali i pewnie część też ubrania poczęła brać. No, niektórzy nie rabowali, przerażeni tym, że owe rzeczy należały do potwornych kanibali o czym zresztą świadczyły napoczęte ciała leżące przy łodzi.

No a sama łódź... Cóż, była faktycznie cokolwiek warta. Niemniej, mieli problem. Nikt z nich nie znał się na żegludze - i to kompletnie. W dodatku mieli ze sobą zwierzęta, które kiepsko mogły znieść podróż taką łodzią jak drakkar. Jak zrobił to olbrzym ze swym miśkiem? Ano, to ciekawa sprawa, ale oni już nigdy wyjaśnienia nie poznają.

Kiedy łupy były już zebrane a ciała banitów prawie nagie, to i kolej przyszła na to, by coś z nimi uczynić. Zgodnie przy tym stwierdzono, że te skurwysyny daleko zbłądziły ze ścieżki prawości - o ile oczywiście dane im było kiedykolwiek w świetle prawa i Siedmiu kroczyć. Zbiorowa mogiła zatem oraz spalenie na wiór było w tym wypadku i tak okazaniem łaski. Okazywano jednak ową "łaskę" bardziej przez wzgląd na to, że wcale nie były tutaj na wybrzeżu potrzebne rozkładające się ciała.
Kiedy już skończono z ciałami zbirów, chłopi oraz rycerze zbierać się poczęli do powrotu - oczywiście możliwego dopiero o poranku, bowiem już wieczór mieli. Dla rannych chcieli składać prowizoryczne nosze z gałęzi oraz okrytych listowiem patyczków - skoro najemnicy mieli zostać ze statkiem, to nie mieli innego wyjść. Acz... W sumie jeden z młodych wojaków poprosił o użyczenie medyka oraz wozu dla rannych, w tym dla swojego ojca, ser Manferda. Rzeczony wóz pomógłby szybciej i w większym komforcie odwieźć rannych do ich wiosek a opieka medyka... Cóż, byłaby nieocenioną. Brogg na to przystał, posyłając z wozem obu swych młodzików.

Finrod rankiem wyruszył razem z ser Tyrionem do wioski, przy okazji otrzymując zapłatę ze ich trud. W podróży zasugerował rycerz, że Finrod mógłby jednak udać się do lokalnego władyki z Blackcrown, który prędzej byłby może chciał kupić drakkar z myślą o powiększeniu swej floty. To znaczy nie on, a prędzej zarządca, bo przecież jego i sporo jego ludzi mobilizacja wojskowa pochłonęła (co w zasadzie wyjaśniałoby, dlaczego musieli sobie radzić sami z bandziorami i zebrali tak mało rycerzy). Tak czy siak... Było blisko, to raz. Co szkodził spróbować? Co dwa, to może i Stare Miasto było spore, ale kto tam by drakkar chciał? Żaden to kupiecki statek. Może lord, ale ten z kolej wielki był, może zbyt wielki by sprawą łódeczki się zajmować, co? I oczywiście musiałby się Finrod liczyć z tym, że podróż do miasta to jakieś trzy-cztery dni w jedną stronę, jeśli na kozie i bez jej zamęczania na śmierć. Szukanie kupca mogło się okazać procesem trwającym kolejne dni...

Ewentualnie można też było myśleć o zatrzymaniu statku i najęciu w Starym Mieście paru krzepkich chłopa, co się na rzeczy znali. Ze sprzedaży łupów mogliby mieć pieniążki na zalążek... Bo ja wiem?... Prawdziwej kompanii? Tak przynajmniej zasugerował rycerz.