Przystań Miasta Cieni

Tak czy siak, Biszkopt chciała jeszcze miodzik. Nie jednak miodzik pitny a miodzik, którym można by osłodzić wino. W sumie dlaczego nie? Trzeba było poszukać sprzedawcy, który miał miód w ofercie i zagadać. Urok osobisty tutaj wiele nie działał, ale za to targi takie już do rzeczy się udały. Obliczenia natomiast wyszły tak, że... Można by łyżeczką miodu osłodzić wino w trzech kielichach, tak więc na ilość wina jaką posiadała potrzebna by była jakaś taka jedna dwudziestolitrowa beczułka miodu. Może ciupkę więcej, ale winno starczyć.

Działo się w Dorne wiele - Durrandonowie dołączyli do wojny i ruszali na południe Szlakiem Kości, wojska Reach przystąpiły do śmielszych działań, jakieś okręty zaczęły hasać po Morzu Dornijskim, książę Lucifer ledwo wyczołgał się z Gór Czerownych po śmiałym ataku na lorda Chestera i teraz dochodził do siebie w Yronwood, a książę Selvyn postanowił nie odpowiadać na wezwanie księżnej i zniknął. Nietrudno było się domyślić, że Coryanne Martell miała wiele na głowie. Nie trudno było się również domyślić, że jej wrogowie mieli zamiar dołożyć jej jeszcze więcej z nadzieją, że w końcu nie wytrzyma i padnie wraz ze swoim państwem. Ona chciała ich na dornijską modłę przeczekać, acz ktoś nieustannie pobudzał ich do dalszej walki.

Teraz zaś wrogowie Dorne postanowili wykorzystać przeciwko niemu jeszcze jeden swój atut ponad przewagę liczebną - przewagę w majątku. Koga płynąca pod banderą Martellów śpieszyła do Słonecznej Włóczni, niestety opornie, ponieważ wiatr był marny, aby ostrzec zamek przed nadciągającym zagrożeniem. Za nią kilka galer, których wioślarze zawzięcie wspomagali żagle i powoli zamykali odległość jaka dzieliła ich od uciekającej jednostki. Dopadli! Krótki abordaż sprawił, że martellowska koga wpadła w ręce najemnej kompanii Synów Harpii. Na szczęście dla Dornijczyków czujne oczy strażników wartujących na murach i wieżach dostrzegły dziwne zajście w oddali, podniesiono alarm. Nieszczęściem było zaś pojawienie się wkrótce później kilkudziesięciu okrętów, na których znajdowało się kilkuset żołnierzy Reach pod dowództwem lorda Cuy'a oraz zwerbowani przez niego na wschodzie najemnicy. W obliczu przewagi nieprzyjaciele Dornijczycy wycofali się za mury, pozostawiając odsłonięte fragmenty Miasta Cieni na pastwę agresorów. Rozpoczęło się oblężenie Słonecznej Włóczni...

Do przystani położonej w cieniu Słonecznej Włóczni powrócił okręt z Żelaznych Wysp, którego kapitanem był Harlon Hoare. Młody syn Harwyna Twardorękiego i mąż dziedziczki tronu Dorne wyruszył jakiś czas temu na Stopnie i długie tygodnie spędził tam na morskich zabawach, które Żelaźni Ludzie tak bardzo lubią. Wyniki tych igraszek były bardzo zadowalające, a kilka statków wpadło w ręce westeroskich łupieżców. Kupieckie czy pirackie, brali wszystko co wpadło im w ręce. Powrócili więc nie tylko z drakkarem, który był ich głównym środkiem transportu, ale również z kogą i ładownią zapełnioną łupami w postaci co ciekawszych towarów oraz złota. To co zastali na miejscu nie było jednak najweselszym widokiem...
- A tutaj co się, kurwa, stało? - zapytał Harlon, zeskakując na nabrzeże. Swojego pytania nie kierował do nikogo konkretnego, ale towarzyszący mu Żelaźni Ludzie i tak uznali za stosowne, aby zrobić zszokowane miny i rozłożyć ręce. - Na razie nie rozładowujcie statków.
Wydawszy rozkazy swoim zakapiorom, książę Żelaznych Wysp ruszył czym prędzej w stronę zamku. Oblężenie i szturm zakończyły się jakiś czas temu, więc miejscowa ludność zdążyła już, przynajmniej częściowo, powrócić. Może ktoś zdoła oświecić Harlona i opowiedzieć mu co dokładnie zaszło w Słonecznej Włóczni pod jego nieobecność?