Wielka Sala

Przybyli prawie wszyscy lordowie, a jedynie Trant (zgodnie z zapowiedzią) przysłał niewielką świtę ze swoim dziedzicem. Jako pierwszy ze wszystkich przyjechał Caron - na pięć dni przed ucztą - niby żeby się nie spóźnić na spotkanie. Ostatni ze wszystkich przyjechał zaś Dondarrion, który dosłownie w ostatniej chwili pojawił się na uczcie.
Zaczęło się całkiem dobrze. Większość lordów była zachwyconych pokazem łuczniczym, a swoje umiejętności postanowili także zaprezentować lordowie Mertyns i Rogers. Obaj prezentowali całkiem niezłe umiejętności i ścigali się, który z nich więcej razy trafi w tarczę, a skuteczniejszy okazał się tym razem być lord Amberly.
Niedługo więc dołączyli do nich spóźnialscy i uczta rozpoczęła się wraz ze słowami lorda Yandela. Przyprowadzony przez lorda Carona bard grał ballady, a w ich rytm prawie każdy na sali mógł tańczyć i bawić się przy tym przednio. Piękne damy i szlachetni panowie dobierali się w co kolejne pary, wymieniali i bawili się, a śmiechom przy tym nie było końca. Najbardziej ze wszystkich ucieszony zaś był sam pan Nightsong, który obracał kolejne dziewczyny i z nienagannymi manierami zdawał się robić na nich wrażenie i... trochę onieśmielać.
Jedzenie nie należało może do najwyższej półki, ale faktycznie zdawało się wystarczać do dobrej zabawy. Nikt przynajmniej na nie specjalnie nie narzekał, bo i to nie ono na takim spotkaniu było najważniejsze.
Lord Mertyns niestety nie należał do tych, którzy lubili takie przyjęcia. Do tańca ruszył tylko raz - ze swoją żoną - a potem tylko usiadł i albo coś jadł, albo przysłuchiwał się temu co się dzieje. Wcześniej próbował gawędzić z nim Rogers, zniechęcony jednak szybko oddalił się i zostawił go w samotności. Ciężko było przy tym wyciągnąć coś z twarzy Mertynsa, była bowiem zupełnie beznamiętna.
- Może być - odparł krótko Swannowi, niespecjalnie się siląc, jakby zniechęcony.

Wychylił kilka łyków wina, zachwycony jego smakiem.
- Dziękuję - Mertyns uśmiechnął się delikatnie. I równie szybko zamarł, zaskoczony co powiedzieć. - O-ona... T-t... - wyjąkał. Przez chwilę tylko patrzył na Yandela wielkimi oczami, nie ruszając się ani trochę. Potrzebował chwili, żeby przetrawić całą informację, nim w końcu wykrztusił: - Nie. - Wziął dwa głębokie oddechy, nim kontynuował: - Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. Z całym szacunkiem, ale nie sądzę, że Twój syn mógłby zapewnić szczęście mojej córce. Zaskoczyłeś mnie lordzie i nie wiem... Może. Będę musiał to przemyśleć.
Kolejnym propozycjom okazał się jednak być bardziej przychylny. Zgodził się zarówno na dostarczenie drewna, jak i na sprowadzenie łuku.
- Coś się znajdzie - stwierdził, po czym począł ustalać wszystko z sprowadzonym zarządcą i niedługo wraz z nim opuścił salę - z wyraźną ulgą na twarzy - by dopiąć wszystkie szczegóły i liczby. Na ucztę już nie wrócił, a udał się za to do swoich komnat, wypocząć w spokoju.