Ulice

- Niby możemy też po Duskendale łazić kanałami, ale po co ludziom się tak do domów wpierdalać? Wszyscy żebracy, bezdomni i portoludzie tam śpią - wyjaśniła dziewczyna, kiedy jeszcze przełazili piwnicami.
Tymczasem Timun spostrzegł spaślaka i ruszył w jego stronę. Znaleziony kamień okazał się strzałem w dziesiątkę. Rzucił nim, a spaślak niemalże od razu zwrócił uwagę na źródło tego nagłego dźwięku, odwracając się w jego stronę. Z Ulu-Timulu również poszło mu sprawnie, a w posiadanie sakiewki wszedł tak błyskawicznie, że nawet przypatrujące mu się sieroty nie zauważyły jak ją chował.
- Sam uważaj, kmiocie! - zawołał szturchnięty kupiec, zwracając uwagę na Timuna. - A niech mnie marynowana w occie świnia z jabłkiem w mordzie zeżre, ależ ty jesteś brzydki, śmierdzący, gruby i głupi - wyraził na głos swoje pierwsze wrażenie o Timunie. - Czyś ty się nawpychał z pięćdziesiąt kamieni szczurów w tych swoich rynsztokach, żeś się tak spasł, biedaku? Dobra, zejdź mi z drogi, bo cię strażnikami poszczuję - wołał jeszcze za nim, kiedy Timun znikał w jednej z bocznych uliczek.
- Ło ja pierdolę, ale to było zajebiste, Timun - zawołał Garb, kiedy mężczyzna wrócił do sierot. Aż nawet z wrażenia zaklaskał pośladkami, bo przecież rąk do tego nie miał i musiał sobie jakoś radzić biedaczyna.
- To z czego go opierdoliłeś? - zagadnęła Rita, a w tym czasie Jet stanął na czatach z kijkiem, żeby przypadkiem nikt ich nie przydybał.

- Niech to gównoburza trzaśnie, faktycznie złote! - przekonał się na własne oczy Jet. Tym bardziej cała trójka dzieciaków była zadowolona, że Timun obdarował je złotymi monetami i to całymi dwiema, czyli więcej niż miał Buła u rąk.
- E, jak Timun taki zdolny to Rita jednak może zostać żona Timuna, choć Rita nie zakwitła - oznajmiła swą propozycję dziewczynka z kołtunem na głowie i brudną mordą. - No i czy Timun nie chce poznać portoludzi? Oni praca dają, a i jak Timun chce podróż to załatwiają statek - dodała jeszcze.
Jeśli Timun chciał poznać portoludzi to dzieciaki mogły go zaprowadzić do wylotu kanałów w porcie, a potem wprowadzić do środka. Timunowi zalatywało to miejsce swojskością domu.
A jeśli Timun nie chciał to oczywiście cała trójka dzieciaków mogła go przeprowadzić ulicami miasta po kryjomu przez piwnice. Do miejsca, gdzie czekało na niego obgryzione do cna ciało kobiety będące już samym szkieletem z rozłupaną czaszką i banda najedzonych sierot lub do jakiegokolwiek innego miejsca w mieście. Generalnie Timun mógł się dowiedzieć, że sieroty to zwykle sypiają w kanałach, a czasem też po piwnicach i tunelach między nimi, ale to tylko jak je noc złapie na mieście.

Timun spędził w kanałach zdaje się trochę więcej czasu niż początkowo myślał, ponieważ po wyjściu z nich okazało się, że na zewnątrz jest już całkiem ciemno. Dzieciaki prowadziły go w odpowiednie miejsce po tym jak zebrali tyle wytrychów ile mogli, a Timun odgryzł szczurowi łeb. Mógł wtedy jeszcze w kanałach dostrzec, że Bańka wyjął żebro z gardła zmarłego mężczyzny i bez jakiegokolwiek czyszczenia go kontynuował używanie jako wykałaczki do grzebania w zębach. Po drodze ekipa natknęła się na ich gromadę sierot, które akurat wrzucały do wody z cichym pluskiem obgryziony do cna szkielet kobiety. Rita rozmówiła się na szybko z Bułą i Gównem, a potem wszyscy ruszyli w swoje strony. Buła, Gówno i reszta sierot do kanałów na spoczynek, a Timun, Jet, Rita i Garb ulicami aż pod dom kupca Lemura. Rzecz jasna przemieszczali się jak tylko mogli zaułkami, piwnicami i przejściami między nimi, żeby zwrócić na siebie jak najmniejszą uwagę straży. Do samego domu podeszli od drugiej strony, czyli nie od strony ulicy, bo Bańka poinformował Jeta, że są tam drzwi dla służby wychodzące na zaułek i to właśnie przez nie najlepiej będzie im się włamać do domu. Garb stanął na czatach przy wylocie zaułka, a Rita i Jet zaczęli nadsłuchiwać przy ścianach innych domów czy ktoś nie zamierza wyjść aby przypadkiem. Timunowi pozostawało wykonać swoją robotę.

Praca włamywacza się rozpoczęła. Ktoś patrzący z zewnątrz spodziewałby się pewnie, że Timun połamie wszystkie wytrychy bez skutku i nawet tych drzwi nie otworzy bez użycia siły. Z kolei Timun pełen niezachwianej pewności siebie pewnie spodziewał się, że pójdzie mu całkiem sprawnie. Jaki był tego efekt? Grubas wepchnął wytrych do zamka, narzędzie weszło całkiem gładko. Był to dobry początek. Potem zaś zaczął nim grzebać w zamku niczym męskością w kobiecie jak to Bańka się wyraził aż usłyszał kliknięcie. Dla wielu mogłoby to być zaskoczenie, że tak prędko, ale dla samozwańczego lorda Maidenpool nie bardzo. Drzwi pchnięte do środka otworzyły się bez dźwięku, czyli ktoś dbał o oliwienie zawiasów. Całkiem głupio, biorąc pod uwagę, że właśnie w takiej chwili jak ta teraz skrzypiące zawiasy bardzo przydałyby się właścicielowi domu. Tylko co teraz? Jet i Rita dołączyli do Timuna, podczas gdy Garb wciąż stał na czatach. Najstarszy z dzieciaków chyba wiedział gdzie szukać księgi, bo zaczął ich prowadzić, uzbrojonym będąc w kijek pokryty kupą do połowy swej długości. Tymczasem wzrok Timuna przyciągnęły kosztowności ustawione na szafce i osłonięte drzwiczkami z zielonego szkła. Nawet w takich ciemnościach i przez zielone szkło widać było jednak, że jest tam sporo złota, jeszcze więcej srebra i trochę klejnotów.

Próżne były nadzieje Timuna na niezbyt głębokie ukrycie książki. Dom był całkiem spory, a on nie widział gdzie szukać i Jet musiał go prowadzić. Coś tam mu wyszeptał, że Bańka powiedział, że w gabinecie na piętrze, ale co to do chuja jest gabinet to już żaden nie wiedział, więc musieli po wejściu po schodach szukać po omacku. Przynajmniej byli tutaj całą trójką wręcz mistrzami skradania, nawet jedna deska nie zaskrzypiała, a był to prawdziwy cud przy wadze Timuna. Do tego mijali śpiących służących w jakichś małych pokoikach, a taki jeden grubas w atłasowym szlafroku i większym pokoju to pewnie był ten kupiec Lemur co go okradali. W końcu też książkę znaleźli i położyli na niej łapy. Spodziewałby się kto, że wtedy stanie się coś złego, ale nic z tych rzeczy. Wciąż bezszelestnie zaczęli przechodzić z powrotem pięterkiem i po schodach w dół, a dopiero wtedy rozległ się całkiem głośny metaliczny hałas. Spojrzenia wszystkich skierowały się na jego źródło. To Garb, który opuścił trzymanie czat. Sierota stał przy już otwartej gablotce i chował kosztowności. Miejsca w szmatach jakie nosił raczej nie było, więc rezolutny chłopak chował je do dupy, ale widać jeden naszyjnik wypadł mu spomiędzy pośladków na podłogę. Gdzieś z boku na parterze rozległo się ziewnięcie i kroki jakby służącego.

Reakcja była błyskawiczna albowiem wszyscy momentalnie rzucili się do ucieczki biegiem.
- Na obwisłe cyce Staruchy, zło...! - zawołał ledwie tyle pechowy służący, ponieważ w biegu Jet wepchnął mu końcówkę kija do otwartych ust. Kiedy cała czwórka wybiegała z domu, zbyt czujny służący siedział już na kolanach i pocharkiwał, a do tego rzygał, mając absolutnie zdegustowaną minę wartą ujrzenia i zapamiętania przez Timuna i ferajnę. Tak to się już dzieje, kiedy się zadziera z ludźmi wyposażonymi w najbardziej niebezpieczną broń na świecie.
- Dobra - zawołała Rita, kiedy byli w progu. Poprowadziła ich ponownie zaułkami, piwnicami, znowu zaułkami i znowu piwnicami. Wymagające było to uciekanie po kryjomu, przez co Timun był zdyszany i spocony, ale przynajmniej nie słyszeli nawet, żeby ktoś w pobliżu sobie biegał w poszukiwaniu złodziei i włamywaczy.
- Ej kurde faja, zjebałem - zaczął przepraszać Garb. - Ale przynajmniej Garb zdobył zajebiste fanty i Garb się podzieli z reszta - zaoferował poprzez skruchę i na pokaz wyciągnął z tyłka pokaźnych rozmiarów złoty łańcuch o grubych ogniwach, na którego końcu był wisior z granatem.
- Tera to trzeba temu drugiemu kupcowi księgę podrzucić - wtrącił Jet, który dotychczas wyglądał przez świetlik w piwnicy czy na ulicy nie kręcą się strażnicy w liczbie większej niż zwykle.

- Łoo, Garb mądry - zachwycił się pozbawiony rąk chłopak. Zachowywał się prawie tak, jakby ktoś mu właśnie wręczył ciastko, ale niestety nikt nie miał tutaj ciasteczek, a Garb na dodatek nie miał rączek. Naturalnie największa część fantów przypadła Timunowi, a do tego można było wliczyć najbardziej rzucający się w oczy potężny złoty łańcuch o grubych ogniwach i granacie w wisiorze na końcu, kolczyki z maleńkimi rubinami i srebrny kielich zdobiony płatkami nefrytu na wzór czterolistnych koniczyn przechodzących w pasie wzdłuż całej krawędzi naczynia, z którego większość ludzi zwykła pić wino. Tak jak to już miało miejsce wcześniej dzieciaki poprowadziły Timuna zaułkami, piwnicami i wyjątkowo dla skrócenia drogi czasem przemykali ulicami. Oczywiście zahaczyli też o wejście do kanałów, które było bardzo po drodze do fragmentu portu, do którego dążyli. Jet, Rita i Garb postanowili ukryć swoją część łupów w mroku cegieł przeżartych gównem, z których były zbudowane kanały, a nie zajęło im to wiele czasu. Dzieciaki mogły być też sprytne i schować wszystko w dupie tak jak wcześniej Garb, ale znacznie ograniczało to swobodę ruchów, a chciały być w stanie spierdalać odpowiednio szybko jakby coś się zjebało. Także już bez zbędnego obciążenia Timun został poprowadzony do portu.
- To ten statek - Jet wskazał kijkiem na kogę przycumowaną u końca kamiennego mola. Problem był taki, że po molu spacerował sobie strażnik miejski, którego nie było jak obejść. Można było się skradać między beczkami, skrzyniami i zwojami lin zalegającymi na molu, ale ciężko by było się w ten sposób przed nim ukryć, bo ciekawski skurwysyn z pochodnią w ręką zaglądał po drodze za każdą taką przeszkodę.
- O nie, jesteśmy zgubieni - szeptem stwierdziła Rita ponuro.

Timun podkradł się do strażnika, kiedy ten spacerował sobie odwrócony do niego tyłem. Nie nastąpiło to od razu, bo musiał najpierw dużo poczekać, gdyż gość patrolował molo naprawdę powoli.
- Uch - wyrwało się z piersi strażnika, kiedy Timun wpadł na niego niczym skała na królika, po tym jak został porwany przez orła w powietrze i zrzucony z wysokości. Włócznia wypadła mu z ręki i powodując drewniany klekot o kamień spadła na molo, a sam strażnik uderzy z takim impetem przez bardzo ciężkiego Timuna poleciał do przodu prosto do wody, której tafla wzburzyła się z głośnym pluskiem, a następnie zamknęła nad jego głową. Mężczyzna coś tam się miotał w morskiej wodzie zupełnie jakby nie potrafił pływać, ale definitywnie nie wyglądał jakby miał się samemu uratować. Tymczasem Jet z księgą rachunkową pobiegł szybko do statku na końcu kamiennego mola, zatrzymał się jakby nad czymś intensywnie rozmyślał, a potem szybkim biegiem wrócił.
- Ej Timun, problem jest. Bo trapu nie ma opuszczonego i nie da się suchą stopą wejść na statek, nie? Trza będzie kombinować - objaśnił sytuację i rzeczywiście tak było. Na pewno wymagana będzie tu jakaś współpraca z sierotami, żeby móc księgę dostarczyć na miejsce bez zamoczenia jej w wodzie. Pomocne było to, że ze statku zwieszały się liny, ale żadna nie była dostępna z mola.

Aktualizacja planu była dosyć prosta i całkiem wykonalna. Jet - tak jak mu Timun przykazał i uprzednio zostawiając mu w pieczy kijek oblepiony gównem- wskoczył do wody po cichu, żeby przypadkiem głośnym pluskiem nie zaalarmować załogi statku. Następnie w upośledzony i nieumiejętny sposób przepłynął kawałek wzdłuż burty, potem za rufę i tam złapał się liny zwieszającej się do wody. Wtedy też powoli, bo siły w rękach widać mu brakowało, wspiął się po linie aż do wysokości pokładu, przeszedł przez burtę, obszedł kawałek pokładu i pojawił się gdzieś przed Timun gotowy do realizacji następnej części. Wtedy też grubas rzucił mu książkę, a Jet ją złapał i gdzieś znikł, zapewne szukać tego miejsca na statku, gdzie miał ją podłożyć. W tym momencie Timun powinien był pobiec wzdłuż molo, by wycofać się do reszty paczki zgodnie z planem, ale to reszta paczki skradając się zgięta w pół przybyła do niego, ponieważ zaczęły się kłopoty. Oto na molo wkraczała trójka strażników. Każdy dzierżył włócznię, która wchodziła w standardowy ekwipunek strażnika miejskiego, a ten po środku miał jeszcze w drugiej ręce pochodnię do oświetlania sobie drogi. Zaczęli oni iść w stronę grubasa i trójki sierot, najprawdopodobniej nieświadomi ich obecności w tym miejscu, bo przecież mrok póki co dobrze ich skrywał. Kłopot w tym, że wkrótce się mogli natknąć na włócznię pozostawioną na molo po zrzuconym do wody strażniku.

Szczęście dziś sprzyjało Timunowi. Rzucona piersiówka skutecznie odciągnęła uwagę strażników, którzy poświęcili chwilę na przypatrywanie się co to wywołało taki trochę głośny i nietypowy plusk. W tym czasie Rita, Garb i Timun wskoczyli po cichu do wody i opłynęli statek, żeby wdrapać się po linach. W przypadku Garba było to wręcz komiczne. Kikutami to on jeszcze mógł manewrować w wodzie i tylko dzięki temu miał głowę nad jej powierzchnią, ale w przypadku wspinania się po linie były już całkiem bezużyteczne, więc Timun mógł na własne oczy ujrzeć niesamowicie zabawny pokaz w wykonaniu Garba, który polegał na wspinaniu się przy użyciu stóp, a głową w dół. Niemniej jednak wciąż potrafił się wspinać całkiem szybko nawet w tak prymitywnie wesoły sposób. Wkrótce cała trójka dołączyła do Jeta do na pokładzie, a wtedy strażnicy stracili zainteresowanie piersiówką, zwrócili uwagę na włócznię spoczywającą na molo i pośród wielu głośnych krzyków zaskoczenia oraz przekleństw zaczęli wyławiać z wody swojego kolegę. Teraz Timunowi i ekipie trzeba było znaleźć kryjówkę na statku jakby strażnicy wpadli na pomysł przeszukiwania albo załoga zaczęłaby się kręcić. Szczęśliwie w ładowni akurat pośród zwykłego ładunku było trochę bardzo dużych skrzyń. Z jednej z nich dosyć szybko przerzucili zawartość do jakichś wolnych pojemników i zapakowali się do środka. Jet zrobił kijkiem niewielką dziurę w ścianie, żeby mogli przez nią wyglądać na zewnątrz, a potem miał minę jakby go olśniło i uderzył się otwartą dłonią w twarz.
- Kurwa, to nie ten statek - wyszeptał.

- Ło, Jet mądry - stwierdził i porobił kijkiem jeszcze trochę dziur dla lepszego przepływu powietrza, choć robił je głównie gdzieś u dołu, żeby komuś postronnemu nie przyszło zajrzenie do środka skrzyni tylko dlatego, że dziurę ma na wysokości oczu. Karły w tym wypadku nie były brane pod uwagę.
- Kurde faja, trzeba będzie odzyskać księgę i podrzucić ją na właściwy statek - wyszeptała jeszcze Rita, ale umilkła, bo gdzieś w pobliżu rozległy się kroki skrzypiące po deskach pokładu, na którym się znajdowali. Wkrótce później kroków pojawiło się znacznie więcej, a do tego zaczęli słyszeć głosy, jakieś rozmowy. Było ich też znacznie więcej niż jakby to strażnicy wkroczyli na statek nawet po zebraniu posiłków, więc to zapewne załoga. Jakby tak pomyśleć mocno, ale to pomyśleć niezmiernie intensywnie, to się można było domyśleć, że pewnie słońce wstało czy coś podobnego. Bardzo dużo czasu w nocy spędzili na tym włamie, zdobywaniu książki, ucieczce ulicami i podchodach do statku, więc było to bardzo możliwe. A potem Timun i ekipa zaczęli czuć delikatne bujanie i biorąc pod uwagę ich zmęczenie, ukoiło ich to do snu, wręcz całkiem długiego i spokojnego snu. Kiedy zaś się obudzili, okazało się, że wypłynęli na pełne morze.

17.12.11 PZ, a może i któryś z kolejnych dni przed opuszczeniem Duskendale

Przechadzając się w sobie znanych sprawach po zamku, czy też może miasteczku, Laena natrafiła na ciekawy widok. Oto jakaś kobieta i raczej nie była to dwórka ni zaplątana owieczka zdawała się... tresować osła. Na Dornijkę też nie wyglądała, więc odpadł motyw z rozszerzeniem asortymentu poza kozy, więc... co tu się działo? Velaryon przystanęła, rozejrzała się w okolicy. Było tu tylu Letniaków - i co najlepsze nie wzbudzających szczególnych emocji! -, że zdawało się iż nikt specjalnie na wysiłki w nakłonieniu uparciucha uwagi nie zwracał. Duskendale. Miasto Dziwów.

Laena pogryzając jabłko podeszła na kilka metrów od sceny, sygnalizując swoją obecność, a kiedy zwróciła na siebie uwagę spojrzała z góry na starania i stwierdziła - Daremny trud. - Po czym wzięła kolejny gryz owocu i przeżuła w milczeniu, po czym z pewnością ekspertki sucho stwierdziła fakt - Osioł to nie mały koń. Nie nadaje się do tresowania. Jest za głupi. - wzięła kolejnego gryza tworząc kolejną chwilę ciszy lub okazję dla rozmówczyni, po czym pokręciła na boki głową w zastanowieniu i stwierdziła niechętnie - Ewentualnie gdyby był bardzo młody... jednak nie nastawiałabym się nawet i wtedy na kolorowe ognie. - Została jej jeszcze połowa jabłka, która stanowiła ilość czasu nim kobieta uzna temat za zamknięty i ruszy w dalszą drogę.