Ulice

Bronn dobrze mówił. Nie było co prowokować wystraszonych Żelaznych. Niech myślą, że przegrali i nie mają po co wracać. Oczywiście, jak to każdy dumny wojak wolałby wygrać ostatecznie i z przytupem, ale na pewno nie miał zamiaru tej ambicji realizować. Jeśli nie przez zaufanie do przyjaciela to choćby dlatego, że cenę tej ambicji mieliby ponieść jego ludzie. O ile w ogóle udałoby się ją spełnić.

W pierwszej kolejności należało wziąć wozy i zebrać rannych - oddzielnie ich, oddzielnie oponentów. Była to robota dla poborowych i to im ją zostawiono. Kolejną robotą dla ludzi Coxa czy tam Oracza było przeszukanie miasteczka w poszukiwaniu tych z oponentów, co rzucili broń i sprawdzenie ich jako jeńców. Zakładał, że nie wszyscy opuścili miejskie mury, ale może się mylił. Trzeba też było sprowadzić rannych z portu. W ogóle zobaczyć, czy ktoś tam żyje i jak stoją z sytuacją. No i bramy należało zająć, zamknąć i zabezpieczyć.
Jego ludzie zaś mieli inne zadania. Strzelcy zostali na miejscu a sprawni wojowie mieli na koń wsiadać i pod komendą jego Tarczy zrobić patrol po uliczkach, czy czegoś jeszcze ubić nie trzeba. Jak nie, to mieli zabezpieczyć miejskie spichrze. Jeśli obrońcy nie puścili ich z dymem, to potem się jadło będzie sprawdzać i część jeszcze do zamku się przeniesie.
Ogólnie ujmując: sytuację w mieście po nocy uspokoić, miasto zabezpieczyć, pozycje umocnić.

Kiedy mieli już wstępne raporty, rannych najciężej opatrzono a jeńców skrępowano, mogli ruszyć do zamku. Tam należało ustanowić lazaret, żeby medycy mogli działać. Bronn chciał by sprowadzono maestera, jeśli nadal żył - miał pomagać medykom. Oczywiście to już po tym, jak z nim pogadali - może człek Coxa coś tam chciał ustalić, to by mu nie wadzili. Tak... No, kobiety ze służby miały pomagać - nosić wodę, podawać opatrunki, robić to co by im medycy kazali.
Opatrywani mieli być zaś pierwej ich ludzie a potem pojmani. Z wyłączeniem Żelaznych. Jeśli żaden nie przestawiał wartości swoją osobą, to nóż w gardło i truchło za mury. No bo za murami, w pewnym oddaleniu od miasta, mieli wykopać doły i spalić trupy. Swoich, wrogich... O ile ktoś nie był szlachcic i nie zasługiwał na pochówek, to dół i płomienie.

Poza tym wszystkim musieli się na zamku rozłożyć, obronę ustanowić, raporty zebrać i posłać kogoś do Darrego, żeby poinformować go o ich działaniach i efektach tychże. Naturalnie najpierw te raporty, bo sami musieli ustalić, co wiedzą.


Następnego dnia mieli się brać do roboty. Zebrać ludność miasteczka i ogłosić im, jak się sprawy mają. To zostawiał temu od Coxa - jego rodacy, to niech gada. Trzeba też było żywność transportować z spichrza, jeśli na zamku dałoby się jeszcze coś upchnąć. Należało także zebrać jakiś robotników i zabezpieczyć port... W sensie przejścia do portu zabarykadować i ich strzec. Głównie na wypadek, gdyby ktoś zechciał ich od morza zaatakować. Nie sądził, by Żelaźni mieli wrócić, ale przygotować się nie zaszkodzi - barykady, stanowiska strzeleckie, kotły do gotowania i zapas piachu (tak... gorący piach  bolał w chuj). Zwiadowców swoich też mógłby rozesłać, aby rozejrzeli się na zachód od miasta - nie powinni pozostawać ślepi.

Załatwiwszy sprawę raportów i resztę tej zabawy, chciał zobaczyć się z jeńcami. Oddał im inicjatywę w używaniu jadaczki. Natomiast wziął ze sobą członka służby, aby pomógł im w identyfikacji pojmanych. Jakby nie było, człowiek może i co do swojej tożsamości kłamać.
Kwestia mało ważnych jeńców, poborowych, jego zdaniem powinna wyglądać tak, że ich rozbroją i wyślą do domów. Walczyli dla lorda, przegrali, nie ma po co ich zabijać, ani tutaj żywić. To samo uczynić z rannymi, kiedy wydobrzeją dość. Niech to całe tałatajstwo wraca do domów. Ale to było jego zdanie. Ten od Coxa więcej miał pewnie do gadania.

Straty były spore, ale liczyli się z taką na nawet gorszą możliwością, kiedy zapadła decyzja by podjąć się nocnego ataku na wiele przeważającą liczbę wroga. Swoją drogą szkoda, że Ironmaker jednak nie przeżył... Wielce szkoda, bo to właśnie jego Vanygg chciałby obaczyć w lochach. Jeśli jednak ten wziął i nie żył, to trudno. Mógłby zajrzeć do lochu choćby po to, by zobaczyć jak na jego ibbeński ryj zareaguje Mooton.
Bardziej jednak niż jeńcy, interesowały go zyski. Skoro, jak widać, na mocy kontraktu łupy w żadnej mierze nie należały do nich - choć powalili sporo Żelaznych -, to chciał wiedzieć, jak wygląda sprawa ze skarbcem, którego część miał otrzymać w razie zdobycia miasta. Oczywiście pamiętał, że to Coxa człowiek zdobył twierdzę i przesądził o losach starcia - nawet mu tego szczerze gratulował. Tu jednak też pamiętać trzeba, że miał do pomocy jego wyśmienitego woja a fortel Bronna i umiejętne wykorzystanie zwycięstwa na zamku przyczyniły się do wygranej wcale nie mało. Także liczył, iż umowa obowiązuje - chciał, by o to w wiadomości Oracza zapytano. O kwestię umówionej nagrody dla najemników.

Poza tym odpoczywał po swojemu. Wziął i zajął sobie zamkową kuźnię, o ile taka była. Z towarzystwem czy też bez naprawiał sprzęt, jeśli coś do naprawy było. Jeśli nie było, to zajął się kwestią hełmu dla młodego Oracza - tu wiele pomiarów nie potrzebował, wiec mógł działać z pamięci czy tam na czuja. Swą Tarczę posłał zaś w obstawie dwóch wojaków ich do miasteczka, aby wypytał, czy ostali się tam jacyś wolni najemnicy. Miasteczko nie było duże a ostatnie wydarzenie zapewne pozbawiły je kontaktu ze światem, więc szybko pewnie odpowiedź będzie. Osobiście nie liczył na sukces w tej kwestii, ale na razie i tak mus im było czekać.
Bronn miał mówić z człowiekiem Coxa - jakby była potrzeba. W dowodzeniu był najlepszy z nich a zatem niech działa. Na pewno posłałby ostałych przy życiu zwiadowców na zachód od miasteczka, by tam wypatrywali sił wroga albo sojuszniczych.

W zasadzie to poza rekrutacją czy zabawą z kuciem stali nie było wiele do roboty, nie? Czekali na wieści i dalsze rozkazy. Kurowali się i gotowali do dalszej walki.

Co nim kierowało, kiedy w lochu chciał szukać lorda? Pewnie zwykła ociemniałość. Jasna przecież sprawa, że taki możny pan to będzie dobrze traktowany. To znaczy Oracz o nim mówił tak, jakby żadnej już nadziei nie było a sam zdrajca zasługiwał już tylko na rychły koniec, ale mimo wszystko przecież był lordem. I na pewno człek od Coxa nie mógł go bez pozwolenia lordów osądzać. Tutaj Bronn zgadywał, że najpewniej sprawą zajmie się Król Jeleń, jeśli to właśnie on ma być przyszłym panem tych ziem. Finalnie zdrajcy będą należeć do niego. O ile nie da dupy i nie przerżnie wojny, co już raz mu się udało. Znaczy to drugie, przerżnięcie wojny - to mu się udało.

Tak czy siak, były ważniejsze sprawy. Włochacz mógł się naprawą sprzętu zająć i kuciem tego hełmu takoż. Chciał jeszcze, aby kowal z zamku tym się zajął i jego czeladnicy też. Z miasta, o ile byli tam jacyś płatnerze, kowale, kolczużnicy i im podobni, to także mieli zająć się naprawą i dostosowywaniem sprzętu. Jeśli chodziło o sprzęt dla najemników - otrzymają zapłatę za swą pracę. Jeśli chodziło o resztę, to to nie była jego broszka. Naturalnie chciał by sojusznicze siły dbały o siebie i sam im przy tym dopomagał - jakby nie było, zależeli od siebie nawzajem. Niemniej, ewentualne kontakty z innymi rzemieślnikami nie były jego sprawą. No, nie sprawą jego sakiewki.
W sprawie sprzętu to chciał dla nowych rekrutów oręża oraz opancerzenia, by móc je przystosować. Na razie nie rozdawać, ale przystosowywać. Bo takie kolczugi to bajecznie łatwo przystosować - co pewnie po części wyjaśnia ich popularność na polach bitew całego znanego mu świata. Ot, dodajesz lub ujmujesz kolcze kółka - monotonne, ale i proste. Ale ten, do rzeczy... Chciał pięćdziesięciu koszulek kolczych oraz hełmów, pięćdziesięciu włóczni, tarcz oraz mieczy lub toporów a także pięciu dziesiątek lekkich kusz, które na składzie mieli chyba zbrojni lorda. Bronn tutaj zapewniał, że rozliczą się z lordem. No i warto było przypomnieć, że ci dodatkowi ludzie, nawet jeśli niewyszkoleni, mogli być w ewentualnej obronie potrzebni. O ile nie zdradzą, ale cóż... Życie, wiele się może zdarzyć.

Szkoleniem ludzi miał się zająć jego osobisty obrońca a także jacyś kusznicy z oddziału. Ćwiczyć mieli na terenie poza zamkiem, co by nie wadzić jego mieszkańcom. Najlepiej byłoby zagospodarować jakieś teren pod murami zamku. Gdziekolwiek jednak by nie ćwiczyli, mieli trenować walkę w formacji - naturalnie kijami a nie włóczniami. Indywidualne ćwiczenia oraz grupowe starcia formacji po dwudziestu pięciu. Do tego krótki trening strzelecki, aby choć wiedzieli jak się kuszę obsługuje.  
Oczywiście Bronn zdawał sobie sprawę, że na razie niczego ich nie specjalnie nie nauczy. Trzeba było czasu. Jednak kładł podwaliny i pilnował, by chłopcy chociaż wiedzieli, jak się mają zachować, kiedy dojdzie do walki. Jeśli chłopaki dobrze się spisywali, mieli wieczorem dostawać po dzbanie piwa w karczmach, co on sam zdecydował się fundować.

Zwiady dalej mieli prowadzić. Fortyfikować się - jak najbardziej. Bronn już zresztą mówił, czego wedle niego trzeba, czyli też fortyfikowania portu, żeby ich żaden desant przeważających sił nie położył. Każdego rzemieślnik co w tym mógł pomóc, należało do działania powołać. Stan bron, bram, hurdycji (jak nie ma, to choć przy bramach coś postarać się majstrować) - na to wszystko należało mieć baczenie. Także z plaż rozkazał Bronn zwozić w workach i wolnych beczkach piach (o ile to był piach a nie kamienie). Sypki piach. Olej był drogi, woda szybko stygła a gorący piach... Taki sypki olej. Oczywiście trzeba było też na bramach przygotować kotły oraz odpowiednie stanowiska i zmagazynować rzeczony piach. Należało też gromadzić kamienie i sporządzić odpowiednie drągi z widłami oraz hakami. Mniejsze drągi z widłami do odpychania drabin a większe z hakiem do unoszenia osłon tarana czy samego tarana, gdyby był prowizorycznie zmontowany. Należało też pomyśleć, czy aby jakieś skorpiony nie są w zasięgu ich rączek - choćby ich wytworzenie.

Wybornie, kwestia sprzętu została załatwiona i jego nowi ludzie liczyć mogli na porządne wyposażenie. Przy tym kwestia ceny była całkiem nieproblematyczna, bo starczy pewnie pogadać z Darrym i rozwiąże się ją poprzez odjęcie im części honorarium za zdobycie miasta. Vanygg mógł w takim razie skupić się na swojej pracy i w spokoju wykonywać ten hełm dla młodego Oracza. Włożył zaś w to sporo precyzji, albowiem kształt dzwonu jest bardzo istotny. Tak jest, dobrze wyprofilowane krzywizny mogą uratować czaszkę nawet przy spotkaniu z ciężkim obuchem we wprawnych rękach. No i pociski powinny gładko schodzić. Co prawda te raczej rzeczonej czaszce nie zagrożą, ale ich uderzenia mogą być irytujące, szczególnie jeśli zdarzają się po wielokroć.

Gorzej było ze szkoleniem. Rekruci się nie wykazywali, ale on tam nie tracił nadziej, że będą z nich jeszcze niezgorsze fachury. Jakby nie patrzeć, sami się zgłosili a to znaczy, że walczyć chcą. Po prostu potrzeba czasu i wysiłku, by nabyli odpowiednie umiejętności. Zaś Bronn... Cóż, on już dopilnuje, by należycie ćwiczyli - od tego przecież ich życie będzie zależało.

Jak tak te wrogie siły przybywały, to z początku - widząc statki znaczy - obawiał się, iż Żelaźni przypłynęli odbić miasto. Szybko by to było, ale on nie znał położenia konkretnych sił - czy to wrogi, czy sojuszniczych - to i powody do obaw były uzasadnione. Szybko jednak okazało się, że nie ma potrzeby sięgać po broń - wyjaśnił mu to chyba któryś z rycerzy, z dala rozpoznając już do kogo statki należą.
Także ten... Rannych wzięli na wozy. Na wozy też zebrali wyposażenie, aprowizacje oraz sprzęt po swoich poległych. Ogólnie to byli gotowi ruszać. Oczywiście do tej chwili chciałby już naprawy, nawet kosztem hełmu, skończyć a przy tym mieć rachunki z rzemieślnikami uregulowane. I ten... Nalegał, by mogli ruszyć na przedzie sił, aby badać okolicę. Trochę mu tej przestrzeni i wiatru w brodzie brakowało. Naturalnie z armią zostawali ranni, zostawali piesi rekruci, zostawało złoto i wyposażenie, więc nie spodziewał się oskarżeń o zdradzieckie zamiary.

Jeśli zaś chodzi o jego odczucia... Bronn mówił, że o Żelaznym Królu mówi się, iż jest cwany. Pewnie więc jeszcze pokaże, co umie. Może kwestia przewagi rozstrzygnie się w wielkiej walnej bitwie - tak czasem bywa. Może zaś inaczej... To się zobaczy. Jakby jednak nie było, swój los zdradą związali z tym a nie innym stronnictwem a na wybaczenie raczej nie było co liczyć.