Ulice

***

Po tym jak Selvynowi udało rozmówić się z księżną na temat aktualnej sytuacji na froncie, jeszcze tego samego dnia zajął się on paroma sprawami, które były do załatwienia w stolicy Dorne. Nie przyjechał tu bowiem tylko po to, aby żebrać Coryanne o więcej wojska, lecz również odnowić kontakty i wybadać nastroje na dworze. Po ogarnięciu wszelkich formalności związanych z rozkazami siostry, postanowił udać się wieczorem do miasta w poszukiwaniu starego przyjaciela. Towarzyszyło mu przy tym trzech mężów, którzy rzadko kiedy odstępowali go na krok. Były to bowiem zaprzysiężone tarcze, mające za zadanie dbać o bezpieczeństwo księcia właśnie w takich miejscach.
Słońce powoli chyliło się ku zachodowi, rzucając coraz dłuższe cienie na wyswobadzające się od tłumów uliczki Miasta Cieni. Młodzieńcowi było to na rękę, gdyż jego ludzie nie musieli rozpychać motłochu na boki, dzięki czemu szybko dotarli do celu swojej podróży. Po skręceniu w jedną z odnóg, o ile go pamięć nie myliła, powinien znaleźć się tuż przed niewielkimi schodkami, które prowadziły do pewnego domostwa. Domostwa, zamieszkałego przez największego moczymordę i kurwiarza w tej części Dorne, a tak się składało, że ta sama osoba była rozchwytywanym przez tłumy artystą o przepięknym głosie. Łatwo się było stąd domyślić, że Selvynowi znajomość ta była wielce na rękę, co też zamierzał wykorzystać.
Szanse na to, że książę zastanie go o tej porze dnia we własnym domu były co prawda niskie, ale każde poszukiwania najrozsądniej było zacząć od miejsca zamieszkania osoby, do której ma się interes. Martell trzy razy uderzył bokiem pięści w drewniane drzwi, w skupieniu nasłuchując czy ze środka dobiegały jakieś dźwięki. Jeżeli mężczyzny nie znajdzie bowiem tutaj, następnym ich przystankiem będzie zapewne jeden z okolicznych burdeli, tudzież gospoda.

Selvyn głupi nie był i słusznie się domyślał, że największego kurwiarza i moczymordy w okolicy o tej porze w domostwie może nie być. Książę nadaremnie walił w drzwi aż trzy razy, no chyba że jego celem było wybudzenie z pijackiego snu pewnego młodzieńca. Jeżeli o to mu chodziło, to cel został osiągnięty. Martell musiał jednak chwilę poczekać, nim zdołał usłyszeć dobiegające z wnętrza budynku odgłosy przewracających się butelek. W końcu cierpliwość się opłaciła, a oczom Selvyna ukazała się zaspana i bardzo młoda, aczkolwiek kompletnie nieznana twarz.
-Laris, to ty? - zapytał, ziewając Dornijczyk. Pytanie to mogło utwierdzić księcia w przekonaniu, iż trafił pod dobry adres, ale wskazywało też na to, że przyjaciela aktualnie nie ma w domu. Nieznajomy dopiero teraz otworzył w pełni zaspane oczy i dokładnie przyjrzał się Selvynowi i jego towarzyszom. -A, to nie ty... - powiedział do siebie z wyczuwalną nutą zawodu w głosie. -Larisa nie ma w domu, panie, jeśli to jego szukacie. Jak sprawa bardzo pilna to przyjdzie jutro, ale nie wcześniej niż po obiedzie - wyjaśnił młodzieniec, który najwidoczniej był już przyzwyczajony do tego typu sytuacji. Nie chciał być wobec potencjalnego interesanta Larisa nieuprzejmym, ale też w dłuższe rozmowy pakować się nie zamierzał, toteż jeśli Selvyn chciał czegoś dowiedzieć się o aktualnym miejscu przebywania swego druha, należało szybko i precyzyjnie zadawać pytania.

Minęła krótka chwila odkąd Selvyn po raz pierwszy uderzył w drzwi domostwa, powoli tracąc już nadzieję, że kogokolwiek tu zastanie. W pewnym momencie ze środka pomieszczenia dotarły do jego uszu dźwięki przewracanych butelek - Czyżby ten chlejus właśnie wybudził się z pijackiego snu? - zastanowił się, słysząc jak kroki stają się coraz głośniejsze, narastając z każdym momentem. Kiedy drzwi stanęły przed nim otworem, młody Martell musiał zmrużyć oczy, aby zidentyfikować rysy twarzy nieznanej mu osoby. Nie minęło wiele czasu zanim doszedł do wniosku, iż z całą pewnością nie był to Laris. Selvyn nie był do końca pewien co mogła znaczyć obecność młodego chłopaczka w domostwie grajka, ale jeżeli z nudów przerzucił się na chłopców, to wcale by to księcia nie zdziwiło, zważając na to jak ekscentryczną był osobą tenże bard. A jak już o tytułach mowa...
- Nie przemawiasz do chłopa - odezwał się grubym basem przyboczny Selvyna, szybko wybudzając młodzieńca z letargu. Kiedy temu uda się w końcu połączyć jedno z drugim i zebrać myśli, sam Martell zabierze głos - Laris - wymówił imię przyjaciela odświeżając pamięć swojego rozmówcy - Gdzie go teraz znajdę? - spytał w końcu, nie biorąc sobie za obowiązek tłumaczenie własnych pobudek.

Selvyn przez krótki moment kalkulował czy stojący mu na przeciw chłopaczek jest pod wpływem jakichś środków, czy raczej głupich genów swoich rodziców. Kiedy ostatecznie padło na to drugie, Martell westchnął cicho, z pobłażaniem dając wypowiedzieć się nieznajomemu do końca. Wysłuchał jego bełkotu, obserwując jak do rozmówcy powoli dociera do powaga sytuacji, a wraz z nią narracja wypowiadanych słów. Co prawda wspomniana powaga sytuacji wcale nie była wcale tak wielka, ale tak długo jak Selvynowi było to na rękę, tym mniej zamierzał wyprowadzać chłopaka z błędu.
Książę podniósł brwi na wspomnienie o dwóch potencjalnych miejscach przebywania Larisa, pomagając mu o nich sobie przypomnieć przy promocji mimiki własnej twarzy. Rozmowy z bałwanami szybko wyprowadzały go z równowagi, toteż nie chciał nawiązywać dłuższej konwersacji z jednym z przedstawicieli gatunku - Jakoś poszło - powiedział bardziej sam do siebie, komentując istny przełom w procesie myślowym swojego rozmówcy. Zdobywszy wszystkie informacje, których potrzebował, puścił krótki, wyuczony uśmieszek chłopaczkowi na znak, że to już wszystko, a następnie ruszył wspólnie ze swoimi ludźmi w kierunku wskazanego miejsca.