Port Duskendale

Przez kolejne kilka dni Jalabhar nawiedzał targowiska oraz warsztaty Duskendale, co i rusz wywołując gdzieś w okolicy okrzyk "O, kurwa! Diabeł!" pochodzący z ust zaskoczonego i zmartwionego wyznawcy Siedmiu. Miasto ze względu na niedawną wojnę, zimę oraz panującą wokół powojenną, a może i wciąż wojenną, atmosferę pełne było kupców wolących raczej zachować ostrożność w interesach. Utrudniało to trochę osiągnięcie celów, jakie Jal sobie wyznaczył, ale ostatecznie nie powstrzymało go to znacząco. Może zarobił ciut mniej niż chciał, ale były to naprawdę małe różnice.

W ciągu tygodnia Jalabharowi przyszło negocjować z kilkoma mniejszymi lokalnymi kupcami, którzy zainteresowani byli winem jakie oferował, a także z tymi majętniejszymi, których zaciekawiła przede wszystkim jego oferta egzotycznych towarów zamorskich - przypraw, barwników, myryjskich koronek i innych.
Paradoksalnie w pierwszej grupie interesy poszły mu gorzej. Części chętnych z trudem, ale zawsze, udało mu się sprzedać trunek z pożądanym zyskiem. Reszta była jednak niezwykle zaciekłymi negocjatorami, którzy zauważyli też, że jakość wina nie powala i da się dostać podobne lokalnie za znacznie niższą kwotę. Trudno było się dziwić, trunki tej jakości były towarami raczej dla drobnych handlarzy nie liczących na ogromną przebitkę, a do tego z Duskendale nie było wcale daleko do zielonych pól Reach, gdzie wiele winnic stało.
Sukcesów w handlu lepszej jakości dobrami było więcej. Jalabhar, negocjując z możniejszymi kupcami, zauważył, że są to ludzie zdający sobie sprawę, iż kupując podobne towary zawsze trzeba będzie trochę sypnąć groszem. W końcu ktoś kto je dowozi też chce zarobić, prawda? Większość po krótkich negocjacjach zgodziła się więc na jego warunki, jeden odrobinę zdołał zejść z ceny po znalezieniu pewnego mankamentu w prezentowanych koronkach, najpewniej powstałego w czasie transportu, a dwóch rozmówców książę zdołał naciągnąć na więcej niż pierwotnie zakładał.
Koniec końców zarobił, dowiedział się, że jego ludzie nie sprawiali w czasie pobytu w mieście problemów, a jego okręt był gotów do drogi.

Przed wypłynięciem lokal Jalabhara poinformował go o uzupełnieniu ładowni prowiantem na drogę. Wszyscy jego ludzie oraz nieludzie - wliczając w to nowe konie lady Celii, jej inne zwierzęta oraz "furaski" - posiadali zapewniony sobie podstawowy, sycący prowiant na najbliższe dwa księżyce. Oczywiście książę wraz ze swoją najbliższą świtą również taki wikt mieli dzięki temu zagwarantowany. Jeżeli chodziło o bardziej egzotyczne czy wyszukane rzeczy - mocne trunki, drogie trunki, smakołyki i afrodyzjaki, to na to trzeba wedle książęcych potrzeb oraz kaprysów przeznaczyć w razie potrzeby inne fundusze.

Na morzu urzędnik ze Smoczej Skały - poważny jegomość, któremu końcówka kija od szczotki zdaje się wystawała trochę z tyłka - spojrzał na Jalabhara bardzo nieprzychylnie, kiedy tylko ten próbował się targować. Mężczyzna poinformował go, że z nakazu Smoczych Lordów pobierana i odnotowywana jest opłata, więc opłata pobrana w swojej przykazanej formie zostanie. Wysoka nie była, ponieważ chodziło o zaledwie dziesięć złotych monet. Mało dla księcia, bogactwo dla biedaka. Urzędnik natomiast nie miał zamiaru nadstawiać własnych czterech liter żeby jakiś bogaty i nieznany mu panicz mógł zaoszczędzić coś, co było dla niego najpewniej drobniakami. Miał puścić go bez opłaty? Jeszcze by ktoś wygadał, przecież nie z każdym na statku się lubił. Może miał przyjąć mniej i to odnotować? Zaraz by się ktoś zapytał czemu tak! A może - co gorsza - miał FAŁSZOWAĆ dokumenty? Jemu śmierć w paszczy smoka się nie widziała, co to, to nie! Mógł jedynie udzielić Jalabharowi dodatkowej informacji, że opłatę stałą ponosi, ponieważ nie wiezie towarów handlowych, w przeciwnym razie musiałby zapłacić pięć procent wartości przewożonych dóbr wedle zapisów o ich kupnie w swojej księdze rachunkowej. W końcu miał taką księgę, prawda?



(z/t)