Port Duskendale

Na bory szumiące, jak dobrze, że ta kareta tak wolno jechała, bowiem przy szybszym tempie Cili zwróciłaby cały posiłek, który niedawno skonsumowała. Śledźma przypatrywała się wszystkim rzeczom, które Darklyn pokazywał, a przynajmniej starała się to robić, na ile oczywiście stan jej pozwalał. Kiedy ona ostatnio się tak upodliła? No dobra, na bagnach zdarzało jej się to dosyć często, ale tam stara przymykała na to oko, a też przecie dziewczyna wywiązywała się ze wszystkich swych obowiązków.
-I co jeszcze, lordzie Darklyn? - zapytała pijackim tonem. -Może jeszcze konie wstały i zaczęły klaskać, hehe... - zaśmiała się, jakby był to jeden z przedniejszych żartów, jaki kiedykolwiek usłyszała. Potem jednak wróciła do podziwiania miasta, które chyba nazwała jakimś syfem. A może to wcale nie o to chodziło? Sama już nie była pewna...
-Skąd ta nazwa? Mam na myśli Długi Sept - zapytała nagle, próbując udawać kulturalną niewiastę, którą przecież nigdy tak naprawdę nie była. To, że urodziła się córą wysoko urodzonych ludzi, było zwyczajną pomyłką losu.
-Ależ lordzie Darklyn... - postanowiła podjąć się wytłumaczenia własnych słów. -Kiedy mówiłam o syfie, miałam na myśli nie lordowskie... no... miasto, lecz... lecz... - zawiesiła się na moment. -Jal, przypomnij mi, co miałam na myśli? - spróbowała w końcu poratować się Letniakiem. W międzyczasie wychyliła też kolejny kielich z winem, co chyba okazało się już jej limitem... A może dopiero początkiem do nowego i wspaniałego świata? Któż to wiedział...

Rozglądał się po porcie, odkąd Asgar obwieścił przybycie do tegoż. Porcik był niczego sobie, choć oczywista, że nie mógł równać się z kilometrowymi nabrzeżami olbrzymich metropolii Essos. Ale z tego co Jal pamiętał, Duskendale dysponowało całkiem dobrym położeniem, a władca wydawał się chłopem rozumnym i skorym do dogadania. No, jest szansa, że za dnia będzie można ubić jakiś sympatyczny interesik. Tymczasem usłyszał za sobą pewne poruszenie, więc oderwał się od nocnych pejzaży, odwracając się do towarzystwa. -Łojć...- wyrwało mu się z ust, gdy dostrzegł Celię, która najpierw zzieleniała, a potem zgięła się w charakterystyczny sposób. Jal wyćwiczonym ruchem zgarnął jej włosy, by nie wzbogaciła ich resztkami obiadu i kolacji. Spokojnie czekał, aż z dziewczyny wyleje się wszystko, co wylać się musi, bo na jakąkolwiek inną reakcję było już "trochę" za późno. Spojrzał na Darklyna przepraszająco, zakładając, że ten zrozumie, iż wypadki przy pracy po prostu się zdarzają. -No, chyba historia o Rosbym natchnęła ją bardziej niż się spodziewałem. Cóż, przepraszam za to; oczywiście pokryję wszelakie koszta. Mam nadzieję, że nie oberwałeś lordzie? - zapytał. Podejrzewał, że nikt nie chciał dłużej siedzieć w cuchnącej rzygiem karecie, więc liczył na to, że Asgar rozkaże zatrzymanie się. Jeśli tak, to Jal wyjdzie pierwszy, zgrabnie omijając ostatnie dokonanie Cili, po czym pomoże jej opuścić powóz. Z pewnością świeże powietrze dobrze zrobi dziewczynie. No, a w ostateczności będzie rzygać po rynsztokach, a kogo by to obchodziło?

Słowa Asgara zawierały w sobie mądrość człowieka doświadczonego życiem i latami picia. Wszak to co mówił było prawdą, o której prawie że Jal zapomniał. Czyż mało było mężczyzn, którzy struli się nieświeżymi warzywami spożytymi przy biesiadzie i nawet dobrotliwy wpływ alkoholu nie był w stanie uchronić ich przed porannym cierpieniem? Z pewnością i teraz zmęczenie i smakołyki, którymi częstował ich lord przeważyły.

A jednak Darklyn nie zdecydował się na zatrzymanie powozu. Choć noc była jeszcze młoda, to może i rzeczywiście powrót do zamku był lepszym pomysłem. Wszak noc bywa ciemna i pełna strachów, a te po alkoholu miewają oczy wielkie jak cholera. Gospodarz machnął ręką na koszty, więc i Jal wyrzucił temat ze swoich myśli. Zresztą, cały koszt sprowadzi się pewno do sługi z wiadrem, wodą i szczotką.

-No a jak! - odparł z przekonaniem Jalabhar. Wszak zawsze i wszędzie kielich obalany będzie. -Zdrowie! - wypił, patrząc czy Celia jakoś dochodzi do siebie. Przez resztę drogi powrotnej starał się wciągać w nozdrza chłodne powietrze płynące znad miasteczka  (wszak co by o nim powiedzieć, było lepsze niż to w środku) i pilnować, by dziewczyna robiła to samo.

02.10.11 PZ, popołudnie

Jalabhar zdecydowanie podtrzymywał przekonania Asgara dotyczące okrętów. Wszak ich pokłady były dla Letniaków drugim domem! No i gdyby nie jego własny statek, nigdy nie zobaczyłby wszystkich cudów, które miał okazję ujrzeć na własne oczy. No i nie poznałby Celii, a to już byłaby największa strata z możliwych. Jak najbardziej chciał więc zobaczyć stocznię, ale jeśli jego towarzyszka nie była chętna, to umówił się z lordem Asgarem na zwiedzanie w innym dniu - zwłaszcza, że ostatnio wstawał szybciej niż dziewczyna.

Dotarli do portu, a gdy ich oczy dostrzegły okręt Jalabhara, ten rzekł. -A oto przed nami "Mokebe Ubuntu", a w waszym języku - "Siedem Wichrów". I jak ci się podoba, Asgarze? - zapytał. No, statek zdecydowanie wyróżniał się spośród otaczających go jednostek, a Jal jedynie przez wrodzoną skromność nie nazwałby go najpiękniejszym. Gdy weszli na pokład, Letniak zawołał Willego i uprzedził go, że dziś podejmują lorda, prosząc o zapewnienie im odpowiedniego posiłku. Znał go i ufał mu na tyle, że wiedział, iż cokolwiek dostaną, to będzie to wysokiej jakości. Zaprosił Asgara i Celię do swej kajuty, a w głowie podziękował przemyślnemu lokajowi, iż została ona podczas jego nieobecności uprzątnięta i doprowadzona do stanu tak rzadkiego w tym pomieszczeniu ładu i porządku. Cóż, Wille był pedantem, a dzięki niemu Jal nie musiał się wstydzić za nieporządek, który zwykł utrzymywać.

Po wskazaniu gościom miejsc siedzących, przyszedł czas na najważniejsze - trunki. Jal spojrzał z uśmiechem na Asgara i rzekł. -Dziś to ja pełnię rolę gospodarza, więc chciałbym wiedzieć, czym mogę cię uraczyć? Mam wina przeróżnych kolorów i smaków. Jest tu mocno owocowy trunek z Wysp Letnich, czerwone volanteńskie, białe lyseńskie, zielone myrijskie i owocowa brandy z Tyrosh. Kwaśne wina Andalos i słodkie z Lys. Mam pieprzowe piwo Dothraków, owocowe z Volantis, ciemne, głębokie z Norvos i pentoshijskie ale. Mam likier barwy bursztynu z Qarthu i  fermentowane mleko, którym upijają się Dothrakowie na swych stepach. Znajdzie się też miód i rum, którego na okręcie zbraknąć nie może. Jest ibbeńska wódka, mocna jak ja pierdolę. Swe trunki ma też oczywiście Celia. A jeśli czegoś nie wymieniłem,a masz na to ochotę to pytaj śmiało, być może się znajdzie. A pamięć ludzka zawodną jest. A więc, mój drogi lordzie Darklynie - czego się napijesz w to piękne popołudnie? - z każdym zdaniem uśmiech Jala poszerzał się. Był świadom piękna jego kolekcji, a z jego słów biła duma konesera, który przez lata ją komponował i uzupełniał w oczekiwaniu na chwilę taką jak ta. Oczywiście zapytał też swej ukochanej co pije, gdyby nie chciała pozostać przy wyrobach własnych. Gdy już zdecydowano, to albo wyjął odpowiednie butelki z mebla w kajucie, albo kazał po nie posłać do okrętowej ładowni. Sam miał dziś ochotę na jedno ze słodkich win z Essos, mocno przyprawionym dla wyrazistego smaku. Teraz był czas na kielicha, a gdy Asgar będzie w odpowiednim stanie, to przedstawi się mu przyjaciół Jala i Celii. Już po chwili Letniak polewał co było do polania, po czym wzniósł toast. -No to, pod nowe znajomości!

Oczywiście że nie chciała iść oglądać jakichś statków do stoczni! Co to niby była za frajda lub jaki był z tego pożytek? Nie pałając miłością do żeglugi, Celia kompletnie nie rozumiała tych zainteresowań, więc postanowiła sobie tym razem odpuścić wspólną wycieczkę i zająć się czymś znacznie ciekawszym, czyli zabawą z pieskiem Leszkiem! Kiedy jednak i to ją znużyło, postanowiła przejrzeć bibliotekę Duskendale, sprawdzając jednocześnie, czy nie zapomniała, jak szybko czytać księgi.
Odwiedzenia Mokebe Ubuntu nie mogła jednak odmówić, bowiem na jego pokładzie znajdowali się jej drodzy przyjaciele. Jalabhar z dumą prezentował swoją kolekcję alkoholi, ona jednak po ostatnich złych doświadczeniach z upijaniem się wolała pozostać przy swoich trunkach.
-Lordzie Asgarze, ja w swoich zapasach mam jedynie wywar z żab, wywar z ropuch, wywar z traszek oraz bardzo cierpki w smaku wywar z nietoperzy. W Dorzeczu mam trochę więcej specjałów, o ile moja stara ich nie wypiła oczywiście. To jak będzie? - zapytała się mężczyzny, gotowa podać mu nawet i ten paskudnie słodkawy wywar z ropuch, jeśliby tylko sobie zażyczył. Sama natomiast zdecydowała się na ostatnią opcję, choć w Asshai jakiś czarnoksiężnik przestrzegał ją przed warzeniem nietoperzy, bowiem ponoć miały mieć w sobie jakiś tajemniczy i groźny zarazek, który byłby zdolny sparaliżować całą ludzkość. Dla Śledźmy były to jednak zwykłe brednie lub spisek jakichś wysoko postawionych knurów, toteż bez wahania przechyliła nietoperzową buteleczkę.
A skoro już o znajomościach mówili... Celia uznała, że nie ma co dłużej czekać! Asgara w życiu nie przepije, prędzej sama ponownie padnie na ziemię. -Lordzie Darklyn, widziałeś kiedyś może zorsę? - zaczęła dosyć delikatnie. Nie czekając jednak na odpowiedź, wyszła szybkim krokiem z kajuty, znikając na kilka chwil. Przez moment chciała przyprowadzić swoją zorsę o imieniu Marty przed oblicze pana Duskendale, jednak zwierzak usilnie nie chciał wejść do kajuty. Trudno, miast z cudakiem w paski Celia wróciła do swych towarzyszy z nieco innymi cudakami... Jeden z nich przypominał połączenie człowieka z hieną, drugi natomiast był nieco większy i lepiej zbudowany - ten wyglądał niczym krzyżówka człeka z wilkiem.
-Marty niestety nie chciała przyjść - oświadczyła ze smutkiem. -Ale przedstawiam ci naszych przyjaciół - ten tutaj to Furrasek, a ten nieśmiały kolega to Szarik - wskazała odpowiednio na każdego ze zwierzoludzi, prezentując ich Darklynowi. Furrasek oczywiście jak to on musiał zaraz przy tym wybuchnąć nagłym atakiem śmiechu.

Jal pękał z dumy, widząc podziw wymalowany na twarzy Asgara. Czuł też nagły napływ patriotyzmu, wynikłego z przekonania o doskonałości letniackich mistrzów rzemiosła. -Ha, lepiej je zobaczyć niż opisać. Swoją drogą, mam nadzieję, że wpadniesz kiedyś z rewizytą i zobaczysz mą krainę na własne oczy. Co do drewna - cóż, nie jestem szkutnikiem, więc nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie. - rzekł. Jego pierwszą myślą było drewno złotego serca, ale po namyśle zdał sobie sprawę, że służyło ono bardziej do tworzenia łuków niż okrętów, postanowił więc przyznać się do niewiedzy. -Powiem szczerze - nie pływałem jeszcze statkiem, który prowadziłoby mi się lepiej. - odparł szczerze.

Przyjął z uśmiechem komplement, po czym polał gościowi odpowiednio - wino do pucharu, a wódeczkę w kieliszek. A niech pije na zdrowie. Przywyknął już do faktu, że Celia preferuje własne trunki, więc po prostu zaakceptował to skinieniem głowy. Klasnął natomiast w dłonie, gdy zapytała o zorsę i wstała, by ją przyprowadzić. -To doskonały pomysł kochanie, pewnikiem tu takich nie mają! - pochwalił, po czym rzekł Darklynowi. -Nieee, gdzie tam broń. Wiecie jak wygląda koń? To takie samo, tylko w paski. Na dalekim wschodzie na takich jeżdżą. Jak kto widzi pierwszy raz, to idzie paść z wrażenia. - zachwalał zwierzę, które miała przyprowadzić jego ukochana.

No i przyprowadziła, ale zamiast zorsy w progu stanęli ich zwierzoludzcy przyjaciele. No cóż, Jal chciał najpierw odpowiednio zmiękczyć Asgara alkoholem, a przedstawiać ich dopiero później, ale Celia rozwiązała sytuację na swój równie odważny co lekkomyślny sposób. No, może i tak będzie lepiej, choć na razie nic na to nie wskazywało. Trzeba przyznać, że tak żywiołowa reakcja Darklyna zaskoczyła Jala. Spodziewał się zaniepokojenia i konfuzji, ale nie aż takiego przerażenia i... czy to był niesmak? Brew Letniaka podjechała do góry, gdy padł temat zabijania. Cholera, jeśli Asgar, który zdawał się człowiekiem dosyć liberalnym miał takie reakcje, to źle wróżyło na ich przyszłość w Westeros. Nie no, tu trzeba się wtrącić, tak być nie może! -Spokojnie, przyjacielu. Nikt tu dziś nie zginie. - zaczął spokojnie. -Tak jak mówiłem, pochodzą oni z Gogossos. Wraz z Celią nie przyłożyliśmy ręki do ich powstania, ale byliśmy tymi, którzy przygarnęli ich do siebie i zapewnili miejsce u swojego boku. Oni zaś odwdzięczają się lojalnością i sympatią. Zdawaliśmy sobie sprawę, że miejscowi mogą być do nich złowrogo nastawieni, dlatego nie zabraliśmy ich z nami od razu pierwszego dnia. Nie zamierzaliśmy cię nastraszyć, lordzie. Raczej... to nasi przyjaciele, a i tobie zaufaliśmy na tyle, by cię z nimi poznać. Nie zaatakują ani nie będą działać na twą szkodę, możesz być spokojny. - zakończył. Miał nadzieję, że uda mu się przemówić do Asgara i przekonać go, by zostawił uprzedzenia za sobą.

Rozmowy o statkach były tak zabójczo nudne, że Celia poważnie się zastanawiała, czy nie powinna tej dwójki ponownie zostawić, by oddawali się wymianie zdań na temat swojej pasji. Jeszcze Asgar coś tam gadał o miksturach leczniczych... Też coś, kto to widział leczyć kogoś ropuchami lub traszkami? Owszem, czasem stosowało się na przykład takie małe i paskudne pijawki, ale z nich się przecie nie pędziło alkoholi. No chyba że może warto było spróbować...
-Pff, lordzie Darklyn, bez urazy, ale to chyba ja lepiej tutaj wiem, co wchodzi w skład mikstury leczniczej, nie? - zapytało lekko żartobliwym tonem, no ale no, taka była prawda. To ona tutaj leczyła i znała się na medycynie.
Wychyliła oczywiście toast, lecz po chwili zniknęła w poszukiwaniu zwierzaków. Cóż, zorsę Marty będzie szanowny pan na Duskendale musiał zobaczyć później. Albo wcale, bowiem Śledźmie wyjątkowo nie spodobały się jego słowa. Jak śmiał mówić tak o Furrasku i Szariku?! Wiedziała, że Westeros było zacofane, ale że aż tak? Kobieta zmarszczyła czoło i już miała mu coś odpowiedzieć, gdy nagle Jal zabrał głos, starając się zapewne nieco uspokoić zaistniałą sytuację.
-Lordzie Asgarze, wypraszam sobie - zaczęła nieco gniewnie. -Nie pozwolę nazywać moich przyjaciół "tym czymś". Furrasek i Szarik mają za sobą trudną przeszłość, ale to nie znaczy, że przez swoją odmienność mają być tak traktowani - uniosła się honorem, łapiąc zwierzoludzi za ich łapska w gęście solidarności. -I mój ojciec bynajmniej nie był lordem, a jeno młodszym bratem lorda. Ja natomiast chyba za długo żyłam na bagnach, przez co zapomniałam już, jak bardzo uprzedzeni są ludzie w Westeros. Jal, chyba pora, byśmy wrócili do Dorzecza, skoro najwyraźniej Furrasek i Szarik nie są tu mile widzianymi gośćmi - zwróciła się do księcia, dając tym samym znak, iż dalej czuje się urażona. Nawet niekontrolowany śmiech Furraska nie był w stanie stopić lodu w jej spojrzeniu.

Książę skinął Asgarowi w geście podziękowania, gdy ten zapewnił, że z jego rąk nic im nie grozi. Znaczyło to, że Jal poprawnie ocenił go jako człowieka, a także, że nie zaistnieje potrzeba wyrzucenia mężczyzny za burtę i szybkiego odpłynięcia w siną dal. Widział, że ich zwierzęcy kompani lekko podirytowali się reakcją Asgara (lekko, bo gdyby zirytowali się ciężko, to mógłby już pewnie nie mieć twarzy), więc przemówił do nich uspokajająco w bękarcim valyriańskim. -Spokojnie, już dobrze. Nic nam tu nie grozi, to przyjaciel. - mówił łagodnie, by ostudzić nastroje.

Na pytanie Asgara odpowiedział bez grama ironii. -Najlepiej po imieniu, to Furrasek i Szarik. To nasi przyjaciele, choć wiem, że nie wyglądają zwyczajnie. Nie są rzeczami, są inteligentni i tak jak wspomniała Celia, mają za sobą trudną przeszłość. Choćby przez wzgląd na nas, proszę, byś spróbował ich zaakceptować. - rzekł, po czym zwrócił się do swej ukochanej. -Celia, posłuchaj go chwilę. Mam wrażenie, że nie jest do nich tak naprawdę źle nastawiony, tylko trochę go zaskoczyliśmy, nie uważasz? Pamiętasz jak zareagowałaś, gdy zobaczyłaś mnie po raz pierwszy? I wydaje mi się, że naprawdę zależy mu na naszym bezpieczeństwie. Czy w Dorzeczu naprawdę mieszkają bardziej tolerancyjni ludzie niż tutaj? - zachował spokój, odnosząc się do słów Asgara i Celii. Czy to zawsze on musiał rozbrajać takie konwersacyjne pułapki?

-Wierzę. I tak naprawdę to kompletnie nie mam takiej świadomości. Zbyt mało wiem o waszej Wierze i tutejszych zwyczajach. W takim razie podziękowania za przezorność należą się mojej ukochanej, która przewidziała możliwe problemy. Dlatego przedstawiliśmy ich tutaj, tylko tobie, a nie zabraliśmy ich ze sobą pierwszego dnia. - odparł, przyznając się przy tym do swej niewiedzy. No cóż, Westeros wciąż go zaskakiwało, zarówno z dobrej i złej strony.

-Sza, Szarik, on nie jest dla nas groźny - za przykładem Jalabhara przemówiła do większego ze zwierzoludzi w bękarcim valyriańskim, aby nieco go uspokoić. Śmiech Furraska nie martwił ją już tak jak wyszczerzone zęby Szarika, jednak i drugiego z cudacznych przyjaciół postanowiła pocieszyć, pogłaskaniem po ramieniu. Na szczęście książę wyręczył ją w odpowiedzi na pytanie lorda Asgara, ona jedynie poparła go skinieniem głową. To chyba było jasne, że należy zwracać się do nich tak, jak ich przed chwilą przedstawiła, ale może w całym tym doznanym szoku Darklyn najzwyczajniej w świecie nie zwrócił kompletnie uwagi na ich imiona.
-Pamiętam - zwróciła się niechętnie do Jala, przypominając sobie, jak wzięła ukochanego za czarnego diaboła. Pomyślała jeszcze coś przez chwilę i w końcu spojrzała nieco łaskawszym okiem na Asgara. -Wybacz, lordzie Darklyn, ale nic mnie nie denerwuje tak, jak obrażanie moich przyjaciół. Może i pochodzę z Westeros, ale przez większość życia siedziałam na bagnach, a ostatni rok spędziłam w podróży. Na mnie takie cuda nie robią już wrażenia - wyjaśniła swoje podejście, po czym westchnęła ciężko. Jal zadawał bardzo ciężkie pytania. -Nie... Dorzecze jest prawdopodobnie jeszcze gorsze, władają nim bowiem ci cholerni Żelaźni, mówiłam ci... Łudziłam się, że znajdę tam dom dla nas wszystkich, ale to były głupie marzenia. Mimo wszystko dalej musimy odwiedzić Dorzecze, ale na krócej niż myślałam. Załatwimy swoje sprawunki, zabierzemy moją starą i pozostałe zwierzaki i płyniemy, dokąd tylko będziesz chciał - zaproponowała, nie widząc w tym momencie lepszego wyjścia niż rozstanie się z rodzimą krainą. -Lord Asgar ma rację. Wiara by nas pewnie spaliła na stosie za przywiezienie ich tutaj. Nie możemy ryzykować, Jal - dodała, w pełni teraz zgadzając się już z mężczyznami. Z Furraskiem i Szarikiem nie byli bezpieczni w Westeros.

Uff, wyglądało na to, że spokój Jala przemówił do reszty zgromadzonych i napięcie, przynajmniej częściowo, zelżało. Pokiwał głową na słowa Asgara i Celii, po czym podsumował. -Jeżeli więc sytuacja tak wygląda, to widzę dwa ewentualne rozwiązania. Pierwsze i chyba najlepsze to pozostawienie naszych przyjaciół na statku do czasu naszego powrotu. Nie mogliby wychodzić, choć głodni nie będą - Wille zadbałby o odpowiednie ich karmienie. Moglibyśmy też zabrać ich ze sobą do Dorzecze, ale to niesie ze sobą oczywiste ryzyko. Musieliby być zamaskowani, nie wydawać podejrzanych odgłosów, a każde spotkanie z ludźmi groziłoby zdemaskowaniem. Jeśli się na to zdecydujemy, musimy to poważnie rozważyć. - rzekł nadzwyczaj poważnie jak na siebie. Ostatecznie potrafił podchodzić do życia z rozwagą, gdy sytuacja tego wymagała.

Następne wyznanie Celii nieomal spowodowało u niego opad szczęki. Im bardziej zbliżali się do Westeros, tym bardziej zastanawiał się, jak skończą się ich podróże. On nie chciał się z nią rozstawać i uważał, że ona czuje podobnie, jednakże wyczuwał przy tym, że rozdarta jest między miłością do niego i do swej rodzinnej krainy. Nie mógł mieć pewności, co wybierze, gdy jej zamorska misja dobiegnie końca. Teraz jednak, gdy cienie Westeros przesłoniły blaski, sytuacja stała się jasna. Jal spontanicznie przyciągnął ją do siebie i wpił się w jej usta głębokim pocałunkiem. -Wybacz mi, Cel, że tak się cieszę... ale naprawdę mnie uszczęśliwiłaś. - powiedział szeroko uśmiechnięty, po czym dodał. -Dobrze, obiecuję, że pomogę Ci zabrać tych, za którymi tęsknisz, a potem znajdziemy dla nich nowy dom. Myślę, że moja ojczyzna okaże się bardziej tolerancyjna. Ruszymy wkrótce do Dorzecza, potrzebuję tylko tygodnia, by dopiąć me sprawy tutaj i nie urazić naszego gospodarza przedwczesną ucieczką. - tu mrugnął do Asgara. Ten po chwili pochwalił trunek Jala, co było najprostszą metodą, by trafić prosto do jego serca. -Ha, z grzeczności nie zaprzeczę. Co prawda teraz nie wiozę na sprzedaż alkoholu, ale myślę, że w przyszłości Duskendale mogłoby stać się naszym głównym westeros kim partnerem handlowym. Znajdzie się tu odpowiedni rynek zbytu na tego rodzaju trunki, przyjacielu? - zapytał. Ostatecznie nie każdy pił wino i prości marynarze mogliby w nim nie zagustować, o ile w ogóle byłoby ich stać na zamorskie specjały.

Zabranie Furraska i Szarika ze sobą do Dorzecza? Wcześniej Celia o tym nie myślała w ten sposób, ale teraz wydawało się jej to nad wyraz ryzykownym posunięciem, zwłaszcza że krainą tą rządzili te tumany, to jest Żelaźni Ludzie. Skoro nawet taki przyjazny im Asgar zareagował na zwierzoludzi niezbyt przyjaźnie, to jak mogli zachować się ci barbarzyńcy?
-Jal, wybacz, ale oni są głównie pod moją opieką, więc to ja podejmę ostateczną decyzję - oświadczyła dumnie, po czym dała sobie jeszcze chwilę na przemyślenie wszystkich za i przeciw, nim wydała ostateczny wyrok. -Lordzie Darklyn, jeżeli nie będzie to przeszkadzać twej szlachetnej osobie, to czy możemy zostawić naszych przyjaciół na naszym statku? Będzie on wszakże cumował w twym porcie, jednakże Furrasek i Szarik nie będę naprzykrzać się nikomu z twej ludności. Pogadam z nimi - przyrzekła, po czym spojrzała się wymownie na swych podopiecznych. Tak bardzo nie chciała ich tutaj zamykać, ale nie widziała obecnie innego wyjścia. Szarik może i jeszcze byłby cicho pod jakimś płaszczem, ale Furrasek zaraz roześmiałby się w głos i całą wyprawę chuj by strzelił.
Następna reakcja księcia nieco ją... zaskoczyła. Ona tutaj myślała o poważnych rzeczach, a on ją tak po prostu całował. No ale nic, nie była zła, tylko zwyczajnie zaskoczona, dlatego też w pierwszej chwili nie odwzajemniła pocałunku.
-Nie ma za co? - odparła w końcu, wzruszając jedynie ramionami. Nie robiła tego dla niego, a dla tych, którymi musiała się opiekować. -Dobra, niech ci będzie, ale tydzień i ani dnia dłużej. Ja nawet nie wiem, czego mam się spodziewać teraz po Dorzeczu... - zamyśliła się, pozwalając, by panowie omówili ze sobą swoje interesy. Ona tymczasem przeprosiła ich gościa, tłumacząc się tym, iż musi rozmówić się z Furraskiem i Szarikiem na osobności. Po pierwsze - wolała być z nimi sam na sam, kiedy nie byli poddani tylu bodźcom, a po drugie - nie chciała przeszkadzać poważnym rozmowom poważnych mężczyzn.

Właściwie to tylko podsumował temat, nie roszcząc sobie praw do decydowania o zwierzoludach. Nie chciał też wskazywać Celii pod czyją ona jest opieką, poczekał więc po prostu, aż sama podejmie decyzje, choć ta okazała się zbieżna z jego radą. Też nie uśmiechało mu się zamykanie ich tutaj, ale naprawdę wyglądało to na najlepsze rozwiązanie. Skoro się zgadzali, to nie wchodził jej w słowo, pozwalając swobodnie mówić. -W takim razie obiecuję, że uwinę się w tydzień ze wszystkim. - dodał tylko i odprowadził ukochaną wzrokiem. Teraz mógł już w pełni skupić się na Asgarze. -Wybacz, przyjacielu, że przez chwilę byłeś na dalszym planie. Kwestia naszych przyjaciół dręczyła nas przez kilka ostatnich dni. Ale już polewam, oczywiście. - z uśmiechem napełnił kieliszki, po czym ujął swój i wystawił do przodu, by zderzyć się z kieliszkiem Darklyna. -Trzeba przepić, nie? Nieczęsto widzi się coś takiego, przynajmniej na trzeźwo. - zażartował dla rozluźnienia atmosfery. Idea Asgara bardzo przypadła mu do gustu, czego nie omieszkał wyrazić. -Ależ to doskonały pomysł! Rzeczywiście, skoro moi ludzie mają tu zostać przez najbliższy czas, to miejscowi muszą oswoić się z ich pomysłem. Nie chciałbym, żeby ktoś zaczął stawiać stosy z powodu koloru skóry moich rodaków. Jestem pewien, że po takim czasie na morzu będą jak najbardziej chętni do bratania się z twoimi poddanymi. No, to chlup, za dobre pomysły! - uniósł kieliszek w toaście.

Asgar w żadnym stopniu nie wyglądał na urażonego, a sytuacja wróciła do normy. Idealnie, wesoły nastrój to coś co powinno towarzyszyć każdej pijatyce. Wychylił kieliszek i z przekonaniem potwierdził. -Jestem pewien, że tak się stanie, zwłaszcza po alkoholu, który najlepiej zniweluje różnice kulturowe. Uczulę swoich tylko, by traktowali twoje prawo poważnie niż luźne wytyczne, ale to dobrzy ludzie, uszanują to. No i na pewno się ucieszą z przepustki na stały ląd.- powiedział z zadowoleniem. Taak, jego ludziom przyda się trochę wolnego.

-A pewnie, to dobry pomysł. To jak, kosztami po połówce? - zaproponował, nalewając kolejne kieliszki.

Jak na komendę Jal polał następne kieliszki, gdy tylko usłyszał  o wspólnym napici się. Propozycja Asgara ucieszyła go, podobnie jak jego deklaracja, że sam pokryje koszty jarmarku. To nie tak, że był skąpy, bo nigdy się tym nie cechował. Jal uwielbiał wydawać pieniądze, lecz tym bardziej cieszył się, gdy to inni chcieli wydać swe fundusze na niego. -No, z grzeczności nie odmówię. - zaśmiał się, po czym uniósł do góry palec wskazujący i dodał. -Ale pod jednym warunkiem! Obiecajcie mi, że odwiedzisz mnie waść kiedyś w mej ojczyźnie, żebym mógł odpłacić podobną gościnnością! - zaproponował, a była to propozycja z gatunku tych nie do odrzucenia. -Swoją drogą, dobrze, żeście mi Asgarze o tym kupiectwie przypomnieli. Chleje się z wami tak wybornie, że z głowy wypadła mi moja pełna ładownia. Będę musiał się tym zająć w ciągu najbliższych dni. - rzucił z namysłem, po części do lorda, a po części do siebie.

-No, nie widzę problemu, by powiedzieć na jakim poziomie stoi tu gościna. Ludzie w Westeros przemieszczają się wedle własnej woli, czy lordowie mogą sprawiać kłopoty? - zapytał. Głupio byłoby trafić na stryczek za takie głupoty. Oczywiście dalej podtrzymywał chęć pomocy, po prostu chciał wiedzieć jak wygląda sytuacja. Najwyżej wpadnie na coś kreatywnego w tej kwestii.