Retrospekcja - Wizyta Edmunda Brackena

Jej małżonka znów nie było, pochłonięty ciągłymi sprawami pozostawiał ją w domu z dziećmi a ona musiała jakoś sobie radzić z tym wszystkim tak, by nie zwariować z obaw o człowieka, którego musiała poślubić. Ich życie nie było usłane różami, w końcu od początku nie znosiła Axela, wręcz go nienawidziła, jednak z biegiem czasu jej podejście zmieniło się, nie wiedzieć czy to po prostu zwyczajnie przez przyzwyczajenie, czy mimo wszystko gdzieś w niej pojawił się zalążek tęsknoty i miłości. Tak czy inaczej starała się oswoić z tym wszystkim na nowo. Do tego wiadomość o przybyciu Brackenów nieco ją zaskoczyła. Czego mogli chcieć? A może po prostu byli przejazdem gdzieś i postanowili się zatrzymać. Minusem było to, że była zdana na samą siebie nie miała wsparcia nikogo bliskiego a co gorsza, było to pierwsze jej przyjęcie gości gdy musiała wszystko sama zorganizować. Z westchnieniem wydawała polecenia by wszystko było gotowe na czas. W końcu lada chwila mieli się pojawić. Nawet nie wiedziała kiedy przybiegł jeden z rycerzy jej małżonka, który miał za zadanie pilnować porządku podczas jego nieobecności i powiadomił go o przybyciu gości. Maryia po chwili odpowiednio ubrana wyszła na przywitanie gości. Uśmiechnęła się lekko chociaż była cała poddenerwowana.

Uśmiechnęła się lekko na widok mężczyzny i jego nie tak licznej jak się obawiała świty. Na szczęście bo jakby nie było przygotowanie jadła dla gromady niespodziewanych gości nie było takie łatwe. Na szczęście miała w zamku ogarniętych ludzi i wiedziała, że nie zawiodą jej oczekiwań więc jak tylko dowiedziała się, że zbliża się w ich stronę orszak sama postanowiła wspomóc ludzi co też musiało być dla nich nie lada zaskoczeniem. W końcu mało kiedy ich pani ładowała się do kuchni i pomagała. Teraz natomiast musiała przywitać gościa.
- Maryia. Niestety nie ma go.
Przyznała z delikatnym uśmiechem słysząc pochlebstwo na temat swojej urody.
- Nic nie szkodzi. Zapraszam do środka, zapewne zechcesz się Panie oporządzić po podróży, zaraz potem zapraszam na poczęstunek. Komnata również jest przygotowana. Pańscy ludzie też mogą liczyć na odpoczynek służba pokieruje Pańskich ludzi. Ja osobiście odprowadzę do komnaty jeśli taka Pańska wola.
Uśmiechnęła się wskazując by spokojnie mogli się rozładować z wszelkich tobół i wszelkich przepoconych szmat. Jakby też na jej zawołanie pojawiło się kilka służek, które czekały tylko na polecenie.
- A jak minęła podróż?
Zagadnęła przenosząc wzrok na mężczyznę, mimo że podstarzały to jednak wydawał się być bardziej w siłach niż nie jeden młodzik.

Roześmiała się lekko i skinęła głową. Oczywiste było, że i kąpiel dlań była gotowa. Wszystko czekało w komnacie. Krocząc u boku gościa skinęła lekko dłonią przywołując służkę, która właśnie wychodziła z komnaty przygotowanej dla Edmunda. Upewniła się czy wszystko zostało przygotowane, gdy ta potwierdziła odesłała ją z lekkim uśmiechem na ustach.
- Ależ oczywiście, kąpiel już jest przygotowana. Jeśli życzysz sobie kogoś do pomocy Panie powiadom proszę a zaraz kogoś podeślę.
Zagadnęła zaraz przyglądając się jego ostrym rysom twarzy.
- Zatem liczę na spokojną i przyjemną rozmowę podczas posiłku. Nie będę przedłużała, zatem do zobaczenia na posiłku.
Lekko się uśmiechnęła po czym wskazała komnatę gościną i sama ruszyła w stronę swoich komnat by się doprowadzić do porządku. Gdy nadszedł czas posiłku z drobnym opóźnieniem weszła do sali i zajęła miejsce u boku Edmunda. W tym czasie nim dołączyła do gromadki biesiadujących wniesiono gorący gulasz, klopsiki i inne pyszności. Oraz dużo ale nie mówiąc o winie dla kobiet. Oczywiście stoły się uginały od przeróżnych potraw a ona spokojnie przeniosła wzrok na swego gościa.
- Mam nadzieję, że wszystko zostało odpowiednio przygotowane by Ciebie ugościć panie.
Zagadnęła spoglądając na zastawiony suto stół. Musiała przyznać,że nie zawiedli jej i tym razem. Na stole było sporo pysznych i ciepłych potraw.

- Maryia...
Dodała chcąc dać mu do zrozumienia, że daleko jej do tytułów, które ni jak nie pasowały do niej. Była sobą po prostu. Osóbką, która miała swoje zdanie i uważała czasem inaczej niż jej małżonek. Tak jak i teraz nie znosiła tytułowania czy zwracania się doń aż nad to grzecznościowo.
- Interesy jednym słowem. Przyznaję, nie dla mnie to.
Roześmiała się lekko i upiła wina przenosząc wzrok na mężczyznę z uśmiechem na ustach.
- Oczywiście w jak najlepszym zdrowiu. Dziękuję.
Dodała wzruszając nieznacznie ramionami.
- Niestety nie mam pojęcia, oznajmił mi tylko, że musi wyjechać w interesach. Zaczyna mnie to męczyć, czasem mam wrażenie, że interesy są dlań ważniejsze od domostwa.
Westchnęła cicho i skubiąc kawałek winogrona na talerzu.
- A sprawy jak na razie nie najgorzej.
Przyznała poprawiając nieco rozpuszczone włosy, spięte jedynie w połowie. Przełożyła je na jedną stronę przyglądając się uważnie mężczyźnie.
- Ale wiesz Waść, nie pogardzę opowieścią o miejscach, które odwiedziłeś. Podejrzewam, że sporo krain zwiedziłeś.
Dodała zafascynowana nieco podprawiając się na miejscu.

Och rozumiała to doskonale, jednak nie to było dlań najważniejsze, ważnym było to, by jej ukochani byli z nią, a niestety właśnie musiała pogodzić się z tym, że nie wszystko można posiadać. Nie mniej, nie była jakoś nieszczęśliwa. Wiedziała, że ma kochające osoby u boku i to jej wystarczyło. Była szczęśliwa na swój sposób.
- Rozumiem to doskonale, niestety coś za coś i z tym trzeba się pogodzić.
Przyznała nie wiedząc, czy w ogóle zrozumie jej słowa czy nie. Jednak to właśnie opowieści odnośnie tego co zwiedził dało jej czas na wysłuchanie i poczucie się tak, jakby tam była.
- Nie, nie zanudza mnie Pan, niestety nie było mi dane zwiedzić, ale słysząc Pańskie opowieści czuję się jakbym tam była.
Przyznała z powagą na twarzy a zarazem fascynacją.
- A co jeśli mogę wiedzieć, chciał Pan od mego męża? Może mogę jakoś pomóc w tym?

Uśmiechnęła się lekko na jego słowa i skinęła głową. Opowieści, zawsze była ich ciekawa. Lubiła słuchać i co ważniejsze umiała słuchać. Zawsze była tą "powiernicą" innych. Słuchała i milczała gdy była taka potrzeba. To było normalne jeśli chodziło o Mari. Przeniosła wzrok na Edmunda gdy ten wspomniał o przewietrzeniu się i dalszej możliwości opowieści z wymianą oczywiście.
- Oczywiście, niestety ja nie jestem tak zaznajomiona. Przeważnie przesiaduję w Riverrun, nie opuszczam bez potrzeby domostwa. Pozostaje mi więc słuchanie opowieści przejezdnych.
Westchnęła cicho i podniosła się z miejsca.
- Zatem, zapraszam na przechadzkę, a może i apetyt powróci.
Roześmiała się lekko i ruszyła lekko przed siebie by ominąć stoły i poczekała aż Edmund zrówna się z nią by mogła ująć go pod ramię.
- Zatem liczę, że następne spotkanie okaże się być bardziej owocne niż teraz.
Zaśmiała się lekko bo nie oszukujmy...możliwość zysku obecnie przeszła koło nosa, jednak nigdy nie wiadomo co Axel wymyśli i czy właśnie w tym czasie będzie w domu. Jej pozostawało jedynie liczyć na to, że będzie wszystko odpowiednio dopasowane tak, by przynosiło zysk i zadowolenie obu stron.

Przeniosła niespokojne spojrzenie na mężczyznę w chwili gdy ten podniósł się z jękiem. Jednak widząc, że zaraz doszedł do siebie skinęła głową z uśmiechem słuchając jego słów. Cóż miała mu opowiedzieć? Mało bywało przejezdnych a gdy bywali szybko znikali wracając do swoich spraw.
- Chciałabym, by tak było. Niestety Axel jest dość...specyficznym człowiekiem. Brzmi to zaprawdę kusząco Edmundzie. Zatem mam nadzieję, że niebawem będę mogła zwiedzić Kamienny Żywopłot i spędzić miły czas w Twoim towarzystwie.
Przyznała cicho i uśmiechnęła się delikatnie. Niestety nie mogła liczyć na zwiedzanie innych miejsc, wiedząc że
gburowatość jej małżonka czasem miała swoje minusy w tym wszystkim. Ale co począć? Nie ona wybierała sobie małżonka. Co poniekąd do dzisiaj miała o to żal. Jednak starała się nie myśleć o tym, skupić się na obowiązkach. Z biegiem czasu po prostu się przyzwyczaiła a może i pokochała Axela na swój sposób? Tak, na pewno go kochała, w końcu mieli dwoje wspaniałych dzieci. Z westchnieniem słuchała tego co mówił. Książki...trafił naprawdę w czuły jej punkt.
- Niestety nie będę w stanie zaszczycić tak pięknymi opowieściami o tym co słyszałam bowiem przejezdnych tutaj można spotkać naprawdę sporadycznie. No i nie każdy taki chętny na rozmowy.
Przyznała roześmiana lekko po czym skinęła głową słuchając uważnie.
- Książki...w nich można znaleźć najwięcej spisanej mądrości i wiedzy.
Przyznała z westchnieniem i roztargnieniem.
- Chciałabym zobaczyć ją na własne oczy i móc chociaż dotknąć kilku tomów w jej wnętrzu.
Westchnęła odganiając od siebie myśli. Na co jej kolejne pragnienia i marzenia, które się i tak nie ziszczą? Może i była młoda, miała dużo czasu jednak na jej on skoro nie mogła robić tego czego pragnęła? Jej małżonek znikał na długie tygodnie czy miesiące a ona zostawała sama skupiając się na obowiązkach. Miała tego dość, chciała chociaż chwilę odpocząć.

Zaśmiała się i owszem, jeździła zdecydowanie za mało, jednak nie mogła i nie chciała opuszczać murów z obaw, że jej dzieciom mogłoby coś grozić w czasie jej nieobecności. Jednak może czas pozostawić pisklaki i zacząć myśleć o sobie? Zacząć żyć pełnią życia?
- Masz absolutną rację, zdecydowanie za mało...
Zaśmiała się lekko i przeniosła wzrok na topniejący śnieg. Uśmiechnęła się lekko na wspomnienie o swojej młodości (jakby jeszcze była stara!) po czym z westchnieniem musiała przyznać, że przecież takowy był, tyle że ona sama nie miała zbytnio czasu na pogawędki bowiem spieszyła się do domu no i nigdy nie bywała od tak dla przyjemności, dla odetchnięcia poza domem. Więc zdecydowanie powinna to zmienić. Może czas zacząć znikać z zamku w czasach gdy Axela nie ma w zamku i skupić się na czymś innym niż przejmowanie się czy wróci cały i zdrów. Przeniosła wzrok na kwiat i uśmiechnęła się lekko na słowa Edmunda.
- To prawda, czasem pozory mylą i to co piękne okazuje się zgniłe i zatęchłe. A to co wygląda na zgniłe i zatęchłe okazuje się być czymś znacznie piękniejszym niż wydawałoby się z oddali.
Przyznała przyjmując kwiat z lekkim ukłonem w podzięce.
- Pięknie pachnie.
Przyznała uśmiechając się zachwycona jego słodkim zapachem. Nigdy nie sądziła, że może tak pięknie pachnieć jej spojrzenie trafiło na spojrzenie Edmunda a jej policzki spłonęły typowym rumieńcem gdy się mieszała.

Zakłopotanie na twarzy Mari było bardzo widoczne, wiedziała że nie każdy toleruje kobiety, które mówią co myślą na głos. Niestety Mari taka była i nic ani nikt, nie był w stanie tego zmienić. Stało się jak się stało i widocznie bogowie chcieli by posiadała własne zdanie i myśli, które nie były zdeptane przez innych. Mari miała silną wolę i zdecydowane podejście mimo to nadal była kobietą. Gdy niespodziewanie Edmund ujął jej dłonie ona sama nieco spanikowała. O co mu chodziło? Czego chciał? Nie spodziewała się tego, co miało lada chwila nastąpić. W zaledwie ułamku sekundy poczuła jego usta na swoich. Stęskniona bliskością drugiego człowieka nawet nie zdawała sobie sprawy, jak takie delikatne pocałunki mogą przynosić ulgę. Z cichym westchnieniem rozluźniła się i odwzajemniła pocałunek. Gdzieś tam w głębi wiedziała, że to nie powinno mieć miejsca mimo to nie protestowała. Nie jeszcze. Przecież to tylko pocałunek. Oderwała się na chwilę od Edmunda i spojrzała mu w oczy by po chwili pogładzić jego lico kciukiem.
- To nie powinno mieć miejsca Edmundzie. Jestem mężatką...
Zaczęła niepewnie bo szczerze, nie była pewna tego wszystkiego. Co z tego że miała męża gdy go więcej nie było niż był? Przymknęła powieki i bez słowa przylgnęła całym ciałem do niego. Musiała odetchnąć, pozbierać myśli i uspokoić oddech, który nadal był równie szalony co bicie jej serca.

Czuła, że nogi się pod nią uginają, czuła że nie wytrwa w postanowieniu, że podda się pokusie. Nie broniła, nie wnikała pozwoliła by ich usta ponownie zeszły się ze sobą i złączone w czułym pocałunku oddały się pieszczocie. Dopiero gdy przemówił nie za pierwszym razem, a dopiero za kolejnym dotarło do niej, że robi źle. Pocałunek tęskny acz niewinny skończyć się może nie tak jak powinien. Była Mallisterówną, nie ważne czy poślubiona Lordowi Riverrun czy samemu Lannisterowi czy innemu Lordowi, pachołkowi, żołdakowi...była Mallister. Miała swoją godność i oddanie wierności małżonkowi ponad wszystko, chociaż podejrzewała już od dawna, że nie koniecznie on może być wierny jej. Mimo to lekko pokręciła głowa.
- Nie mogę Edmundzie. Nie potrafię...jestem winna wierność mężowi. Nie ważne są moje pragnienia i tęsknota...ślubowałam mu.
Przyznała cicho z westchnieniem.
- Wybacz, może gdybym była inna, może gdybym była bardziej śmiała...odważna. Ale nie jestem. Nie potrafię...Póty Lord Riverrun jest moim małżonkiem winnam mu wierność choć namiastkową ale jednak.
Wyszeptała spodziewając się furii, wściekłości i nie wiadomo czego jeszcze. Jej serce nadal waliło szybko i dziko, jednak musiała słuchać nie serca a sumienia, bowiem serce potrafi kochać nie jednego, nie dwoje a kilkoro...potrafi obdarzyć miłością taką dozgonną jedynego takiego prawdziwego jednak to sumienie stawiała ponad wszystko. A to ono mówiło, by nie popełniała błędu. Nie chodziło wszak tutaj o romanse a o własne dobre imię.

Dostrzegła w jego geście zawód, odrobinę złości jednak złość szybko minęła czy może została zgaszona w zarodku a pozostał zawód. Jednak nie tylko on się tak czół, również Mari czuła się winna tej sytuacji. Jednak ona już wiedziała jedno, wiedziała jak to ogarnąć.
- Nie, nie przepraszaj nie masz za co. Gdybym tego nie chciała...gdybym chciała inaczej nie odwzajemniłabym pocałunku. Wówczas zorientowałbyś się na pewno. Więc nie nie przyjmę przeprosin bo nie są one tutaj na miejscu. Nie uczyniłeś nic złego.
Przyznała z westchnieniem bijąc się z własnymi myślami, a mogło być tak przyjemnie! Ale nie, głupia dała się ponieść sumieniu i odpowiedzialności. Szlag by to! Ale z drugiej strony może to i dobrze? Może tak miało być? Tak czy inaczej odetchnęła i uśmiechnęła się lekko.
- Nikt nas nie widział, a nawet jeśli...przecież do niczego nie doszło, wystarczy się odpowiednio nastawić. Komu uwierzą Lordowie? Stryjowi Lorda Amosa, mężczyźnie a dobrej i nieskalanej reputacji, czy może pierwszemu lepszemu pachołkowi czy głupiej służce, która za kilka monet gotowa jest powiedzieć wszystko? Po prostu zachowujmy się jakby nic się nie stało. Chwile uniesień to nic złego...
Wyszeptała zerkając niepewnie na mężczyznę. Ona sama zabiłaby każdego, kto ośmieliłby się chociaż słówko pisnąć. Była uparta i zawzięta, gotowa na najbardziej niespodziewane przez innych kroki. W końcu kobiecą bronią jest niewinny wygląd i dobre wychowanie, gdzie z biegiem czasu jeśli jest w stanie się nauczyć podstępu zdziałać znacznie więcej niż tylko bycie żoną Lorda.