Drogi Dorzecza II

Mały oddział Rodercka wyruszył ze Starych Kamieni. Jechali prędko i szybko zrobili dużo drogi. Drugiego dnia podróży, dojechał do nich posłaniec z zamku. Zameldował, że po wyjeździe Blackwooda z ruin, zawitał tam mały patrol żelaznych. Wzięli żołnierzy na spytki, ale wyznaczony oficer, który wykazywał się niezwykłą inteligencją, a także wysoką charyzmą, przekonał ich, że nic się nie dzieje i że po prostu polują na bandytów, zresztą zgodnie z prawdą.
Trzeciego dnia podróży kilkanaście mil od miasteczka lorda Harrowaya, z kolei Roderick natrafił na patrol dziesięciu pieszych Żelaznych, który pilnowali pokoju w królestwie. Uśmiechali się do siebie parszywie, a jeden podrzucał w rękach nawet toporek.
- Kto wy? Skąd jedziecie i dokąd jedziecie, macie pozwolenie tutejszej władzy na zbrojny przejazd w takiej sile? - zapytał, dalej się uśmiechając. Jeśli widział, że Blackwood miał widoczny herb, nic sobie z tego nie zrobił, taki herb można wyszyć u każdego krawca.
- Chętnie się dogadamy, jak widzicie, stróże pokoju nie mają koni, a wy macie. - zasugerował, dziesięć koni za bezpieczny dalszy przejazd przez te ziemie, wydawało się bardzo atrakcyjną ceną, cóż przynajmniej dla nich.

Halleck nie miał póki co nic innego do roboty, siedział w Fairmarket i wspierał ojca w rządzeniu królestwem, ale akurat w ostatnich dniach nie było wiele co robić bo trzeba było czekać na rezultaty działań. To co miał wykonać do tej pory wykonał. Jednak napatoczyło się co nieco do zrobienia przeczesanie okolicy bo ponoć gdzieś tutaj zalęgli się bandyci. Jakaś rozrywka dla księcia, a przy okazji zrobi się coś, żeby jakieś łajdaki nie próbowały rabować ludzi, którzy mieli potem w podatkach oddać swoje słoto właśnie jego rodu, mniej pieniędzy to mniej szczęścia. Trzeba było ruszyć nieco rozruszać kości i mięśnie, trzeba było być zawsze w formie bo nie wiadomo nigdy czy rogacze ze wschodu, albo jacyś "bojownicy o wolność' nie będą chcieli podnieść ręki na królestwo, oczywiście ta ręka zostanie odcięta, bo jakby mogło być inaczej? Zaczął zbierać ludzi, żeby i oni też ruszyli swoje dupska do roboty, trzeba utrzymać porządek w tym kraju.
Pojechali w stronę miasteczka Lorda Harrowaya bo takie informacje dostał od jednego z ludzi, którzy zjawili się w Fairmarket'cie. Podróż trochę już trwała. Kilkunastu ludzi, część na koniach, a część pieszo tak w razie czego. Podróżowali więc dalej, natknęli się na jakąś wioskę gdzie się na chwilę zatrzymali - Zalipie... albo Zadupie, bez znaczenia. Hoare nie musiał kojarzyć nazw każdej zabitej dechami wiochy w Dorzeczu. Dziesiątce jego pieszych kazał iść dalej, a on sam z konnymi  został nieco, aby wypytać ludzi czy widzieli jakiś bandytów w okolicy bo ponoć napadają i mordują prostaczków. Jak zawsze nikt nic nie widział i nikt nic nie słyszał. Pokiwał tylko głową na boki i dał rozkaz jazdy dalej.
Najwyraźniej trochę czasu spędzili w tej wiosce bo drużyna piesza zdążyła się oddalić do przodu i to całkiem spory kawałek bo jechali i nie mogli nikogo napotkać.
Nie forsując koni, jadać kłusem wyłonili się zza zakrętu, piętnastu ludzi, dobrze uzbrojonych i wyposażonych. Na samym czele jechał Halleck, ubrany w zbroję płytową, która w żaden sposób nie wyróżniała się wyglądem. Przy jego lewym bok, przy pasie przypięta pochwa z mieczem. Z przeciwnej toporek wsunięty za pas. Jego tarcza na plecach przewiązana linką przez zbroję, a i gdzieś z boku przy koniu jeszcze kawałek jakiejś broni wystawał. Hełm jego zaś zdjęty, leżał przed nim, na siodle. Dostrzegł wreszcie swoich ludzi i najwyraźniej natrafili na jakiś orszak. Lordowski czy ki chuj - od razu mu przeszło przez myśli.
- Dorzeczanie to muszę z pompą wszędzie podróżować - rzucił do swoich ludzi i prychnął. Zbliżył się do tej całej zbierani, widział całkiem spory oddział zbrojnych, kilka dziesiątek i jakiegoś gościa na przedzie, po ubraniach i chorągwi widać był symbol rodu Blackwoodów z Raventree Hall. Zatrzymał się i dał sygnał ręką reszcie jego zbrojnych do tego samego.
- Co jest? - powiedział do swoich pieszych, a potem przerzucił wzrok na, chyba przywódcę tego oddziału Dorzeczan. Popatrzył na niego stanowczo jakby chciał chciał, żeby coś powiedział, kim jest, co tutaj robi. Czekał.

Dowódca tej części patrolu wysłuchał Rodericka uważnie, nawet brzmiał całkiem przekonująco, na tyle, że Żelazny skłonny był mu uwierzyć, że rzeczywiście jest lordem i ściga bandytów. Zamyślił się jednak na chwilę.
- No to gdzie to pozwolenie? Jakieś pisemko z pieczęcią może? - zapytał, podobne zgody często były zawierane w dokumentach i opatrywane pieczęcią oraz podpisem władzy zwierzchniej. Po okazaniu dokumentu skłonny był nawet zaniechać "proszenia" o konie. Nie chciał utrudniać misji zleconej przez króla. W przypadku braku dokumentu, cóż, sytuacja była nieco trudniejsza. Wprawdzie wierzył Blackwoodowi, ale musiał zgłosić to do swojego dowódcy i zabrać go do niego. Gdy miał o tym wspominać, usłyszał tętent kopyt, a wkrótce zza zakrętu wyjechało szesnastu jeźdźców.
Ludzie Hallecka, na jego wspomnienie o pompie Dorzeczan, się roześmiali, a niektórzy splunęli nawet na bok. Niedługo potem, dojechał do reszty swego oddziału. Wtedy Hoare zwrócił się do swojego pieszego zastępcy, niejakiego Yorgena. Średniego wzrostu mężczyzny, który posiadał jednak dość duży brzuszek, z którym w parze szły mocne łapy. Nie bez powodu zwano go Yorgen Mocna Łapa.
- O księciuniu złoty, nie uwierzysz. Mamy tutaj lorda Blackwooda we własnej osobie. Szuka bandytów podobno, ale szczerze mówiąc, to nie słyszałem żadnej informacji, o tym, żeby jakaś wiadomość z Raventree Hall przybyła tu w tej sprawie. Więc to chyba jakiś samosąd czy co. - wzruszył ramionami. Yorgen w zamian braku chęci zabawy w konwenanse, rekompensował to skutecznością w walce i tym, że trudno byłoby go zastąpić, więc chyba można było mu wybaczyć takie odzywki względem księcia.

Widać było, że paniczyki z Dorzecza muszą swoimi rodowymi barwami epatować wszędzie nawet na swoich zbrojach, wszędzie, a to nie było dobre przynajmniej nie w takich zadaniach. Lepiej było nie mieć żadnych znaków rodowych bo przeciwnicy od razu wezmą sobie ciebie na cel i będą chcieli za wszelką cenę wykazać się i zabić, aby ukazać się jako wielki pogromca jakiegoś tam rodu. Halleck wolał w takich sprawach nie wyróżniać się spoza swoich ludzi, a przynajmniej nie tak bardzo.
Spojrzał na swojego człowieka, który powiedział z kim ma do czynienia, więc to był lord Blackwood. Nie odpowiedział nic  Yorgenowi nie było sensu, bo zaraz wszystko mu się miało wyjaśniać. Szlachcic przedstawił się jako pan Raventree Hall. Wszystko by się teraz zgadzało Dagmar przekazał mu to już w Fairmarket, że lord z owego zamku poluje na bandytów. Po paru chwilach trzymał w rękach już skórzaną tubę w której były jakieś dokumenty, a raczej nie jakieś, a te które potwierdzał, że działa z imienia Harwyna w celu zaprowadzenia porządku w królestwie. Rozwinął papier i przyjrzał mu się pieczęć była, wszystko się zgadzało, a także widział, że Dagmar podpisał dokument. Patrząc dalej w dokument rzekł.
- Wszystko się zgadza, Dagmar ma takie uprawienia, a także potwierdzają to jego słowa jak przybył do Fairmarket - podniósł oczy znad pisma gdy zadał mu pytanie o to czy się wcześniej nie widzieli. Zaśmiał się i obrócił do swoich ludzi, oni doskonale wiedzieli kim był, więc ta sytuacja była nawet komiczna w uznaniu Hallecka.
- Może - odpowiedział z uśmieszkiem. - Halleck Hoare, następca tronu - przedstawił się lordowi. Wsadził zwitek papieru do tuby i oddał rycerzowi, który mu go przekazał, aby oddał swojemu panu.
- A więc lordzie Blackwood najwyraźniej nasze drogi się krzyżują i polujemy na tą samą grupę. Jeżeli wam zależy na porządku w królestwie to zapraszam do dołączenia na obławę - rzucił do niego. - Macie jakieś informacje co do miejsca pobytu tych psów? - zapytał go rozluźniając się w siodle konia.

Uśmiechnął się nieco enigmatycznie na powitanie lorda Blackwooda. Blackwoodowie pamiętał to, może nie osobiście, ale wiedział co ojczulek im zrobił udusić dwóch synów lady, a potem ją samą zabić jak odmówiła zostania jego Morską Żoną. Halleck zastanawiał się czy boją się nadal jego rodu czy jednak przez te lata już nieco to przerażenie minęło i czy szukają zemsty.
Informacje jakie przekazał mu były dosyć interesujące jadą z łupami, czyli jakaś karawana musiała przejeżdżać tędy skro Blackwood jedzie w tą stronę, więc tym samym musiała mijać tą wiochę zabitą dechami, bo przewozić łupy musieli jakimiś wozami, a jednak ludność twierdziła, że nic nie widziała. Hoare wzdychnął tylko uświadamiając sobie, że albo sołtys jest na tyle głupi, że przejazdu tylu ludzi nie uznał za coś dziwnego, lub współpracują z tymi kmiotkami. Jest jeszcze opcja, że gdzieś zjechali w bok, z drogi, ale to by było dosyć dziwne, wozy mogłyby się rozwalić na nie utwardzonej ziemi.
- Czterdziestu... - powtórzył po lordzie Raventree Hall. Jedna z trzech gryzła piach, ale jak najwyraźniej to jakieś o wiele większa grupa, a to było niedobre dla królestwa, mniej pieniędzy do skarbca mogło wpływać przez ataki na kupców i właścicieli ziemskich.
- W takim razie gratuluje lordzie Blackwood - powiedział do niego po wspomnieniu o rozbiciu jednej z grupy. W tej chwili gwizdnął do swoich ludzi. - Dołączcie do kolumny - rzucił do reszty ludzi, a on sam podjechał do Blackwooda.
- Zatem jedźmy jak wiecie gdzie jest wasz człowiek. Mijaliśmy wioskę Zalipie, chyba tak się zwała, ale tam twierdzą, że nic dziwnego się ostatnio nie działo - w głowię myślał, która opcja była prawdziwa. - Jakby to było większe starcie przydaliby się medycy - ustawił się koło lorda i dał znać, że mogą ruszać dalej.

Paniczowie porozmawiali sobie, a w tym samym czasie, ludzie obu mężczyzn łypali na siebie wzrokiem. Ludzie Hallecka byli wyraźnie rozbawieni i żartowali sobie z Dorzeczan, za to ludzie Blackwooda byli pełni powagi i wściekle patrzyli na żelaznych. Gdy usłyszeli, że mają jeszcze z nimi współpracować, coś w nich zawrzało, jednak poza szmerami nie dali po sobie tego poznać. Prawdopodobne było, że odbije się to jednak na tymczasowe morale drużyny.
Po dotarciu do Zalipia prawdopodobnie wywołano sołtysa. Starszy mężczyzna, lepiej ubrany od reszty chłopów, a do tego wyraźnie lepiej odżywiony podszedł do paniczów, ściskając w rękach czapkę.
- Witam mości szlachetnie urodzonych. - przywitał się, na pytanie o bandytów, od razu odpowiedział. - No jak ostatnio mówiliśmy Panie, przejeżdżała tędy duża grupa ludzi. Mieli wozy i w ogóle. Wyglądali jak jakiś orszak czy coś. Nie zaczepiali nas, a my ich. Potem tylko jak już odjechali, przyjechał jakiś konny i pytał nas o nich, chyba jakiś lordowski. Kazał też przechować wiadomość. - oznajmił i zawołał syna "Maćka", który miał przynieść ten "świstek". Potem przekazał go mężczyźnie, który wyglądał na lepiej urodzonego, czyli Roderickowi, w końcu miał herb wyszyty na stroju.
Wiadomość nie wiele mówiła, ponoć bandyci ostatnio zrobili się bardziej czujni, ale jeszcze go nie zauważyli. Nie zdołał dokładnie policzyć, ilu ich było, ale na pewno więcej niż dwudziestu. Uzbrojenie nie wyglądało jakoś szczególnie, ale dało się nim zabić. Mieli udać się na południe, wyglądało więc na to, że kierowali się do Królestwa Burzy, gdzie kończyła się jurysdykcja Żelaznych i Blackwooda. Żeby nie wybuchł żaden konflikt graniczny, należało więc dopaść ich wcześniej.
Nie odnaleziono nikogo znającego się na lecznictwie, żadnego znachora, felczera czy nawet wiedźmy.

Jak było widać ludzie Hallecka byli w całkiem dobrych humorach, a Dorzeczanie cóż... Jak to Dorzeczanie udający poważnych rycerzyków bez skazy, w życiu trzeba było nieco humoru inaczej żyć w takim ponurackim nastroju przez resztę lat? To musiało być cholernie nudne w uznaniu Hoare. Nawet ci ludzie nie pomyślą jak im tutaj Żelaźni zapewniają ochronę, chronią szlaki, drogi, a ci nadal na nich łypią, niesamowite.
Wrócili do wiochy zabitej dechami, a najwidoczniej Blackwood ma wielkie ciągoty do przywództwa i wykazywania się więc pierwszy wypalił do sołtysa. Jak tak bardzo chciał to niech się wykazuje. Co ciekawe ten chłopek przekazał list lordowi z Raventree Hall, zainteresowało to młodego księcia, a jego ciekawość została dosyć szybko zaspokojona po przekazaniu mu listu. Najwyraźniej bandyci stali się bardziej czujniejsi, ale nie dziwota. Im dłużej się kogoś śledziło to i coraz ciężej było się ukrywać, a zawsze każdy ma takie przeczucie, że może być obserwowany i wzrasta ono wraz z długością obserwacji. Było ich ponad dwudziestka, kierowali się do Krain Burz, a to mogło oznaczać, że mogę współpracować z jakimiś rogaczami, albo chcieli jak najszybciej ukryć się przed gniewem mórz.
- Nie chciałbym na takich kmiotków tracić ani jednego człowieka - powiedział do Blackwooda jednocześnie komentując to, że w okolicy nie ma nikogo kto zna się na lecznictwie - niech to głębiny pochłoną - wyrwało mu się w umyśle.
- Musimy przyśpieszyć i znaleźć tego twojego łowczego. Nie możemy pozwolić, aby bandyci dotarli do Królestwa Burzy - chwilę pomyślał, taką chmarę ludzi to bandyci łatwiej wypatrzą. - Pojadę przodem, daj mi swoich ludzi, aby ten twój łowczy, jeśli go znajdę przekazał informacje. Yorgen będzie dowodził resztę moich ludzi, polubiliście się - uśmiechnął się, poczekał na odpowiedź Blackwooda, a zaraz potem obrócił konia i podjechał do Yorgena.
- Sukinsyny są przed nami jadą do granicy z Burzowcami.  Przyśpieszam z naszymi konnymi, ty idziesz z resztą. Pewnie będzie tak, że nie nadążysz, a jakbym się wpieprzył w jakąś pułapkę to chce, żeby ktoś mi szybko pomógł. Idź dalej drogą, jak nie trafisz na nas to z powrotem cię zgarniemy. Jak nie, to spotkamy się z powrotem w tej wiosce. Bez burd! -  ostatnie słowa powiedział bardziej stanowczo niż poprzednie. Po potwierdzeniu zrozumienia rozkazu ruszył z powrotem do przodu. Poczekał, aż lord Raventree Hall wyznaczy ludzi, z którymi ma jechać i gwizdnął do swoich konnych oraz tych przydzielonych mu ludzi z Dorzecza. Ubrał na głowę swoją Saladę jednak nie opuszczał zasłony, chciał dobrze widzieć. Spiął konie i szybszym tempem pojechał do przodu.

Żołnierze pod dowództwem Hallecka wyruszyli przodem, za nimi podróżowała pieszo reszta żołnierzy, która miała w razie czego pomóc. Niestety jednak już po dniu drogi, konni tak się od nich oddalili, że piesi musieliby przez całą trasę po usłyszeniu raportu biec i to nie wiadomo, czy by dotarli na czas.
Jadący z przodu podkomendni Hoare, siódmego dnia księżyca znaleźli na szlaku wisielca. Jak się później okazało, jeden z żołnierzy z Raventree Hall rozpoznał w nim łowczego, który wyruszył w ślad za banitami. Wyglądało więc na to, że w końcu stracił szczęście i został zauważony, po czym najpewniej torturowany i zamordowany z zimną krwią. Po zdjęciu jego ciała można było zobaczyć na jego ciele liczne cięcia, wydłubane oczy — co najpewniej miało być symbolem — oraz pozrywane paznokcie u wszystkich kończyn. Co ciekawe, jego nogi były już trochę obgryzione przez dzikie zwierzęta, gdyż nie wisiał zbyt wysoko, a szlak nie za często uczęszczany w tym miejscu, nie przyciągał za bardzo podróżnych. Jeśli Halleck wysłał ludzi, żeby rozejrzeli się za śladami, rzeczywiście je znaleźli, jednak później się kończyły przy pewnym strumieniu niedaleko wyjścia z lasu, a dalsze ich kroki nie były pewne do wyczytania z nikłych poszlak. Po dwóch kwadransach dojechał do nich Roderick, o ile Halleck chciał zaczekać.

Nie było nic innego tylko ruszyć w dalsza drogę tropem karawany bandytów, spodziewał się tego, że piesi będą dalej od konnych, ale nic nie mógł teraz na to poradzić, ważny był czas, a widać było po śladach, że zbóje z wozem poruszają się całkiem szybko, wydawało mu się nawet za szybko jak na ludzi obładowanych dobrami. Na szczęście mieli ślady i wiedzieli gdzie jechać.
Po dwóch dniach Hallecka przywitał widok powieszonego człowieka, a jeden z ludzi lorda Blackwooda rozpoznał w nim tropiciela, który szedł śladem bandytów. To tylko oznaczało, że dowiedzieli się iż ktoś ich śledzi, więc pewnie i mogli sądzić, że mają za sobą nie tylko pościg w postaci jednego człowieka, a także większej liczby ludzi Hoare tylko przeklął po swoich przemyśleniach. Spiął konia i tylko nakazał reszcie ludzi jechać dalej, jak lord Raventree Hall będzie chciał go pochować to się nim zajmie, teraz następca tronu nie miał czasu, musiał ściągać bandytów.
Jeszcze mieli ślady, jeszcze, bo w pewnym momencie przy strumieniu urwały się one. Gdy tylko do tego momentu dotarł Halleck obrócił się swoim koniem wokół i rozejrzał. - Kurwa - wyrwało mu się po tym jak nie widział dalszych śladów. - Szukać tropu - wyrwał z ust zaraz po swoim uprzednim epitecie. Tak samo i on zaczął szukać dalszych śladów, ale nie był w tym najlepszy, nie było ich. Jebany strumień - przeszło mu przez głowę. Bandyci musieli albo ruszyć dalej i jakoś zacząć zacierać po sobie ślady, albo skręcili gdzieś do lasu i strumień przykrył ich trop. Musiał czekać, nie miał wyboru, nie miał tropicieli w oddziale, a ludzie Blackwooda też się wydawali, że nie potrafią znaleźć kolejnych śladów. Poczekał na przyjazd lorda. Gdy ten tylko znalazł się koło nich obrócił się do niego.
- Ślad się urwał, masz jakiś tropicieli? - odezwał się do niego czekając na odpowiedź.

W zasadzie to Roderick kompletnie nie znał się na tropieniu, ale posiadał od tego dobrych ludzi. Blackwood coś tam podchodził do krzaków, próbował wypatrzeć coś ciekawego, ale niezbyt skutecznie. Był nawet moment, że myślał, że coś znalazł, ale jak później się upewnił były to jego własne ślady. Lepiej poszło traperom, towarzyszącym oddziałowi. Ci zajęli się swoją robotą, najlepiej jak potrafili i nie podążali za własnym cieniem. Jak się okazało, przywódca bandytów był bardzo dobry, w tym, co robił, ale łowczy byli lepsi. Już po godzinie, odnaleźli dalsze ślady! Co ciekawe, nie znaleziono ich po drugiej stronie strumienia, a z tej samej, w gęstwinach lasu. Jak udało im się przetransportować wozy z ładunkiem, bez uszkadzania dużej ilości poszycia leśnego, zostanie pewnie tajemnicą, jednak tak się właśnie stało. Pojawiły się jednak też złe wiadomości. Milę dalej odnaleziono same wozy. Najwyraźniej uznano, że nie ma sensu dalej ich ciągnąć, zwłaszcza że czas grał na ich nie korzyść. Według domysłów łowczych banici mieli się też rozdzielić. Inni podążać mieli dalej w kierunku Królestwa Burzy, tylko że inną trasą, a druga grupa - mniejsza - jakby w kierunku Zachodu.
Po sprawdzeniu wozów odnaleziono jedynie mało wartościowe przedmioty lub te, które były po prostu zbyt ciężkie do pieszego(?) transportu. Po sprzedaży znalezisk zysk można by obliczyć na 40 złotych monet.

Na początku Halleck nie miał zbyt wiele rzeczy do roboty, nie znał się na tropieniu tak dobrze jak myśliwi czy traperom, więc po prostu czekał na swoim rumaku obserwując co poczynają ludzie Blackwooda, w między czasie przekąsił kawałek suchego mięsa, które miał jako prowiant na podróż. Po godzinie czekania na rezultaty wreszcie coś ruszyło do przodu, znaleźli ślady tylko nie za rzeką, a przed nią, w stronę gęstszego lasu. Książę nawet przez pewien moment wskazał uznanie dla bandytów, że potrafili praktycznie bez większego zostawiania śladów wjechać wozami obładowanymi w skradzione między drzewa. Nie pozostało nic innego jak ruszyć dalej w pogoń.
Żelazny Człowiek był wściekły po tym jak zobaczył co się stało, wozy zostały porzucone, a jeszcze większe wkurzenie było po tym jak tropiciele stwierdzili, że bandyci rozdzieli się na dwie grupy, jedna w stronę Królestwa Burz, a druga w stronę Zachodu. To co znaleźli w wozach nie było na tyle wartościowe, żeby odtrąbić sukces. Chociaż Hoare przychodziła pewna myśl do głowy, że zbóje mogą chcieć ich wyrolować, specjalnie się rozdzielić, a łupy ukryć gdzieś w pobliżu, a po zgubieniu ogona wróciliby i ruszyli w wcześniej obraną trasę.
- Chyba pora się rozdzielić Blackwood i sprawdzić oba tropy. Ruszę z moimi ludźmi za tą mniejszą grupą, jakoś mi się to nie podoba. Możliwe, że oni mają najcenniejsze łupy, ale to zobaczymy. Będę potrzebował jednego z twoich tropicieli - powiedział do lorda Raventree Hall. - Też wypadałoby zostawić kilku ludzi do przeczesania tej okolicy i zawrócenia moich pieszych z powrotem do Fairmarket. Dam ci jednego z moich, żeby potwierdził, że jesteś ode mnie - rzucił do niego, a sam potem obrócił się do swoich ludzi. - Erich! - krzyknął do długowłosego blondyna, o sporej posturze. - Zostaniesz tutaj z częścią ludzi Blackwooda, przeszukacie okolice, bo może ta hołota coś tutaj zostawiła. Potem na drodze znajdziesz Yorgena z pieszymi i wrócisz z nimi do Fairmarket, no chyba, że się natkniesz na nas gdzieś w drodze, ale w to wątpię... Zrozumiano? - wydał swoje polecenie i poczekał na potwierdzenie przyjęcia go od swojego podwładnego. On sam powoli szykował się do tropienia mniejszej grupy bandytów, którzy poruszają się na zachód...

A więc kompania się rozdzieliła. Żołnierzom Blackwooda, powoli wracały humory i przestawali się dąsać. Nocami dało się nawet usłyszeć śmiechy, oczywiście niezbyt głośne, wszyscy dobrze zdawali sobie sprawę ze swojej misji i nie chcieli się zdekonspirować. Roderick prowadził swoich ludzi przez dobre trzy dni, podążając za coraz wyraźniejszymi śladami banitów. Im bliżej byli granicy, tym mniej dbali o zacieranie swoich śladów, byle minąć kopce czy inne kamienie graniczne i znaleźć się pod jurysdykcją Królestwa Burzy, gdzie prawdopodobnie mieli czystą kartę. Trzeciego dnia zawziętego pościgu, kompanię Blackwooda dopadli posłańcy z Raventree Hall, niosący wieści, że król oczekuje go w swojej siedzibie. W zasadzie, była to dobra wymówka, żeby nie kontynuować dalszego pościgu, prawdopodobni i tak skazanego już na porażkę. Grasanci byli daleko i marne szanse, że Blackwood by ich dogonił.


Oddział Hallecka miał nieco więcej szczęścia. Drugi oddział banitów, nie spodziewał się żadnego pościgu i nie przewodził im żaden przebiegły i chytry dowódca, umiejący bez problemu wyprowadzić przeciwnika w pole. Ostatecznie Hoare zbliżył się do nich na odległość kilku godzin szybkiej jazdy. Gdy jego żołnierze popędzili swoje konie, udało się ich nawet zauważyć. Banici właśnie wchodzili na wzgórze, na którego szczycie stała jakaś wioska. Po zbliżeniu się do wzgórza, ludzie Hallecka zauważyli słupy graniczne. Banici byli już w Królestwie Zachodu. Tak blisko, a jednak tak daleko. Teraz decyzja należała do młodego księcia; odpuścić lub ryzykować kryzys dyplomatyczny.

Już po wyjechaniu na bardziej puste przestrzenie udało się oddziałowi Hallecka złapać trop tych bandziorów, momentalnie pośpieszyli swoje konie, aby dorwać zbójów jeszcze przed dotarciem na Zachód. Po pogoni udało się nawet ich wreszcie zauważyć jak wchodzą do jednej z wiosek. Pośpieszył on jeszcze bardziej swojego konia jak i swoich ludzi, już wdrapywali się na wzgórze, ale wtedy dostrzegł coś co go momentalnie zatrzymało - słupy graniczne. Zwolnił konia i w pewnym momencie go zatrzymał, a dłonią dał znać reszcie, aby się zatrzymali. Popatrzył na znaki, które rozdziały Królestwo Wysp i Rzek, a Królestwo Zachodu.
- Kurwa mać! - warknął głośno następca tronu. Intensywnie myślał co zrobić, czy odpuścić tym skurwielom i pozwolić im odejść, czy jednak wkroczyć do wioski i zrobić rzeź grasantom, ale jednocześnie ryzykować napięcie i incydent graniczno-dyplomatyczny. Zakręcił się swoim koniem koło słupa cały czas myśląc nad tym co zrobić.
- Wracamy! - powiedział z niezadowoloną miną obracając się do swoich ludzi, a zaraz potem spiął konia i ruszył w drogę powrotną. Musiał przegryź tą porażkę, ale nie chciał ryzykować jakiś napięć z Królestwem Zachodu z powodu jakiejś grupki bandytów. Nie pozostało mu nic innego jak spokojnie wrócić do Fairmarketu.

Dorzeczu doskwierała wojna. Dorzeczu doskwierał niespodziewany wylew wód Tridentu. Dorzeczu doskwierała okupacja Żelaznych Ludzi. Jakby tego mało, zaczął mu również doskwierać szlak dziwnych, nieprzyjemnych wydarzeń oraz znaków. Punkt za punktem, kropka za kropką, od południowego zachodu do wschodu krainy pojawiać zaczęły się dziwne zjawiska. Całkiem zdrowi ludzie dostawali żylaków, kurzajek, a nawet zaczynali kaszleć krwią. W jednej wsi pod kowalem zarwała się całkiem nowa, solidna drabina, co poskutkowało dwiema złamanymi nogami, w kolejnej padły nagle wszystkie krowy - całe dwanaście zdrowych sztuk! - zaś w gospodzie w pobliżu Oka Boga całe wino w jedną noc skwaśniało lub zgorzkniało okropnie stając się niezdatnym do picia. Zjawiska te połączone były ze znajdowanymi przez chłopów - w miarę regularnych odstępach - dziwnymi kręgami. Wiele z nich wymalowanych było krwią, a w pobliżu znaleźć można było zaszlachtowane kury, króliki, a nawet owce. W jednym miejscu, najgorszym, znalezione zostało zaginione przed paroma dniami dziecko, którego wnętrzności zostały wywleczone na zewnątrz i rozrzucone po wyrysowanych na ziemi symbolach. Nieszczęścia te zaczęły się powoli wymieniać pomiędzy sąsiednimi wsiami i niektórzy zaczęli widzieć powiązania... Mówiono o demonach i wiedźmach jakie zalęgły się w dorzeczańskich lasach. Jedni twierdzili, że sprowadziła je wojna, inni prawili, iż to wina Żelaznych, zaś jeszcze kolejni twierdzili, że jest to kara zesłana przez Siedmiu za grzechy wszystkich Dorzeczan. W paru miejscach skojarzono nieszczęścia z przejazdem smutnej, młodej dziewczyny skrytej pod czarnym płaszczem, jednak ta plotka nie zyskała rozgłosu.