Lasy Dorzecza

Z zamku wyruszyli dnia dwudziestego pierwszego dziesiątego księżyca, za kolejnych towarzyszy mając zamkowego łowczego, dwa psy tropiące oraz dwóch rycerzy, którymi wspomógł ich pan z Acorn Hall. Już na pierwszy rzut oka mogli osądzić, iż łowczy jest człekiem w podeszłym dość - przynajmniej jak na ten zawód - wieku. Miał lat lekko powyżej pięciu dziesiątek i związane były z tym oczywiste konsekwencje. Czemuż więc jego właśnie z nimi posłano? Czemuż to nie miał lord kogoś bardziej sprawnego na tej posadzie, co? Ano miał i to nie tak dawno temu. Hugo, bo tak zwał się starszy łowczy, ustąpił pola swemu następcy, kiedy zaś zaczęła szaleć Bestia, tenże wyruszył, aby się z nią zmierzyć. Ani on, ani psy, ani żaden inny łowca nie wrócili. Później wysłano kolejnego następcę wraz ze zbrojnymi, ale oni też nie powrócili. Tym sposobem a na chwilę obecną pozostał tylko stary Hugo.

Przez jakieś cztery dni wędrowali cokolwiek ślimaczym tempem po włościach lorda Smallwood'a, w ostatnich dwóch dniach obierając za cele osady położone w pobliżu terenów, gdzie głośniej było o Bestii. Oczywiści chodziło o szukanie pomocy. No i na mocy sporządzonego dla nich dokumentu przymuszono dwóch traperów, którzy niegdyś zapuszczali się w nawiedzane przez zło tereny, by ich tam prowadzili. Trzeba jednak przyznać, że ludzie ci wcale nie byli chętni pomagać. Byli oni bowiem nadal prostymi chłopkami a nie rycerskimi chwatami. Mogli na kopytne polować, na wilki a nawet na niedźwiedzia, ale niech Siedmiu broni... Bestia wszak morduje i rycerstwo, i siepaczy najemnych a wszelcy myśliwi jak kamień rzucony w wodę znikają.
No ale, nie było tak źle. Co prawda chłopi się do walki nie kwapili, ale za to z mijanych rycerskich włości aż czterech dzielnych panów postanowiło wziąć do ręki miecze, przywdziać kolczugi i ruszyć z nimi. Oczywiście oni też lęk znać znali, ale grupę znany pogromca zła prowadził a i zbożną tę misję lord sam za ważką uważał, oficjalnego poparci oraz dokumentu z pieczęcią udzielając.

Tak oto dnia dwudziestego szóstego dziesiątego księżyca grupka śmiałków stanęła w pobliżu ziem, które oficjalnie można by nazwać "przeklętymi". Rzedniejąca poranna mgła ukazywała przed nimi tereny na zachód od ogromnego jeziora zwanego Okiem Boga. Stojąc na wzniesieniu widzieli przed sobą obszar pokryty lasami, polami, rzeczułkami oraz strumykami. Pierwsza zoczona wydeptana droga zarastała, jakby ruch tutaj zmalał lub może i ustał całkowicie. Tak pewnie było, jako iż dane było grupie zasłyszeć, iż okolice na które wkraczają pełne są wymarłych lub "dogorywających" osad.

No... Jeśli być tak całkiem szczerym, to poprzednie polowanie na potwory - zakładając, iż piraci nie są potworami w ludzkiej skórze - Rufusa skończyło się dość tragicznie dla obu grup. Chyba, że on nie liczył tych, którzy w leżu bazyliszków smoków postradali życie a po prostu rozchodziło się o sukces samego przedsięwzięcia. Jeśli tak, to w sumie racja, tylko jedna grupa tragicznie dała tyłów - tych, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę - podczas swoich starań. Tak czy inaczej... Do czerstwej buły z tym! Teraz jest teraz i na tym "teraz" lepiej się teraz skupić.
W kwestii planu dobrze było też wysłuchać posłanego z nimi łowczego. Chłop może był już trochę dziadkiem, ale przeto też miał spore doświadczenie, które zazwyczaj rekompensowało choć w pewnym stopniu mniej czuły słuch, czy słabnący wzrok. Ech, szkoda, że polowali prawdopodobnie na coś, na co nigdy nie miał okazji polować. Niemniej, coś tam mógł orzec. Pomijając już fakt, że była to inicjatywa ser Rufusa i i tak był raczej za nim zobowiązany iść, to obstawał za tym planem tak po prostu. Mogli się rozdzielić i przeczesać większy teren - niechybnie jest to prawda, jak Żelaźni grabież kochają. Jednakże, jeśli zostaną razem, to będzie bezpieczniej. Bestia już pokazała co potrafi i choć oba rozwiązania miały jakieś plusy - jak to zresztą często w życiu bywa -, to jemu zdawało się, iż lepiej zaufać bezpiecznej opcji. Może był to przejaw starczej asekuracyjności, jednak tak twierdził. Reszta także przystawała na te założenia.

Ruszyli w poszukiwaniu ludzkich sadyb, by zasięgnąć języka w kwestii ostatnich ataków na tych ziemiach. Mogło to chwilę zająć...


Przez dwa dni włóczyli się po okolicy, próbując ustalić jakieś fakty i odnaleźć miejsce dobre do podjęcia tropu. Podczas zaś nocnego obozowanie - choć zło ciemność ukochało - nie spotkały ich żadne problemy. Niemniej, część ludzi nie spała dobrze. Ci mniej przywykli do niebezpieczeństwa denerwowali się i nawet za dnia byli niespokojni, nocą zaś zasnąć jako tako pozwalała im tylko obecność zbrojnych kompanów.
W końcu, drugiego dnia trafili na osadę, gdzie ponoć w pobliżu doszło do ataku owianej złą sławą Bestii. Ciało denatki zostało spalone. Było ponoć... Chłopi... Po prostu nie mogli go pochować. Jednak zaprowadzili ich na miejsce w pobliżu osady, gdzie znaleziono młodą Jenny.
Oczywiście... Łowczy łatwo stwierdził, że przy zabieraniu ciała, chłopi mocno podeptali okolicę. Trudno było ich winić, pewne byli cokolwiek nieswoi przy takim znalezisku, nawet jeśli rzeczy podobne od roku się w okolicy działy. Tak czy inaczej, łowczy z pomocą psa i trapera nie potrafił nic znaleźć. I już można by nadzieję pogrzebać, ale drużynie trafił się Horrmund, który też temat nieco znał i jemu się udało. Co prawda ledwo ledwo, nawet pomimo pomocy, ale jednak złapali trop, dający choć śladowe pojęcie o tym, w jakim kierunku powinni zmierzać. I tak miał minąć im kolejny dzień...


Cały dzień podążali za tropem, aż wreszcie umęczeni i zmuszeni przez nadchodzącą noc musieli rozłożyć obóz. Rozłożyli się przy w pozostałościach miejsca pracy wypalaczy węgla, korzystając z nieco zapuszczonych a do tego małych chatek, by się schronić. Pierwszą wartę tym razem obrali rycerz Alfred oraz najemnik Erryk - panowie, którzy dołączyli do wyprawy jeszcze w Fairmarket. Reszta natomiast pożarła coś i uszykowała się do snu...
Noc była cicha i spokojna. Zanosiło się, iż znów będą mieli spokój. Dwaj panowie stróżowali a reszta kompanii smacznie spała. Koniki i pieski takoż sobie smacznie drzemały. Istna sielankowa noc...
A takiego wała jak Północ cała! Nagle śpiących wybudził ze snu okrzyk Erryka. Wzywał na pomoc! Biją, atakują! Nie! Atakuje! Jasny w pizdu grzmot! Toż to Bestia właśnie mierzyła się z rycerzem i najemnikiem! Stwór, choć mrok okrywał świat, kształty miał widocznie nieludzkie. Maszkara naturze przeciwna, choć na dwóch nogach jak człek się poruszała, to z całą pewnością nim nie była.

Bój, okrzyki, ludzie zrywali się, by walczyć! Jedni nie tracili słów a inni nim pomyśleli, by ruszyć do boju, wlepili spojrzenia w Bestię i stanęli jak wryci - wiara mówiła o demonach z siedmiu piekieł, ale gadanie to jedno a zobaczyć na własne oczy to zupełnie coś innego. Ktoś krzyknął coś o ogniu. Rufus z towarzyszami ruszał do boju. Horrmund takoż. Cithria, jak to kobieta, postanowiła jeszcze się naszykować - co prawda nie wiele tego było, ale na pewno większość, która sięgnęła tylko po oręż lub ewentualnie też hełmy ją wyprzedzi. Szykowali się też Oczko i łowczy, skręcając i naciągając na łuki cięciwy. Oni w boju raczej nie pomogą, bo przecież prędzej by swoich zgromadzonych wokoło stwora trafili, ale kto wie... Może to nie jedyny stwór. Może łuki się przydadzą.

Kiedy przygotowania w zamieszaniu miały miejsce, dwóch rycerzy toczyło zaciekły bój z monstrum. Pomocy potrzebowali na już, ale niestety, pomoc musiała wstać, ogarnąć sytuację i dotrzeć. Tedy nawet pomimo największego pośpiechu kompanów, chwilę musieli wytrwać. Niestety... Nie udało im się. Szerokie ataki szponiastych łap prawie ich wybebeszyły a oczka noszonych kolczug posypały się po ziemi. Rufus akurat wstając, ujrzał, jak potężne szczęki stwora prawie odgryzają głowę ser Aflredowi. Najemnik Erryk wtenczas Bestię ugodził, ale szybko przyszła doń odpłata i padł bez życia a z flakami na wierzchu.
Ser Rufus i jego ludzie nacierali. Horrmund nacierał. Cithria żądała gambesonu i kolczugi, strzelcy rychtowali łuki a niektórzy szykowali ogień czy rozglądali się po okolicy, oczekując, iż zaraz przyjdzie kolejny stwór.

Bestia zlustrowała szybko teren i wypatrzywszy najbliżej ser Rufusa, ruszyła ku niemu. Choć była szybka, to jednak rycerz był szybszy. Rąbnął mieczem od dołu i ranił Bestię, która w odwecie chciała go użreć, jednak jeno tylko przed twarzą mu zębami kłapnęła. Było blisko! Potem włączyli się jego kompani oraz Horrmund i jego towarzysz. Wszyscy, jak jeden mąż, zgranie i popisowo... Chybiali. Bywało, że prawie prawie szczecinę przycięli, ale jednak Bestia uchylała się po mistrzowsku.
Dalsza walka przebiegała bardzo podobnie. Rufus i Monstrum na przemian zadawali sobie okrutne rany. Obrywał także ser Robin. Pomoc reszty ograniczała się głównie do wachlowania powietrza stalą. To znaczy usiłowali trafiać, ale jakoś im tak nie szło.
Rozstrzygnięcie przyszło szybciej, niźli można by przypuszczać. Być może dlatego, że dwaj ich kompani co się z nią mierzyli, trochę stwora poharatali. Tak czy inaczej, czwarte uderzenie Czerwonego Deszczu rozpłatało Bestię od pachwiny po gardło a bezwładne ciało opadło pod stopy wojowników.

Cielsko poczwary zalegające na ziemi wtem uczyniło coś dziwnego. Zmętniało, zakotłowało się i poczęło zmieniać w dym, który uleciał w ciemności ku górze i pognał gdzieś hen daleko. Tymczasem zebrani i zbierający się wokoło ludzie pochodniami oraz wiele ekonomiczniejszymi lampami widzieli, iż na ziemi leży rozpłatane ciało człowieka. Rufus mógł je poznać. Cithria je znała. Jej giermek krzyknął z przerażenia. Gedeon Osgrey...
Konsternacja była oczywista. Poza tymi, którzy trupa znali, reszta dziwowała się niepomiernie... Jak to Bestia, jak człowiek? Przecie jednak była Bestia? Na własne oczy widzieli!

Nie dziwował się tylko Arryk, który rozpaczał nad ciałem swego brata. Skoro zaś o tym mowa... Rany ser Rufusa i ser Robina były dość poważne, więc aby nie powiększać szans na dołączenie do szacownego grona umarłych, raczej powinni się tym zająć.

Szok i zdziwienie! Niby walczono z Bestią a na ziemi leżał całkiem ludzki a do tego nie dość pokaźny trup. Jedni go znali - lepiej lub gorzej. Dla innych był nieznajomym. Najważniejszym jednak zagadnieniem było to, co czynić dalej. Żaden atak, którego wielu się spodziewało, nie nadchodził. Sytuacja miała się z czasem ODROBINKĘ rozluźnić - na tyle, aby wreszcie spokojniej pomówić, co uczynić z ciałem. Większość obstawała za tym, by odciąć mu głowę i potem całość spalić. Zły duch mieszkał w tym ciele i lepiej, żeby nie wrócił - tak motywowali swoje zdanie. Byli jednak tacy, którzy uważali, iż ciało należy zabrać do najbliższego septu, poświęcić i pochować. Ktoś racjonalnie zauważył, iż musieliby z tym trupem podróżować a potem wyjaśnić, dlaczego przywlekli rozcięte w pół, nagie truchło.

Pierwszy do leczenia poszedł Rufus. Ruth niestety nie popisała się w kwestii łatania dzielnego rycerza. Być może przeszkadzała ciemność a światło pochodni czy lampy nie dawało dostatecznej pomocy. Ewentualnie była roztrzęsiona po zajściu. Na początku wyglądało, że czeka go dłuższa rekonwalescencja, ale... Być może niezwykła odporność i żywotność pozwolą szybciej wrócić do zdrowia.
Ser Robin finalnie oberwał mniej i leczony był przeto później. Tutaj już Ruth trochę ochłonęła chyba, bo poradziła sobie w miarę elegancko. Chłopak będzie zdrów jak ryba.

Skoro tak, większość oczekiwała od Rufusa decyzji w sprawie tego, co należy czynić. On przecie był słynnym pogromcą zła i organizatorem wyprawy, tedy to i jego zdanie liczyło się najmocniej. Należało jednak pamiętać, że jedyne co tak naprawdę mają za dowód to ciało mężczyzny, co okrutnym ciosem zostało przecięte. Jeśli żaden septon ich słów o złym duchu nie potwierdzi, to niechybnie może być zwycięstwo nad monstrum w wątpliwość poddane.