Wzgórza Północy

Roslin i jej świta ruszyli dalej w las, trzymając się pilnie ścieżki by nie zboczyć z drogi i się nie zgubić, co nie byłoby wcale trudne biorąc pod uwagę napierającą na nich mgłę i drzewa. Mijały kolejne minuty cichej, spokojnej jazdy, ale nikogo to nie uspokajało, prawdę mówiąc, było wprost przeciwnie. Wszechogarniająca ich cisza, przerywana co i rusz uderzeniami końskich kopyt o podłoże i okazjonalne trzaski łamanych gałęzi, gdzieś z gęstwiny po prawej lub po lewej stronie, które zdawały się brzmieć niczym trzęsienia ziemi doprowadzały wszystkich, łącznie z Roślin, na krawędź wytrzymałości psychicznej. Lady prowadziła ich jeszcze przez chwilę, ale w końcu mgła stała się tak gęsta, że ciężko było zobaczyć cokolwiek na większą odległość niż kilka kroków w przód i ostatecznie uznała, że jest to wystarczająco dobra wymówka by zakończyć przejażdżkę do rzekomo przeklętej wioski.
- Nie ma co jechać dalej w tą mgłę... - Powiedziała Roslin wstrzymując konia. - Łatwo się będzie zgubić lub konie się spłoszą lub potkną i połamią sobie nogi. Wracajmy na zamek... - Ulga na twarzy zbrojnych była zauważalna, ale dopóki nie wyjechali z mgły nikt nic nie mówił i w drużynie panował nastrój pewnego przygnębienia. Dopiero zbliżywszy się do otwartych pól i majaczącego na horyzoncie Dreadfort nastrój wszystkich osób się poprawił, że z całej sytuacji, która miała miejsce, zaczęto sobie żartować...