Ziemie Północy

Pierwsza fala Dzikich, która pojawiła się na obu wybrzeżach Północy maszerowała dalej na południe. Część band była po walkach, część żadnej potyczki nie miała jeszcze za sobą i starała się unikać starć. Grupy te wkraczał na ziemie Starków, Tallhartów i Ryswellów na zachodzie, na wschodzie tymczasem skupiały się głównie na włościach Dreadfort zbaczając czasami bardziej na zachód w kierunku Winterfell. Obrońcy głębiej położonych ziem na Północy, pomimo ostrzeżeń, wydawali się nie docenić liczebności z jaką pojawić się mogą najeźdźcy. Albo to Dzicy zachęceni dotarciem tak daleko walczyli z większą niż kiedykolwiek zajadłością, miejscami dozbrojeni też na tym co udało im się już złupić po lądowaniu.
Ludzie z Północy ze starć wychodzili raczej zwycięsko, jednak po ponosili większe straty niż mogli zakładać. Najlepiej spisali się jeźdźcy Ryswellów oraz straże Starków na wschodnich rubieżach ich domeny. Niestety sukcesy zbrojnych Wilka na wschodzie marnotrawili jego ludzie na zachodzie, gdzie zniszczenia poczynione przez Dzikich były znaczące. Tallhartowie mimo znacznych grup barbarzyńców przechodzących przez ich włości zdołali się jakoś wybronić unikając olbrzymich zniszczeń. Ludzie Boltonów zabili wielu najeźdźców, acz stanęli wobec dzikiej furii jednego z wielkich wodzów Wolnego Ludu - Raymuna Krwawego. Ten nieokiełznany i podstępny wojownik skutecznie unikał zasadzek oddziałów z Dreadfort, grabił wsie i mordował patrole oraz prostaczków.

Życie w Północnych Górach nigdy nie było łatwe, niemniej od dawien dawna górskie klany z Północy miały tam swoje osiedla. Największym spośród tych klanów byli Wullowie i choć faktycznie wiedli prym pośród sąsiadów, to jednak nie mogli równać się z prawdziwymi lordami z nizin. Ziemie ich były nieurodzajne i trudne do zagospodarowania, więc górale z Północy musieli też w dużej mierze polegać na hodowli. Jasnym więc jest, że nie są oni specjalnie pocieszeni, kiedy ktoś próbuje im kraść ich, ot choćby, kozy. Tak, jeśli chodziło o kradzież kóz, mogli być mieszkańcy gór nie mniej zapalczywi niż Dornijczycy. Ktoś jednak poważył się kraść kozy w jednej z osad należących na ziemiach Wullów. Może były to zwykle zbiry, może ktoś z sąsiednich klanów a może po prostu ktoś z sąsiedniej osady. Grunt, że właściciele byli bardzo źli a że okolicę znali jak własną kieszeń i swojaków ze sprawnymi oczami takoż mieli, to postanowili pójść tropem złodziei bydła, dać im nauczkę i odzyskać zwierzęta.

Kilku krzepkich chłopa z osady pochwyciło broń, jaką mogli mieć po gospodarstwach i ruszyli. Szczęście im sprzyjało i po dniu marszu już trzymali za dupsko złodziejaszków. Doszło do starcia, bowiem złodzieje byli wcale liczni a z łupem nie zamierzali się rozstawać. Kto wygrał? Ci prawi czy bandyci? Ano nikt... Na górskiej ścieżce, gdzie doszło do bitki, nagle doszło do lawiny. Kamienie gwałtownie runęły w dół i zabiły walczących po obu stronach. Taki był oto smutny koniec tej opowieści.