Przedpola Honeyholt

Cithria nie powiedziałaby tego na głos zapewne za żadne skarby, ale Lucas sam miał od rana wrażenie, że kobieta denerwuje się przed rozgrywkami. Nie było w tym i nic dziwnego. Dlatego starał się jej nie męczyć za bardzo i powstrzymał się od swojego naturalnego słowotoku. Nie zawracał jej głowy, dając się przygotować. Samemu w tym czasie zajął się dopilnowaniem jej broni i zbroi. Już wczoraj wyczyścił ją na błysk, by kobieta godnie się prezentowała. Pomagając Cithrii ją zakładać, również się nie odzywał. Uśmiechał się tylko cały czas szeroko, jakby to miało dodać kobiecie otuchy lepiej niż słowa.
Odezwał się dopiero, kiedy ta już gotowa kierowała się z ich mini-obozu przy brzegu rzeki w stronę pola turniejowego.
– Ciri… Uważaj na siebie! – zawołał za nią, ale bez pewności, że ta w ogóle jeszcze go słyszała, bo oddaliła się już na pewną odległość. Może to i nawet lepiej, bo Lucas nie miał pojęcia, czy nie pozwolił sobie na za wiele, zwracając się do niej tak spoufale. Dotąd starał się bowiem zwracać do niej per pani, okazując szacunek, a tu nagle wyrwał się z tym zdrobnieniem jak Filip z Konopi.
Osgrey westchnął lekko, przysiadając pod drzewem, by zebrać myśli. Niby obiecywał Cithrii, że nie będzie się rzucał w oczy i rozmawiał z innymi uczestnikami turnieju i ich towarzyszami. Sam również uważał, że tak będzie rozsądniej. Lepiej było dmuchać na zimne. Nic nie poradził jednak na tym, że był zwyczajnie zmartwiony o to, jak poradzi sobie Cithria w turniejowych zmaganiach. Oczywiście wierzył w nią i wiedział, że miała duże szanse na wygraną, w końcu widział już jej popis umiejętności. Nie mniej jednak zawsze mógł znaleźć się ktoś silniejszy lub zdolniejszy. Poza tym był cholernie ciekawy tego, jak sobie poradzi, a siedzenie tutaj i czekanie, aż sama wróci, by mu o tym powiedzieć...
Nie, nie było opcji, by wytrzymał.
Chyłka zarżała głośno, jakby go upominała, gdy zacząć się oddalać w stronę pola. Zatrzymał się, by rzucić jej zniecierpliwione spojrzenie.
– No przecież będę uważał, obiecuję – mruknął, usprawiedliwiając swoje sumienie przed własnym koniem, po czym upewniając się jeszcze raz, że konie były dobrze przywiązane do drzewa, pobiegł w stronę pola, obiecując sobie, że wróci tu jeszcze zanim wszystko się skończy i nikt nawet się nie dowie, że zapuścił się tam, gdzie nie powinien.
Kiedy Osgrey dotarł na miejsce, zmagania już się rozpoczęły. Korzystając z ogólnego rozgardiaszu i hałasu, znalazł sobie w miarę dobry punkt obserwacji z boku trybun, chowając się w cieniu i nikomu nie zawadzając. Z szerokim uśmiechem obserwował, jak Cithria zwala swojego przeciwnika z konia, wygrywając swoją turę. A więc się nie mylił, była po prostu niesamowita. Wierzył głęboko, że stać ją jeszcze na więcej. Przez chwilę miał ochotę zakraść się w jej pobliże i pogratulować jej tego sukcesu, ale ostatecznie rozsądek wziął górę i został w swojej kryjówce. I dobrze się stało, bo Lucas prawie upadł z wrażenia, kiedy dostrzegł, kto staje do ostatniej walki w tej turze.
– Ożeszkurwajapierdolę – szepnął do samego siebie, wytrzeszczając gały na brata, dosiadającego swojego konia. Odruchowo cofnął się o parę kroków, tracąc na razie widowisko z oczu.
– Kurwa mać! – warknął jeszcze, gdy pierwszy szok już minął. Poczuł przemożną ochotę, by w coś walnąć.
Czy Leyton ze wszystkich turniejów na świecie musiał wybrać sobie akurat ten?!
Lucas czuł, jak serce dokuczliwie wali mu w piersi, jakby zaraz miało z niej wyskoczyć Sytuacja nie była za ciekawa. Z jednej strony to był tylko Leyton. Leyton, którego nie powinien się obawiać. Leyton, który jako jedyny wiedział o ucieczce Lucasa i przyrzekał utrzymać to w tajemnicy. Co jednak jeśli jego obecność tutaj nie była przypadkowa? Lucas nie wierzył w przypadki. Od razu przez głowę przeszło mu, że może to ich ojciec specjalnie wysłał tu Leytona, by ten go znalazł. Tylko skąd by wiedział, że chłopak udał się akurat tu? Już zdążył go wyśledzić? I jak Leyton zareagowałby na wieść, że jego młodszy brat służy jako giermek prostej kobiecie z gminu?
Za dużo pytań, za mało odpowiedzi. Lucas miał wrażenie, że zaraz rozboli go od tego głowa.
Nie, spotkanie z Leytonem nie wchodziło w grę, nieważne, jak bardzo miałby na to ochotę, by chociaż zamienić z nim parę słów. Nie teraz.
Lucas wrócił do swojej poprzedniej pozycji i zerknął na to, co działo się w centrum uwagi. Jego brat właśnie został zepchnięty z konia. Aż się skrzywił, widząc, jak ten gruchnął porządnie o twardą ziemię. Może więc teraz Leyton zapłaci okup i ruszy w drogę powrotną do Zimnej Fosy? Siedmiu, sprawcie, by to okazało się takie proste.
Kiedy zawodnicy zaczęli się rozchodzić, Lucas również wyszedł zza trybun, trzymając się jednak nadal na uboczu, starając się nie zwracać na siebie uwagi. Jednym okiem śledził kroki Cithrii, zamierzając powoli przemieszczać się za nią i w razie potrzebny dotrzeć jako pierwszy nad ich miejsce nad rzeką, drugim za to zerkał na Leytona, by mieć pewność, że nie wpadną na siebie przypadkiem i przy okazji chcąc wybadać, gdzie ten zamierzał się teraz udać.

Lucas obserwował Cithrię rozmawiającą ze swoimi przeciwnikami w sprawie okupu. Znajdowała się na skraju pola turniejowego, więc musiał trzymać się od niej w sporej odległości, jeśli nadal chciał pozostać niezauważony. Kątem oka obserwował też brata, który najpierw zniknął w jednym namiocie, pozwalając Luke'owi przemieścić się spory kawałek w stronę rzeki bez ryzyka. Zaraz jednak wynurzył się z niego, by przejść do kolejnego. Zapewne też musiał dogadać się w sprawie konia i zbroi. Luke mógł mieć tylko nadzieję, że Leyton miał przy sobie odpowiednią ilość pieniędzy. Sam niestety nie mógł mu za bardzo pomóc, jego własna sakiewka też nie była za ciężka.
Lucas tak się o tym zamyślił, wpatrując się w namiot, w którym zniknął Leyton, że nim się ocknął, przegapił moment, w którym Cithria skończyła rozmawiać i skierowała się w drogę do ich "obozu" nad rzeką.
Osgrey zaklął pod nosem, ruszając za nią. Nie miał szans dotrzeć przed nią na miejsce, więc dowie się, że przyszedł na pole turniejowe.
Ach, ten Leyton! Że też zawsze musi mu w czymś przeszkodzić!
Kiedy tylko Lucas znalazł się poza polem, przyspieszył do prawie biegu, jednak nie zmieniło to faktu, że do obozu dotarł po Cithrii.
— Heeeeeej... — zmieszany uśmiechnął się do niej niewinnie. — Świetna walka! Nie mieli z tobą szans! — zaczął z innej beczki, nim ta zdążyła nabrać choćby powietrza, by zwrócić mu uwagę. — Jak gruchnął o ziemię, to myślałem, że już nie wstanie. Chcesz coś zjeść? Gorąco się zrobiło, odpocznij.

Lucas przywdział jeszcze bardziej niewinną minkę, kiedy Cithria zaczęła dawać mu reprymendę. Lazurowe oczy chłopaka wpatrywały się w jej twarz z błagalnym szczenięcym wyrazem. No jakże można było gniewać się na tego dzieciaka, no jak? Nie da się.
— Szczęście zagrało tu niewielką rolę. Dobrze wiesz, że to przede wszystkim twoje umiejętności zapewniły ci wygraną. W niczym nie ubliża to tym dwóm zacnym rycerzom, po prostu byłaś lepsza. — Lucas wzruszył lekko ramionami, przekazując jej, że nie był to brak szacunku, a zwyczajne stwierdzenie faktu.
Kiedy kobieta wspomniała o wodzie, Osgrey od razu chwycił za manierkę, by podejść do brzegu i ją napełnić. Jednak zanim zrobił krok w tamtą stronę, zatrzymał się gwałtownie i manierka prawie wypadła mu z ręki. Na szczęście dzięki w miarę dobremu refleksowi udało mu się ją pochwycić jeszcze nim uderzyła na ziemię.
Wyprostował się, wlepiając w kobietę szeroko otwarte w szczerym zadziwieniu oczy.
— Chcesz mi kupić pancerz? — powtórzył za nią z niedowierzaniem. Minęły kolejne sekundy, nim nagle pokręcił gwałtownie głową, w końcu wychodząc z tego krótkiego szoku. — To... to wspaniałe, naprawdę... Ba, nie śmiałem nawet marzyć o takim geście z twojej strony... Ale nie mógłbym tego przyjąć, nawet jeśli bardzo bym chciał. To twoje pieniądze, a pancerz nie kosztuje groszy. Nie powinnaś ich na mnie wydawać, czeka cię zaraz kolejny turniej i musisz mieć oszczędności w razie przegranej, sama wiesz. Nie, absolutnie nie mogę się zgodzić — stwierdził, ponownie kręcąc głową dla wzmocnienia swojego protestu.
Nie mógł po prostu uwierzyć w tę kobietę. Przygarnęła go, zgodziła się go nawet trenować, a teraz chciała wydawać pieniądze na pancerz dla niego...
Takie okazy nie chodzą ot tak po prostu po ziemi. Sami Siedmiu musieli ją zesłać. Pytanie tylko, czym sobie zasłużyłem...
Chłopak zasępił się nagle, co było dla Cithrii w zasadzie zupełnie nowym widokiem. Ze spuszczoną głową podszedł do brzegu, by nachylić się nad wodą i napełnić manierkę, o której w końcu sobie przypomniał.
Pancerz! Oszalała! A może to ja oszalałem...?

Lucas słuchał jej słów w ciszy, napełniając manierkę. Słysząc kolejną już uwagę, o swojej zbyt chudej sylwetce, skrzywił się nawet lekko, ale nie skomentował tego w żaden sposób. Obserwował cały czas wodę wypełniającą naczynię, jakby było to zajęcie wymagające nie wiadomo jakiego skupienia. Zanim jednak zdążył z nią do Cithrii wrócić, kobieta już kucała obok niego, by napić się prosto z rzeki. Chłopak westchnął cicho i zakręciwszy pojemnik, wsunął go do kieszeni. Przyda się więc na później.
Pochylił się bliżej ku wodzie, samemu nabierając ją w dłonie, by przetrzeć twarz i trochę ją ochłodzić. Słońce, mimo że nie tak silne, jak przez ostatnie dni, dawało się jednak we znaki po kilku godzinach od wyjścia z cienia. Na nic to się jednak chłopakowi nie zdało, bo kiedy usłyszał kolejne słowa Cithrii, zaczerwienił się cały, aż do same czubki uszu. Zasępienie w ułamku sekundy zastąpiło żywe zażenowanie i mogła to widzieć wyraźnie, bo natychmiast odwrócił głowę w jej stronę, spoglądając na nią niemal ze strachem w lazurowych oczach.
— Ależ skąd! — Prawie się zachłysnął przy swoim twardym proteście. Przez jego głos przebijała się nawet nuta oburzenia. — Nigdy bym nie pomyślał, żeby tak po prostu... Tak się nie traktuje kobiet! — zaprzeczył solennie. Był szczerze zawstydzony, że Cithria mogła coś takiego o nim pomyśleć, nawet jeśli kobieta zapewne powiedziała to jedynie w żartach. Po prostu nie chciał, by tak o nim myślała. Nawet jeśli dla niej nie było to nic wielkiego, kłóciło się to z moralnymi zasadami Luke'a. Nie tak został wychowany. I niestety marne trzy tygodnie to za mało, by wyplenić z zachowania czy sposobu myślenia pewne nawyki i schematy. Był szlachetnie wychowanym, porządnym młodzieńcem i chyba język by mu usechł, gdyby zaczął wygadywać takie rzeczy. Nie mówiąc już o ich czynieniu. Cóż, pod wieloma względami był jeszcze tylko dzieciakiem.

Lucas westchnął przeciągle, zrozumiawszy, że Cithria będzie ciągnąć temat dopóty, dopóki nie wyjawi jej powodu swojego nagłego spadku nastroju. Nawet jej się nie dziwił, przecież każdy normalny chłopak w jego wieku, a zwłaszcza taki niżej urodzony, powinien się ucieszyć z prezentu, jaki chciała sprawić mu Cithria. Ba, powinien skakać z radości. Lucas był jednak Lucasem. Nie umiał tak po prostu się cieszyć, bo z tyłu głowy pukały do niego wyrzuty sumienia. Gdyby nie uciekł z Zimnej Fosy, miałby złoto na najlepszą zbroję, a nawet i na pięć. Nawet gdyby ojciec kręcił na to nosem, w końcu namówiłby Geda czy Leytona. Ale mu zachciało się przygód i udawania prostego wieśniaczka, więc teraz Cithria czuła się w jakiś sposób za niego odpowiedzialna, a to najwidoczniej skutkowało też poczuciem odpowiedzialności za jego odpowiednie przygotowanie do walk. Dotąd mu to nie przeszkadzało, wręcz ubóstwiał ją za to, że mógł z nią podróżować i uczuć się pod jej skrzydłami. Ale dziś po raz pierwszy od tych trzech tygodni poczuł się jak zwykły pasożyt. Nie chciał jej naciągać.
Osgrey usiadł na ziemi, zwrócony przodem do kobiety. Nie uciekał już od niej wzrokiem.
— To nie tak, że ja nie chcę tej zbroi, bo bardzo chcę — zaczął poważnie, tonem jakby się przed nią usprawiedliwiał za jakąś głupotę. — I jestem cholernie ci wdzięczny za to, że chcesz mi ją sprawić, nawet nie wiesz jak. Ale... Jak mówiłem, to nie są grosze. Źle bym się czuł, gdybym przyjął taki prezent. I tak już dużo dla mnie robisz, mimo że wcale nie musisz. Znosisz moje towarzystwo, mimo że jestem dla ciebie tylko obcym dzieciakiem, który się przypałętał, trenujesz mnie, a teraz jeszcze to... Po prostu czuję, że to będzie za wiele — wyjaśnił, mając nadzieję, że ta zrozumie go choć trochę.
Zamyślił się na dłuższą chwilę, starając się wymyślić jakieś rozwiązanie. Wiedział, że sam nie miał przy sobie odpowiedniej liczby monet, by zakupić potrzebne części pancerza. Nie miał też pojęcia, w jaki sposób mógłby szybko zarobić takie pieniądze. W końcu nigdy wcześniej nie musiał na siebie pracować.
W końcu westchnął ponownie, jeszcze ciężej, dochodząc do jedynego sensownego wniosku. Będzie musiał jednak spotkać się dziś z Leytonem. Tylko on będzie mógł mu teraz pomóc.
Wstał na proste nogi, stając przed Cithrią siedzącą przy drzewie.
— Wiem też jednak, że masz rację — pancerz jest niezbędny, bym mógł się odpowiednio przygotować do jakiejkolwiek walki w przyszłości. Może nawet do wzięcia udziału w turnieju. Chcę się dalej uczyć, dlatego... — zawahał się na moment. — Dlatego zgodzę się na ten... prezent. Ale tylko i wyłącznie pod warunkiem, że kiedyś oddam ci te pieniądze. Jak najszybciej będzie się dało. Coś wymyślę, zarobię — obiecał jej, patrząc jej prosto w oczy, a jego własne miały przy tym tak przepraszający wyraz, że mogło się człowiekowi aż przykro chłopaka zrobić.