Przedpola

Tego dnia w Gulltown dzwony biły na alarm. Na wodach przy mieście pojawiła się nieznana flota, która wypuściła na brzeg tysiące zbrojnych wojowników i założyła blokadę portu. Najprawdopodobniej były to wojska odpowiedzialne za atak na Trzy Siostry oraz spalenie okrętów towarzyszących armii księcia Robina. Obrońcy na swoje szczęście byli dobrze przygotowani do odparcia wrogich sił, zbierając pokaźny garnizon oraz zapasy w mieście od kiedy tylko król Harrold przekazał dalej ostrzeżenia z Sisterton.
Na nieszczęście natomiast wkrótce okazało się, że najeźdźcy również dobrze się przygotowali. Pod miastem zaczął powstawać rozległy, okopany obóz, w którym wytyczone zostały umocnione miejsca na osadzenie przygotowanych wcześniej machin oblężniczych. Oblegający rozjechali się również niczym plaga po okolicy rozeznając się w otoczeniu i siejąc zamęt wśród wiosek otaczających Gulltown. Ibbeńczycy i ich towarzysze mieli zamiar skonfiskować większość zapasów miejscowej ludności, zagrabić kosztowności, spalić septy, wymordować duchownych, wymazać wszystkie ślady kultu Siedmiu i przeprowadzić trochę pokazowych egzekucji ogłaszając objęcie władzy nad Doliną przez Thogga. Poddani Arrynów nie dali się jednak łatwo zastraszyć, przez co doszło do dziesiątek starć między najeźdźcami a chłopstwem wspieranym przez nielicznych przedstawicieli Wiary Wojującej. Prostaczkowie z Doliny i ich obrońcy byli dzielni, ale nie okazali się wielkimi wojownikami i ich zrywy szybko przerodziły się w krwawe masakry.

Kiedy najeźdźcy rozłożyli swoje obozy i przygotowali sprzęt, przystąpili do bombardowania miasta by zmiękczyć obrońców i przygotować sobie drogę do środka. Jednocześnie szykowano więcej sprzętu oblężniczego. Po dwóch dniach ostrzału w murach Gulltown od strony morza powstały pierwsze wyrwy...

Armia najeźdźców zza morza kontynuowała zasypywanie Gulltown pociskami. W ciągu kolejnych dni w murach od strony portu pojawiły się kolejne wyrwy, a machiny za cel obrały budynki skryte o drugiej stronie doprowadzając do kilku niewielkich pożarów. Obrońcy byli kiepsko zorganizowani i gaszenie ognia szło opornie, ale z racji na względny spokój oraz niewielką skalę pożogi udało się ją opanować bez wielkich problemów. Pierwszy wyłom powstał również od strony lądu, gdzie armia oblegających stawiała kolejne pluteje, zbijała drabiny i przygotowywała wieże oblężnicze. Do pracy najeźdźcy zagonili również wszystkich ludzi, którzy przeżyli ich brutalne przybycie. Prostaczkowie z Doliny pod okiem ibbeńskich strażników zajmowali się głównie masowym wyrębem okolicznych lasów, aby zaopatrzyć armię w drewno na machiny oraz opał, ponieważ temperatura wraz z będącą za rogiem zimą zaczynała szybko spadać. Szczęśliwie dla Ibbeńczyków byli oni przyzwyczajeni do zimna, a gęsta szczecina porastająca ich ciała dodatkowo pomagała walczyć z chłodem. Gorzej było z innymi żołdakami, acz przed wypłynięciem z Lorath wojska zaopatrzyły się odpowiednio na chłód.

Ostrzał Gulltown kontynuowany był jeszcze przez pewien czas, acz w końcu nadeszła chwila na bardziej bezpośrednią akcję. Dowodzący armią pod portowym miastem zastępca Thogga dał rozkaz do szturmu, wojska Ibbeńczyków oraz opłacanych przez nich najemników ruszyły do natarcia. Bitwa była krwawa i zaciekła, obrońców było wielu - posiadający przeszkolenie strażnicy miejscy, doświadczeni rycerze z Doliny służący na dworze Graftonów, a także zwykli poborowi, w tym starcy oraz zielone chłopaczki. Wszyscy walczyli ramię w ramię pod dowództwem dobrze rokującego dowódcy jakim był dziedzic Gulltown by odeprzeć najeźdźców. Niestety siły Ibbeńczyków znacząco uszkodziły miejskie fortyfikacje i przygotowały wiele machin oblężniczych, a składały się w większości z doświadczonych weteranów od lat walczących w Essos za złote monety. Mniej doświadczonych ludzi, "poborowych" z Lorath, używali zaś w formie mięsa łukowego by oszczędzić sobie strat lepszych ludzi. Mimo to najeźdźcy drogo zapłacili za zdobycie portu.
Po upadku miasta, a później zamku, pozostali przy zdrowiu żołnierze oddali się grabieży i gwałtom. Na szczęście nawet po bitwie mieli pełne ręce roboty z dobijaniem rannych wrogów, opatrywaniem swoich oraz zabezpieczaniem terenu, dlatego miasto nie odczuło tego tak srogo jak by mogło. W ogniu szybko stanęły jednak wszystkie budynki związane z Wiarą, a septonów i septy bez wyjątku spotkał straszny los.

Zgodnie z rozkazami króla armia konnicy z Doliny przybyła pod Gulltown i rozeznała się w terenie. Miasto niestety już padło, zaś okoliczne ziemie zostały brutalnie ograbione przez najeźdźców. Jakby pomór zboża nie wystarczał za nieszczęścia lokalnym ludziom. Kasztelan Runestone oczywiście wspomógł ludzi Jego Miłości swoją konnicą, ale odmówił wyprawienia wojsk swego rodu w pole by oblegać miasto uważając, że nie są one wystarczające. Jeźdźcom pozostało wykonywać oryginalny rozkaz - rozpoznanie i wojna podjazdowa.
Działania były zarówno skuteczne, jak i nieskuteczne. Sukcesem ludzi z Doliny było utrzymanie ostrożnej armii wroga w mieście, ponieważ wielu jej żołnierzy wciąż lizało rany i ich dowódca nie chciał wychodzić poza mury narażając swoich linii zaopatrzeniowych na ataki liczniejszej niż jego jazdy. W końcu Ibbeńczycy musieli ostrożnie rozporządzać zasobami. Porażką obrońców wschodniego Westeros był fakt, że mimo usilnych starań ich przewaga liczebna topniała z każdym dniem. Jeźdźcy Żelaznej Tarczy codziennie wyprawiali się poza Gulltown walczyć z konnicą Arrynów i przywozili do miasta raporty o wielu sukcesach oraz stratach wroga.

Sytuacja zmieniła się wraz z przybyciem samego Thogga, który wyruszył na łowy dodatkowymi ludźmi. Ibbeńczycy zaczęli odzyskiwać przewagę w okolicy miasta i wedle raportów ich ludzi przewaga sił Arrynów wokół Gulltown przestała być problemem. Owszem, wciąż tu byli, acz nie posiadali liczebnej dominacji i wystarczyło oddelegować odpowiedni oddział do trzymania ich w szachu. Tak przynajmniej zakładali najeźdźcy po ostatnich sukcesach i przesłuchaniu pojmanych przeciwników.

Nie było sensu dłużej czekać, tym bardziej iż pozbyli się już większości wrogiej konnicy z okolic. Oddziały piesze miały powoli szykować się do wymarszu pod Runestone pod komendą zastępcy Thogga. Kilka okrętów z katapultami miało popłynąć na północ i zaznaczyć swoją obecność, będąc gotowym do ostrzału zamku, zaś dla jazdy miał kolejne zadanie. Ranni oczywiście pozostać mieli pod opieką medyka stacjonującego w mieście. Pozostałych jeźdźców podzielił na cztery wielkie zagony liczące po stu ludzi każdy, mniej więcej w połowie złożone z Wron Burzy i w połowie z Żelaznych Tarcz, które miały ruszyć głęboko w stronę Iron Oaks i Redfort, by grabić, palić, pozbywać się wszelkich przejawów kultu Siedmiu i wyprzeć wroga z półwyspu, przy okazji wybijając ich jak najwięcej. Sam osobiście, w asyście gwardii przybocznej jeźdźców jednorożców miał zamiar poprowadzić jeden z tych zagonów.
Pozostali w mieście konni w tym czasie jednak nie mieli wypoczywać. Połowa z nich miała ruszyć wraz z kolumną pod Runestone i ją ochraniać, zaś później patrolować okolice obozu. Skorpiony i balisty miały zostać zamontowane na wozy na czas podróży, by także móc w razie potrzeby chronić kolumnę. Pozostała połowa konnych zostających w mieście miała po prostu patrolować okolice Gulltown.
Na początek Dębowobrody zakazał jakichkolwiek brutalnych działań na terenach podległych Runestone, nie licząc niszczenia miejsc kultu Siedmiu. Podwładni Royce'ów mogli więc odetchnąć z ulgą, nie bojąc się o swoje życie i dobytek... O ile Royce przystanie na warunki Thogga. W innym przypadku także i ziemie Runestone spłyną krwią ich mieszkańców.