Wody Ziem Burzy

Od razu po powrocie na "Gwiazdę Południa", bo tak zwał się ów statek, Tarth ustawił pijących marynarzy do pionu i cały dzień mieli spędzić, szorując pokład. Dyscyplina była jedną z najważniejszych, jeśli nie najważniejszą rzeczą w armii, nawet jeśli marynarze na co dzień nie nosili broni.
Podróż nie trwała długo, a w końcu na horyzoncie zaczęły majaczyć brzegi Szafirowej Wyspy. Edwyn stał wtedy na mostku za sterem i oddawał się jednemu ze swych ulubionych zajęć, sterowaniem okrętu. W pewnej chwili usłyszał pierwsze okrzyki, na które od razu zwrócił uwagę. Skupił wzrok na sztandar z trupią czaszką.
- Piraci! - ryknął do swoich ludzi, żeby chwilę po tym oddelegować ster swojemu podkomendnemu. Od razu miał zadąć też róg wojenny, być może, zwróci to uwagę pobliskich statków, jeśli takowe są na potyczkę w pobliżu, a jeśli nie, to może chłopi zawiadomią kogo trzeba.
- Przygotować się do walki! - zakrzyknął, po czym zbiegł do swojej kajuty. W międzyczasie założył na siebie zbroję i dobył miecza. Korsarze byli już blisko.
- Towarzysze! Pokażmy tym psom, kto panuje na tych wodach! - wykrzyknął z uniesionym do góry qohorskim kordelasem. - Dziesięciu żołnierzy, najpierw zrzuci kamienie i beczki na łby wroga. Potem reszta zbrojnych zastąpcie ich i zbudujcie mur tarcz,  po zrzuceniu beczek podnieść swoje miecze i do szeregu! Niech no któryś wpuści pirata na mój pokład, to z dupy nogi powyrywam. - zagroził. W bitewnym feroworze charakter lorda Tartha przeorientowywał się o sto osiemdziesiąt stopni i nawet jeśli nie wyglądał, był żołnierzem. - Ty! Będziesz moim przybocznym i będziesz pilnował moich pleców. - wskazał na jednego ze zbrojnych, mimo wszystko nadal zdawał sobie sprawę, z braku swojego przeszkolenia w bezpośredniej walce, przynajmniej dowodzić potrafił.
- Odcinać liny i haki, które zarzucą na burtę, spychać drabiny jeśli się taka znajdzie. Niech tylko mi któryś zdezerteruje lub się podda, to na dziesięć pokoleń w przód jego rodzina to popamięta. - popatrzył się z groźbą na swoich podkomendnych, po czym zobaczył drakkar już w naprawdę bliskiej odległości.
- No to jazda!

Nie wszyscy żołnierze od razu byli gotowi do bitki, lecz widmo utraty życia, lub – co gorsza – późniejsze konsekwencje z ręki lorda Edwyna ustawiły ich do pionu i gdy doszło do walki, starali się z całych sił. Zbrojni zarzucili piratów beczkami i kamieniami, najpewniej raniąc paru, a gdy doszło do muru tarcz na burcie, jego żołnierze równie dobrze sobie radzili. Jeden żołnierz Szafirowej Wyspy zabierał ze sobą do grobu, przynajmniej dwóch żołnierzy wroga, a stan ten utrzymał się jeszcze później. Po dotarciu przywódcy korsarzy na galerę, ten zaczął torować drogę kolejnym swoim kamratom.
Trzeba było coś z nim zrobić, zwłaszcza że rozkazał swoim odciąć drogę do kajuty kapitana i pod pokład.
- Wygrywamy! Nie ustępować pokładu! - rozkazał, po czym wskazał na paru zbrojnych.
- Wy! Nie pozwolić im nas okrążyć! - wykrzyczał. - Kto przyniesie głowę, tego barbarzyńcy dostanie worek srebra! - zachęcił i dalej koordynował potyczkę. Nie mogli uciec, nie teraz, mieli jeszcze szansę na zwycięstwo, zresztą była to duża szansa.
- Niech giną!

Może wysłanie części sił, na osłanianie tyłów, nie było wcale najlepszym pomysłem. Zwłaszcza gdy piraci niesieni męstwem swego kapitana, zaczęli dzielniej pogrywać sobie z żołnierzami Szafirowej Wyspy. W końcu też, do samego lorda przedostał się jeden z wrogów. Edwyn walczył, jak tylko mógł, beznadziejnie próbując pokonać swego wroga. W walce pomagać miał mu jego ochroniarz, lecz ostatecznie zbyt wiele nie pomógł. W myślach Tartha zaczęła się kłębić myśl o niechybnej śmierci lub co gorsza, niewoli. Ciął przeciwnika kilka razy, nie robiąc mu większych szkód, w przeciwieństwie do swojego oponenta, który bił go porządnie. Na sam koniec, kopnął go w nogę, łamiąc mu ją. Oznaczało to koniec pojedynku i przegraną lorda, przypieczętowaną ciosem w twarz. Ostatnim co zobaczył, było, jak wielki pirat powala jego człowieka.
- Walczyć do końca! - wykrzyczał ostatkiem sił i zemdlał. Nie wiedział, co teraz się stanie, ale w zasadzie nie za bardzo go to obchodziło. Ważne było tylko to przyjemne uczucie, towarzyszące mu od chwili zamknięcia oczu.