Lasy Ziem Burzy

Niestety sytuacja wyklarowała się nie tak jak oczekiwałem. Niemniej, oni nie wiedzą o naszym położeniu, ani, że ktoś ich śledzi, czy też chce zaatakować, więc to nasz pozytyw. Nie możemy ich zaatakować w dzień, byłoby to nierozsądne, zwłaszcza przy przewadze liczebnej i kiedy nie znamy dokładnie ilu więcej może być w tej wieży. Musimy zaczekać do wieczora, aż się ściemni, przy dobrych wiatrach plebstwo się rozpije, a nasze miecze spowodują dla nich zagładę.
-Rozumiem...-powiedziałem i chwilę dumałem po czym powiedziałem do łowców-Znajdźcie w tym lesie nam bezpieczne miejsce, w którym możemy się zaczaić tak, aby nas nie wykryli. Sami ich obserwujcie z bezpiecznej odległości, zaczekamy z atakiem do nocy, aby wykorzystać czynnik zaskoczenia najlepiej jak potrafimy. Jeśli gdzieś wyruszą to informujcie mnie, będziemy ich śledzić. Ta noc spłynie krwią tych bandytów.
Jak powiedziałem tak wcieliłem w plan w życie. Szanuje ludzi, którzy ze mną podążyli, dlatego nie mam zamiaru narażać ich na niebezpieczeństwo. Gdyby nasza wyprawa nie odbyłaby się, to niewinni ludzie nadal by ginęli, więc czy umrze paru więcej niczego nie zmieni.
Niestety takie jest życie. Same odcienie szarości, jestem gotów na konsekwencje jakie się z tym wiążą.

W tym przypadku idealnie nada się Larstone. Wysyłam go na polowanie na warty, jeśli chce, niech weźmie ze sobą towarzysza, który mu pomoże. Jeśli pomoże. Dodatkowo każę też zwiadowcom iść z nim, aby w razie czego wspomogli go strzałami.
-Tak długo jak to możecie, rozwiązujcie to po cichu, zabijmy tych wartowników po cichu, żeby nie wywołali rabanu, jeśli to się powiedzie, mamy połowę sukcesu za sobą. My będziemy powoli poruszać się za wami, wykorzystując teren, kiedy zrobi się gorąco, zaatakujemy wszyscy ich.
Kiedy już wyruszyli, zaczęliśmy powoli poruszać się pozostając niezauważeni między krzakami i drzewami, o których mówili zwiadowcy, że będą w stanie ukryć nadal naszą obecność.
Jeśli zrobi się gorąco i będzie trzeba atakować wstaję i nacieram wraz z resztą towarzyszy na wrogów, na początku wybieram najmniej doświadczonych przeciwników, które moje doświadczone oko wojaczką dostrzeże. Ciosy paruję tarczą, a swoje wymierzam tak, aby zgładzić przeciwnika szybko i bezlitośnie. Co do dalszego rozwoju wypadków, będę kombinował. Jeśli pojawi się herszt, staram się wraz z moimi przyjacielami(tarczami), zająć nim, aby osłonić tych mniej doświadczonych. Miejmy jednak nadzieję, że najpierw uda nam się pozbyć straże nim konflikt się zaogni.

Pokonaliśmy wartowników, więc droga wolna poniekąd. Nakazuje ludziom po cichu zwłaszcza zwiadowcom, bo powinni coś o tym wiedzieć, zabrać pochodnie strażników. Reszta ma rozpalić pochodnie od ogniska i podpalić tą wieżę. Kiedy uda nam się wzniecić pożar rozkazuję zablokować wejścia. Przecież to będzie najłatwiejszy sposób, aby wykończyć tą hołotę. Spalimy ich żywcem. Nie będziemy się bawić w uczciwą walkę.
Po podpaleniu wieży przypilnowuję, że każde miejsce zostało zabezpieczone przez naszych ludzi. Jeśli zajdzie taka potrzeba pomagam im w zabezpieczaniu drzwi. Powinniśmy tym sposobem narazić się na jak najmniejsze straty jeśli nie całkowicie się ich pozbędziemy. Miejmy nadzieję, że wszystko powiedzie się po mojej myśli.

.

Sytuacja się skomplikowała, mimo wszystko udało nam się wygrać. Walka nie była prosta, jednakże najważniejsi członkowie naszej ekipy przetrwali. Reszta jest stratą poboczną, na którą byłem gotowy.
Rzekłem do jednego zwiadowcy.
-Jeśli możesz wyrusz do naszego obozu i sprowadź do nas naszego medyka, zaopiekuje się naszymi rannymi.
Długo nie myśląc rzekłem do drugiego
-Wyrusz do swojego Pana powiedzieć mu, Jeremiah Mormont i Bękarcie Lwy pokonały Krawego Hunta. Poproś go o konia i powóz, który potrąci nam z naszej nagrody i niech przyśle go tutaj. Jest tu trochę sprzętu, który nam się przyda.
Kiedy wyruszyli wypełnić moje słowa, spojrzałem na rannych wrogów. Za nikt mi nikt nie płaci, a ich sprzęt jest więcej wart od nich. Dlatego rzekłem do tych towarzyszy, którzy byli w stanie się poruszać, nie chciałem bowiem nadwyrężać mocno rannych.
-Wybijcie resztę bandytów. Nie są nam potrzebni, a Ty Larstone... Jeśli chcesz się zabawić to Hunt jest Twój, w końcu nie płacą nam za niego żywego, ani całego, więc...
Czasami trzeba pozwolić na takie praktyki. Jesteśmy świeżą kompanią, a takie praktyki przyczynią się do tego, że ludzie zaczną się nas obawiać.
Przyglądałem się jak moi ludzie dobijają bandytów i oczekiwałem przybycia medyka oraz wozu od lorda tych ziem.

Larstone na szybko obandażował w prosty i prymitywny sposób co bardziej wymagające jego uwagi rany. Był poturbowany i ranny, ale żywy i w zasadzie tylko to się na ten moment liczył. Pokazał także, iż walczy całkiem niezgorzej i miał jakiś tam niewielki, acz z pewnością pozytywny udział w całej bitwie, generalnie więc był zadowolony. Z pewnością medyk po którego posłał Jeremiah zdoła mu pomóc i wyliże się ze wszystkich ran, ale teraz otrzymał od Mortmonta kolejne zadanie...  Które z chęcią chciał wykonać po wszystkim co tutaj doświadczył. Hunt należał teraz do niego i miał zamiar to wykorzystać. Wziął ze sobą jednego sprawnego człowieka i podeszli do związanego wieloma sznurami niczym wędzona szynka przywódcy banitów.
- Nazywam się Larstone - powiedział spokojnie do Krwawego Hunta, którego przydomek chyba bardziej niż zwykle rezonował z jego obecnym wyglądem... Larstone usiadł spokojnie na ziemi niedaleko niego rozciągając zmęczone i poraniona nogi. - Dobrze pan walczył panie Krwawy Hunt, ale przyszła na pana pora. Na wszystkich kiedyś przychodzi taki czas. Na nas też kiedyś przyjdzie, po prostu jeszcze nie dzisiaj... - kontynuował, mówiąc prawie jak do starego znajomego, którego nie widział szmat czasu. - Nie dostałem rozkazu, żeby pana zabić i nie zrobię tego, ale za moment lepiej niż ktokolwiek inny będzie pan wiedział, że czasami lepiej po prostu umrzeć. Widzi pan, moim ojcem był herszt bandy. Bardzo podobnej do tego co pan tutaj tworzył. Wszystkich nas traktował jak swoje dzieci, nie było weselszego i milszego człowieka od niego. Wiedział on jednak, że tylko strach sprawia, że ludzie zaczynają szanować. Nie to jak dobry ktoś jest, nie to jak miły i uczynny. Miał w nawyku obdzierać ze skóry swoich przeciwników. Był bardzo dobrym myśliwym, potrafił garbować skóry zwierząt, które upolował, a miękka skóra człowieka była przy tym niczym spacerek w letni wieczór - spokojnie prowadził dalej rozmowę stopniowo schodząc z wesołego tonu - Dzisiaj wieczorem zrobię z panem straszne rzeczy, dzisiaj ani pan ani ja nie będziemy wygodnie spali. Poznamy się bardzo dobrze, może zostaniemy najlepszymi przyjaciółmi, któż to wie.... Wykastruje pana i z własną fujarą w buzi będzie pan czekał na sąd władcy tych ziem. Proszę nie brać tego do siebie osobiście. To czysty pragmatyzm. Nasza kompania dopiero zaczyna i tylko okrucieństwem jesteśmy w stanie zwrócić na siebie uwagę. W tym brutalnym świecie, wszyscy chcą mieć kogoś brutalnego po swojej stronie. Na pewno pan to zrozumie... - skończyłem podnosząc się z ziemi.  Zza paska wyciągnąłem sztylet i kazałem położyć związanego Hunta na plecy, a następnie przytrzymać mu nogi. Szybkim cięciem rozciąłem mu spodnie i bieliznę. Nóż przytrzymałem kilka chwil przy ognisku, aby był rozgrzany do czerwoności. - Musi pan krzyczeć panie Hunt, tylko tak poczuje pan ulgę! - powiedziałem zbliżając nóż do przyrodzenia Krwawego Hunta. Opanowanymi, pewnymi ruchami zacząłem odcinać całe przyrodzenie banity od ciała cały czas przesuwając nóż do przodu... Z jednego końca do drugiego... Dla Larstone cały proces nie trwał zbyt długo, dla Hunta pewnie całą wieczność. Po wszystkim, zgodnie z obietnicą - a Larstone był człowiekiem słownym - przyrodzenie wylądowało w ustach Krwawego Hunta, który został zakneblowany przez drugiego z stojących przy nim wojów. - Każdą godzinę odprowadzania pana panie Hunt do lorda tych ziemi będę wycinał na pana plecach, żeby zapamiętał pan, że to czas jest naszym prawdziwym władcą... Nie jacyś bogowie, nawet nie ci śmieszni lordowie. Czas panie Hunt! Czas! - dodałem po chwili odsapnięcia. Od teraz do zamku lorda Errola Larstone co godzinę wycinał na plecach Hunta jedną podłużną linie.

Dziwne, w ferworze walki nie zauważyłem, aby nos mi został uszkodzony, ale widocznie szał bitewny stępił moje zmysły i nie odczułem tego. Kiedy zostałem już dobrze opatrzony i mogłem spokojnie wstać odczułem efekty makowego mleka, jednakże nie czas na relaks, trzeba zorganizować zbieraninę. Rozkazałem sprawnym ludziom, którzy nie ponieśli większych ran, na przeszukanie wieży i zebranie cennych przedmiotów do powozu. Ci, którzy zostali już opatrzeni mieli im w tym pomóc.
Kiedy wieża zostanie całkowicie przez nas splądrowana rozkazuję pozbierać ekwipunek z trupów, który ewidentnie im się już nie przyda, a Larstonowi rozkazuję dobić Hunta jak z nim już skończy. Osobiście biorę jego hełm jako trofeum.
Po opatrzeniu ran u moich wiernych tarcz, wyruszam z nimi do lorda Errola. Musimy w końcu odebrać zapłatę, a moim ludziom rozkazuję wyruszyć do obozu, kiedy skończą zbieranie cennych rzeczy. Kiedy powrócimy do obozu, nadejdzie czas na kolejne posunięcia. Teraz jednak musimy zagoić rany, podliczyć finanse, przeprowadzić kolejną rekrutację, a potem podejmę decyzję co robimy dalej.
Niemniej zauważyłem, że jest jeszcze późno, to wróciłem z moimi ludźmi do obozu, aby z samego rana dopiero wyruszyć do lorda Haystack Hall.

Zdumiewająca była kwota, którą nazbierali najemnicy. To plus złoto od poszczególnych lordów może zapewnić nam dosyć dobry rozwój. Z broni liczyłem na lepsze łupy, ale zrezygnowałem z totalnego szmelcu i wziąłem tylko lepsze sprzęty. Nasi kowale ze spokojem poradzą sobie z naprawą ich. Co do trupów naszych towarzyszy rozkazałem stworzenie dla nich prowizorycznych grobów, przy których tworzeniu pomogłem. Należało im się chociaż odrobina szacunku w porównaniu do tamtych bandytów. Nadal byli osobami z dala od domu, ale chociaż namiastka pogrzebu im by się przydała.
Po wykonaniu wszystkich czynności wyruszyliśmy do obozu ciesząc się, że to koniec. Nadszedł czas odpoczynku dla moich ludzi i lizanie ran. Jednakże, ja muszę zrobić jeszcze parę rzeczy zanim odpocznę.