Port

Wraz ze swymi ludźmi wynajął on statek do Starego Miasta, pakując przy tym swój towar na pokład. Ubrał on się w lepsze ubrania, godne szanującego się kupca oraz cały swój ekwipunek, który się przyda do tej podróży. Podczas tej podróży zamierzał on się wkręcić w otoczenie marynarzy, pijąc przy tym rum, rozmawiając o tym, jak to baby nie wolno na okręt wpuszczać bądź trzeba maszt podrapać, żeby dobre wiatry towarzyszyły im w rejsie. Celem tego było dowiedzenia się, czy kapitan statku jest majętny i jak bardzo się z tym odnosi. Ahoj! Ku Reach!

Mała flotylla kupiecko-najemna zbliżała się do Lannisportu i tak samo jak w Starym Mieście wysłano przodem jeden okręt. Powiadomił on zarządcę portu, że Gerold Hill - naturalny syn jakże istotnego w gospodarce miasta kupca i burdeltaty Tyriona Lannistera - wraz ze swoją kompanią handlową ma zamiar zatrzymać się w porcie, przybywając na ślub księżniczki Alayne i przywożąc jej z tej okazji dary z dalekich krain wschodu. Ludzie wysłani do negocjacji mieli już wprawę, ponieważ byli to ci sami co w Starym Mieście. Podobnie jak w przypadku poprzedniego urzędnika, także ten miał otrzymać podarek w postaci beczułki zielonego wina z Myr. Po wpłynięciu do portu karzeł wysłał świtę wyszykowanych zawczasu ludzi - wykąpanych i uczesanych, w wypolerowanych pancerzach - do Casterly Rock, by zapowiedzieli jego przybycie w odpowiedni sposób. Wraz z nimi posłał osiem beczułek zielonego myryjskiego oraz dziesięć beczułek tyroshyjskiej brandy na ucztę weselną, aby na pewno nie zabrakło na niej zagranicznych trunków. Mieli też poinformować gospodarzy, iż zatrzyma się w jednym z najlepszych lokali miasta i nie chce kłopotać ich prośbą o przygotowanie komnaty.
Po przybiciu do portu Hill udał się w odwiedziny do swego znajomego kupca*, z którym rozmówił się o tym jak ma się tutejszy rynek i wypytał o potencjalne łatwe ofiary do sprzedaży swoich towarów i zakupu innych. Po rozmowie udał się działać...

Rekrutacja przebiegła nader pomyślnie. Z jednej strony szykujący wypłynięcie swych ludzi Gerold chętnie przyjąłby więcej ochotników, jednak miał już prawie komplet na swoje okręty i trudno byłoby przewieźć świeże nabytki. Tak czy inaczej, karzeł wygłosił wspaniałą mowę motywacyjną do swoich nowych rekrutów. Kazał im spojrzeć na jego ludzi - w tym stojących na widoku Rosha i Atla - mówiąc, że jak nie dadzą się rozpruć od mostka po jaja, to może kiedyś będą tak twardym skurwielami jak oni. Zapewnił też o bogatych łupach jakie ich czekają, przy okazji wspominając, że każdemu dzięki temu starczy na dziwki, więc ja kogoś przyłapią na gwałcie, to zatkną mu hak w dupie i powieszą na maszcie.
Gdy wszystko było załatwione i załadowane, okręty odbiły od brzegu. Kierowali się na najdalsza z Żelaznych Wysp, cholerne, zapomniane przez świat Lonely Light. Na tej małej skale nie będzie pewnie wiele złota i łupów, acz może będą drakkary do zgarnięcia, niewolnicy i da to szansę rozgrzać krew w żyłach wojaków. Karzeł nakazał załogom okrętów trzymać je blisko siebie i wypatrywać wroga na wypadek jakichś Żelaznych skurwysynów...

Dzień po przybyciu do miasta i odpoczynku, Gerold - odziany już jak należy i z nowym giermkiem - ruszył do portu, gdzie oficerowie zebrali wszystkich jego najemników na nabrzeżu. Karzeł wskoczył zwinnie na skrzynię ustawioną przed szeregami swoich ludzi, po czym omiótł ich wszystkich wzorkiem.
- Dobra, małe kurwie! - krzyknął. - Pewnie zastanawiacie się wszyscy, jakim cudem ten was pierdolenie fartowny dowódca stoi przed wami żywy, co? - zapytał, zdając sobie sprawę, iż wielu z nich zapewne uważało go już za trupa. - Wyruchałem Utopionego w dupę, a później zostawiłem mu krótki, obraźliwy liścik na stoliku i czmychnąłem na brzeg! Ot co! - obwieścił. - Pewnie myśleliście, że już po Hillu i teraz będzie luźno, co? No to, kurwa, nie! Wracamy do roboty, panowie! Jutro wypływamy do Lys, tam odciśniecie sobie trochę poślady na poduchach, pochędożycie w dobrych burdelach i opijecie się wina, a potem ruszamy w dalszą drogę! A teraz słuchać uważnie, mamy kilka rzeczy do zrobienia przed rejsem...
Karzeł miał zamiar udać się do miasta by zakupić wyroby słynnych jubilerów z Lannisportu, zaś jego ludzie mieli rozejrzeć się czy znajdzie się jakiś transportowiec do wynajęcia. Jeżeli takowy się znalazł, do jutra mieli prowadzić szeroko zakrojoną akcję naboru do kompanii w mieście. Wilczomlecz towarzyszył swojemu panu by uczyć się jak należy załatwiać sprawy.

Mogli się raczyć cudownym jedzeniem, a do tego przepiękną balladą o zwycięstwie Blackwoodów nad Freyami, słuchając tak owego występu Malarik zastanawiał się czy kiedyś może on o sobie usłyszy pieśń, o jego walkach, jego wyczynach, czy czymkolwiek innym... Oczywiście pozytywnym. Spędzili jeszcze parę dłuższych chwil w głównej sali rozmawiając ze sobą przy dobrym winie. Późniejszym wieczorem, gdy już naprawdę gości zrobiło się mało, bo rozeszli się do swoich domów, albo wynajmowanych pokoi, oni sam postanowili uczynić podobnie. Fowler jednym haustem dopił resztę wina jakie miał w naczyniu. Charres już poszedł na schody, był wyraźnie zmęczony, a alkohol to dopomógł, zniknął po paru sekundach wchodząc do wynajętego lokum. Sam Malarik powoli też udawał się do pokoju, ale przed schodami zaczepiła go młódka. Całkiem ładną młódkę, widział ją on wcześniej, obsługiwała tutaj gości parę razy nawet coś donosiła Fowlerowi oraz Charresowi do stołu. Chciała się dowiedzieć coś o Dorne, było to całkiem niespotykane pytanie do młodego szlachcica, nikt nigdy mu czegoś takiego nie zadał, ale w sumie również nigdy nie był w innych częściach Westeros, pomijając wojny z Ziemiami Burzy. Nie odmówił jej i w sumie zaprosił ją zawracając do stolika, jeżeli była taka możliwość.
Ogólnie zaczął od tego, że Dorne jest trudną do życia krainą, ale jednocześnie przepiękną, a przynajmniej taka była w oczach Malarika i tak starał się ją zobrazować. Różniło się swoją kulturą czy zwyczajami od reszty kontynentu. Też na wstępie podkreślił, że można wyróżnić parę "podgrup" mieszkańców Dorne - kamiennych, piaskowych i morskich, gdzie on sam był kamiennym. Wspomniał o tym, co młódce mogło się nawet spodobać czyli o pozycji kobiet w społeczeństwie Dorniczyjków, które nie ustępowały mężczyzną i często rządziły swoimi rodami, przy tym wskazując swoją rodzinę. Porozmawiał nieco o modzie, która na południu była inna niż w reszcie Westeros. Co mógł sam pokazać na swoim przykładzie, po mimo tego, że posiadał ubrania, która były bardziej zbliżone do stylu noszenia w innych częściach byłych Siedmiu Królestw, to akurat dnia dzisiejszego miał założony dosyć typowy strój z Dorne, koszulę, a na nią długie odzienie wierzchnie kończące się za kolanami w barwach rodu zdobione w różne roślinne kształty i zręczne zawijasy, wszystko lekkie i zrobione z aksamitu czy jedwabiu. Opowiedział nieco ciekawostek o jego ojczystej krainie. Po prostu odpowiadał na pytania dziewczęcia, dokładając jakieś ciekawsze informacje przy odpowiedziach.

Podróż minęła całkiem dobrze, była spokojna, może nie licząc jednej burzy na morzu, ale i tak było dobrze. Przepływali niedaleko miejsc bitew morskich między siłami Starego Dębu i Wysogrodu. Aż wreszcie dotarli do tego czego wreszcie chciał - Lannisport. Już gdy statkiem zbliżali się do doków widział ogrom tego miejsca, wielkie miasto portowe, nie wiedział czy na nie jest większe od Starego Miasta, ale to co od razu rzuciło się w jego oczy to potężny masyw unoszący się nad miastem. Wielokrotnie większy od wież Hightowerów. Mogło to być tylko jedno słynna siedziba Lannisterów - Casterly Rock.
Gdy tylko przybili do portu to wraz z Plunderem zabrali swoje rzeczy. I wyprowadzając swoje wierzchowce na deski doków podziękowali kupców za podróż i ruszyli w głąb miasta. Wydawało się ono inne od Starego Miasta ludzie tutaj nie doznali ataku Żelaznych, spokojnie żyli, nie musieli martwić się od odbudowę swoich domów, było inaczej. Pierwsze co chcieli znaleźć to jakąś dobrą karczmę,aby tam odpocząć po trudach podróży. Malarik średnio przepadał za morzem, jednak wolał sto razy bardziej ląd niźli bezkres wód. Słońce było w zenicie, może nieco dalej, a to oznaczało, że warto coś było zjeść przed rozejrzeniem się w tym wielkim mieście, zwiedzeniem go, chciał zobaczyć na własnej skórze to miejsce, tą krainę i czy na pewno jest taka jak była mu zawsze opisywana.
Wszedł do karczmy i od razu zamówił u właściciela całkiem spory obiad. Pieczoną baraninę ze sporą liczbą przypraw ziołowych, różne sery, misę owoców tutejszych oraz dobre wino, bo czymś trzeba było to wszystko przepić. Fowler różnił się nieco strojem od innych, jak ubiór i krój był podobny do tego co nosi się dalej w Westeros, to jednak widać było dornijską rękę przyłożoną do niego, zwłaszcza po materiale. Przed podaniem dania dostali wino, stuknęli się i wypili nieco.
- No to jesteśmy... - nieco uśmiechnął się do swojego towarzysza, czekając na jedzenie i obserwując okolicę.