Lasy Dorzecza

Jadący rycerz wstrzymał konia, spoglądając na brudnego włóczęgę z bronią, który postanowił go zaczepić. Ser Arryk nie zaatakowałby zwykłego prostaczka bez powodu, jako że rycerz powinien otaczać opieką tych niżej od siebie - broń mógł chociażby znaleźć po wielu potyczkach w okolicy i nawet wskazana była w tym niebezpiecznym rejonie - jednak ten tutaj człek był chyba niespełna rozumu. Chciał z nim walczyć? Pewnie jeden z miejscowych bandytów! Zaraz... I jeszcze myślał, że ktoś go zrobi za to rycerzem? Dźwięki wydobywające się z ust tego cuchnącego zbója prawie sprawiły, że uszy Miecznika zaczęły krwawić. Pasowanie kogoś takiego bo zachciało mu się dokonać napadu na prawego rycerza? Ktoś chyba utożsamiał szlachetny stan rycerski ze zwykłą najemną hołotą zarabiającą na życie machając orężem dla złota! A gdzie honor? Gdzie ideały i wartości? Jednakże wbijając czujny wzrok w prostaka ser Arryk nie dostrzegł pulsującego w nim zła...
- Nie jest godny tytułu rycerza ten, kto utożsamia go tylko z krwawym tańcem! - odpowiedział. - Zejdź teraz z drogi, człowieku, i nie marnuj mego czasu swymi głupotami. Moja misja czeka!

Arryk zmarszczył brwi patrząc na brudnego włóczęgę przed sobą. Najpierw gada coś o tym, że ludzie chcą walczyć z nim dla sławy i chce się mierzyć bo zostanie za to rycerzem. Teraz nagle nie chce walczyć dla chwały, ale chce być rozpoznawalny niczym sam Duncan Wysoki czy Ryam Redwyne. Teraz nie chce walczyć tylko chce go poznać! Zaprawdę szaleństwo zagnieździło się w głowie tego chłopa, niech Starucha zlituje się nad nim i oświetli mu drogę do jasności umysłu.
- Twój umysł przykrył całun szaleństwa człowiecze, udaj się do najbliższego septu i błagaj Staruchę by zdjęła z ciebie tę klątwę - powiedział. - A teraz usuń się z drogi, nie mam więcej czasu do stracenia.
Rycerz ruszył naprzód. Obok Garetha... Lub przez niego... Wszystko zależało od tego czy w końcu się przesunie.