Górny Ogród

Vaelara nie była pesymistką, była realistą. Wszystko, nad czym spekulowała, prędzej czy później miało się zdarzyć. Była członkiem rodziny królewskiej i miała pewne obowiązki.
- Wybacz Ser, że to powiem, ale Ty miałeś łatwiej. Nie byłeś kobietą w wieku odpowiednim do zamążpójścia. - odpowiedziała pewnym tonem. Valeara również zajmowała te paskudne myśli czymś innym, głównie był to trening, żeby w razie czego móc podporządkować sobie tego mężczyznę, któremu przyjdzie męczyć się ze smoczycą.
- Rozumiem. - odpowiedziała na opinię o książce, wciągając do nozdrzy przyjemny zapach sosny. - Tak czytałam ją, ponoć pomogła Wiedzącym, kiedy wyprawiali się kolejny raz do Sothoryos i przy zakładaniu kolonii. Nauczyciel Beltimor opowiadał mi, że pomogła wcześniej zaznajomić się z obecną tam fauną i florą, dzięki wyczerpującym opisom i dobrym szkicom. - przyznała. W planach też miała zamiar napisać kiedyś jakąś książkę, żeby następne pokolenia mogły z niej czerpać. Ser Aurion, w czasie jej pisania, nie był zresztą o wiele starszy od niej, to znaczy, że i ona miała szansę dokonać czegoś podobnego. Potrzeba było tylko chęci.

Valeara postanowiła ukrócić temat jej rzekomego pesymizmu, po prostu nie kontynuując rozmowy na ten temat. Skupiła się raczej na kwestii Sothoryos, to ją bardziej ciekawiło. Wyżalić przecież mogła się zawsze Panu Światła i przy okazji nie denerwowała tym innych ludzi.
- Dobrze, że udało mu się przeżyć. Nauczyciel mówił mi, że jego prace czyta się teraz w Akademii. - oznajmiła. - Według mnie, czym więcej wykształconych ludzi tym lepiej. To na tym opiera się prawdziwa potęga, na wiedzy. - powiedziała, wchodząc do altany i siadając na ławce przy stoliku. Odruchowo spojrzała na słońce, które powoli zaczynało schodzić w dół.
- Jeśli wrócisz z Valyrii. Będę mogła wybrać się z Tobą do Yeen? - zapytała. wciąż patrząc na słońce. Niezależnie od decyzji Ronarda, mówiła dalej.
- A morze Zachodzącego Słońca? Albo Ulthos? Krainy leżące w tamtych kierunkach, czy one Ciebie Ser też interesują? - dodała do puli kolejne pytanie, po czym wstała z ławki i podeszła do gałęzi jakiegoś drzewa, którego nie rozpoznawała i zerwała kilka liści. Zaczęła je miętosić w rękach i bawić się nimi, znajdując nowe zajęcie dla swoich rąk.

Na szczęście Ronard nie ciągnął tematu, niewygodnego dla księżniczki, o którym nie chciała teraz rozmawiać. Za to przeszli do kolejnych kwestii, w słowach rycerza było dużo sensu i były też zgodne z tym, w co wierzyła Valeara.
- To fakt, chociaż według mnie doświadczenie jest elementem składowym wiedzy. - oznajmiła spokojnie i zamyśliła się, wygląda na to, że od treningu na placu ćwiczebnym przeszli do rozpraw filozoficznych w ogrodzie.
- Przepraszam, naturalnie "kiedy wrócisz". - poprawiła się, gdy mężczyzna zauważył jej błąd. Od razu skłoniła się w geście skruchy i lekko zaczerwieniła. W dalszej części dialogu usłyszała trzy bardzo ważne słowa, które od razu ją pobudziły - "Będziesz już pełnoletnia".
- Właściwie, to pełnoletniość osiągnę w ostatni dzień tego miesiąca. Więc już niedługo. - zapowiedziała z lekką dozą dumy, niecierpliwiła się tym dniem i długo go wyczekiwała. Wracając jednak do rozmowy, o dalszych celach podróżnika, Valeara zaciekawiona spytała.
- Panie, a wiesz coś może o Ulthos? Bo szczerze mówiąc, nie znalazłam w księgach nic o tym lądzie, poza przekazami o jego położeniu.

Valeara też spędziła dużo czasu, czekając na tak prostą rozmowę. Ostatnio nie mogła na to liczyć z niczyjej strony. Rówieśnicy z placu, nie za bardzo ją lubili, będąc ciągle kilka stopni pod nią, a z rodziną królewską miała raczej sformalizowaną relację i rozmawiała tylko o ważnych sprawach. Sama by się nie odważyła zaproponować prostej rozmowy, nie chciała się narzucać królowej lub jej siostrom, miały wiele na głowie i głupio by było im przeszkadzać.
Mówiąc o Ulthos, smoczyca wysłuchała Ronarda i pokiwała głową, oznajmiając, że już o tym wie. Ulthos stanowiło dla niej prawdziwą tajemnicę, w końcu nie leży aż tak daleko od innych krain na wschodzie, a jednak nigdzie nie można znaleźć żadnych relacji o tej krainie. Niezwykle frustrująca sytuacja.
- Jedna z legend, którą usłyszałam mówiła o ludziach wyglądających jak jaszczury. - dopowiedziała. Po czym z jej ust nie padło już żadne słowo, słuchała, co ma do powiedzenia rycerz. W międzyczasie spojrzała na słońce, które powoli chowało się za koronami drzew. Cień na ziemi wydłużył się do tego stopnia, że już niemal pokrył cały ogród. W końcu westchnęła i podeszła bliżej Ronarda.
- Dziękuję za to spotkanie i mile spędzony dzień, nie zawsze mam okazję na spędzenie czasu w podobny sposób. Doceniam to Ser. - skłoniła lekko głowę. - Słońce już się chyli ku upadkowi, muszę zanieść jeszcze swój pancerz do płatnerza i odwiedzić świątynię. Jutro wyruszam na trening poza miasto, muszę być wypoczęta. - oznajmiła, po czym grzecznie się pożegnała i udała w swoją stronę. Spotkanie uznała za bardzo udane i jeśli Ser kiedyś będzie chciał je powtórzyć, Valeara nie widziała żadnego problemu.