Górny Ogród

Przybycie do Pentos nie było w jej planach, ale ostatecznie co miała robić w domu? Siedzieć i zastanawiać się, czy jej narzeczony wróci cały i zdrów? Nie, zdecydowanie nie mogła siedzieć. Postanowiła zatem wybrać się do ukochanego brata. Właśnie, kiedy go widziała ostatni raz? Dawno. Była ciekawa czy chociaż ją pozna czy nie. Mało tego, ze sobą kazała spakować odpowiednio żurawinę. Wspólnie zajadali niegdyś jej owoce a teraz? Ona nie smakowała tak samo, nie była już taka słodka i nie kusiła tak bardzo. Chociaż czy na pewno? Czy to nie jej wymysły? Ciężko było to powiedzieć. Kazała powiadomić jej brata o przybyciu gościa, który oczekuje w ogrodach, oczywiście nie mieli mówić kto przybył. Ubrana jak to miała w zwyczaju od pozostania sama z Królem odziana w piękną suknię z cekinami do samej ziemi. Ponad to, płaszczyk zasłaniający jej całą posturę. W dłoni trzymała sadzonkę oczekując w milczeniu i krążąc w zadumie po ogrodach. Zapach jaki roznosił się był miły dla nosa i co ważniejsze, koił jej niepokój związany z tym wszystkim co działo się dookoła.

Królewskie okręty w porcie i świta wspinająca się wokół wzgórza do głównych wrót zamku, trudno było nie zauważyć przybycia podobnej kompanii, a gwardziści twierdzy z pewnością nie wpuściliby nikogo bez potwierdzenia jego tożsamości. Co dopiero nie powiadomić swego pana, gdy nieoczekiwane statki pod banderą jego królewskiego dziadka zawitały do miasta, a goście zawitali w jego progi. Trudno więc było liczyć na realną aurę tajemniczości. Aemon dokończył to co akurat robił i spokojnym krokiem udał się w kierunku ogrodów, niespodzianki nie mogły wywoływać pośpiechu i przerywać w połowie rozpoczętych zadań. Szczęśliwie nie zajmował się niczym czasochłonnym.
- Siostro - powitał Rhaenę, zatrzymując się w pobliżu kiedy ją w końcu odnalazł. Drepczący do tej pory za księciem pies przysiadł przy nodze swego pana. - Co tam masz? - zapytał, spoglądając na sadzonkę.

Wiedziała, że nie uda się jej dotrzeć całkiem pod płaszczem tajemniczości ale jednak. Nie do końca był pewien, kogo spotka. Mógł się jedynie domyślać, jej osoby co też nie było takie trudne, w końcu kto prócz niej czy kogoś z rodziny mógł by przybyć niezapowiedziany? Słysząc jego głos odwróciła się z uśmiechem na ustach zdejmując z mlecznych włosów kaptur.
- Braciszku.
Przywitała go podchodząc z sadzonką. Przeniosła wzrok na psa u jego boku po czym wręczyła ją bratu.
- Podejrzewam, że tęsknisz za smakiem żurawin. Postanowiłam, że przywiozę Tobie i Twojej żonie sadzonkę do ogrodu byś o mnie zawsze pamiętał.
Przyznała z uśmiechem na ustach. Nie był już taki, jakim go pamiętała. Ale niestety wszystko się zmienia, wszyscy się zmieniają. Cicho westchnęła przenosząc wzrok na jego głębokie oczy.
- Wybacz, że nie zapowiedziałam się, ale nie mogłam znieść oczekiwań w zamku. Wojny jakie panują między Baratheonami wprowadzają me serce w niepokój. Uznałam, że nie będziesz miał nic przeciw, jeśli pojawię się w Twych progach.

Przyjął z dłoni siostry sadzonkę żałując nagle, że nie zabrał ze sobą przynajmniej jednego strażnika. Mógłby nakazać ją wówczas odnieść do ogrodników, a teraz zapewne będzie musiał trzymać ją i nosić podczas całego spotkania z Rhaeną. Miał wprawdzie przy sobie psa, ale nie wydawał się on godnym zaufania kandydatem na eskortę sadzonki.
- Dziękuję - powiedział. - Mamy już tu kilka żurawin, ale ogrodnicy z pewnością znajdą miejsce by posadzić kolejną. Zamek jest nowy i chociaż sprowadziliśmy wiele małych drzewek zamiast jeszcze mniejszych sadzonek, to nic nie wyrosło tutaj jeszcze nazbyt.
To dopiero było ciekawe. Nie spodziewał się, że Rhaena będzie przejmować się wojnami na kontynencie. Sprzeczki Baratheonów nie stanowiły obecnie dla nich realnego zagrożenia i wątpił by nawet po zwycięstwie Shireen była w stanie zagrozić Zatoce bez bycia szybko zmiecioną z pola. Chociaż lekceważenie tej kobiety również nie wydawało się mądre po tym co udało jej się osiągnąć do tej pory. Oby drobne podgryzanie oddziałami wysłanymi na wybrzeże trochę pomogło.
- Nie mam nic przeciwko, mamy dużo miejsca jak widać - zerknął w stronę górującej nad ogrodem wielkiej wieży. - Więc martwisz się Baratheonami?

- Na pewno wszystko przyjmie się tak jak powinno. Po prostu potrzebują nieco czasu. No i miejsce też jest dość...inne. Ziemia jest inna...po prostu daj czas by wszystko się przyjęło. A zapewne z biegiem czasu przyniesie najlepsze owoce jakie tylko znajdą się w okolicy.
Zaśmiała się lekko i cicho westchnęła. Niestety księżniczka od zawsze troszczyła się o innych zapominając niekiedy o sobie. Dobro innych ponad swoje.
- Czy martwi mnie wojna Jeleni...po części tak. W końcu uzurpatorka zajęła mój przyszły dom. Mam poślubić syna Króla Durrana, więc nic dziwnego, że niepokoi mnie stan wojny. Nie mniej, wiem że jeśli ta kobieta dojdzie do pełnej władzy nie zakończy się to tylko na Końcu Burzy. Lekceważenie jej byłoby nierozsądne.
Przyznała z zadumą.
- Ale dość o mnie, nic ciekawego się nie dzieje jak widzisz. Nadal jestem niezamężna, nadal nasz drogi dziadek oczekuje wyniku wojny między Baratheonami. Powiedz mi proszę lepiej jak Twoja małżonka? Co u Ciebie słychać braciszku.

- Ogrodnicy na pewno o to zadbają - stwierdził z typowym dla siebie spokojem, który wielu brało za obojętność. - Mhm...
Siostra myślała całkiem rozsądnie, nie można było temu zaprzeczyć. Nie powinna jednak zakładać, że jej zaręczyny naprawdę wiele by znaczyły, gdyby Baratheonowie, ci ich rzecz jasna, przegrali całkiem wojnę. Król Aegon raczej znalazłby sposób by uniknąć spełnienia podobnego zobowiązania, o ile w ogóle książę Lyonel w ogóle by przeżył. Aemon miał nadzieję, że przeżyje i wygra, był trochę narwany, ale zawsze był sojusznikiem. Shireen natomiast była problematyczna.
- Nadchodzi zima, a kontynent jest wyczerpany. Będzie zmuszona zatrzymać swoje działania - stwierdził chłodno. - Do Ziem Burzy powinny też niedługo dotrzeć posiłki z naszej strony, które odzyskają część utraconych przez króla Durrana terenów.
No, wyczekiwanie dziadka oraz stan Rhaeny nie były dla Aemona zaskoczeniem. Sam ustalał jej zaręczyny i ślub nie zależał od wojny, miał odbyć się po osiągnięciu przez nią pełnoletności.
- Mam sporo pracy - odpowiedział oszczędnie. - Alayne za to żywo zajmuje się wykończeniem i wystrojem zamku, chociaż pilnujemy by się nie nadwyrężała, w końcu jest brzemienna.

Do MG:

Uśmiechnęła się lekko i skinęła głową. Nie widziała długi czas brata i szczerze...nie wiedziała jak ma z nim rozmawiać. Mimo to starała się!
- Oby było tak jak mówisz. Jednak podejrzewam, że i to by jej nie powstrzymało. Nie mniej, zdaję się na bogów, że wszystko ułoży się tak, jak powinno.
Słysząc o wsparciu uśmiechnęła się z delikatną ulgą i odetchnęła. Wsparcie, nawet to najmniejsze może okazać się przydatne. Wiedziała, że w razie przegranej i brat i dziadek nie pozwolą by poślubiła przegranego i nie kryjąc, gołodupca. Ale miała cichą nadzieję, że wszystko się ułoży. Poślubienie syna Króla było najlepszym posunięciem. A zyskane profity niosłyby dla jej rodu wiele korzyści na przyszłość. W końcu zawsze pozostanie smokiem, nie ważne czy poślubi Jelenia czy Orła. Ona była smokiem, a smok dostaje to, czego sobie zażyczy. Nie spodziewała się usłyszeć wieści, które jeszcze nie dotarły do zamku. Na co naprawdę się ucieszyła.
- Cieszę się i to bardzo. Gratuluję braciszku. Oby to był syn.
Przyznała z uśmiechem na ustach. Będzie ciocią...narwaną ciotką, która będzie rozpieszczać swojego bratanka, czy bratanicę bez względu na to czy będzie to chłopczyk czy dziewczynka.
- Zresztą nie ważne...ważne by było silne i zdrowe. Mądre po ojcu i urodziwe po matce.
Przyznała przenosząc wzrok przed siebie.
- Zatem wybacz, nie chciałam odciągać Ciebie od Twoich obowiązków. Jeśli pozwolisz, pozostanę na jakiś czas u Ciebie, pomogę Alayne by się nie przemęczała.
Dodała z uśmiechem na ustach.

- Nawet jeśli nie teraz, to z pewnością kiedyś doczekam się syna - stwierdził, kiedy Rheana wyraziła swoje oczekiwania wobec jego nadchodzącego potomstwa. Z pewnością chłopiec byłby wygodniejszy, ponieważ byłby jasnym i niekwestionowanym przez nikogo dziedzicem dla Aemona oraz również Aegona, ale nie przeszkadzała mu wizja córki. - Z pewnością będzie to cudowne dziecko.
Oczywisty było, że pozwolił siostrze pozostać w Pentos tak długo jak będzie chciała. Alayne z pewnością ucieszy się mając przy sobie dodatkową osobę do rozmowy, a do tego kogoś świeżego, z kim nie miała jeszcze okazji do wielu konwersacji. Spacerował jeszcze z siostrą kilkanaście minut, po czym zostawił ją w towarzystwie służby mogącej wskazać jej komnaty lub też miejsce przebywania Lwicy. Sam powoli udał się kontynuować pracę.

(z/t)