Karczma Pod Lordem Bez Rączek

- Porozmawiać. O sztuce - powtórzył nieznajomy, a jak Aerion rozglądał się po pomieszczeniu to ujrzał stół zawalony farbami, wszędzie jakieś obrazy i płótno na stelażu. Płótno jednakże pozostawało czyste, nikt jeszcze nie umieścił na nim nawet najmniejszej kropelki farby.
- Jestem Gobelyn - przedstawił się blady nieznajomy. - Moją pasją jest sztuka malowania obrazów i pragnę o niej porozmawiać. W końcu nie codziennie widuje się pierwszych nowych ludzi jakich nie widziałem od trzydziestu lat - pochwalił się. Zastanawiający był brak reakcji Obelyna, jego matki i konusa. Przecież do tego czasu powinni byli cokolwiek zrobić, ale jakoś nie dawali znaku życia.
- Maluję od kiedy pamiętam i przyznam nieskromnie, że jestem w tym naprawdę dobry. Niestety część moich obrazów znika co jakiś czas w tajemniczych okolicznościach, więc mogę pokazać jedynie te namalowane niedawno. To jak? Chcecie jakieś zobaczyć? - zapytał się z wyraźną nadzieją w głosie.

- Ooo, kupiec korzenny - powtórzył Gobelyn w ślad za Aerionem. - Kupiec to jak mniemam jakiś... zawód? A korzenny? Nie słyszałem nigdy takiego określenia. Miło by było, gdybyś nieco mi o tym opowiedział, Anakinie - poprosił.
- Co? - rzucił zdziwiony, słysząc rozkaz księcia. Człowiek Blackfyre'a kiwnął głową w geście zrozumienia rozkazu i zaczął chodzić przy ścianach, przesuwając po nich dłonią celem odnalezienia jakiegoś niewidocznego w słabym świetle pochodni otworu wyjścia lub może drzwi. Drugi zaś zaczął układać deski z zerwanej podłogi na równą stertę. Prawdopodobnie z zamiarem utworzenia podestu, który umożliwiłby wspięcie się do krawędzi otworu i wydostanie na powierzchnię.
- Dziennym? Co to? Czym jest wyjście? - zadawał jedno pytanie po drugim. - Nie no, przecież moje obrazy można oglądać w świetle pochodni. Patrz - Gobelyn przeszedł do jednego z krańców pomieszczenia aż jego postać przerodziła się w ledwo widoczny kontur i po chwili wrócił z jakimś płótnem. Podszedł do pochodni i trzymając obraz przed sobą ustawił się tak, że światło całkiem nieźle padało na jego dzieło. Otóż malowidło składało się z jasnobrązowej nieregularnej plamy na środku i wielu mniejszych wokół w tym samym kolorze. Do tego plama zwężała się ku dołowi i przeradzała w kształty przypominające sople lodu.
- To akurat nie jest farba. Miałem sraczkę i postanowiłem wykorzystać natchnienie artystyczne - powiedział dumnym tonem.

Aerion mógł sobie mówić "nie chcę". Wszystko to jak grochem o ścianę, ponieważ Gobelyn dalej szedł z płótnem do stelażu, gdzie pokazał swe obrzydliwe dzieło wywołujące odruch wymiotny u księcia.
- Dobrze - odpowiedział mu, zdejmując płótno i idąc odłożyć je na miejsce. - Normalnie nie sądziłem, że moje dzieło jest w stanie porazić kogokolwiek geniuszem artystycznym do tego stopnia, by czuł się jakby umierał. Niesamowite! I jeszcze te dziwne dźwięki! Powiedz, to jest jakiś odgłos zachwytu czy co? Bo prawdę mówiąc pierwszy raz słyszałem, by ktokolwiek próbował się porozumieć w ten sposób - mówił podczas odkładania płótna. Oczywiście mękom nie było końca, ponieważ niedoceniony artysta zaraz przyniósł kolejne i postawił je na stelażu. Płótno w świetle pochodni okazało się być pokryte w całości czarną farbą do tego stopnia, że nie zachował się ani jeden jasny punkt.
- Dobre, nie? To dzieło nazwałem "Pustka", ponieważ z tym mi się kojarzy. Widuję ją każdego dnia i muszę powiedzieć jest to prawdziwe źródło inspiracji - pochwalił się. W międzyczasie ludzie Blackfyre'a dalej szukali wyjścia. Jeden kończył już drugie okrążenie przy ścianach próbując znaleźć otwór, a drugi co jakiś czas wchodził na ustawiany stos celem sprawdzenia czy już sięga krawędzi dziury w suficie.

Ludzie Blackfyre'a zgodnie z rozkazem zmobilizowali swoje siły przy układaniu części sufitu na jedną kupę celem stworzenia sobie drogi wyjścia przez dziurę.
- Krwią? Ale czemu krwią? - spytał szczerze zdziwiony Gobelyn. - Już kiedyś próbowałem krwią i muszę powiedzieć, że strasznie niefajnie trzyma się na płótnie. Po jakimś czasie zaczyna obsychać i się tak kruszy, że prawie nic nie zostaje na obrazie. Tylko jakiś niewyraźny ślad co w ogóle ładny nie jest - zaczął wyjaśniać. Wtem ściana obok pochodni poruszyła się. W kamieniu zarysował się kształt idealnego prostokąta, który zaczął iść do przodu, a to znaczy w stronę środka pomieszczenia. Po chwili fragment ściany całkowicie wyszedł ze swego łożyska i okazało się, że jest połączony z jakimś wielkim walcowaty kamieniem tuż za nim. A ten walcowaty kamień trzymał nie kto inny jak Obelyn.
- No widzi pan kupiec korzenny, że menhiry to mają naprawdę wiele zastosowań? No na pewno widzi, przecież pochodnia świeci. Menhiry to mogą być nawet ścianą, jeśli je dobrze obrobić - zaczął je chwalić.

- Jasne, tędy proszę - odrzekł Obelyn na sugestię wypuszczenia ich z piwnicy. Odstąpił na bok i przepuścił Aeriona wraz z jego ludźmi. A potem chwycił za menhir i ponownie wprawił obiekt w dziurę tak, że z wnętrza piwnicy musiało to wyglądać niczym gładka ściana. Potem poprowadził ich długim na kilkadziesiąt stóp korytarzem i schodami do góry, gdzie trafili do pomieszczeń karczmy, których się nie użytkuje normalnie do pracy. To znaczy było to kilka sypialni i kolejny korytarz prowadzący obok spiżarni do przejścia za ladą. Trzeba było przyznać, że te pomieszczenia były daleko lepiej urządzone niż część karczmy przeznaczona dla klientów.
- No, to żem was wyprowadził. Trochę mi zajęło dotarcie na dół, ale niestety mam nieprzyjemny nawyk zaglądania do spiżarni za każdym razem jak idę w stronę sypialni - wyznał spaślak. A wracając do części karczmy przeznaczonej dla klientów, oprócz przedstawionego wcześniej towarzystwa było tam tak na oko ze dwudziestu innych Dornijczyków. Wszyscy wlepili swe podejrzliwe i zaskoczone spojrzenia w Aeriona.
- Ło kierwa - odezwał się nagle jeden z nich. - Przeca to jak nic jakiś kupiec korzenny z Lys czy cóś, oni tam takie włosy i oczy mają. C'nie, chłopaki? - zwrócił się do pozostałych, którzy najwyraźniej byli jego towarzyszami. - Ciekawe ile taki kupiec korzenny z Lys tacha ze sobą w sakwie. C'nie, kupcu korzenny? - tym razem rzucił pytanie do księcia. Dało się dostrzec, że każdy z nich ma sztylet. No i dłoń na rękojeści sztyletu. Wniosek był jeden - dwóch z nich to mańkuty.

- O kurwa - odpowiedział mu Dornijczyk, momentalnie przybierając przerażony wyraz twarzy. Reszta spojrzała się na niego jak na debila i zaczęła powoli zbliżać się do Aeriona, okrążając jego ludzi i odcinając drogę od wyjścia. Wtedy też Asteryn trzasnął kielichem w blat lady, a karczmarka pospiesznie mu polała. Konus wychylił zawartość duszkiem i odstawił kielich z jeszcze większym trzaskiem niż wcześniej. Oczy Blackfyre'a chyba zaczęły płatać mu jakieś figle, ponieważ rejestrował nimi jak Asteryn momentalnie zaświecił się na złoto, uniósł w powietrze o stopę nad stołek wciąż w pozycji siedzącej i do tego para poleciała mu z uszu. A potem zaczęła się walka. Konus błyskawicznie zeskoczył ze stołka prosto w sam środek wrogo nastawionych Dornijczyków i zaczął im wymierzać ciosy. Pierwszego kopnął z półobrotu w jaja, a potem drugiego uderzył głową w jaja. Generalnie ze względu na swój wzrost wszystkich bił dokładnie w ten rejon ciała, ponieważ nie dosięgał do głów, a widać nie chciało mu się skakać. Po piętnastu uderzeniach serca było po wszystkim. Łotrzyki leżały na podłodze, w piwnicy albo na ulicy po zostaniu wyrzuconym przez drzwi. Na koniec oczy księcia ujrzały jak najniższy wzrostem w karczmie Dornijczyk kręci głową dookoła osi, przewraca białkami oczu i pada martwy na ziemię.
- Dziwne, jeszcze nigdy tak nie zrobił - wypalił zdziwiony Obelyn.