Karczma Pod Lordem Bez Rączek

Aerion od dwóch dni przebywał w okolicy. Tego dnia wybrał się na miasto celem pozwiedzania. Zainteresował się budynkiem o szyldzie z całkiem zabawnym napisem "Pod Lordem Bez Rączek". Malunek na tymże szyldzie przedstawiał potężnie zbudowanego mężczyznę o czarnych jak noc włosach, który prawą rękę wyciągał przed siebie w geście groźby, ale zamiast dłoni miał krwawiący kikut. Rozbawiony Blackfyre postanowił wejść do środka i zaraz po przekroczeniu progu jego nozdrza uderzył smród potu i zepsutej żywności, a oczy musiały zacząć się przyzwyczajać do panującego tam półmroku. Normalnie ktoś z rodu królewskiego zapewne od razu by wyszedł, ale odwracają się odkrył, że drogę zamknął mu jakiś konus.
- Czego tu? Czego tu?! Zachciało się przychodzić do Dorne, co? Ty, ty valyriańskio urodziwy szubrawcze! Ty, ty przypominający mi o moim zmarłym prapraprapradziadku okrutny człowieku! - zaczął wykrzykiwać. I byłby pewnie zamachnął się dzierżonym ostrzem na księcia, gdyby nie solidny kopniak, który posłał go przez drzwi na ulicę.
- Asterynie, uspokój się - rzekł w ślad za nim właściciel nogi udzielającej kopniaków. Jak się okazało był to postawny grubas. - Wybacz zachowanie mojego przyjaciela, odpierdala mu po kufelku - wyjaśnił Aerionowi. - To czego się napijesz? Moja stara jest właścicielką karczmy, mamy wino dornijskie i te inne co ich się nie da pić.

- No to super - odparł grubas i poprowadził Aeriona w stronę lady. Wzrok wreszcie mu się przyzwyczaił do półmroku i zaczął dostrzegać co właściwie w tej karczmie się znajduje. Otóż za podłogę służyło nierówne klepisko pełne wybrzuszeń i wnęk, które wypełnione były kałużami przypominającymi wino i krew. Ściany były czarne od brudu i pełne szczelin, a z niskiego sufitu zwieszały się pajęczyny. Grubas chwycił księcia za rękę i poprowadził w stronę lady, przechodząc przez wszystkie pajęczyny jak tylko się dało. Była to główna przyczyna tego, że Aerion nie mógł zgodnie z zamiarem wyjść na zewnątrz i spytać się Asteryna o co mu chodzi. Następnie wyprosił od matki dzban dornijskiego czerwonego dla swojego nowego "przyjaciela" i nalał do kielicha, który wręczył Blackfyre'owi. Jego zaprzysiężona tarcza spróbowała najpierw i nie stwierdziła obecności trucizny, ale dla bezpieczeństwa chyba lepiej było trochę poczekać, ponieważ w winie mogła być jakaś wolno działająca trucizna. W każdym razie tak podpowiadał rozsądek.
- To co pana sprowadza do Dorne? - zagadnął księcia grubas. - Jakby coś to możesz mi mówić Obelyn, tak mam na imię - przedstawił się. - Tak się nieskromnie pochwalę, że jestem mistrzem kamieniarskim i widzę, żeś pan jest obcy, a obcy kupują pamiątki. To może chciałbyś kupić menhir, co?

- Oooo, z księżną. To pewnie pan jesteś jakaś ważna osobistość - powiedział Obelyn, opierając się łokciem o brudną ladę, a zaciśniętą pięścią podpierając brodę. - Pewnikiem jakiś bogaty kupiec i na pewno z Lys, bo te srebrne włosy to raczej z dupy się nie wzięły, hehe - zażartował. - Tylko tak trochę dziwnie, bo mówisz pan po westerosku jak człowiek, a i akcentu jakiegoś lyseńskiego nie słyszę - stwierdził bardziej sam do siebie.
- Ano menhir. Wiesz, to taki kamień o kilka stóp wyższy od dorosłego mężczyzny, co ma jeden koniec węższy, a drugi szerszy. Można se taki kupić i se postawić ot choćby w ogródku albo kuchni, czy też może nawet w piwnicy, jeśli chcesz pan mieć tam odpowiednio zadbać o wystrój. Menhiry, proszę pana, to mają tak wiele przeróżnych zastosowań, że normalnie nie da się zliczyć. A ja jako mistrz kamieniarski jestem prawdziwym fachowcem w obróbce bloków skalnych w menhiry i totalnie wszyscy je ode mnie kupują to i pan kup, rzuć się pan w nurt mody wystroju wnętrz - gadał grubas.

- Łoooo, korzenny - wyrwało się zdziwionemu Obelynowi. - A jakimi korzeniami handlują tacy kupcy korzenni jak ty? Bo wiesz, ja kiedyś wykopałem trochę korzeni i nikt nie chciał ich kupić. A przecież dobre były, sam próbowałem to wiem, że dobre były. To ja od tego czasu tak se myślałem jakie to kupcy korzenni muszą korzenie sprzedawać i tak se pomyślałem, że to pewnie jakieś bardzo rzadkie i specjalne korzenie, mam rację? No w każdym razie jak se o tym bardziej myślałem to mnie głowa rozbolała, ale doszedłem do genialnego wniosku, że takie korzenie to pewnie są od równie specjalnych roślinek i pewnie rosną w niewielu miejscach na świecie. Jaka szkoda, że takie nie rosną w Dorne, a najlepiej w pobliżu Miasta Cieni, bo bym se takie wykopał - stwierdził grubas.
- No słuchaj pan, tak jak już mówiłem z menhira to można normalnie wszystko zrobić. Można je ustawić w ogródku, można ustawić wkopane w ziemię jako płot, można nimi rzucać w ludzi jak cię jakiś zdenerwuje. Kurczę, można nawet robić zawody kto dalej rzuci menhirem. Tak się skromnie pochwalę, że zorganizowałem już trzy i wszystkie wygrałem - powiedział Obelyn. - Co prawda walkowerem, ale zawsze.

- Hmmm - zamyślił się grubas, drapiąc się po brodzie. - No w sumie nie pamiętam, chyba tak z pięćdziesiąt jeleni biorę za sztukę - stwierdził. - Ale jak dla ciebie, przyjacielu, to ja mam taką specjalną zniżkę. Tylko jeden złoty smok - powiedział z absolutną powagą sugerującą bycie pijanym lub niespełna rozumu. Wtem drzwi do karczmy otworzyły się z hukiem starego drewna uderzającego o ścianę i do środka wkroczył konus.
- O, Asteryn wrócił - stwierdził sam do siebie Obelyn. - I jak tam? Uspokoiłeś się już, Asterynie? - zapytał się go opiekuńczym tonem.
- Spierdalaj - odpowiedział mu szorstko konus. Następnie podszedł do lady, łapiąc po drodze jakiś stołek. Postawił go w taki sposób, że od Aeriona oddzielał go Obelyn. Sięgnął po jakiś kielich, nalał sobie wina i zaczął pić cięgiem.
- Nie uspokoił się - poinformował księcia grubas. - Czasem jak się naprawdę wzburzy to chodzi wkurwiony przez kilka dni i leje po mordach przypadkowych ludzi - zaczął mu opowiadać.

- No złoty smok, jeden - potwierdził Obelyn. - Może i mam problemy z liczeniem, ale jeden to znacznie mniej niż pięćdziesiąt i powinieneś uszanować tak wielką zniżkę, przyjacielu - przedstawił sprawę jasno.
- Łooo jak fajnie - ucieszył się na wieść o niezliczonych kupcach pukających dnia jutrzejszego do jego drzwi. - Normalnie nie wiem jak ci się odwdzięczyć, przyjacielu ty mój. Przecież jak tacy kupcy przyjdą to może wreszcie jakiś menhir sprzedam - powiedział już bardziej sam do siebie.
- No nie dał - odpowiedział mu szczerze. - Asteryn to wpuszcza innym spierdol jak mało kto. Nikt nie jest w stanie go powstrzymać poza mną, bo widzisz, przyjacielu, ja młodym będąc wpadłem do kociołka z grzanym winem. I teraz jestem bardziej silny niż słaby, to tak wyszło - opowiadał.
- No tak, moja matka tutaj pracuje. O tu, o - powiedział pokazując na kobietę szorującą kufle tuż przed Aerionem, a jednak po drugiej stronie lady. Za to wino jakie pił wcale nie było słodkie. wręcz przeciwnie. Było kwaśne, ponieważ jak powszechnie wiadomo dornijskie wina są wytrawne, a to te arborskie są słodkie.

- O jak wspaniale - ucieszył się grubas i aż zaklaskał z wrażenia. - No po prostu już nie mogę się doczekać. Kupcy przyjadą i kupią ode mnie tyle menhirów - powiedział, rozkładając szeroko ręce.
- Przywieźli - odpowiedziała kobieta zaprzysiężonej tarczy Aeriona bez przerywania mycia pospolitych naczyń glinianych.
- No tak było, przywieźli - potwierdził Obelyn. - Dziadek mi opowiadał, że tysiące lat temu to tu była taka zielona kraina, że normalnie wszędzie drzewa rosły, nie? No i w takim bliżej niesprecyzowanym okresie czasu przypłynęli Letniacy, zaczęli wynosić ze statku worki z piaskiem i wysypywać u nas w Dorne, prawda mamuś? - zapytał się matki.
- Prawda - odpowiedziała mu kobieta.
- No i jak oni ten piasek zaczęli przywozić - kontynuował grubas. - To się ich ludzie pytali czemu przywożą ten piasek i go wysypują. A oni na to powiedzieli, że u nich na wyspach jest za dużo i muszą się gdzieś pozbyć. To wysypywali długo ten piasek i dlatego teraz w Dorne go tyle mamy - wyjaśnił.

- No, byli bardzo hojni. Tylko teraz jak tak sobie myślę to ja bym wolał, żeby byli wtedy choć trochę mniej szczodrzy. Bo wiesz, ten cały piasek przysypał nam nie tylko większość roślin, ale też bloki skale co je można na menhiry obrabiać. I w sumie to teraz muszę je najpierw odkopywać spod piasku zanim se jakiegoś fajnego kamienia wyjmę - opowiadał.
- Ło panie, to ty znasz księżną Neve? Ależ ty musisz być zajebistym w twoim korzenno kupczym fachu. Normalnie ja to kilka razy w życiu widziałem księżną na własne oczy i nawet raz krzyknąłem, żeby pokazała dupę, ale jakoś nigdy nie chciała ze mną gadać. I jeszcze jej strażnicy nie pozwalali mi podejść bliżej, a choć jestem bardziej silny niż słaby to nie chciałem im zrobić krzywdy. Wiesz, jakbym im zrobił coś złego to przecież zabraliby mi dostęp do kamienia, nie? A wtedy to by już za nic nie udało m się zrobić nowych menhirów. Normalnie cały biznes by się zmarnował - wyznał.

- Ależ by było super - stwierdził Obelyn. - Normalnie takiego menhira zrobię naszej kochanej księżnej, że aż jej cycki zbieleją z wrażenia. Ten menhir będzie po prostu idealny i gładki jak tyłek staruszka - oznajmił.
- Niemowlaka - poprawiła go matka.
- O, znam takiego jednego skrybę, wiesz? Otis się nazywa. On to normalnie ma taki rozum - i znowu grubas rozłożył szeroko ręce. - Wszędzie chce robić tylko te swoje dziwne dźwigi, co na platformach wciągają do góry towary albo ludzi. Raz mi taki próbował zbudować tam skąd kamień biorę, ale się strasznie wkurwił, że normalnie wyciągałem wszystkie kamienie bez pomocy jego dźwigu. Od tego czasu jakoś go nie nie widziałem, dziwne - stwierdził.
- Totalnie tak zrobię. A raczej totalnie tak zrobimy, prawda Asteryn? - zapytał się swojego przyjaciela.
- Spierdalaj - konus odpowiedział mu szorstko.
- No, niestety Asteryn dalej się gniewa, więc z tym omijaniem strażników to trzeba będzie trochę poczekać - wyjaśnił spaślak.

- Nie no, panie. Przecież w końcu mu przejdzie to wtedy go wezmę. Z nikim innym nie pójdę jak z moim narzeczonym - oznajmił.
- Mój tatulek kochany to on sobie nie żyje. Książę Bigos wziął go ze sobą na wojnę i ten tego. Ludzie gadają, że tam jak oblegali Nightsong to jakaś zaraza się tam przytrafiła. Ponoć jakiś najemnik zaproponował, żeby strzelać w zamek trupami, tak było. No i jak nasi weszli do środka to się pozarażali zarazą i kupa ludu zdeskowała zupełnie jak te stare krypy co pływają po Zielonej Krwi aż zatoną. Mój tatulek to był pośród tych zdeskowanych tak samo jak książę Bigos, dobrze mu tak - stwierdził i po raz pierwszy Aerion mógł usłyszeć z jego strony coś jakby złość. - Niepotrzebnie brał go ze sobą. Mój tatulek to normalnie wszystkiego mnie nauczył. Jak menhiry obrabiać, jak je nosić, jak wpaść do kociołka...
- A to skurwiel - odezwała się matka. - Cały czas gadaliście, że to wypadek był, a tu taki chuj, specjalnie zrobili.

- No, z narzeczonym - grubas rozpoczął kolejny wywód. - W sensie z Asterynem. Bo wiesz, oświadczyłem mu się. Prawda, Asterynie? - rzucił pytaniem do siedzącego obok.
- Spierdalaj - wycharczał konus.
- No jejku, no. On dalej się na mnie gniewa - wyżalił się Obelyn. - Ale w każdym razie ze ślubem czekamy na znalezienie odpowiednio pijanego septona, wiesz? Bo tacy za mało pijani to się szybko orientują, że Asteryn nie jest kobietą jak ich zaczyna wyzywać i wtedy każą wypierdalać z septu. Smutno, no - stwierdził na koniec.
- Nie no, nie wiem czy specjalnie. Ale księżna Mewa to nie książę Bigos, nie? Ja tam nawet nie wiem co to jest hańba, ale jak mówisz okrył nią cały ród Martellów to to pewnie jest źle. Tylko jakoś tak dziwnie by było się buntować przeciwko księżnej za to co jej stary zrobił - gadał nieustannie beznamiętnym tonem.

- No ja również panu dziękuję, panie wpływowy kupcu korzenny - odpowiedział Obelyn. - To była naprawdę miła i pouczająca rozmowa, jestem pewien, że wyciągnę wiele pouczających wniosków z tego co pan mówił. Normalnie aż bym sobie teraz strzelił tak z dziesięć menhirów, ale chyba i tak będę miał na to czas zanim kupcy przyjdą. Do widzenia i miłego dzionka życzę - pożegnał się z Aerionem, uśmiechnął się szeroko i zaczął mu machać ręką. Blackfyre zsunął się ze stołka, wykonał krok w stronę drzwi, deski w podłodze niebezpiecznie skrzypnęły i żołądek podjechał mu do gardła, gdy podłoże zapadło się pod nim. Wpadł do jakiegoś ciemnego pomieszczenia oświetlonego pochodnią, a jego ludzie zaraz po nim.
- No siema - powiedział do niego jakiś typ w fartuchu uwalonym farbą i pędzlem w dłoni. Skórę miał całkiem bladą jakby od lat nie widział słońca na własne oczy. - Może chcesz pogadać o sztuce?