Ruiny Chroyane

- No, umiesz chyba statki budować, nie? - odpowiedział pytaniem na absurdalne pytanie pierwszego poplecznika. - Zbiorę was wincyj, statek mi zbudujecie, zapakujemy złoto i popłyniemy do króla Harnasia. A ty będziesz pierwszym oficerem, bo jesteś pierwszym z nowej załogi - podzielił się natychmiast myślą, która nawet nie skończyła się formować w jego głowie, gdy zaczynał mówić. Ale chyba coś się zbytnio pospieszył z ogłoszeniem jakże wspaniałej dla tego żelaznego wieści, bo coś zaczął jęczeć. A może to nie on? Étienne rozejrzał się szybko na boki, ale jakoś nie zauważył nikogo innego, kto mógłby jęczeć.
- Jakby tak się zastanowić to może faktycznie ma. W sumie to on kupował, tych, no... Nieskalarnych czy jak im tam było, ale kupił wszystkich naraz i najwyraźniej było go stać, a potem jeszcze całe to złotko odzyskał, kurde, sam nosiłem z powrotem na statki. To nie wiem, przecież tam leży cała styrta. Nawet jak królowi Harnasiowi się nie przyda to nam tak. Ale chuj, najpierw skompletujmy resztę załogi nowego statku. Chodź - rozkazał swemu jak dotąd jedynemu podwładnemu. Lahire zamierzał szukać ludzi kierując się sugestiami żelaznego, ponieważ jest on najwyraźniej lepiej zorientowany w sytuacji.

- W dole rzeki na brzegach jest od chuja drzew. Z nich się statki zbuduje. Ja je widziałem i ty z pewnością też - wyjaśnił spokojnie jak na siebie, będąc już w trakcie poszukiwań kolejnych ludzi. Ci ostatni w końcu się znaleźli, cała dwójka. Już miał do nich mówić jakie to nieoczekiwane i pozytywnie zaskakujące spotkanie, ale wpół słowa przerwało mu czyjeś wydzieranie się i wycie. Zdenerwowany spojrzał co to i dostrzegł kolejną dwójkę żelaznych, która szybkim biegiem ruszyła w ich kierunku. Étienne niespiesznie wyszedł im na spotkanie i spróbował strzelić z liścia w pysk tego pierwszego z nadbiegających.
- Te, żołnierz. Nie drzyj pizdy jak baba, tylko dołączaj do załogi - powiedział to w zasadzie do obu. W sumie to wcześniejsze wycie brzmiało mu trochę jak to wycie kamiennych ludzi, o którym mu wcześniej opowiadano. Jakby teraz na niego trafili to byłoby po prostu wspaniale! Tyle czasu na nich polował i dopiero teraz się na jakichś może natknąć, ale lepiej późno niż wcale. Spojrzał na swoich żelaznych, a właściwie na ich uzbrojenie. Dobrze byłoby wiedzieć czym dysponują. W zasadzie jakby któryś niczym cymbał brzmiący porzucił broń podczas opuszczania statu to przecież dookoła pełno kamulców leży. Styknie się schylić, nie?

Étienne spojrzał na swoich nowych ludzi. Zdawali się srać po gaciach ze strachu tak rzadko, że pewnikiem niedługo zacznie im uciekać nogawkami. Pięć kolejnych uderzeń serca zajęło mu dojście do trudnego wniosku. Otóż jeśli ruszy teraz na kamiennych ludzi, to ci tutaj się rozbiegną i nigdy nie zbierze załogi. A własną załogę chce mieć, żeby móc przywieźć królowi Harnasiowi złoto.
- Ano - zgodził się z przedmówcą. - Spierdalajmy - dodał jeszcze, żeby te tchórzliwe durnie się pokapowały o co mu chodzi. Chwycił powalonego wcześniej człowieka za fraki i podniósł do góry. Jeśli był nieprzytomny to nawet wziął go na plecy.
- Któryś z was ma tu bystry wzrok może? Prowadź, kurwa, bo jakbym chciał się odlać w tej gęstej mgle to spoglądając w dół nie dojrzałbym własnego kutasa, a przeca brzuch mam płaski niczym talerz - wydał rozkaz. Wtedy też pobiegł za przewodnikiem we wskazanym kierunku. Z jednym człowiekiem na plecach, jeśli był nieprzytomny rzecz jasna. Zamierzał przy tym nasłuchiwać najlepiej jak umie i zatrzymać ludzi, gdy kamienni ludzie ucichną. Wtedy też zamierzał wrócić do zbierania ludzi w kupę i następnie poprowadzić ich na poszukiwanie tejże góry złota, co ją wyciągnęli z ruin i pozostawili na brzegu, gdy żelaźni byli jeszcze pod dowództwem tego typa. Nawet trochę zaczął rechotać w biegu, bo zapomniał jak on się nazywał i było to zabawne. W każdym razie będą potrzebowali złota, żeby kupić sobie nowy statek w najbliższym mieście.

I pobiegli bardzo chyżo aż do momentu, gdy jeden z kamiennych ludzi wpadł im pod nogi, a Étienne rozdeptał mu głowę zanim zorientował się w sytuacji.
- Hahahaha, wreszcie kurwa! Tyle czasu szukałem i wreszcie jakiegoś znalazłem! - wydzierał się w biegu i to chyba ostatecznie ich pogrążyło, ponieważ zaraz znaleźli się we wrogim okrążeniu. Sam musiał zmierzyć się z trzema przeciwnikami, którzy zdaje się byli nieuzbrojeni i nieopancerzeni, ale obie te rzeczy nie odzwierciedlały ich zapału do walki. Walczyli zażarcie, to trzeba było przyznać. Sądził tak od chwili, gdy go pogryźli po łydce i ramieniu. Na nic to jednak się im zdało, ponieważ zabił dwóch, a trzeciemu z rozpędu rozwalił łeb, gdy ten już wyzionął ducha będąc przebitym mieczem.
Po walce zaś poświęcił kilka uderzeń serca na nasłuchiwanie czy słychać jeszcze w pobliżu jakichś kamiennych ludzi. Jeśli było, to przeszedł od razu do dalszej części planu, czyli spierdalania. Jeśli nie, to zajął się bardziej błahymi sprawami, przy obmyślaniu których jego niewielki umysł nieźle się wysilił. Otóż krwawił nawet poważnie i trzeba było coś z tym zrobić. Dagon Sragon miał pięciu typów od łatania ran, ale żadnych nie było w pobliżu, toteż zdjął ciuszki z martwych żelaznych, podarł je na pasy i obwiązał się nimi, żeby przestało tyle krwi lecieć. Dalej przepatrzył martwych byłych podwładnych pod kątem posiadanego przez nich pancerza. Jeśli były na nich jakieś elementy, których sam na sobie nie miał a pasowały, to je zdjął z trupów i założył na siebie. Potem przeszedł do dalszej części planu.
Jego podstawowym celem było znalezienie więcej ludzi. Gdzie się drakkar zdupił? No na rzece, kurde. Czyli na brzegu pewnikiem kogoś się znajdzie, jeśli kamienni ich nie przepłoszyli.
- Ruszamy, kurwa, w stronę brzegu - wydał rozkaz. - Pomóż mi go nieść - wskazał na rannego. Zamysłem było, by ranny przełożył sobie po jednym ramieniu przez bark każdego z nich. Wtedy mogli go nieść bez przemęczania. Jakby już zebrał ludzi to chciał poszukać sterty złota. Nabrać jak najwięcej w łapy i do torb, jeśli jakieś się znajdą, a następnie ruszyć w dół rzeki, żeby wyjść z tej przeklyntej mgły.