Wybrzeże Czarnego Nurtu

Ciągłe zbliżanie się Harrena i poniekąd wymijające odpowiedzi wyraźnie wzbudziło niepokój u konnego. Spiął konia, zawrócił konia i odjechał o parę kroków. Wskazał przed siebie ręką i odwrócił głowę do Harrena. - O tam. Zaprowadzimy Was, po drodze mogą wciąż krążyć patrole Burzowców. A Wy co tu robicie? - spytał. Gdy Harren wciąż podchodził, krzyknął tylko: - Co Ty robisz? - Było już jednak za późno. W ruch poszedł miecz, trafił w konia, ten wierzgnął i zrzucił jeźdźca z grzbietu. Pozostali rycerze nie wiedzieli w sumie co robić bez dowódcy. Dwóch pierzchło na koniach, którzy dla pieszych Żelaznych byli w zasadzie nie do dogonienia. Pozostali próbowali walczyć... jeden nawet ubił Żelaznego, ale gdy z krzaków wyskoczyli pozostali i ich otoczyli, to nawet nie mieli szans na ucieczkę. I do tego wszyscy byli takimi cipami, że umarli - pierwszy spadając z konia złamał kręgosłup, drugi został trafiony toporem między oczy, a trzeci padł ofiarą napalonego Żelaznego, który, gdy już zrzucił go z konia, postanowił nie brać jeńców.

Żelaźni ruszyli w dalszą podróż. Do pierwszego zmierzchu przeszli bez żadnych kłopotów. Kłopotem były co najwyżej zaplanowane patrole, bo Żelaźni nie mieli koni - poza tymi, które wyłapali po nieszczęsnych rycerzach, a tych znaleźli ze dwa. Na razie w niczym im to jednak nie przeszkodziło.

Szczęśliwie już następnego dnia uśmiechnęło się im w tej kwestii szczęście. Przypadkiem trafili na kilka wolnych koni, wolno biegające po okolicy. Niczyje, choć gdyby były czyjeś to i tak by im nie przeszkadzało, więc dość szybko uzupełnili swoje problemy z końmi.

Harren i spółka, zmęczeni dniem drogi, nie dotarli jeszcze nigdzie. Pod wieczór wreszcie jednak ktoś znalazł coś, co mogło ich zaciekawić. Jeden z konnych wrócił cwałem, zatrzymując się tuż przed kompanią i poinformował:
- Jakaś wioska niecałą milę na północ. Raz dwa tam dotrzemy i zapierdolimy ich tam. Wieśniaki, większość nie umie walczyć, do tego góra jeden-dwa rycerze.

14 lipca 336AC, wieczorem

Zgodnie z rozkazem, o godzinie wilka Żelaźni ruszyli na wioskę. Element zaskoczenia nie pomógł im, ponieważ obrońcy osady walczyli dzielnie niczym lwy. Każdy zabity chłop zabierał ze sobą jednego Żelaznego. Osadę broniło trzech rycerzy. Na jednego z nich rzuciło się trzech Żelaznych Ludzi i dwóch tamten zabrał ze sobą do grobu. Pozostałych dwóch rycerzy miało niestety nieszczęście wpaść na Harrena. Już pierwszym ciosem wbił jednemu miecz przeszywając go na wylot. Potem potężnym odgarnięciem ręki wytrącił mu broń z rąk, kończąc wszystko zwyczajnie odcinając mu głowę. Podobnie załatwił drugiego, po drodze jeszcze sprawnie radząc sobie z chłopem (dwa cięcia pozbawiające go praktycznie górnych kończyn). Potem Drumm wskoczył w grupę chłopów, seryjnie ich mordując - w ostatecznym rozrachunku Harren mógł zapisać na swoim rachunku 9 zabitych.
- Co on mówił? - krzyknął jeden z Żelaznych, gdy było już po robocie. Mimo oporu Żelaźni w końcu go przełamali (głównie dzięki straszącej postawie giganta z rodu Drummów).
- Chyba żeby atakować i palić! - odpowiedział mu drugi. Ten pierwszy długo się nad tym nie zastanawiał i zwyczajnie rzucił swoją pochodnię w najbliższe domostwo. Kolejni niedługo podążyli jego śladem i niedługo cała wioska stanęła w płomieniach. Dlatego nie było wiele czasu na zagrabienie większej ilości bogactw, chociaż można wątpić co by znaleziono w takiej wiosze.