Komnaty Książęce

Gdy otworzyła oczy czuła się... dziwnie. Miała wrażenie, że ten sen w jakiś sposób różnił się od pozostałych, chociaż za nic nie potrafiła wyjaśnić czym dokładnie. Doskonale pamiętała każdy szczegół, ale było to... absurdalne. Czemu miała śnić o Geroldzie? I to płynącym do nich? Po co miałby płynąć do Pentos? Nie, nie, nie... to był jakiś bardzo dziwny sen i tyle. Nie było co zawracać sobie tym głowy.
Zerknęła w bok na śpiącego jeszcze Aemona. Przynajmniej go nie obudziła. Teoretycznie słońce powoli wkradało się do pokoju, ale ona nigdy nie lubiła wcześnie wstawać, a mąż, chcąc nie chcąc, nieco się do tego dostosował. Zamknęła znów oczy i odetchnęła głębiej. Miała jeszcze dobrą godzinkę, a może i ze dwie, nim będzie trzeba wstawać. Do tego czasu powinna zdążyć jeszcze krótko się zdrzemnąć. A sen najlepiej było zignorować. Znaczył niewiele, jak inne sny. Przecież Gerold nie wpadnie do nich nagle na obiad, żeby zacząć się nagle jakoś szykować.

Kolejny sen i kolejne zaskoczenie. Zajęło jej chwilę, by zorientować się, że chyba znów nie ma do czynienia ze zwykłymi nocnymi marzeniami, a jednak czymś więcej. Gdy tylko doszła do tego wniosku zaczęła się rozglądać próbując zrozumieć gdzie jest i kogo ma przed sobą. Wiele się nie dowiedziała, ale zawsze kilka szczegółów zwróciło jej uwagę. Gdy się obudziła powtarzała w głowie co ważniejsze informacje, ale widząc, że chyba nie idzie jej to najlepiej wstała i zgarniając płaszcz męża, którego przy okazji spróbowała nie obudzić, poszła do biurka by wszystko spisać. No, schematycznie, ale spisać. Mimo wszystko ciut jeszcze nie dowierzała, że może być w tym jakieś drugie dno, a poprzedni sen tłumaczyła sobie zbiegiem okoliczności, ale wolała sobie niczego potem nie wypominać.


Dobrze, to zaczynało się robić męczące. I dziwne. I ogólnie... wilkor? Biały? To absolutnie musiała być kwestia snu, bo chyba żaden racjonalnie myślący człowiek nie podszedłby ot tak do rannego, dzikiego zwierzęcia. To jednak wypomniała sobie później, kiedy myślała już logiczniej. W tamtej chwili bardziej zajęta była nietypowym rozwojem wypadków. Kiedy na jej rękach znalazł się smoczek dosłownie oniemiała i jedyne co była w stanie robić, to przyglądać mu się tak długo, jak tylko jej sen się utrzymał. Gdy otworzyła oczy znów zgarnęła płaszcz i znów poszła do biurka wszystko spisać, tym razem już nawet nie kłopocząc się za bardzo, by nikogo przy tym nie obudzić.


Ten sen uznała chyba za najdziwniejszy ze wszystkich dotychczasowych. Mur znała jedynie ze szkiców i opowieści, nie spodziewała się, że robi aż takie wrażenie. W sumie nigdy nie była nawet na Północy, więc zastane krajobrazy były dla niej całkowitą nowością. Nim jednak mogła im się dokładniej przypatrzeć z lekką paniką spostrzegła, że grupa zbrojnych zaraz dosłownie ją staranuje. Gdy już szykowała się do ucieczki ci jednak przeniknęli przez nią jak duchy... czy może raczej to ona była tutaj jak duch. Czuła się z tym, delikatnie mówiąc, niekomfortowo. Gdy przybył ostatni z grupy spodziewała się, że wyminie ją tak jak pozostali. On jednak... patrzył na nią? Chwileczkę, może i sny nie bywają zbyt logiczne, ale taka niekonsekwencja? Zresztą w tym człowieku było coś dziwnego i nie, nie chodziło nawet o jego oko, chociaż to też. Gdy wskazał na swój miecz przyjrzała mu się uważnie, nim mężczyzna ruszył, aby dogonić kompanów.
Znów bieg do biurka, znów skrobanie piórka po kartce, tym razem jednak, oprócz opisu snu skupiła się na opisie dziwnego człowieka o białych włosach i czerwonym oku. Spróbowała też jak najdokładniej naszkicować miecz, który chyba był w tym wszystkim dosyć istotny. No i cóż, tym razem już nie kłopotała się zakładaniem na siebie płaszcza.

Zdarzył się cud, bo inaczej tego chyba nazwać nie można było i przez parę ostatnich dni mieli naprawdę niewiele roboty. W sumie, gdyby chcieli, mogliby jej nie mieć wcale, ale chyba wtedy zaczęłaby im wręcz doskwierać nuda, skoro wbili się już w tryb pracy dla miasta. Sielanka miała się jednak skończyć wraz z jutrzejszym przybyciem Morskiego Lorda. Potem przygotowania do jej urodzin, a potem kto wie co jeszcze.  Skoro więc tak trzeba było dobrze spożytkować ostatni wolny wieczór.
Aemon akurat kończył przeglądać jakieś raporty, ona więc szybciej udała się do sypialni. Dzięki temu kiedy wszedł kotary w oknach były zasłonięte, świece zapalone, a Alay już czekała. Siedziała na fotelu, opierając się o jedną poręcz, a nogi mając przewieszone przez drugą. Na sobie miała czarno-czerwoną sukienkę, która niby wszystko zasłaniała, ale kiedy przyjrzało się uważniej w sumie nie ukrywała niczego. Na szyi wisiał niedawno podarowany jej przez męża prezent, a w ręce miała śliczną babeczkę ozdobioną kremem.
-Niespodzianka - uśmiechnęła się słodko. - Mały prezent w zamian za ten twój - uniosła wyżej babeczkę.

Przed południem odwiedzał ostatnio świątynię Pana Światła, zaś popołudniami nie miał obecnie wiele pracy od kiedy wszystkie projekty zostały wdrożone, a Aurion i ser Ronard wypłynęli. Przeglądał więc niewielką liczbę raportów i załatwiał bieżące sprawy - czasami pewnie ktoś liczył na krótką audiencję - po czym ćwiczył szermierkę z nowymi gwardzistami wybranymi przez ser Duncana, uczestniczył w tresurze psa, albo czytał księgi, których pełno było w bibliotece. Wiele czasu spędzał również z Alayne mając ku temu okazję.
Do sypialni wszedł po dopięciu jeszcze na ostatni guzik kilku spraw, a to co tam ujrzał nie było tym czego się spodziewał. Zamiast delikatnego światła księżyca blokowanego przez zasłony komnata oświetlona była przez płomień świec. Jego małżonka zaś siedziała - a może bardziej leżała - na fotelu w ciekawej kreacji, której wcześniej nie miał przyjemności oglądać. To było coś niecodziennego, był zaskoczony. Mrugnął szybko dwa razy nie odrywając wzroku od Alayne i dostrzegając teraz, że sukienka jaką miała na sobie mimo pozorów nie kryje tak naprawdę ani cala z jej perfekcyjnego ciała. Bardzo miła niespodzianka.
- Hmm... - mruknął, podchodząc i odbierając od niej babeczkę. Kącik ust księcia uniósł się lekko ku górze, kiedy spoglądał na smakołyk, jednak jego wzrok szybko powrócił do Lwicy. - Wygląda pysznie, chociaż musisz mi wybaczyć, jeśli zacznę od innego dania.
Z tymi słowami oraz delikatnym uśmiechem na ustach pochylił się i pocałował Alay, odkładając babeczkę na pobliski blat. Wolną dłonią złapał Lwicę pod kolanami i zdjął jej nogi z oparcia, tak by siedziała teraz prosto naprzeciw niego. Przerwał na chwilę pocałunek i spojrzał jej głęboko w oczy. Ach... Te zielone, piękne oczy, w których można było się zatracić. Uwielbiał je. Rozchylił jej kolana i przykląkł przed nią, ponownie zbliżając się by posmakować tych pełnych ust. Całował jej wargi i szyję, przygryzł lekko płatek ucha. W tym czasie dłonie księcia zaczęły błądzić po ciele Alayne, z początku jedynie delikatnie muskając skórę, ale z każdą chwilą postępując sobie coraz śmielej.

Trzeba przyznać, spędzali ze sobą więcej czasu niż zwykle. Przechadzki, przejażdżki, wspólne posiłki, czytanie. Nie zawsze mieli na to wszystko czas. Ba, często nie mieli czasu na żadną z tych rzeczy. A i kiedy nie było się tak zmęczonym dniem lepiej można było spożytkować godziny nocne. Zwłaszcza gdy wiedziało się, że będzie można wstać nieco później niż wypadało.
Gdy tylko Aemon przekroczył próg sypialni nie odrywała od niego wzroku uważnie obserwując każdą jego reakcję. Spodziewała się jakiegoś błysku w oku czy czegoś równie drobnego i ulotnego, chciała być więc gotowa i jakoś tak drobną rzecz wychwycić. Nie spodziewała się uśmiechu. Ba, nie spodziewała się, że utrzyma się on tak długo. To chyba pierwszy taki raz, by tak nietypowy dla smoka wyraz twarzy nie zniknął po sekundzie czy dwóch. Chyba mogła śmiało uznać, że jej mały pomysł zakończył się zdecydowanie większym sukcesem niż się spodziewała.
-No nie wiem, zależy, czy sobie z tym daniem poradzisz - mruknęła jeszcze nim jej usta zajęły się czymś innym.
Gdyby jeszcze parę miesięcy temu ktoś jej powiedział, że będzie brała udział w czymś takim, a wręcz sama coś takiego zainicjuje, zapewne zrobiłaby się bardziej czerwona niż tarcza herbu jej rodu i miała problem z wykrztuszeniem słowa. Tymczasem teraz zarzucała mężowi ręce na szyję chcąc przyciągnąć go bliżej i zachęcić to większych starań, a jej oddech robił się coraz szybszy i głośniejszy. Ech, cóż ten smok z nią zrobił, a taka grzeczna, ułożona panna z niej była.

Noc po uczcie była, jakby to ująć, ciekawa. A z pewnością nie było do końca czasu, by zająć się czymś innym, niż jej mężem. Za to kolejny dzień, jako że był przepełniony przygotowaniami do jej urodzin, z których miała wiedzieć jak najmniej, a więc i pracy miała stosunkowo niewiele, dawał sporo czasu na inne czynności. Traf chciał też, że jakoś nie miała za bardzo co ze sobą zrobić. Nic do załatwienia, nic do przegadania, nikogo do spotkania. Poszła więc nieco znudzona do sypialni, gdzie wśród stosu przeczytanych, często nie raz, książek, znalazła tom podarowany jej przez matkę w dniu zaślubin. Zgarnęła więc, niemały jak na pismo ręczne, tom i poprosiwszy o herbatę do komnaty usiadła na fotelu i rozpoczęła lekturę. Początek był raczej spokojny, oczywisty. Jak być dobrą żoną. Sądziła, że w tym zakresie niewiele ją zaskoczy. Im dalej jednak brnęła w lekturę tym bardziej przekonywała się jednak, że jej matka nie była tak spokojną i ułożoną damą, jaką zdawała się na co dzień. Każda kolejna strona pogłębiała o ton czerwień na policzkach Alayne. W sumie chciała w którymś momencie przerwać lekturę, ale przecież był to prezent od matki, nietaktownie byłoby go odrzucać. Mimo to, jak i mimo sporych postępów jakich poczyniła przy Aemonie, dokończenie dzieła wymagało do niej wyjątkowego samozaparcia, a kiedy smok wkroczył w końcu do sypialni pod wieczór zastał żonę czerwoną niczym tło jej rodowego herbu, a lekturę księgi zakończyła z głośnym trzaskiem i odrzuceniem książki jak najdalej tylko potrafiła.