Książęce Ogrody

Jedynie przytaknęła słowom Księżnej, chyżo opuszczając po nich salę tronową, a kierując się ku wyjściu, nie omieszkując się machnąć na parę mężczyzn przynależących do zamkowej straży, aby Ci pospieszyli wraz z nią. Stanowczo przemierzała szerokie, pięknie mieniące się słonecznym blaskiem, pałacowe korytarze, wraz z eskortą, wysoko i dumnie niosąc przy tym swe oblicze, które wówczas w żaden sposób umknąć nie mogło spojrzeniom dworzan, wśród których wieść o nowych powinnościach Neve rozniosła się z prędkością strzały. To jednak nijak nie wpłynęło na nastawienie młódki, ta bowiem wciąż wyniośle kroczyła przed siebie, wzrok skupiając przed sobą, a nie rozglądając się po bokach.
Stanąwszy u stóp książęcych ogrodów, z daleka ujrzała stojącego na niewielkim pomoście, unoszącym się ponad równie małym, choć czarującym stawem, mężczyznę. Westchnęła ciężko, a kolejno chód skierowała ku człowiekowi, którego los - można by rzec - został przesądzony, przynajmniej w mniemaniu dziewczęcia. Podchodząc, uraczyła jego osobę serdecznym, symbolicznym uśmiechem, a także taktownym gestem prawej dłoni; początek rozmowy miał wyglądać nieco inaczej, aniżeli zaplanowała Arianne, dlatego też Neve nie omieszkała się odesłać strażników na kilka metrów, jednocześnie nakazując im pozostanie w pełnej gotowości. Chciała, aby mężczyzna poczuł się swobodnie, dopiero wtenczas stworzyłaby sobie pełne pole manewru do zdobycia odpowiednich informacji.
- Słońce, błyszczące się na bezchmurnym niebie, wygląda wspaniale, czyż nie? - odparła niżej, nie tracąc swego uśmiechu, zaś oczęta zatrzymując na twarzy rozmówcy. Mimikę wymalowała przyjazną, aby pozwolić mężczyźnie na śmielszą odpowiedź - takiej bowiem oczekiwała.

I czegóż innego mogła się spodziewać? Wszak nie przybyła na pogawędkę z wędrownym kupcem, a mężczyzną, który wolności od dawna nie zaznał, mało tego - przebywał w niewoli najplugawszych z plugawych szubrawców. Nie spodziewała się uzyskania nazbyt wielu przydatnych informacji, mimo to jednak, po dojrzeniu na własne oczy stanu psychicznego rozmówcy, nieco zmieniła obrany początkowo kurs na śmierć; choć o całości i tak zadecydować miał przebieg tejże konwersacji. Próbę rozładowania atmosfery uznała wtenczas za nonsens, a także zwykłą stratę czasu, zatem bez zbędnych ceregieli postanowiła przejść do wywiadu, którego wykonanie rozkazała Księżna we własnej osobie.
- Kim jest Karmazynowy Trafalgar? - zapytała niespiesznie, acz stanowczo. - Skąd pochodzi i co o niej wiesz? Chcę wiedzieć wszystko. - dodała po chwili, nie zmieniając swej tonacji.
Wyczekując odpowiedzi, spojrzeniem powiodła za pozycją swych strażników, finalnie zaś oczęta zawieszając na błogo kołysanej przez wiatr wodzie.

Z przeogromną powagą wymalowaną na twarzy wsłuchiwała się w zeznania mężczyzny, które - choć śladowe - i tak zaskoczyły dziewczynę, ta bowiem liczyła na o wiele mniej. Gdy rozmówca padł przed nią na kolana, lekko uniosła swe oblicze, rozważając wówczas swe dalsze poczynania, co trwało zaledwie kilka sekund.
- Straż! - odparła doniośle, spojrzenie przenosząc na stojących nieopodal strażników, których to wcześniej odprawiła na niewielką odległość. - Podnieście tego człowieka, niech nie klęczy. - dodała stanowczo, kiedy służba zjawiła się u jej boku. Wypowiedź ta, mimo tego, iż zabrzmieć mogła gniewnie, to takową nie była, a wręcz przeciwnie; Neve zaintonowała swą sentencję tak, aby wybrzmiała z niej nadzieja przepleciona z otuchą.
Przez dłuższą chwilę przyglądała się mężczyźnie, lustrując jego sylwetkę kilkukrotnie, marszcząc przy tym swe brwi w ewidentnym zmieszaniu. - Czegóż pragniesz? - zapytała finalnie, nie spuszczając wzroku z rozmówcy. Wahała się wówczas między śmiercią, która dałaby mu wolność, a życiem; cóż to jednak za życie, kiedy ma się tak zranioną psychikę? Zadecydowała, iż wybór należy do niego.

Rozmowa ta miała wyglądać zgoła odmiennie od tego, co możemy zaobserwować na przedstawionym obrazku, nawet nie wspominając o planowanym schemacie końcowym, wszak on przewidywał bliską styczność mężczyzny z ostrzem samej dziedziczki - cóż za zaszczyt, prawda? Człowiek ten miał w sobie coś, co odwiodło dziewczynę od tychże idei, tylko co? Ano właśnie; nie wiadomo. I choć pewnym jest, iż w najbliższym czasie rozzłoszczona będzie na samą siebie, szczerze przyznać musiała, że nie mogła postąpić inaczej.
- W imieniu Księżnej Dorne Arianne Martell czynię Cię wolnym. - wyrzekła twardo, malując przy tym na twarzy nieznaczny uśmiech, a kolejno lustrując obu swych podwładnych. - Czym prędzej odeskortujcie tego mężczyznę do moich dwórek, niechaj przygotują go do podróży, również pod kątem finansowym. - dodała patetycznie.
Odwróciwszy się od rozmówców, jakby pragnąc ruszyć przed siebie, na odchodne wyrzekła. - Niech wieść o niebywałej łaskawości i hojności dornijskiej korony względem tych, którzy przyczyniają się do walki z wyjątkowo plugawym bandytyzmem, ruszy wraz z Tobą w świat. W ten sposób możesz odwdzięczyć się za okazaną przychylność. - po czym ostatecznie odstąpiła od nich, kierując się w bliżej nieokreśloną oddal.

[z/t]

24 lipca 336, popołudnie

Bracia rozeszli się każdy w swoją stronę, wiedzieni własnymi zadaniami na najbliższe dni.
Nogi same prowadziły chłopaka gdy rozważał dopiero co zdobytą wiedzę.
- Czyli co teraz? - pomyślał do siebie – Każdy z nich ma plan, każdy wie co powinien robić dalej. Czy ja mam siedzieć z boku i patrzeć jak na ich plecy? Jak zawsze.
Nim się zorientował uderzył go przyjemny żar dogasającego dnia, a uszu dobiegł szum wody w fontannach. Wyszedł z zamku wprost do wspaniałego ogrodu. Spędził w nim sporą część dzieciństwa. Przysiadł na ławce naprzeciwko wodotrysku.
- Jeśli mamy zrobić odpowiednie wrażenie ja też muszę się ruszyć. Pomyślmy… hmmm… Może by tak… nie, nie to głupie… a jeśli… nieee… Zaraz, a gdyby tak. Alchemia to nie tylko leki i eliksiry. To też zabawa z ogniem… a może by tak?
Szum liści współgrał z dźwiękiem oddalających się kroków medyka.

[z/t]