Komnaty gościnne

Poza swoim ojcem w komnacie Olenna zastała również swoją matkę, zaś na kolanach lorda Redwyne'a zajmował miejsce jego najmłodszy wnuk z Arbor, ośmioletni syn trzeciego brata królowej.
- Córeczko! - zakrzyknął władca winogron podnosząc wnuka.
- Ciocia Olenna! - zakrzyknął mały Redwyne.
Wszyscy przystąpili do powitań, ściskania się, całusów i skrytych kuksańców kiedy przyszło co do dzieci.
- Całkiem nieźle, całkiem nieźle - powiedział zapytany o sprawy w domu lord. Olenna wiedziała, że jej ojciec nie lubi wydawać złota, co często było zbawienne przy jego nie zawsze dobrze przemyślanych decyzjach. Często tylko "za wysoka" cena powstrzymywała lorda Arbor przed lekkomyślnym zakupem czy inwestycją. - Prawie wszyscy przyjechali, nie ma to tamto! Jedynie twój najmłodszy brat gdzieś żegluje i nie było go na miejscu by się z nami zabrać. Turniej podobno ma być wielki, więc to świetna okazja by młodzi mieli okazję się wykazać lub obejrzeć co ich czeka w przyszłości.
Lord Arbor zmierzwił włosy Gwayne'a.
- Oczywiście, oczywiście... Z chęcią go przygarnę na wychowanie. Hobber pokaże mu jak się zajmuje ożaglowaniem, prawda? - lord zwrócił się do swego drugiego wnuka, który z dumą wypiął pierś i entuzjastycznie pokiwał głową.

- Hmm... Siedemnaście i dwanaście... - mruknął lord Redwyne niby zamyślony, kiedy Olenna podstawiła mu pod nos półmisek z młodą członkinią królewskiego rodu. Do tego z krwią Florentów. - Z pewnością na zaślubiny musimy trochę zaczekać, może nie aż do jej szesnastego dnia imienia, ale z pewnością nie odbędą się teraz - powiedział. - Można jednak z pewnością pomyśleć o podobnych zaręczynach - zgodził się. Jego wnuki były dziedzicami królestwa, a chociaż Melara była ich kuzynką i tym samym dalszą linią Gardenerów, to wciąż mogła wzmocnić więzi łączące Arbor i Wysogród w dalszej perspektywie. Do tego jeszcze ocieplenie stosunków z Florentami. Sama dobroć. - Tak, zdecydowanie można o tym pomyśleć. Czy młoda dama przyjechała wraz z wami na turniej? Jeżeli lord Tarly nic nie zaplanował mogłaby to być doskonała okazja by ogłosić zaręczyny, a także oczywiście szansa dla niej by zobaczyć swego przyszłego małżonka w szrankach.

- To wspaniale, część formalności jest już w takim razie za nami - ucieszył się lord Arbor, kiedy okazało się, że ojciec przyszłej lady jego włości już wie o wszystkim i wyraża aprobatę. Matka Olenny również skwitowała wieści uśmiechem. - Trzeba w takim razie zamienić parę słów z naszym dobrym gospodarzem. Będziesz miała ku temu okazję czy też mam się do niego przejść by wybadać grunt? - zapytał. - Może być i w Wysogrodzie - przytaknął. Następne pytanie zmusiło Redywne'a by zastanowić się dłuższą chwilę, co wykorzystał też by napić się wina. - Dziewczęta z lokalnych rodów to lepszy wybór, zapewnią silne Reach. A z kim innym mamy się wiązać? Burzowcy czy Lwy wciągną nas w jakieś spiski i gierki, a o Żelaznych czy Dornijczykach to lepiej nie myśleć nawet - stwierdził. - Tacy Hightowerowie, Osgrey'owie czy Oakheartowie to by była dobra partia na przykład. Chociaż nie wiem jak to tam u nich wygląda z pannami na wydaniu.

Kat Horn Hill pracował całymi dniami i nocami męcząc Dornijczyków pojmanych w Słonecznej Włóczni. Część z nich złamała się praktycznie od razu, aczkolwiek nie dało to żadnych efektów. Inni jednak zaczęli pękać... Po trzech dniach udało się wycisnąć z więźniów pewne informacje. Prawie udało im się egzekutora Tarlych oszukać, jednak wersje niektórych z łgarzy różniły się od siebie i mężczyzna wykrył ich nieszczerość. Dociśnięci kolejnymi mękami wyjawili w końcu prawdę.

Księżniczka Meria Martell, dziedziczka księżnej, wraz z innymi jej dziećmi wysłana została do Bożej Łaski, siedziby rodu Allyrion. Dzieci księcia Cletusa, poległego w walce o Słoneczną Włócznię brata księżnej, wyprawiono tymczasem do Myr. Przebywały tam pod opieką zaprzyjaźnionego kupca. Zwał się Isarro Rezzo, a zaangażowany był przede wszystkim w handel winem oraz zwierciadłami. Lynesse oraz jej córka wyprawione zostały do Volantis. Tak jak mówiła księżna. Część urzędników służących Martellom okazała się mieć lepszą pamięć od swej pani i tak jak zidentyfikowali lady Allyrion oraz myryjskiego kupca, tak konkretnie mogli wskazać jakich "przyjaciół" za morzem miał książę Lucifer. Chodziło o Aemiona Belaerysa, który w ubiegłym roku pełnił funkcję jednego z trzech triarchów miasta. Czy urząd utrzymał w kolejnych wyborach, które odbywają się co roku, nie wiedzieli.

Każdej z trzech grup towarzyszyła wedle zeznań więźniów grupa rycerzy i zbrojnych, z czego największa przypadła księżniczce Merii, służący, a także kilka tysięcy złotych monet ze skarbca Słonecznej Włóczni. Wyglądało więc na to, że Martellowie nie byli całkowicie pozbawieni funduszy i dworzan po upadku swego domu.

Do królowej regentki dotarły listy z Zielonej Tarczy, Dębowej Tarczy, Szarej Tarczy i Południowej Tarczy. Wszystkie dotyczyły tego samego - floty Żelaznych Ludzi, która pojawiła się przy archipelagu i dokonywała inwazji. List od Hewettów dodawał jeszcze, że lord poprowadził swoje okręty przeciwko najeźdźcom i mimo wszelkich swoich starań został pokonany. Listy od Chesterów, Serrych i Grimmów informowały o tym, że rody te wycofały swoje okręty w stronę Starego Miasta. Mieli nadzieję znaleźć tam azyl dla swoich rodzin i połączyć siły z Hightowerami i Redwyne'ami.


Do Jej Miłości przybył kruk od lorda Cuy'a. Informował on w nim, że zdobył Lemonwood, zajmując tym samym skarbiec Daltów i biorąc w niewolę ich dwór oraz lordowską rodzinę. Niestety najemna flota mu towarzysząca została zniszczona przez okręty Martellów, o których położeniu wcześniej nic nie wiedzieli. Z tego względu Cuy wraz z towarzyszącymi mu najemnikami - zdołał przedłużyć z nimi kontrakt i wciąż służą Reach - został odcięty od lorda Chestera praktycznie całą długością Dorne.
Lord prosił o wysłanie okrętów do ujścia Zielonej Krwi, aby mogły zabrać jego siły i ich zdobycze do Reach. Do przewiezienia oddziałów, jeńców i kosztowności potrzebował szesnastu galer. Do tego zaznaczał, że jednostki te powinny być eskortowane przez dodatkowe statki, które broniłyby ich w razie ataku floty Martellów.


Dwa kruki pojawiły się w Horn Hill, pochodziły z Arbor i ze Starego Miasta. Ojciec królowej regentki informował ją, że większa część floty Redwyne'ów gotowa jest już do bitwy, a pełnię zdolności operacyjnych osiągnie do końca księżyca. Pan Arbor czekał na rozkaz wyruszenia przeciwko Żelaznym Ludziom. Odzyskać Tarcze i zniszczyć ich flotę? Może posunąć się dalej i kontratakować? A może Jej Miłość wolała odbić archipelag i dopiero wtedy podjąć decyzję co do dalszych działań?
List od lorda Hightowera informował tymczasem, że okręty jego oraz jego chorążych zebrały się pod Blackcrown. Tym samym statki dowodzone przez pana Wysokiej Wieży zablokowały Żelaznym Ludziom dostęp do Zatoki Szeptów i Starego Miasta.